Rozdział VI Legalność kary śmierci w Biblii i Tradycji oraz błędy papieża Franciszka w tym zakresie, w Amoris laetitia i innych jego pismach.

1) Kara śmierci w Amoris Laetitia oraz w innych wypowiedziach papieża Franciszka.

Błąd dotyczący porządku miłosierdzia w n. 101 Amoris Letitia, widziana przez nas powyżej, jest z pewnością jedną z przyczyn, które przesądzają o dalszym błędzie dotyczącym kary śmierci. 83 Amoris laetitia stwierdza: „W ten sam sposób Kościół nie tylko odczuwa pilną potrzebę potwierdzenia prawa do naturalnej śmierci, unikając terapeutycznej furii i eutanazji”, ale „zdecydowanie odrzuca karę śmierci” (Relatio finalis 2015, 64.). " Ten ostatni fragment powtarza to, co zostało powiedziane w Relatio Finalis Synodu: „W ten sam sposób Kościół nie tylko czuje potrzebę potwierdzenia prawa do naturalnej śmierci, unikając terapeutycznej furii i eutanazji, ale także troszczy się o osoby starsze, chroni osoby niepełnosprawne, wspomaga nieuleczalnie chorych, pociesza umierających, stanowczo odrzuca karę śmierci (por. Katechizm, 2258).”[1] .

Należy również powiedzieć, że papież Franciszek radykalnie sprzeciwiał się karze śmierci w różnych swoich wystąpieniach w ostatnich latach.

W rzeczywistości powiedział:

„Nie można sobie wyobrazić, że dzisiejsze państwa nie mogą mieć innych środków niż kara śmierci, by bronić życia innych ludzi przed niesprawiedliwym agresorem.

Św. Jan Paweł II potępił karę śmierci (por. Encyklika Evangelium vitae, 56), podobnie jak Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 2267). ...

Argumenty przeciwko karze śmierci są liczne i dobrze znane. Kościół słusznie wskazał na niektóre z nich...

Wszyscy chrześcijanie i ludzie dobrej woli są zatem dzisiaj wezwani do walki nie tylko o zniesienie kary śmierci, legalnej lub nielegalnej, we wszystkich jej formach, ale także o poprawę warunków w więzieniach, z poszanowaniem godności ludzkiej osoby pozbawione wolności.[2]

Papież stwierdził również:

„Oznaką nadziei jest rozwój w opinii publicznej narastającego sprzeciwu wobec kary śmierci, nawet jako instrumentu uzasadnionej obrony społecznej. W rzeczywistości dzisiaj kara śmierci jest niedopuszczalna, bez względu na to, jak poważne może być przestępstwo sprawcy. Jest to obraza nienaruszalności życia i godności osoby ludzkiej, która sprzeciwia się zamysłowi Boga wobec człowieka i społeczeństwa oraz Jego miłosiernej sprawiedliwości i uniemożliwia urzeczywistnienie słusznego celu kar. Nie oddaje sprawiedliwości ofiarom, ale napędza zemstę. Przykazanie „Nie zabijaj” ma wartość absolutną i obejmuje zarówno niewinnych, jak i winnych”.[3]

Dalsze wypowiedzi papieża Franciszka na ten temat są następujące:

„Mam nadzieję, że sympozjum nada nowy impuls zobowiązaniu do zniesienia kary śmierci. (…) Przykazanie „Nie zabijaj” ma wartość absolutną i dotyczy zarówno niewinnych, jak i winnych. (…) Nawet przestępca zachowuje nienaruszalne prawo do życia, daru Bożego.Apeluję do sumienia władców, aby można było osiągnąć międzynarodowy konsensus w sprawie zniesienia kary śmierci. […] Wszyscy chrześcijanie i ludzie dobrej woli są dziś wezwani do pracy nie tylko na rzecz zniesienia kary śmierci, ale także na rzecz poprawy warunków w więzieniach, z poszanowaniem godności ludzkiej osób pozbawionych wolności”.[4]

Papież powiedział też: „Właściwie myślę o karze śmierci. Problemu tego nie można sprowadzić do samej pamięci o nauczaniu historycznym, nie ujawniając nie tylko postępu doktrynalnego ostatnich Papieży, ale także zmienionej świadomości ludu chrześcijańskiego, który odrzuca zgodny stosunek do kary mocno niszczącej ludzką godność. Należy stanowczo stwierdzić, że kara śmierci jest nieludzkim środkiem, który poniża godność osobistą bez względu na sposób, w jaki jest wykonywana. Sama w sobie jest sprzeczna z Ewangelią, ponieważ dobrowolnie postanowiono znieść życie ludzkie, które jest zawsze święte w oczach Stwórcy i którego ostatecznym sędzią i gwarantem jest wyłącznie Bóg”.[5]

Jak widzimy, Papież potwierdza radykalny sprzeciw kary śmierci w stosunku do Ewangelii. Kontynuując przemówienie Papież powiedział, że „nawet morderca nie traci godności osobistej”[6]w rzeczywistości Bóg jest Ojcem, który zawsze oczekuje powrotu swego błądzącego syna, który prosi o przebaczenie i rozpoczyna nowe życie”. Papież następnie powiedział, że w przeszłości, biorąc pod uwagę sytuację zacofania w porównaniu do dzisiejszej, kara śmierci była uważana za logiczną konsekwencję zastosowania sprawiedliwości; w tej linii Papież w pewien sposób potępił stosowanie kary śmierci w Państwach Kościelnych w minionych stuleciach, zaniedbując prymat miłosierdzia nad sprawiedliwością. Według Papieża zastosowanie kary śmierci podyktowane było mentalnością bardziej legalistyczną niż chrześcijańską. Papież następnie sprecyzował, że jego wypowiedzi nie oznaczają sprzeczności z nauczaniem przeszłości, ale harmonijny jego rozwój, biorąc pod uwagę, że Kościół zawsze bronił życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci. Papież podsumował: „Dlatego konieczne jest powtórzenie, że bez względu na to, jak poważne mogło być popełnione przestępstwo, kara śmierci jest niedopuszczalna, ponieważ narusza nietykalność i godność osoby”.[7]

Ostatnio Papież Franciszek chciał zmienić n. . 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego, oto nowy tekst w jego najbardziej znaczącej części: „Kościół naucza w świetle Ewangelii, że” kara śmierci jest niedopuszczalna, ponieważ godzi w nienaruszalność i godność osoba ", [1] i zobowiązuje się do jej zniesienia na całym świecie."[8]

Kongregacja Nauki Wiary chciała wyjaśnić zmianę dokonaną przez Papieża w dniu n.e. 2267 Katechizmu mówiącego m.in.: „1. Ojciec Święty Franciszek… poprosił o przeformułowanie nauki o karze śmierci, aby lepiej odzwierciedlić rozwój doktryny, jaki miał miejsce w tej kwestii w ostatnich czasach. Franciszek, Przemówienie do uczestników spotkania zorganizowanego przez Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji (11 października 2017): L'Osservatore Romano (13 października 2017), 4.] Ten rozwój opiera się głównie na coraz wyraźniejszej świadomości Kościół szacunku należnego każdemu ludzkiemu życiu. W tej linii Jan Paweł II stwierdził: „Nawet morderca nie traci swojej godności osobistej, a sam Bóg jest jego gwarantem” [Jan Paweł II, Encyklika. Evangelium vitae (25 marca 1995), przyp. 9: AAS 87 (1995), 411.]”[9] Tekst wskazuje, że o ile w przeszłości kara śmierci była dopuszczalna, to dziś już nie jest tak zarówno ze względu na żywą świadomość, że godność osoby nie jest tracona, nawet jeśli osoba popełnia wielkie grzechy, jak i ze względu na głębokie zrozumienie znaczenia kar nakładanych przez państwo oraz rozwoju bardziej efektywnych systemów detencyjnych, zapewniających obywatelom niezbędną obronę. Dokument przywołuje następnie różne wypowiedzi papieży sprzeciwiających się karze śmierci, a zatem kończy się: „W tym świetle papież Franciszek poprosił o rewizję sformułowania Katechizmu Kościoła Katolickiego na temat kary śmierci, tak aby stwierdził, że „o ile popełnione przestępstwo mogło być poważne, kara śmierci jest niedopuszczalna, ponieważ godzi w nietykalność i godność osoby”. Nowa Ewangelizacja (11 października 2017): L'Osservatore Romano (13 października 2017), 5.] Nowa redakcja n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego, zatwierdzonego przez papieża Franciszka, jest kontynuacją poprzedniego Magisterium, realizując spójny rozwój doktryny katolickiej.”[10]

Tekst Kongregacji Nauki Wiary stara się dać wskazówki do przedstawienia nowości pożądanych przez papieża Franciszka jako harmonijnego rozwoju doktryny katolickiej.

Słowa Kongregacji Nauki Wiary jawią się właściwie jako sprytna „przykrywka”, za pomocą której współpracownicy Papieża starają się ukryć jego błędy.Papież, który w wielu punktach, jak już widzimy, głosi nauki odbiegające od właściwej wiary i w szczególności z prawdziwej moralności katolickiej. Innowacje te nie są harmonijnym rozwojem doktryny Kościoła, ale poważnym błędem papieża, który w tej kwestii, podobnie jak w innych, nie głosi doktryny Kościoła.

Te innowacje są zdradą zdrowej doktryny papieża, który pokazuje, że radykalnie odrzuca Prawo Naturalne i Prawo objawione, ponieważ w szczególności wyraźnie potwierdzają zgodność z prawem kary śmierci w niektórych przypadkach; w związku z tym należy zauważyć, że Papież stwierdził: „...Pewność, że każde życie jest święte i że godność ludzka musi być bez wyjątku strzeżona, skłaniała mnie od samego początku mojej posługi do pracy nad różnymi poziomy powszechnego zniesienia kary śmierci. Wszystko to znalazło ostatnio odzwierciedlenie w nowej redakcji n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego, który teraz wyraża postęp doktryny ostatnich Papieży... Kara sprzeczna z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które jest zawsze święte w oczach Stwórcy i którego tylko Bóg jest prawdziwym sędzią i gwarantem (por. List do Przewodniczącego Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci, 20 marca 2015 r.).”[11] Dlatego dla Papieża kara śmierci jest sprzeczna z Ewangelią. Nawet Papież stwierdził również, że Kościół przez pomyłkę ogłosił legalność kary śmierci, z powodu mentalności legalistycznej: „...Dlatego nowa wersja Katechizmu implikuje, że bierzemy również na siebie odpowiedzialność za przeszłość i że my uznać, że przyjęcie tego rodzaju kary było konsekwencją bardziej legalistycznej niż chrześcijańska mentalności epoki, która uświęcała wartość praw pozbawionych człowieczeństwa i miłosierdzia. ...”[12]

Dlatego kara śmierci byłaby zawsze akceptowana w Kościele jako konsekwencja bardziej legalistycznej niż chrześcijańska mentalności epoki, która uświęciła wartość praw pozbawionych człowieczeństwa i miłosierdzia. Jak zobaczymy, sprawy mają się bardzo różnie, w rzeczywistości Ewangelia, zgodnie ze ST, nie potępia kary śmierci, a raczej pokazuje raczej ją przyjąć, jak zobaczymy; podobnie Tradycja w pełni uznaje legalność kary śmierci w niektórych sytuacjach. W tym samym przemówieniu, które właśnie widzieliśmy, Papież powtórzył legalność uzasadnionej obrony: „Dlatego uzasadnione jest egzekwowanie prawa do życia, nawet jeśli w tym celu konieczne jest zadanie śmiertelnego ciosu napastnikowi (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 2264).” i określił, że: „Obrona dobra wspólnego wymaga postawienia agresora w stanie niemożności wyrządzenia szkody”.

Papież dodał: „…Kościół naucza w świetle Ewangelii, że kara śmierci jest zawsze niedopuszczalna, ponieważ narusza nietykalność i godność osoby. "[13]

Te słowa powinny być potępieniem twierdzeń świętych papieży, świętych doktorów, świętych teologów i Słowa Bożego, które od tysięcy lat afirmowało legalność kary śmierci, w rzeczywistości słowa te są potępieniem, że papież Franciszek czyni z własnej heterodoksji, niestety, jak zobaczymy więcej w tym rozdziale.

Jednak to, że Papież mówi tutaj o Kościele, który naucza o absolutnej bezprawności kary śmierci, jest oczywistym fałszem; Kościół ze swoimi świętymi papieżami, świętymi doktorami i świętymi teologami, oparty na Biblii, zawsze opowiadał się za karą śmierci, jak zobaczymy, choć ze szczególnymi ograniczeniami.

Papież podaje zatem tylko jego wypowiedzi:

- że nie mają nic wspólnego z prawdziwym nauczaniem Kościoła;

- którzy sprzeciwiają się zdrowej doktrynie, którą Kościół zawsze głosił;

- i które oczywiście są podwójnie szkodliwe dla samego Kościoła, ponieważ są rozpowszechniane przez jego Głowę.

Bóg interweniuje.

Podkreślam z całą mocą, czego tutaj nie mówię, ani Kościół nigdy nie powiedział, że kara śmierci jest zawsze zgodna z prawem, ale w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach jest zgodna z prawem. Wszyscy doskonale wiemy, że w wielu lub wielu przypadkach potężni zabijają swoich przeciwników, okrywając się płaszczem „sprawiedliwości” poprzez kontrolowane procesy i niesprawiedliwe wyroki śmierci, i że często to właśnie najsłabsi i najbardziej bezbronni są skazywani na śmierć właśnie dlatego nie byli w stanie skutecznie się bronić w procesie itp.; Mądrość chrześcijańska jest z pewnością bardzo dobrze świadoma tego wszystkiego… ale Kościół jest również świadomy faktu, że w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem, jak zobaczymy… zamiast tego jest oczywiste, że dla Papieżowi Franciszkowi kara śmierci jest sprzeczna z Ewangelią, jest niedopuszczalna bez „jeżeli” i „ale”… czyli absolutnie!

Bóg oświeca nas coraz lepiej!

2) Zdrowa biblijna, tradycyjna i nauczycielska doktryna o karze śmierci.

a) Doktryna biblijna.

a, 1) Stary Testament

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Aby mieć jaśniejsze poglądy na temat kary śmierci i jej zgodności z prawem, ważne wydaje mi się przeczytanie tego, co powiedział kardynał Dulles w ważnym artykule, który ukazał się w kwietniu 2001 r. w czasopiśmie First Things. A Monthly Journal of Religion and Public Life, opublikowany przez The Institute on Religion and Public Life w Nowym Jorku, w Stanach Zjednoczonych Ameryki, zatytułowany Catholicism & Capitalkara (nr 112, s. 30-35)[14] Amerykański kardynał bardzo wnikliwie wyjaśnia, że ​​Biblia nie sprzeciwia się karze śmierci, rzeczywiście w ST była przewidziana w różnych przypadkach, ponadto żaden fragment Nowego Testamentu nie potępia kary śmierci, a dokładniej stwierdza: „W W Starym Testamencie Prawo Mojżeszowe określa co najmniej trzydzieści sześć poważnych grzechów, karanych egzekucją przez ukamienowanie, spalenie, ścięcie lub uduszenie. Ta lista obejmuje bałwochwalstwo, praktykowanie magii, bluźnierstwo, łamanie szabatu, morderstwo, cudzołóstwo, zoofilię, pederastię i kazirodztwo. Kara śmierci została uznana za szczególnie odpowiednią jako kara za morderstwo, gdyż w przymierzu z Noem Bóg ustanowił zasadę, że „kto przelewa krew człowieka /” z człowieka jego krew zostanie przelana / „bo na obraz Boży/ „czynił człowiek” (Rdz 9, 6). W wielu przypadkach widzimy, jak Bóg słusznie karze winnych śmiercią, jak to miało miejsce w Korach, Datan i Abiram (por. Lb 16). W innych przypadkach ludzie tacy jak Daniel i Mardocheusz są pośrednikami Boga, gdy słusznie karzą winnych śmiercią”.[15]

Amerykański uczony katolicki, Brugger, dokładnie zbadał A. Testament na ten temat i słusznie stwierdza: „Śmierć jest przewidziana ponad czterdzieści razy i za ponad dwadzieścia przestępstw w różnych kodeksach prawnych ksiąg Pięcioksięgu. 1 Poważne przestępstwa przeciwko religii, porządkowi rodziny i społeczności oraz życiu ludzkiemu wszyscy zostali ukarani śmiercią.”[16] Kara śmierci została przewidziana w A. Testamencie ponad 40 razy i za około 20 przestępstw przeciwko religii, społeczności, rodzinie i życiu ludzi.

Izrael, szczególnie po wygnaniu, był bytem politycznym, narodem teokratycznym.

Prawo, tłumaczy Brugger, było kodeksem prawnym Izraela, a Bóg był politycznym i prawnym władcą Izraela, posłuszeństwo Prawu było jednocześnie posłuszeństwem Bogu i wiernością społeczności, której tożsamość ukształtował, a jego naruszenie było akt buntu wobec Boga i wrogości wobec wspólnoty; Prawo zostało dane całemu narodowi, dlatego cała społeczność była związana jego nakazami (por. Kpł 20, 22), a zatem naruszenia pociągały całą społeczność w winę. Kara śmierci, kontynuuje Brugger, miała nie tylko odwetową funkcję zadośćuczynienia za winę, ale także eliminację wpływu szkodliwego dla Izraela, ponadto kara ta miała pedagogiczną rolę wzbudzania w społeczności lęku przed nieposłuszeństwem (Pwt 13,11; 17,13). 19,20; 21,21) oraz przypominanie Izraelowi o wierności i mocy Boga (Pwt 3-21); kara śmierci wymierzona wrogom służyła im jako ostrzeżenie, aby zrozumieli, że Boga Izraela (Pwt 22:2,25) należy się bardzo bać.[17]

Zobaczmy lepiej... W TA czytamy m.in....

„Kto uderzy człowieka, powodując jego śmierć, zostanie ukarany śmiercią”. (Wj 21,12:XNUMX)

„Jeśli człowiek uderzy człowieka i go zabije, musi zostać skazany na śmierć”. (Poz. 24,17)

„Każdy, kto porwie człowieka, czy go sprzeda, czy nadal jest w jego ręku, zostanie ukarany śmiercią” (Wj 21,16)

„Gdy znajdzie się człowiek, który wśród Izraelitów porwał któregoś ze swoich braci, wykorzystał jako niewolnika lub sprzedał, złodziej ten zostanie skazany na śmierć. Więc wykorzenisz zło tkwiące w tobie ”. (Pwt 24,7)

„Kto złoży ofiarę bogom, a nie tylko Panu, będzie skazany na zagładę”. (Wj 22,19:XNUMX)

„«Kto przeklina swego Boga, poniesie brzemię jego grzechu. Kto bluźni imieniu Pana, musi być uśmiercony: cała społeczność ma go ukamienować. Cudzoziemiec lub mieszkaniec ziemi, jeśli zbluźni Imieniu, zostanie uśmiercony. (Kpł 24,15-16)

„Więc będziecie zachowywać sabat, bo jest dla was święty. Kto ją zbezcześci, ma być skazany na śmierć; ktokolwiek w tym dniu wykonuje jakąkolwiek pracę, powinien być odcięty od swego ludu. Pracuj przez sześć dni, ale siódmego dnia nastąpi absolutny odpoczynek, poświęcony Panu. Każdy, kto pracuje w szabat, powinien zostać skazany na śmierć” (Wj 31,14-15)

- Nie pozwolisz żyć temu, kto praktykuje magię. (Wj 22,17:XNUMX)

„Jeśli mężczyzna lub kobieta wśród was praktykują nekromancję lub wróżbiarstwo, muszą zostać skazani na śmierć: zostaną ukamienowani i spadnie na nich ich krew…” (Kpł 20,27)

„Każdy, kto uderzy ojca lub matkę, zostanie skazany na śmierć”. (Wj 21,15:XNUMX)

„Kto przeklina swojego ojca lub matkę, zostanie skazany na śmierć”. (Wj 21,17:XNUMX)

„Kto przeklina ojca i matkę, musi być uśmiercony: przeklął ojca i matkę; jego krew spada na niego ”. (Poz. 20,9)

„Jeśli ktoś cudzołoży z żoną swego bliźniego, cudzołożnik i cudzołożnica muszą być skazani na śmierć”. (Poz. 20,10)

„Jeśli ktoś obcuje z żoną swojego ojca, odkrywa nagość ojca; oboje muszą zostać skazani na śmierć: spadnie na nich ich krew.

Jeśli ktoś obcuje ze swoją synową, oboje muszą zostać skazani na śmierć; popełnili perwersję: spadnie na nich ich krew ”. (Poz. 20,11-12)

„Jeśli mężczyzna bierze za żonę swoją siostrę, córkę swojego ojca lub córkę swojej matki, widzi jej nagość, a ona widzi jego nagość, to wstyd; mają być wyeliminowani w obecności dzieci ich ludu. „Ten człowiek odkrył nagość swojej siostry: ponieś konsekwencje jej grzechu”. (Poz. 20,17)

„Jeśli ktoś obcuje z mężczyzną jak z kobietą, oboje popełnili obrzydliwość; będą musieli zostać skazani na śmierć: spadnie na nich ich krew.

Jeśli mężczyzna bierze swoją córkę i matkę za żonę, jest to hańba; on i oni zostaną spaleni w ogniu, aby nie było wśród was takiego przestępstwa.

Człowiek, który łączy się ze zwierzęciem, będzie musiał zostać uśmiercony; bestię też będziesz musiał zabić. Jeśli kobieta zbliży się do bestii, aby się z nią połączyć, zabijesz kobietę i bestię; oboje muszą zostać zabici: spadnie na nich ich krew.

Jeśli ktoś bierze swoją siostrę, córkę swojego ojca lub córkę swojej matki i widzi jej nagość, a ona widzi jego nagość, jest to hańba; obaj zostaną wyeliminowani w obecności dzieci ich ludu. Ten facet odkrył nagość swojej siostry: będzie musiał ponieść karę za swoją winę.

Jeśli ktoś obcuje z kobietą podczas jej menstruacji i odkrywa jej nagość, to ten facet odkrył jej przepływ, a ona odkryła własny przepływ krwi; dlatego obaj zostaną wyeliminowani ze swojego ludu ”. (Kpł 20, 13-17)

„Kiedy znaleziono mężczyznę leżącego z zamężną kobietą, oboje muszą umrzeć: mężczyzna, który leżał z kobietą i kobieta. W ten sposób usuniesz zło z Izraela”. (Pwt 22,22)

„Pan powiedział do Mojżesza: „Mów do społeczności i rozkaż im: Wycofaj się z okolic siedziby Koracha, Datana i Abirama”. […] Mojżesz powiedział: «Po tym poznacie, że Pan posłał mnie do wykonania wszystkich tych dzieł i że nie działałem z własnej inicjatywy. Jeśli ci ludzie umierają tak, jak umierają wszyscy ludzie, jeśli ich los jest wspólny dla wszystkich ludzi, Pan mnie nie posłał; ale jeśli Pan uczyni coś cudownego, jeśli ziemia otworzy szeroko usta i pochłonie ich tym, co do nich należy, i jeśli zejdą do piekła żywi, wtedy poznacie, że ci ludzie wzgardzili Panem. Kiedy skończył wypowiadać te wszystkie słowa, ziemia pogłębiła się pod ich stopami, ziemia otworzyła szeroko usta i pochłonęła ich: ich i ich rodziny, ze wszystkimi ludźmi, którzy należeli do Koracha i całym ich dobytkiem. Zeszli do piekła żywi i wszystko, co do nich należało; ziemia okryła ich i zniknęli ze zgromadzenia. Cały Izrael, który był wokół nich, uciekł na ich wołanie; bo powiedzieli: „Niech nas też ziemia nie pochłonie!”. Ogień wyszedł od Pana i pochłonął dwustu pięćdziesięciu mężczyzn, którzy składali kadzidła. (Numery 16, 23ss)

W pierwszej księdze królów kara śmierci wymierzona przez proroka Eliasza prorokom Baala (1 Księga Królewska 18) jest przekazana jako człowiek Boży, taki jak wielki prorok Eliasz, który potępił i zamordował około 400 proroków Baala, najwyraźniej z powodu ich bałwochwalstwa .

W księdze Daniela jest mowa o wyroku śmierci wydanym na dwóch starszych kłamców (Dan. 13)… itd. itp.

Należy zauważyć, że biblijne stwierdzenie, że „…Pan mu powiedział: „Kto zabije Kaina siedmiokrotnie pomści się, nie jest deklaracją absolutnej bezprawności kary śmierci!” Pan nałożył znak na Kaina, aby nikt, spotykając go, nie uderzył go” (Rdz 4).

Jan Paweł II powiedział: „Bóg jednak zawsze miłosierny, nawet gdy karze” nałożył znak na Kaina, aby nikt, kto go spotkał, nie uderzył go” (Rdz 4): daje mu więc znak , który ma na celu nie skazanie go na przekleństwo innych ludzi, ale ochronę i obronę przed tymi, którzy chcą go zabić, nawet jeśli ma to pomścić śmierć Abla. Nawet morderca nie traci swojej godności osobistej, a jego gwarantem jest sam Bóg. I właśnie tutaj objawia się paradoksalna tajemnica miłosiernej sprawiedliwości Boga” [18]

Papież Polak cytuje następnie tekst s. Ambrogio, w którym s. Doktor stwierdza, że ​​po popełnieniu bardzo ciężkiego grzechu od razu Bóg rozszerzył prawo miłosierdzia Bożego, aby nie doszło do tego, że ludzie nie stosowali żadnej łagodności w karaniu, dlatego Bóg odrzucił Kaina, ale nie chciał ukarać mordercy morderstwem, gdyż bardziej pragnie pokuty grzesznika niż jego śmierci.[19] Jak zobaczymy studiując Ojców Kościoła, a w szczególności św. Ambrose, wszyscy akceptują karę śmierci, opartą na Biblii. Św. Ambroży nie chce więc bezwzględnie zaprzeczać tej karze, a jedynie powiedzieć, że w tym przypadku Bóg nie chciał, aby została zastosowana. Evangelium Vitae, w którym cytuje się ten fragment św. Ambroży przypomina ponadto o legalności kary śmierci w niektórych przypadkach (Jan Paweł II „Evangelium Vitae” n. 56), o czym później przekonamy się lepiej.

Tekst Gn. 4 nie potwierdza całkowicie bezprawności kary śmierci, po prostu chroni Kaina; z drugiej strony jest oczywiste, że sam Pan, zwracając się do Mojżesza, nakazuje w tekstach, które przytoczyłem powyżej i należących do Pięcioksięgu, aby tę karę śmierci zastosować wobec ludu Izraela. Gdyby Bóg absolutnie potępił karę śmierci, nigdy nie nakazałby jej stosowania. Tradycja, która, jak zobaczymy, w pełni zaakceptowała legalność kary śmierci, oczywiście zaprzeczyła, jakoby ten fragment potwierdzał całkowitą bezprawność kary śmierci.

Wypowiedź Boga dotyczącą Kaina należy dobrze umieścić w kontekście sytuacji i w kontekście całej Biblii: za grzech popełniony przez Adama i Ewę Władza, która wymierza karę, to Bóg (Rdz 3), a Bóg w równym stopniu jest Władza, która ustala karę dla Kaina; to nie człowiek, ale Bóg ustanawia karę za grzech. Sprawiedliwa kara za grzech człowieka, cała Biblia wyraźnie mówi, że tylko Bóg może ją ustanowić w sposób prawy i sprawiedliwy, Bóg jest Sędzią (Rdz 18,25; Rz 2), a człowiek może to czynić słusznie pod Bożą prowadzenie, ponieważ sąd należy do Boga (Pwt 1,17:8,16; Jn XNUMX:XNUMX). Ktokolwiek zabił Kaina, zrobił to wbrew woli Bożej, w rzeczywistości Bóg jest najwyższym Prawodawcą i Sędzią i wszystko, nawet wyroki śmierci muszą być wykonane zgodnie z Jego Wolą. Omawiany fragment z Księgi Rodzaju nie zaprzecza prawowitości wyroku śmierci, zaprzecza, że ​​może on być nałożony poza wolą Bożą, dlatego oferuje pouczające wyjaśnienie, które służy wyeliminowaniu satanistycznych roszczeń tych, którzy stosują karę śmierci. wymierzać sprawiedliwość według Boga, ale potępiać przez prawa i procesy sprzeczne z wolą Bożą i zabijać, wbrew woli Bożej, niewinnych ludzi. W rzeczywistości Bóg jest najwyższym Prawodawcą i Sędzią, jest Panem życia i śmierci.Wszelkie sądy i potępienia, nawet te zasadnicze, muszą być wykonane zgodnie z Jego Wolą, zgodnie z Jego Słowem.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

E. (łac. H.) Lio w obszernym artykule, który można przeczytać w „Dictionarium morale et canonicum”, Officium Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, t. III pkt. 677ss stwierdza, że ​​prawa do. Testamenty nakładające karę śmierci za pewne przestępstwa były także „leges quae interpretabantur legem naturalem”, czyli prawami wyjaśniającymi prawo naturalne. Słynny franciszkański moralista precyzuje w ten sposób, praktycznie ze wszystkimi teologami, aż do tego czasu, że zgoda wszystkich narodów na wymierzenie kary śmierci wskazuje na wewnętrzną legalność kary śmierci. Dlatego każdy, kto chce zaprzeczyć prawowitości według prawa naturalnego, musi również odrzucić ten argument, który wywodzi się z konsensusu wszystkich narodów.

Fakt, że Biblia wyraźnie mówi o legalności, a nawet w niektórych przypadkach o obowiązku wymierzenia kary śmierci, wskazuje, że ta prawowitość jest jasno wyrażona w objawionym Prawie. Nie tylko prawo naturalne, ale także prawo objawione mówi o legalności kary śmierci.

a, 2) Nowy Testament.

Kardynał Dulles potwierdza, że ​​w Nowym Testamencie prawo państwa do skazywania przestępców na śmierć wydaje się oczywiste. „… W żadnym wypadku Jezus nie zaprzecza, że ​​państwo ma prawo wymierzać karę śmierci. W dyskusjach z faryzeuszami Jezus wspomina z aprobatą surowe przykazanie, zgodnie z którym „kto przeklina ojca i matkę, ma być uśmiercony” (Mt 15; Mk 4 odnosząc się do Wj 7; por. Kpł 10, 21). Kiedy Piłat przypomina Jezusowi, że ma władzę ukrzyżowania Go, Jezus precyzuje, że władza Piłata pochodzi z góry, to znaczy od Boga (por. J 7). Jezus jest zadowolony ze słów dobrego łotra, ukrzyżowanego obok niego, kiedy przyznaje, że on i jego towarzysz otrzymują należną nagrodę za swoje czyny (por. Łk 20, 9).”[20]  Jak widzimy, jest oczywiste, że prawo państwa do uśmiercania jest uznawane za oczywiste i nigdy nie jest negowane, z tego powodu pierwsi chrześcijanie najwyraźniej nie mieli nic przeciwko karze śmierci i Nowego Testamentu, w tej linii, kiedy stwierdza, że ​​„gdy ktoś złamał prawo Mojżesza, jest bezlitośnie skazany na śmierć na podstawie zeznań dwóch lub trzech świadków” (Hbr 10) nie wydaje się, aby z tym nakazem był jakiś problem, ponieważ że kara jest karą śmierci.

...więc stwierdzenie papieża Franciszka, że: kara śmierci jest karą sprzeczną z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które w oczach Stwórcy jest zawsze święte i którego jedynym sędzią i gwarantem jest tylko Bóg.[21] W rzeczywistości jakiś inny fragment Ewangelii również przedstawia nam karę śmierci, pomyślmy o przypowieści Łukasza 19, która kończy się tymi słowami: „A tych z moich wrogów, którzy nie chcieli, abym został ich królem, przyprowadź ich tutaj i zabij je przede mną.»” (Łk 19,27:XNUMX) Widocznie stoimy w obliczu kary śmierci… a Chrystus nie mówi nic, co sugerowałoby potępienie kary śmierci… wręcz przeciwnie, posługuje się przykładem jasno mówić o ostatecznym potępieniu, które Bóg rezerwuje dla swoich przeciwników.

Do roz. 20 tej samej Ewangelii Łukasza czytamy na końcu przypowieści o chłopach-mordercach, że właściciel...: „Przyjdzie, zabije tych chłopów, a winnicę odda innym”. Najwyraźniej tutaj również mamy do czynienia z karą śmierci… a Chrystus nie mówi nic, co sugerowałoby potępienie kary śmierci… wręcz przeciwnie, używa tego przykładu, by wyraźnie mówić o ostatecznym wyroku, jaki Bóg rezerwuje dla siebie. przeciwnicy.

Również w Ewangelii Mateusza znajdujemy przypowieść, w której mówi się o królu, który zabija swoich nikczemnych poddanych... „Wtedy król był oburzony: wysłał swoje wojska, kazał zabić tych morderców i podpalił ich miasto”. (Mt 22,1-14) Widocznie również tutaj mamy do czynienia z karą śmierci… a Chrystus nie mówi nic, co sugerowałoby potępienie kary śmierci… wręcz przeciwnie, posługuje się przykładem, aby wyraźnie o tym mówić ostatnie zdanie, które Bóg rezerwuje dla swoich przeciwników.

W Ewangelii Marka w rozdz. 12 na końcu przypowieści o morderczych chłopach czytamy: „Co więc zrobi właściciel winnicy? Przyjdzie i zabije rolników, a winnicę odda innym”.

Najwyraźniej tutaj również mamy do czynienia z karą śmierci… a Chrystus nie mówi nic, co sugerowałoby potępienie kary śmierci… wręcz przeciwnie, używa tego przykładu, by wyraźnie mówić o ostatecznym wyroku, jaki Bóg rezerwuje dla siebie. przeciwnicy.

a, 2,1) W Jn. 8 Czy Chrystus całkowicie znosi karę śmierci?

Rozdz. 8 Ewangelii Jana, gdzie mówi się o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie, jest czasami przedstawiany jako fragment, który zaprzecza prawowitości kary śmierci.

Powiedzmy przede wszystkim, że o tym fragmencie Ewangelii nie wspominał żaden Ojciec na Wschodzie przed X wiekiem, na obszarze łacińskim tekst znany jest od IV wieku.[22] z tego powodu niestety brakuje wskazówek ze strony kilku Ojców na ten temat.

Omawiany fragment nie mówi wyraźnie o jakiejkolwiek bezprawności kary śmierci, nie stwierdza żadnego kontrastu między karą śmierci a Prawem Bożym, wręcz, gdy mówi się, że pewne grzechy są karane śmiercią, Jezus mógł jasno stwierdzić, że bezprawności tej kary, ale nie. W epizodzie cudzołożnej św. Augustyn, Jezus Chrystus: „...nie odrzucił prawa, które przewidywało karę śmierci dla kobiet winnych cudzołóstwa, ale jednocześnie ze strachem wzywał do współczucia tych, którzy ją osądzili, mogli zostać skazani na śmierć. "[23]. Kiedy św. Augustyn komentuje tę Ewangelię, nie widzi w niej fragmentu, w którym Chrystus wykazuje wolę zniesienia kary śmierci odtąd i na zawsze; fragment, z drugiej strony, musi być postrzegany obiektywnie jako test, któremu poddawany jest Jezus; za testem kryje się przewrotność jego wrogów, która sprzeciwia się prawdzie Chrystusa, jest ich zepsute serce, które sprzeciwia się sprawiedliwemu sercu Chrystusa[24].

Zauważ, że Chrystus po prostu stwierdza, że ​​każdy, kto jest bezgrzeszny, może ukamienować kobietę… następnie stwierdza, że ​​on, który nie był sędzią, nie potępia jej… bez wyjaśnienia dlaczego. Jezus przechodzi do konkretnego przypadku i nie mówi absolutnie nic na ogólną kwestię legalności kary śmierci! Jezus pozostawia doktrynalne pytanie o karę śmierci i po prostu przechodzi do konkretnego przypadku i stwierdza, że ​​podobnie jak inni nie potępia kobiet. Fakt, że Chrystus nie wchodzi w doktrynalną kwestię legalności kary śmierci, jest niezwykle istotny, ewidentnie nie dotyka tutaj zasady prawowitości kary śmierci! Zajmuje się tylko konkretnym przypadkiem.

Wyjaśnij Augustyn: „W jakim więc sensie chcieli go poddać próbie, aby mieć coś, o co można go oskarżyć? Mamy okazję podziwiać, bracia, niezwykłą łagodność Pana. ... A ponieważ jego wrogowie, z zawiści i gniewu, nie byli w stanie wybaczyć mu ani prawdy, ani łagodności, urządzili skandal z powodu trzeciej rzeczy, czyli sprawiedliwości. ... Więc mówili sobie: uważał się za przyjaciela prawdy i uchodzi za łagodnego; musimy wywołać dla niego skandal w sprawie sprawiedliwości; przedstawmy go kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie, przypomnijmy, co w takich przypadkach ustanawia prawo. Jeśli rozkaże ją ukamienować, nie okaże łagodności; jeśli zdecyduje, że zostanie uwolniona, nie uratuje sprawiedliwości. […] W rzeczywistości Pan odpowiada w taki sposób, aby ocalić sprawiedliwość, nie odmawiając łagodności. Nie wpada w zastawioną na niego pułapkę, ale ci, którzy ją zastawili, wpadają w nią: to dlatego, że nie wierzyli w Tego, który mógł ich wyzwolić z każdej pułapki.[25]

W Catena Aurea przy ul. Tomasz przytacza różne twierdzenia Ojców na temat tego fragmentu i żadne z nich nie ma na celu zniesienia kary śmierci; Doktor Anielski, wyznawca Prawdy i Świętej Tradycji, potwierdza legalność kary śmierci, jak zobaczymy. Z pewnością tak. Tomasz nie broniłby, tak jak to zrobił, kary śmierci, gdyby Jn. 8 powiedział, że należy go znieść.

Pozostawiając nienaruszoną zasadność kary śmierci, Jezus stwierdza różne rzeczy w konkretnym przypadku… Podkreślam konkretny przypadek.

Przede wszystkim należy zauważyć, że w konkretnym przypadku Chrystus nie został wyznaczony jako sędzia przez lud Izraela, taka sprawa musiała zostać przedłożona Sanhedrynowi; dlatego sprawa, o której mowa, nie przedstawia się jako prawdziwy sąd, w którym Chrystus jest wezwany do potwierdzenia Prawa Bożego i zastosowania go do końca jako ustanowiony sędzia, brakuje również mężczyzny, z którym zgrzeszyła kobieta… Krótko mówiąc, oczywiście znajdujemy się w sytuacji, która nie ma rzeczywistej wartości sądowej, próba, której poddawany jest Jezus, jest jedynie próbą doktrynalną, bez żadnych rzeczywistych konsekwencji na poziomie praktycznym.

Nic nie wynikałoby ze słów Chrystusa na poziomie sądownictwa dla kobiety. Przy innej okazji Jezus powiedział dobitnie: „Człowieku, któż mnie ustanowiłeś sędzią lub pośrednikiem nad tobą?” (Łuk. 12,14:XNUMX)

Jeśli nie zostałem wyznaczony na sędziego, to oczywiście ja, podobnie jak ci, którzy przyprowadzili do mnie tę kobietę, nie mogę potępiać… więc: „Ani ja ciebie nie potępiam”. ...Ja, podobnie jak oni, nie jestem sędzią ... Jezus z niezwykłą mądrością demaskuje się z sieci, w którą chcieli wplątać tych, którzy chcieli go oskarżyć ...

Nawet mężczyźni, którzy przyprowadzili do niej kobietę, w konkretnym przypadku, nie mogli jej ukamienować… potrzebny był proces przed Sanhedrynem (por. Ricciotti „Życie Chrystusa”, wyd. Mondadori 2011 II przedruk s. 466) .

W tym czasie Sanhedryn miał prawo wydawania bezpośrednio wyroków śmierci, ale nie wykonywania ich, rzymski sędzia musiał interweniować w celu wykonania (zob. Ricciotti „Życie Chrystusa”, wyd. Mondadori 2011 II przedruk s. 63)

Uroczysta orzeczenie sądowe dążyło do jak największego unikania wyroków śmierci i wydaje się, że takie wyroki zdarzały się bardzo rzadko (zob. Ricciotti „Życie Chrystusa”, wyd. Mondadori 2011 II przedruk s. 63).

Pozostawiając nienaruszoną ważność doktryny dotyczącej legalności kary śmierci, odpowiedzi Chrystusa należy rozumieć z uwzględnieniem specyfiki konkretnego przypadku; nie ma potępienia, ponieważ najwyraźniej konkretny przypadek je wyklucza.

I właśnie dlatego, że konkretny przypadek wyklucza karę śmierci, Chrystus wzywa jako Sędziego tego samego Boga, który jest bez grzechu: Bóg, Święty, może interweniować i w świętości skłonić kogoś do słusznego potępienia jej, jeśli rzeczywiście ma być potępiony.

Chrystus jest Bogiem-człowiekiem: dobrze wie, że Bóg nie interweniuje i oczywiście żaden z nich nie jest bezgrzeszny!

Co więcej, Chrystus korzysta z tego, aby zaprosić kobietę do prowadzenia życia, do którego wzywa ją Bóg: nie grzesz już więcej...

Zwracam uwagę, że Biblia opisuje również przypadek kobiety fałszywie oskarżonej o cudzołóstwo (por. Dn 13) nie wydaje się, aby kobieta z Jn. 8 bądź święta jak Zuzanna, w rzeczywistości słowa Chrystusa idą raczej w tym sensie, że zgrzeszyła… ale nie było słuszne skazać ją na śmierć, tak jak nie było słuszne skazać Kaina na śmierć (Rdz 4,15). :XNUMX) nawet gdyby zabił Abla. Wyrok należy do Boga, Najwyższy Sędzia jest Bogiem, On wie, kiedy słuszne jest potępienie, może sądzić i potępiać!

Chrystus jest Bogiem i człowiekiem i tak jak sam Bóg ustanowił karę śmierci przez Mojżesza… aw Ewangelii Jana 8 nie dotyka on zasady, że kara śmierci jest uprawniona, wchodzi jedynie w konkretną kwestię potępienia kobiet; to jednak nie jest proces, zeznania wydają się niejasne, zaginął mężczyzna, z którym zgrzeszyła kobieta, nie wiadomo, czy kobieta została zgwałcona, czy w każdym razie działała wbrew jej prawdziwej woli, mężczyźni, którzy ją oskarżają, nie mogą jej potępić ... nawet On, który nie został sędzią, a zatem nie ma władzy, nie potępia jej.

Zwolennicy abolicjonizmu w odniesieniu do kary śmierci powinni szukać, jeśli go znajdą, jakiegoś innego fragmentu biblijnego, który wspiera ich twierdzenia, ponieważ ten z Jana 8 nie tylko nie popiera ich poglądów, ale raczej je obala: sam przed sprawą, która przypomina wyrok śmierci wydany przez niego przez Mojżesza, nie ogłasza go uchylonym... a zatem pośrednio i publicznie go potwierdza! Wydaje się jasne, że kara śmierci po tym spotkaniu Jezusa z tą kobietą pozostaje w mocy ogólnie iw pełni, dlatego też, jak widzimy i jak zobaczymy później, Kościół, który dobrze zna ten fragment z Ewangelii Jana, zawsze rozważał to zgodne z prawem kara śmierci .

a, 2,2) Nauczanie św. Paolo i s. Pietro w kwestiach związanych z karą śmierci.

Św. Paweł, który dobrze znał Ewangelię i Chrystusa, pisał z wyraźnym odniesieniem do kary śmierci, że władza „[…] nie na próżno miecz nosi; w rzeczywistości jest w służbie Boga dla sprawiedliwego potępienia tych, którzy czynią zło” (Rz 13, 4).

W swoim artykule o karze śmierci H. Lio [26] zbadaj ten tekst przez s. Paweł i po pierwsze stwierdza, że ​​tego tekstu nie można wyjaśnić inaczej, chyba że sędziowie mogą karać ludzi mieczem i że to szlachetne prawo do życia i śmierci otrzymali sędziowie i nie korzystają z niego lekkomyślnie, ale po to, aby karać nim tych, którzy działać na rzecz zła, a następnie zacytować ten fragment s. Paolo komentarz słynnego egzegety F. Prata, że ​​sędziowie nie noszą na próżno miecza, symbolu prawa do życia i śmierci: potężne prawo, które może pochodzić tylko od Mistrza życia; dlatego ich kary, jako słuszne, są karami Bożymi (por. F. Prat, „La Theologie de saint Paul”, II, Beauchesne, Paris 1949 s. 392), komentarz F. Prat jest praktycznie równy temu, co inni egzegeci katoliccy ten fragment, w tym samym sensie rozumiał ten fragment. Ambroży, s. Augustyn, s. Niewinny ja i praktycznie wszyscy teologowie katoliccy.

Co się tyczy wykładni Rm 13,4, a w szczególności kwestii wartości słowa μάχαιραν (machairan) należy stwierdzić, że kwestia znaczenia „miecza” w Rm 13,4 została rozwiązana w linii Tradycji, autorstwa wielkich biblistów… którzy przemawiali w „niespodziewających się czasach”…

Ricciotti w swoim tekście „Listy św. Paolo przetłumaczył i skomentował „wyd. Coletti, Rzym, 1949, s. 353, wyjaśnia, że ​​oświadczenie św. Paweł (Rz 13,4), dla którego władza nosi „miecz” jest metonimią prawa do karania, które rozpoczęło się od kary śmierci, ius gladii, i schodziło do kar niższych „metonimia jest” postacią tradycyjnej retoryki, polegającej na przenoszeniu znaczenia z jednego słowa na drugie w oparciu o relację przyległości przestrzennej, czasowej lub przyczynowej”[27] w tym przypadku autor biblijny mówi o mieczu, aby wskazać, co powoduje miecz, czyli także śmierć.

Termin miecz jest również używany w Rm 8,35, a Ricciotti precyzuje, że jest to metonimia wskazująca na gwałtowną śmierć (Ricciotti „Listy św. Pawła przetłumaczone i skomentowane”, wyd. Coletti, Rzym, 1949, s. 323) list do Hebrajczyków 11,37 termin machaira jest używany do wskazania kary, a także śmierci zadanej mieczem ...

F. Zorell w swoim „Lexicon Graecum Novi Testamenti”, (Papieski Instytut Biblijny, Rzym 1990) w z. 805 precyzuje, że termin μάχαιρα (machaira) ma różne znaczenia: nóż większy, w szczególności miecz mały, ale jest powszechnie używany w znaczeniu miecza i oznacza śmierć przez metonimię (Rm 8,35) oraz wskazuje na prawo do karania (Rm 13,4, 13,4 ) ... i słusznie Ricciotti, jak właśnie widzieliśmy, podkreśla, że ​​afirmacja św. Paweł (Rz 13), dla którego władza nosi „miecz” jest metonimią prawa do karania, które rozpoczęło się od kary śmierci, ius gladii, i schodziło do kar mniejszych „stąd tekst Rz 4, 8,35 jasno i stanowczo stwierdza karę śmierci… w rzeczywistości, jak wspomniano, termin miecz jest również używany w Rm 1949, a Ricciotti precyzuje, że jest to metonimia wskazująca na gwałtowną śmierć (Ricciotti „Listy św. Pawła przetłumaczone i skomentował” red. Coletti, Rzym, 323, s. 11,37) W liście do Hebrajczyków XNUMX termin μάχαιρα machaira używany jest na oznaczenie śmierci zadanej mieczem.

W. Michaelis w „Wielkim leksykonie Nowego Testamentu” (Paideia, Brescia 1970 t. VI s. 1419ss) wyjaśnia dokładnie, że termin ten jest używany w Rz 13 „jako symbol siły karania”. Bardziej ogólnie Michaelis wskazuje, że w NT gwałtowną śmierć przypisuje się μάχαιρα (machaira):

1) zob.

2) patrz Ap. 13,10:XNUMX: „Kto ma iść do niewoli, niech pójdzie w niewolę;

kto ma być zabity mieczem, mieczem będzie zabity. Na tym polega wytrwałość i wiara świętych”.

3) zob. 11,34.37:35:36: „… gasili gwałtowność ognia, uciekli przed ostrzem miecza, czerpali siłę ze swojej słabości, stali się silni w wojnie, odpierali najazdy cudzoziemców. 37 Niektóre kobiety odzyskały zmarłych przez zmartwychwstanie. Inni byli więc torturowani, nie przyjmując oferowanego im wyzwolenia, aby uzyskać lepsze zmartwychwstanie. 1 Inni wreszcie doznali zniewag i biczów, łańcuchów i więzienia. 19,1 Byli kamienowani, torturowani, rozcinani, zabijani mieczem, chodzili okryci skórami owczymi i kozimi, potrzebujący, niespokojni, maltretowani… „należy zauważyć, że w tych dwóch wersetach użyto tego określenia Wydarzenia ze Starego Testamentu, w szczególności zabójstwa (1 Krl 19,10 i następne; 26,23 Krl 17,33; Jr 21,24), należy również zauważyć, że w różnych fragmentach LXX (Wj 13,16; Lb 20,13, 11,37; Pwt XNUMX, XNUMX; XNUMX) używa się wyrażenia ἐν φόνῳ ⸀μαχαίρης ἀπέθανον, znajdującego się w Hebr. XNUMX:XNUMX, wskazujący na śmierć zadaną mieczem;

4) patrz także Łk. 21, 24: „Upadną od ostrza miecza i zostaną uprowadzeni w niewolę do wszystkich narodów; Jerozolima będzie podeptana przez pogan, aż dopełnią się czasy pogan”. ;

5) patrz w tekście, który mówi o egzekucji Jakuba, Dz 12,2: „On miał Jakuba, brata Jana, zabitego mieczem”.

6) o znaczącej wartości wskazującej na egzekucję kapitału, por. Rz 8,35:35: „XNUMX Któż nas odłączy od miłości Chrystusowej? Może ucisk, udręka, prześladowanie, głód, nagość, niebezpieczeństwo, miecz?”

Michaelis wnioskuje, że z tego wszystkiego wywodzi się wartość μάχαιρα jako symbolu rozlewu krwi, Ap. 6,4: „Potem wyszedł kolejny koń, ognistoczerwony. Ten, który nim jechał, otrzymał moc, aby odebrać pokój z ziemi i kazać sobie nawzajem wyrzynać sobie gardła, a także otrzymał wielki miecz ”.

W tym wierszu to, co czerpię z tego leksykonu greckiego, wydaje się pouczające: „miecz jako narzędzie sędziego lub sędziego: śmierć od miecza, Rzymian 8:35; ἀναιρεῖν τινα μάχαιρα, Dz. 12: 2; τήν μαχαίρας φόρειν, do noszenia miecza, jest używany w odniesieniu do tego, któremu miecz został oddany, a mianowicie. używać, gdy złoczyńca ma zostać ukarany; stąd odpowiednik posiadania władzy życia i śmierci, Rzymian 13:4 (tak ξίφος, ξιφη ἔχειν, Philostr. vit. Apoll. 7, 16; vit. sophist. 1, 25, 2 (3), por. Dion Cass 42, 27, aw Talmudzie król, który nosi miecz, króla hebrajskiego…”[28] W szczególności dla naszego zainteresowania oznacza to, że: określenie machaira w Rm 13,4 oznacza posiadanie władzy życia i śmierci.

W komentarzu do Rm 13 autorstwa s. Tomasza czytamy, że wszystko, co powszechnie mówi się o Bogu i stworzeniach, pochodzi od Boga w stworzeniach i tak jak wszelka mądrość jest od Boga, tak też wszelka moc jest od Boga.Zasady muszą być ustanowione w społecznościach, aby ci, których nie porusza miłość, unikać zła i czynić dobro, zmusza ich do tego strach przed karą. Z drugiej strony książęta muszą pomagać poddanym działać z miłości, a nie tylko ze strachu. Książęta noszą miecze, symbol władzy, nawet władzy zabijania, iw tym objawia się ich bycie sługami Boga, którzy wymierzają karę, aby wykonać sprawiedliwy Boży wyrok na tych, którzy grzeszą. Zgodnie z zasadami jest nie tylko zgodne z prawem, ale i zasłużone działać z gorliwością, aby wykonać sprawiedliwy sąd Boży nad grzesznikami (por. Super Rzym., rozdz. 13 l. 1).

Św. Tomasz, który, jak zobaczymy, wyraźnie potwierdza zgodność z prawem kary śmierci, oczywiście włącza karę śmierci do kar, jakie mogą wymierzać książęta, io których właśnie nam mówił.

Meyer komentuje ten fragment (Rz 13,4) mówiąc:

„Οὐ γὰρ εἰκῆ] nie bez odpowiedniej przyczyny (często tak w klasycznej grece), ale w celu faktycznego jej użycia, jeśli wymaga tego przypadek.

τὴν μάχαιρ. φορεῖ] Nie chodzi o sztylet, który rzymscy cesarze i stojący obok nich rządzący urzędnicy zwykli nosić na znak jus vitae et necis (Aurel. Vict. 13; Grotius i Wetstein w loc.); bo μάχαιρα,…, oznacza w NT zawsze miecz…, a także wśród Greków noszenie miecza (Filostr. Vit. Ap. VII. 16) jest wyraźnie używane do reprezentowania tej władzy sędziów. … Możemy dodać, że nasz fragment dowodzi (por. Dz 25:11), że zniesienie prawa kary śmierci pozbawia magistrat władzy, która nie tylko jest jej nadana w ST, ale jest również zdecydowanie potwierdzona w NT , i które ona (tutaj leży święte ograniczenie i odpowiedzialność tej władzy) posiada jako sługa Boży”[29]

Podsumowując, wypowiedź św. Paweł (Rz 13,4), dla którego władza nosi „miecz” jest, jak wyjaśnił Ricciotti, metonimią prawa do karania, które rozpoczęło się od kary śmierci, ius gladii, a zstąpiło do kar niższych „z takim wyrazem , jak s. Niewinny I, s. Paweł podkreśla w szczególności fakt, że prawowita władza ma od Boga władzę sprawiedliwego karania złoczyńców, a także zadawania im śmierci. Słowa św. Innocentego I, który omówimy poniżej: „Powstaje pytanie o tych, którzy po chrzcie byli administratorami publicznymi i używali tylko narzędzi tortur lub nawet wydali wyrok śmierci. Nic o nich nie czytamy w rozumieniu starożytnych. Należy pamiętać, że takie moce zostały przez Boga dane i aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4) Jakże mogli potępić zachowanie, które widzieli, zostało udzielone przez autorytet Boga? Dlatego też w odniesieniu do nich nadal kierujemy się tak, jak byliśmy dotychczas uregulowani, aby nie wyglądało na to, że podważamy dyscyplinę lub że sprzeciwiamy się autorytetowi Pana. Zastrzega się dla nich zdanie sprawozdania ze wszystkich swoich działań ”.[30] Należy pamiętać, że te uprawnienia zostały udzielone przez Boga i że aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4)

Tekst s. Paweł wyraźnie wskazuje, że Bóg udzielił władzy, o ile jest ona w służbie Bogu, mocą uderzania przestępców karą śmierci.

Oczywiście w ust. Paweł mówi o Bogu i Chrystusie i św. Paweł głosi Ewangelię… stąd stwierdzenie papieża Franciszka, że: kara śmierci jest karą sprzeczną z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które jest zawsze święte w oczach Stwórcy i którego tylko Bóg jest prawdziwym sędzią i gwarant.[31] Bóg uwolnij swój Kościół od tych błędów! .

Św. Paweł również często podkreśla związek między grzechem a śmiercią, pomyśl w szczególności o tym stwierdzeniu: „...dla jednego człowieka wszedł na świat, a z grzechem śmierć” (Rz 5,12). Pomyśl także o tym innym stwierdzeniu: „upadkiem jednego wszyscy umarli” (Rz 5,15). Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza w nr. 400: „Na koniec nastąpią konsekwencje wyraźnie zapowiedziane w hipotezie nieposłuszeństwa (por. Rdz 2,17): człowiek powróci do prochu, do prochu, z którego został wzięty. (Por. Rdz 3,19) Śmierć wkracza do historii ludzkości. (Por Rz 5,12.)”

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Cyrille Dunot w interesującym artykule na temat kary śmierci wskazuje, że: tak. Paweł położył najdokładniejsze podstawy prawowitości kary śmierci: przede wszystkim w praktyce w Dz 25,11, gdy w pełni ją dla siebie akceptuje, a następnie teoretycznie w Rzymian 13,4. Ponadto, zdaniem Dunot, s. Paweł podaje inny pouczający fragment w tej linii w 1 Kor. 5,13.[32]

Odnośnie s. Piotra i do swoich wypowiedzi w tej sprawie, Dunot, w tym samym artykule potwierdza, że ​​autorytet publiczny według św. Piotr ma moc karania złoczyńców i nagradzania zasługujących (1 Pt 2,13n), niektórzy Ojcowie, mówi Dunot, utrzymują, że Sam Piotr skazał Ananiasza i Safirę na śmierć (Dz 5, 1-11).

Tekst 1 P 2,13s brzmi następująco: „Żyjcie w posłuszeństwie wobec wszelkiej ludzkiej władzy z miłości do Pana: zarówno wobec króla jako władcy, jak i namiestników jako posłanych przez niego, aby karać złoczyńców i nagradzać tych, którzy czyń dobrze ”.

Komentując ten fragment, Sales zauważa, że ​​św. Pietro: „W 13-17 dotyczy obowiązków chrześcijan wobec władzy cywilnej. Ten fragment ma kilka punktów styczności z tym, co pisze św. Paweł, Rz XIII, 1 i nast. ; Efez. V, 21-VI, 9; Ja Tim. II, 1 i nast., Itd. ... Zleceniodawcom należy przestrzegać, ponieważ są oni przedstawicielami cesarza i sprawują w jego imieniu władzę karania złych i nagradzania dobrych (zob. n. Rz XIII, 3)."[33]

W tym fragmencie kara śmierci, wówczas powszechna, nie jest potępiona, ale jest jej dane głębokie uzasadnienie, Bóg ustanowił władzę cywilną i obdarzył ją mocą karania złoczyńców i nagradzania sprawiedliwych i właśnie z miłości do Boga być sprawiedliwym podlega takiemu autorytetowi ustanowionemu przez samego Boga; oczywiście taka władza musi wykorzystać swoją władzę w sprawiedliwości i nie może jej nadużywać.

Pod nr. 380 „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła” czytamy o tym fragmencie: „Św. Piotr napomina chrześcijan, aby z miłości do Pana byli poddani wszelkiej ludzkiej instytucji” (1 P 2,13, 1). Król i jego namiestnicy mają za zadanie „karać złoczyńców i nagradzać dobrych” (2,14 P 1). Ich autorytet musi być „uhonorowany” (por. 2,17 P 1), to znaczy uznany, ponieważ Bóg żąda prawego postępowania, które zamyka „usta niewiedzy głupców” (2,15 P XNUMX). ...”[34]

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

a, 2,3) Wniosek dotyczący legalności kary śmierci w Nowym Testamencie.

E. Christian Brugger, opowiadając się za niedopuszczalnością kary śmierci, stwierdza: „Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie może być żadnych wątpliwości, że ta praktyka została uznana przez autorów Nowego Testamentu za uprawnioną. "[35] Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że ta praktyka została uznana za uprawnioną przez autorów Nowego Testamentu, a zwłaszcza przez autorów Nowego Testamentu.

Obraz, jaki niezmiennie otrzymujemy, gdy Nowy Testament opowiada o spotkaniach z władzami cywilnymi, w których stawką jest śmierć, to normalna praktyka sądowa, która jest kwestionowana tylko wtedy, gdy uważa się, że jest niesprawiedliwie wykonywana.[36] ...więc stwierdzenie papieża Franciszka, że: kara śmierci jest karą sprzeczną z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które w oczach Stwórcy jest zawsze święte i którego jedynym sędzią i gwarantem jest tylko Bóg.[37]

Kardynał Dulles stwierdza: „Żaden fragment Nowego Testamentu nie potępia kary śmierci”.[38]

Nowy Testament nie potępia kary śmierci, ale raczej przyjmuje ją za pewnik i rzeczywiście w niektórych swoich fragmentach ją legitymizuje; Nowy Testament zatem w pełni akceptuje to, co w tym względzie zasadniczo stwierdza Stary Testament, a mianowicie, że kara śmierci jest w niektórych przypadkach w pełni uprawniona.

Bessette i Feser w obszernym studium dotyczącym kary śmierci byli w stanie potwierdzić, że jasne i spójne nauczanie Pisma Świętego mówi, że kara śmierci jest w zasadzie uprawniona. Ponieważ Kościół utrzymuje, że biblijne nauczanie w sprawach wiary i moralności jest natchnione przez Boga i nieomylne, dochodzimy również do wniosku, że tylko z tego powodu radykalne twierdzenie, że kara śmierci jest zawsze i co do zasady błędna, jest po prostu sprzeczne z prawosławiem katolickim i tym osąd jest dodatkowo wzmocniony spójną nauką Ojców i Doktorów Kościoła, Papieży i autorytatywnych dokumentów kościelnych, to znaczy Tradycją, która wyraźnie wpisuje się w tę samą linię.[39]

Kard. Journet był w stanie znacząco potwierdzić, w tym wierszu: „Yes l'Évangile interdit aux États d'appliquer jamais la peine de mort, Saint Paul lui-même alors a trahi l'Évangile”[40] którego włoskie tłumaczenie brzmi: „Jeżeli Ewangelia zabrania państwom stosowania kary śmierci, to sam św. jest karą sprzeczną z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które w oczach Stwórcy jest zawsze święte i którego jedynym sędzią i gwarantem jest tylko Bóg.

Jak mówi Kompendium Nauki Społecznej Kościoła Katolickiego w przyp. 380: „Poddanie nie bierne, ale ze względów sumienia (por. Rz 13,5, 13,1) ustanowionej władzy odpowiada porządkowi ustanowionemu przez Boga. Św. Paweł określa stosunki i obowiązki chrześcijan wobec władz (por. (Rz 7-12,17)). (...) Apostoł z pewnością nie zamierza uprawomocniać wszelkiej władzy, ale raczej pomagać chrześcijanom „czynić dobro wobec wszystkich ludzi” (Rz 13,4, 1), także w relacjach z władzą, o ile służy ona Bogu dla dobra osoby (por. Rz 2,1; 2 Tm 3,1-13,4; Tt 1) i „o sprawiedliwe potępienie złoczyńców” (Rm 2,13). Św. Piotr napomina chrześcijan, aby „z miłości Pana byli poddani wszelkiej ludzkiej instytucji” (1 P 2,14). Król i jego namiestnicy mają za zadanie „karać złoczyńców i nagradzać dobrych” (1 P 2,17). Ich autorytet musi być „uhonorowany” (por. 1 P 2,15), to znaczy uznany, ponieważ Bóg żąda prawego postępowania, które zamyka „usta niewiedzy głupców” (XNUMX P XNUMX). ...” [41]

W bardzo znaczącym fragmencie z Evangelium Vitae s. Jan Paweł II stwierdza: „40. Ze świętości życia wypływa jego nienaruszalność, wyryta od jego początków w sercu człowieka, w jego sumieniu. […] Przykazanie odnoszące się do nienaruszalności życia ludzkiego znajduje się w centrum „dziesięciu słów” Przymierza Synajskiego (por. Wj 34). ... ogólne przesłanie, które doprowadzi do doskonałości Nowy Testament, jest silnym wezwaniem do poszanowania nienaruszalności życia fizycznego i integralności osobistej, a jego szczytem jest pozytywne przykazanie, które zobowiązuje nas do przejęcia władzy bliźniego jak siebie samego: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Kpł 28). […] Tak więc przykazanie Boże, by chronić życie człowieka, ma swój najgłębszy wymiar w potrzebie czci i miłości do każdego człowieka i jego życia. Taką naukę kieruje do chrześcijan w Rzymie apostoł Paweł, powtarzając słowa Jezusa (por. Mt 19-18) (Rz 19-17).[42] Należy zauważyć, że słowa św. Jan Paweł II nie oznacza, że ​​Nowy Testament zniósł karę śmierci, byłoby to absolutnie sprzeczne z Tradycją i prawdą biblijną, tekst polskiego papieża po prostu podkreśla, jak Stary Testament jasno przedstawia karę śmierci jako zgodną z prawem i jak Ewangelia złagodziły kary ustanowione w Starym Testamencie, zachowując karę śmierci, w rzeczywistości zawsze w Evangelium Vitae czytamy, zgodnie z Ewangelią i Tradycją: „…wysokość i jakość kary należy dokładnie ocenić i ustalić , i nie mogą osiągnąć skrajnych rozmiarów represjonowania sprawcy, z wyjątkiem przypadków absolutnej konieczności, to znaczy, gdy obrona społeczeństwa nie była możliwa w inny sposób”[43]

Jak stwierdza również ta encyklika: „Jednakże w obliczu wielu i często dramatycznych przypadków, jakie przedstawia życie indywidualne i społeczne, refleksja wierzących usiłowała osiągnąć pełniejsze i głębsze zrozumienie niż to, czego zakazuje i nakazuje Boże przykazanie”.[44]

Przykazanie: nie zabijaj zostało więc dogłębnie zinterpretowane pod przewodnictwem Ducha Świętego, w szczególności przez Kościół, zważywszy na wagę tego przykazania, aby dobrze poznać zawartą w nim wolę Bożą. Ta interpretacja, dokonana również na tekstach ewangelicznych, wyraźnie oznacza, że ​​istnieje prawdziwe prawo do samoobrony, że istnieje również obowiązek uzasadnionej obrony tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych, oraz że istnieje również prawo społeczeństwa do samoobrony (por. Katechizm Kościoła Katolickiego nn. 2263.2265), jak wyraźnie stwierdza Evangelium Vitae: „Niewątpliwie samoistna wartość życia i obowiązek okazywania miłości sobie nie mniej niż innym ustanawiają prawdziwe prawo do samoobrony. ... Dlatego nikt nie mógł zrzec się prawa do obrony z powodu braku miłości do życia lub do siebie, ale tylko na mocy miłości heroicznej ... Z drugiej strony "uprawnioną obroną może być nie tylko prawo, ale poważny obowiązek dla tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych, za wspólne dobro rodziny lub wspólnoty cywilnej "(por. Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2265)"[45]

Oczywiście uprawniona obrona może przesądzić o śmierci agresora, a rozsądna interpretacja biblijna uczy, że: w tym przypadku: „… śmiertelny skutek musi być przypisany temu samemu agresorowi, który swoim działaniem naraził się na to swoim działaniem, nawet w przypadku, gdy nie był moralnie odpowiedzialny za brak użycia rozumu.”[46]  Dlatego w pełni znajdujemy się w mądrości biblijnej, podążając tą linią kościelnej interpretacji przykazania, aby nie zabijać ... i równie dobrze jesteśmy w mądrości biblijnej, podążając tą linią kościelnej interpretacji przykazania, aby nie zabijać, gdy ta interpretacja mówi, że w horyzoncie legalności uzasadnionej obrony jest legalność kary śmierci...

W rzeczywistości mówi s. Jan Paweł II, po ustaleniu biblijnego horyzontu legalności samoobrony: „56. W tym horyzoncie znajduje się również problem kary śmierci…”

Kara śmierci znajduje się w biblijnym horyzoncie, dla którego uprawniona obrona jest uprawniona, dlatego nie jesteśmy poza Biblią ani przeciwko Biblii, gdy stwierdzamy, że kara śmierci jest zgodna z prawem, w niektórych przypadkach, ale jesteśmy w Biblii, w mądrość biblijna, we właściwej interpretacji biblijnej… a zatem jesteśmy w Ewangelii, w mądrości ewangelicznej i we właściwej interpretacji Ewangelii. Kara śmierci nie jest sprzeczna z Ewangelią… od 2000 lat Kościół, kierowany przez Ducha Świętego iw świetle Ewangelii, potwierdza legalność kary śmierci.

To, co powiedzieliśmy i co jeszcze zobaczymy, potwierdza stwierdzenie papieża Franciszka, że: kara śmierci jest karą sprzeczną z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które jest zawsze święte w oczach Stwórcy i które tylko Bóg jest prawdziwym sędzią i gwarantem.[47] Wypowiedzi papieża Franciszka są bardzo poważną zniewagą dla Ducha Świętego, który przez 2000 lat kierował papieżami i doktorami Kościoła i prowadził ich w świetle prawdziwej ewangelicznej mądrości do wyraźnego potwierdzenia legalności kary śmierci w niektórych przypadkach .

Niech Bóg powstanie i rozproszą się jego wrogowie (Ps. 67 (68)

b) Nauki głównych Ojców i Doktorów, w szczególności św. Tommaso d'Aquino o karze śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Prawowitość, jaką sprawuje N. Testament w odniesieniu do kary śmierci, jest bardzo wyraźnie odbierana przez Ojców Kościoła, kardynał Dulles kontynuuje, mówiąc: „Wracając do Tradycji chrześcijańskiej, widzimy, że Ojcowie i Doktorowie Kościoła są prawie jednogłośnie popierają karę śmierci, nawet jeśli niektórzy z nich – jak św. Ambroży (339 c.-397) – nawołują duchownych, aby nie wypowiadali wyroków śmierci ani nie pełnili funkcji wykonawców”.[48]

Brugger pisze: „Dla Ojców wczesnego Kościoła autorytet państwa do zabijania złoczyńców jest oczywisty. Opinie na temat tego, czy chrześcijanie powinni piastować urzędy, których obowiązki obejmują osądzanie i wykonywanie kary śmierci, były różne – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po 313 r., twierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest kwestionowana. "[49]

Dla wczesnych Ojców Kościoła władza państwa do zabijania złoczyńców jest oczywista. Opinie były rozbieżne co do tego, czy chrześcijanie mieli piastować urzędy, których obowiązki obejmowały osądzanie i wykonywanie kary śmierci, w rzeczywistości przedkonstantyńscy autorzy powiedzieli, że nie powinni, ci, którzy pisali po edykcie 313, powiedzieli, że powinni; ale zasadnicza zasadność samej kary śmierci nigdy nie jest kwestionowana.

Brugger wyraźnie pokazuje w swojej książce różne twierdzenia Ojców w kwestii kary śmierci i pokazuje dokładnie, w jaki sposób jednogłośnie potwierdzają zgodność kary śmierci z prawem.[50]

W odniesieniu do tego jednomyślnego konsensusu należy pamiętać, co stwierdza Sobór Watykański I „… nikomu nie powinno się pozwolić interpretować tego Pisma…. wbrew jednomyślnej zgodzie Ojców.”[51] .

Jeszcze raz podkreślam z całą mocą, o której tutaj nie mówię, ani Kościół nigdy nie powiedział, że kara śmierci jest zawsze zgodna z prawem, ale w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach jest zgodna z prawem. Wszyscy doskonale wiemy, że w wielu lub wielu przypadkach potężni zabijają swoich przeciwników, okrywając się płaszczem „sprawiedliwości” poprzez kontrolowane procesy i niesprawiedliwe wyroki śmierci, i że często to właśnie najsłabsi i najbardziej bezbronni są skazywani na śmierć właśnie dlatego nie byli w stanie skutecznie się bronić w procesie itp.; Mądrość chrześcijańska jest z pewnością bardzo dobrze świadoma tego wszystkiego… ale jest również świadoma faktu, że w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem, jak widzimy.

b, 1) Ojcowie przedkonstantyńscy.

Powiedzmy przede wszystkim, jak stwierdził H. Giudice: „En los diversos escritores cristianos de los cinco primeros siglos se consensus en reconocer el origen divino de la autoridad civil y por lo tanto para obedecer las leyes justas. Fuera de las aplicaciones injustas, uzasadnienie systemu karnego jest zakorzenione w potrzebie zahamowania przemocy. Según Ireneo, egzystencja del pecado hizo necesario el ejercicio de la autoridad punitiva. Para el Crisóstomo esta institución nie tylko está ligada al pecado fino que hace a la concepción del orden.”[52] Różni pisarze chrześcijańscy pierwszych pięciu wieków byli zgodni w uznawaniu boskiego pochodzenia władzy świeckiej, a zatem w przestrzeganiu sprawiedliwych praw. Poza niesprawiedliwymi wnioskami usprawiedliwieniem systemu karnego jest konieczność powstrzymania przemocy. Według Ireneusza istnienie grzechu spowodowało konieczność sprawowania władzy karnej. Dla Chryzostoma instytucja ta jest związana nie tylko z grzechem, ale także z koncepcją porządku.

Te wypowiedzi Sędziego wydają się niezwykle ważne… Powtarzam: u różnych pisarzy chrześcijańskich pierwszych pięciu wieków panuje zgoda co do uznania boskiego pochodzenia władzy świeckiej… Zapraszam do głębokiej refleksji nad tym punktem… .

Te same stwierdzenia, ale rozwinięte, znajdujemy w tekście Bruggera: „Jeżeli przyjmiemy dwa założenia patrystyczne, a mianowicie, że władza polityczna jest ustanowiona przez Boga i że nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania złoczyńców, wówczas idea, że ​​sprawowanie władzy politycznej władza jest nie do pogodzenia z członkostwem w specjalnej wspólnocie Bożej, Kościele, cierpi z powodu oczywistego napięcia”.[53]

Należy pamiętać o dwóch patrystycznych założeniach: władza polityczna jest ustanowiona przez Boga, a nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania przestępców. Te dwa założenia praktycznie eliminują ideę, że sprawowanie władzy politycznej, a tym samym kary śmierci, jest nie do pogodzenia z przynależnością do Kościoła. Władza państwowa jest ustanowiona przez Boga i ma ona prawo zabijać złoczyńców, więc w niektórych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem.

Ponadto, jeśli chodzi o Ojców przedkonstantyńskich, wydaje mi się ważne podkreślenie tego, co mówi Brugger, który w swoim tekście stworzył duży zbiór tekstów tych Ojców i dlatego mówi z góry o niezwykłej kompetencji: Ojcowie II i III wiek rzadko odnosi się bezpośrednio do moralności kary śmierci, więc musimy wywnioskować ich idee przez wnioskowanie; na uwagę zasługują trzy wierzenia rozpoznawalne w tekstach patrystycznych już w II wieku: (1) że władcy świeccy mają moralnie słuszną władzę nad życiem i śmiercią; (2) że ta władza została nadana przez Boga i jest poświadczona w Piśmie; oraz (3) że chrześcijańskie uczniostwo jest nie do pogodzenia z udziałem w przemocy i rozlewie krwi.[54]

Trzeba jednak powiedzieć, że ta niezgodność jest dobrze zrozumiana, jeśli weźmie się pod uwagę, że cytowani autorzy byli poddanymi radykalnie antychrześcijańskiego imperium, oddającymi się bezpośrednio na jego służbę i skazującymi na śmierć lub zabijanie na podstawą praw takiego imperium było oddanie się w służbę antychrysta, a następnie zabicie w jego imieniu.

Podsumowując, cytaty przedstawione przez Bruggera i przeze mnie rozwinięte i wyjaśnione dotyczące oświadczeń Ojców Konstantynian i na których opiera się jego osąd, są następujące:

- s. Justin (zmarł ok. 165 r.): Justin Martyr, „Pierwsze przeprosiny”, rozdz. 2,3,11,68 [55]; dzieła s. Z Giustino można zapoznać się bezpłatnie online w tomie 6 Patrologii greckiej, którą można znaleźć na stronie Patristica.net pod adresem http://patristica.net/graeca/#t006;

- Atenagoras (żył w II wieku): Atenagoras, „Prośba za chrześcijanami”, rozdz. 1, 2,3, 35[56]; dzieła Atenagorasa obecne w Patrologii Greckiej są dostępne bezpłatnie online w tomie 6 Patrologii Greckiej, która znajduje się na stronie Patristica.net pod tym adresem http://patristica.net/graeca/#t006

- s. Ireneusz (ur. między 140 a 160 rokiem, data śmierci niepewna): Ireneusz z Lyonu, „Przeciw herezjom”, bk. 4, rozdz. 36 ust. 6; bk. 5, rozdz. 24 ust. 2[57]; dzieła s. Z Ireneuszem obecnym w Patrologii Greckiej można bezpłatnie skonsultować się online w tomie 7 Patrologii Greckiej, którą można znaleźć na stronie Patristica.net pod tym adresem http://patristica.net/graeca/#t006

- Clemente Alessandrino (ur. między 145 a 150 - zm. między 211 a 217): Klemens Aleksandryjski, „Stromateis”, bk. 1, rozdz. 27 ust. 171- 173[58]  bk. 4, rozdz. 24[59], „Paidagogos”, bk. 1, rozdz. 8; bk. 3, rozdz. 8[60] ; prace Clemente Alessandrino, obecne w Patrologii Greckiej, są dostępne bezpłatnie online w tomach 8-9 Patrologii Greckiej, które można znaleźć na stronie Patristica.net pod tym adresem http://patristica.net/graeca/# t006

- Tertulian (ur. ok. 155 - zm. po 220): Tertulian, „De Idololatria”, rozdz. 17[61]; "De Idolatria", rozdz. 19[62] ; "De Corona", rozdz. 11.2 i 11.4-5[63] ; "De Spectaculis", rozdz. 19[64] ; „Skorpia”, rozdz. 14[65]; "De Anima", rozdz. 56[66]; „Traktat o Zmartwychwstaniu”, przyp. 16 (red. Ernest Evans, Londyn: SPCK, 1960 s. 42; PL 2, 814 i następne); „Przeprosiny”, rozdz. 4.9[67]; Z pracami Tertuliana można bezpłatnie zapoznać się online w tomach 1-2 Patrologii Łacińskiej, które można znaleźć na stronie Patristica.net pod adresem http://patristica.net/latina/

- Orygenes (ur. 185 - zm. 253): Orygenes "In Jeremiam" Homilia XII (PG, t. 13, kol. 386b), "In Leviticum" Homilia XI (PG, t. 12, kol. 532-533 ). „In Leviticum” Homilia XIV (PG, t. 12, kol. 557a – b); „Contra Celsum”, ks. 7, rozdz. 26, bk. 8, rozdz. 65 i 73, przeł. Henry Chadwick (Cambridge: Cambridge University Press, 1953; PG. 11, 1458, 1614ss; 1626ss); W Matthaeum Tomus X, 21 (PG, t. 13, kol. 890b); „W Epist. ad Romanos "Lib. VI, 7 (PG, t. 14, kol. 1073a); "Komentarz. W Epist. ad Rom." Lib. IX (PG, t. 14, kol. 1228b); dzieła Orygenesa obecne w Patrologii Greckiej są dostępne bezpłatnie online w tomach 11-17 Patrologii Greckiej, które można znaleźć na tej stronie http://patristica.net/graeca/#t006

- s. Cyprian (ur. 200, zm. ok. 258 n.e.): Cyprian, „List 60 do Korneliusza”, par. 2 [68] ; „Ad Donatum”, rozdz. 7; dzieła s. Z Cyprianem można bezpłatnie zapoznać się online w tomach 3-4 Patrologii Łacińskiej, którą można znaleźć na stronie Patristica.net pod adresem http://patristica.net/latina/ oraz w Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum http:// www.earlymedievalmonasticism.org /Corpus-Scriptorum-Ecclesiasticorum-Latinorum.html

- Didascalia Apostolorum (pocz. III w.): „Didascalia et Constitutiones Apostolorum”, lib. IV, rozdz. 6, nie. 4, wyd. Funk FX, tom. 1 (Paderborn, 1905), 224 dostępny bezpłatnie na jego stronie archive.org, https://archive.org/details/didascaliaetcon00funkgoog)

- s. Ippolito: Św. Hipolit Rzymski: “Tradycja apostolska Św. 16, artykuły 17–19, wyd. Gregory Dix, wznowione przez Henry'ego Chadwicka (Londyn: SPCK, 1968), 26-27); dzieła s. Hipolita obecnego w greckiej Patrologii można bezpłatnie sprawdzić online w tomie 10 Greckiej Patrologii, która znajduje się na tej stronie http://patristica.net/graeca/#t006

- Minucjusz Feliks (żył w II-III w.): Minucjusz Feliks, „Oktawiusz”, rozdz. 30 ([69]; z dziełami Minucio Felice można bezpłatnie zapoznać się online w tomie nr. 3 Patrologii Łacińskiej, które można znaleźć na stronie Patristica.net pod adresem http://patristica.net/latina/;

- Lactantius (żył w III-IV wieku): Lactantius, „Divinae Institutiones”, lib. VI, rozdz. 20 [70] [71] ; "De Ira", lib. 17[72] Z dziełami Lattanzia można bezpłatnie zapoznać się online w tomach 6-7 Patrologia Latina, którą można znaleźć na stronie Patristica.net pod adresem http://patristica.net/latina/;

- Synod z Elviry, który stwierdza w kanonie 73: jeśli ktoś przez oskarżenie lub denuncjację powoduje wygnanie lub skazanie innej osoby na śmierć, należy mu odmówić sakramentów nawet pod koniec życia: „Delator si quis exstiterit fidelis, et per delationem ejus aliquis fuerit proscriptus vel interfectus, placit eum nec in finem accipere communionem, "(PL, t. 84, 309c; https://books.google.it/books?id=mObNin3ReVIC&redir_esc=y ).

Kilka wyjaśnień dotyczących właśnie przedstawionych tekstów.

1) Ireneusz z Lyonu pod koniec s. II, w sporze z gnostykami, jest pierwszym z Ojców, który skomentował tekst pawłowy z Rz 13; stwierdza, że ​​królestwa ziemi zostały ustanowione przez Boga, a nie przez diabła; dlatego opiera się na autorytecie św. Pawła i wyjaśnia, że ​​należy podporządkować się wszystkim wyższym autorytetom, ponieważ nie ma autorytetu, który nie pochodziłby od Boga, a te, które istnieją, zostały przez Boga ustanowione; władza państwowa nie na próżno nosi miecz, w rzeczywistości jest sługą Bożym, w rzeczywistości mści się za karę tych, którzy źle pracują; z tego też powodu trzeba płacić podatki, bo władza jest sługą Bożym, któremu powierzono wykonanie tego zadania [73] Tekst s. Ireneusz w żaden sposób nie potępia kary śmierci, ale sugeruje, że jest ona sprawiedliwa i chciana przez Boga.

2) Na uwagę zasługuje fakt, że według Bruggera Origen w Contra Celso[74] argumentowaliby, że nauka św. Pawła w Liście do Rzymian 13 sugeruje, że władza cywilna ma prawowitą władzę nad życiem i śmiercią.[75] wydaje mi się, że to raczej komentarz Orygenesa do listu do Rzymian mówi o tej implikacji (por. Orygenes „Komentarz do listu do Rzymian” PG 14, 1226-1228)

3) Jak wyjaśnia Brugger, donosząc o doktrynie Klemensa Aleksandryjskiego: kiedy prawo widzi osobę w pozornie nieuleczalnym stanie, pogrążoną po szyję w zbrodni, w obawie, że inni mogą zostać przez nią zarażeni, zabija ją dla maksymalne zdrowie wszystkich[76]. Ta kara, dalej powołuje się na Klemensa, Brugger służy również kontrolowaniu buntowniczych tendencji innych, w tym sensie to, co mówi Biblia, jest realizowane: bojaźń Pańska rodzi mądrość; Clemente stwierdza w tym wierszu, że kara śmierci jest dobra dla jej beneficjenta, a prawa, które powodują śmierć, działają jako „dobroczyńca”.[77] Podkreślam, że nie wiem, czy którykolwiek Ojciec ekskomunikował Klemensa za jego twierdzenia o karze śmierci…

4) W odniesieniu do ust. Cipriano, do wskazań dostarczonych przez Bruggera i dla których s. Cyprian pokazuje w niektórych przypadkach, że zasadniczo akceptuje legalność kary śmierci, warto dodać, że w tekście od dawna przypisywanym s. Cyprian, ale obecnie uważany za nie należący do świętego, stwierdza się, że król musi stłumić kradzież, ukarać cudzołożników, sprawić, by niegodziwcy zniknęli z ziemi, nie pozwolić żyć ojcobójcom i krzywoprzysięstwom, ani tolerować bezbożności dzieci[78]. Nie wiadomo, do kogo obecnie należy to dzieło. W tekście na pewno należącym do św. Cyprian męczennik przywołuje zasady ustanowione przez Mojżesza o karze śmierci dla bałwochwalców i komentując gest, jakim Mattathias zabił bałwochwalcę (1 Mach. 2, 24), stwierdza, że ​​jeśli te nakazy dotyczące adoracji Boga i pogardy dla bałwanów były obserwowane przed przyjściem Jezusa Chrystusa, tym bardziej muszą być teraz, kiedy On przybył.[79] Trzeba powiedzieć, że s. Cyprian akceptuje tutaj to, co miało miejsce w AT, ale nie mówi wprost i wyraźnie o karze śmierci i jej zasadności, nawet jeśli jego słowa są niezwykle znaczące.[80]

5) Jak wskazuje Thompson, w „De Ira Dei” Lactantius ostrzega stoików i epikurejczyków, że kara śmierci jest dopuszczalna, jeśli jest słusznie wymierzona w interesie dobra przeciwko złu[81], rozdz. VI, 20; Laktancjusz, Traktat o gniewie Bożym, w „Ojcowie III i IV wieku”, wyd. A. Cleveland Coxe (Edynburg: T&T Clark, 1989), tom. 7, 273, 274) kwestionowany tekst znajduje się również w PL 6, 705-713. Thompson precyzuje, że to oświadczenie Laktancjusza musi być połączone z innymi jego oświadczeniami, sprzecznymi z karą śmierci obecną w poprzednich Instytucjach lub w późniejszym Uosobieniu Boskich Instytucji. ... (Thompson „Augustyn i kara śmierci” Augustian Studies 40 (2) s. 190-191)

6) Tekst soboru Elvira należy rozumieć, biorąc pod uwagę, że informatorzy lub pochlebcy byli już uważani za złych dla powszechnej moralności tamtych czasów i u niektórych cesarzy przewidziano pewien rodzaj informowania o karze śmierci [82]  , w szczególności oszczercze doniesienie jest krzywdzącym kłamstwem i właśnie o tyle, że prowadzi do śmierci lub poważnej szkody dla ofiary, jest ewidentnym grzechem o szczególnej wadze, szczególnie poważnym dla wspólnoty chrześcijańskiej było doniesienie, z jakim chrześcijanie, którzy ujawnili się władzom nazwiska innych chrześcijan w ich społecznościach i dlatego skazano ich na śmierć. Ci donosiciele, działając dla zysku lub dla zdobycia władzy, niewątpliwie dokonali bardzo poważnego czynu zasługującego na bardzo poważną pokutę i dlatego bardzo poważne potępienie ze strony Soboru wydaje się w pewien sposób uzasadnione. Omawiany tekst nie jest radykalnym i bezwzględnym potępieniem kary śmierci, a jedynie wskazanego przestępstwa informowania. W Treccani czytamy: „Chrześcijanie pierwszych wieków bardzo wycierpieli za pracę delatores. Starożytne „kanony pokutne” zawierały 10 bardzo surowych kar dla informatorów”.[83]

7) Thompson na s. 191 cytowanego artykułu (Thompson „Augustine and the Death Penalty” Augustinian Studies 40 (2) s. 191) uważa, że ​​stwierdzenie Bruggera jest poprawne, że trzy podstawowe dane wydają się rozpoznawalne w tekstach patrystycznych: moralnie uzasadniony autorytet nad życiem i śmiercią; (1) że ta władza została nadana przez Boga i jest poświadczona w Piśmie; oraz (2) że chrześcijańskie uczniostwo jest nie do pogodzenia z udziałem w przemocy i rozlewie krwi.[84] Thompson zgadza się również ze sprzeciwem Bruggera wobec punktu widzenia Compagnoniego, który w rzeczywistości uważał, że Ambroży, Augustyn i postkonstantyński kościół popierający karę śmierci po prostu skapitulowali przed nową sytuacją powstałą wraz z utworzeniem chrześcijańskiego imperium. (Thompson „Augustyn i kara śmierci” Augustian Studies 40 (2) s. 191)

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

b, 2) Ojcowie postkonstantyńscy.

W odniesieniu do Ojców pokonstantyńskich należy powiedzieć, że św. Hilary z Poitiers w swoich komentarzach do św. dokonywane w celu wykonania wyroku prawowitej władzy, te, które są dokonywane w potrzebie stawienia oporu zbójcom [por. Hilaire de Poitiers, Sur Matthieu, wyd. i trad. J. Doignon, Cerf, 1979 (Źródła chrétiennes nr 258), t. 2, s. 243, XXXII, 2).].[85] Nie wiadomo, czy którykolwiek ojciec ekskomunikował św. Hilary za te wypowiedzi, ale wiemy, że Ojcowie mieli Ducha Świętego i bardzo mocno potępiali błędy. Najwyraźniej doktryna ta była już dobrze zakorzeniona w sercu chrześcijaństwa i nie była nowością, lecz raczej przeformułowaniem tego, co potwierdza Biblia. Dzieła s. Ilario obecny w Patrologii Łacińskiej można znaleźć na tej stronie, tom. 10-11 http://patristica.net/latina/

Św. Ambroży w odpowiedzi na studium jasno precyzuje katolicką doktrynę i Tradycję w odniesieniu do sędziów: „De quo etiam ego vererer responsum referre: constrictus altero, quod est commissum vobis propter custodiam legum; altero autem propter misericordiam et gratiam, nisi de hoc Apostolicam haberes auctoritatem: Quia non sine causa gladium portat, qui iu dicat (Rz XIII, 4); Dei enim vindex est w eos, qui male agunt. Nam sunt, extra Ecclesiam tamen, qui eos in communionem non vocent sacramentorum coelestium, qui in aliquos capitalm sententiam ferendam æstimaverunt. Plerique etiam sponte se abstinent: et laudantur quidem, nec ipsi eos possumus non praedicare: qui auctoritatem Apostoli eatenus observamus, ut iis communionem non audeamus negare. - 5. Vides igitur quid auctoritas tribuat, quid suadeat misericordia. Excusationem habebis, si feceris: laudem, si non feceris”. (S. Ambrogio "Epist. Ad Studium" PL t. XVI, kol. 1040 A)

Właśnie w oparciu o autorytet afirmacji św. Paweł (Rz 13:4) s. Ambroży twierdzi, że sędziowie mogą przyjmować Eucharystię, w rzeczywistości są sługami Bożymi.

Są tacy, kontynuuje s. Doktor, obcy Kościołowi, który odmawia sakramentów wydającym wyroki śmierci (prawdopodobnie, jak zauważa Migne, odnosi się do nowacjan, którzy właśnie wykluczali sędziów z Komunii eucharystycznej[86] ale właśnie na podstawie jasnego tekstu św. Paweł św. Ambrose uważa, że ​​nie można zaprzeczyć, że ci, którzy wykonują czynności sądownicze i wymierzają karę śmierci, są we wspólnocie Kościoła i mogą przyjmować Eucharystię. Niektórzy z nich powstrzymują się od przyjęcia tego sakramentu i są za to chwaleni, inni przyjmują go zgodnie z prawem. Od Boga mają władzę wydawania wyroków śmierci, dlatego nie mogą być uważani za jawnych grzeszników i dlatego mogą przyjmować Eucharystię.

Św. Ambroży rozwija następnie refleksję na podstawie Jn. 8 który zachęca nas do nie przelewania krwi, a tym samym do nienakładania kary śmierci, aby przestępca okazał skruchę i jego dusza została zbawiona, więc ten święty biskup i doktor Kościoła oferuje nam bardzo ważne wyjaśnienie Tradycji katolickiej, w rzeczywistości stwierdza : „Et ideo majores maluerunt indulgentiores esse circa judices; ut dum gladius eorum timetur, reprimeretur seleerum furor, et non incitaretur: quod si negaretur communio, videretur criminosorum vindicata poena. Maluerunt igitur priores nostra, ut in voluntate magis abstinentis, quam in necessitate sit legis”. (Por. „Epist. Ad Studium” PL t. XVI, kol. 1042)

Tradycja katolicka była w tym sensie, że była bardziej pobłażliwa wobec sędziów, ponieważ podczas gdy ich miecz się boi, gniew nikczemników jest tłumiony, a nie podżegany; odmówienie im Komunii wydawałoby się zemstą przestępców na takich sędziach. Nasi ojcowie woleli więc pozostawić swobodę komunikowania się sędziom, chwaląc jednak w szczególności, jak widzieliśmy, tych, którzy powstrzymywali się od tego sakramentu; w ten sposób sprawa musiała być rozstrzygnięta nie przez prawo, ale przez sumienie, a więc wolę podmiotu.

Co więcej, sędzia nie może w wielu sprawach prawnych zaniechać kary winnego, nawet karą śmierci, gdyż służy prawu, również stwierdza s. . Ambroży (patrz „Super Psalmum XXXVII”, 51, PL XIV, 1035s).[87]

Dzieła s. Ambrożego obecnego w Patrologii Łacińskiej można znaleźć na tej stronie, tom. 14-17 http://patristica.net/latina/

Św. Jan Chryzostom, mówiąc o ojcobójcy, jak mówi Dunot, wydaje się być zwolennikiem kary śmierci, twierdząc, że: człowiek tak zdegradowany, to znaczy ojcobójstwo, nie wystarczy, by go wygnać z miasta, to nadal jest konieczne aby zniknął ze światła; taki człowiek w rzeczywistości jest wspólnym wrogiem wszystkich ludzi i Boga, dlatego wszyscy musimy uczestniczyć w jego zagładzie, aby oczyścić miasto. (S. Giovanni Chrisostomo, Œuvres complètes, przekład M. Jeannin, L. Guérin & Cie editeur, Clermont-Bar-le-Duc-Paris, 1865, t. 5, s. 456.] (4 przemówienie na temat Genesis, § 3)[88]

W Kazaniach na posągach św. Jan Chryzostom, jak wyjaśnia Brugger, pokazuje, że w pełni akceptuje zasadność kary śmierci, ale z drugiej strony pokazuje działanie swoje i innych, aby cesarz nie interweniował, by ukarać przestępców, którzy w tym konkretnym przypadku popełnili poważne działa przeciwko posągom cesarza i jego rodziny[89] Dzieła s. Giovanniego Crisostomo obecnego w greckiej Patrologii można znaleźć na tej stronie, tom. 47-64, http://patristica.net/graeca/

Euzebiusz z Cezarei, wskazuje Brugger, w równym stopniu uważa karę śmierci za zgodną z prawem w niektórych przypadkach i chwali cesarza Konstantyna w tym względzie za jego dzieło sprawiedliwości, które pomimo tego, że jest wykonywane głównie z życzliwością i bez użycia miecza, w niektórych ewidentnie domagał się jej użycia, jak w przypadku egzekucji Licyniusza i jego doradców.[90]  Prace Euzebiusza obecne w greckiej Patrologii można znaleźć na tej stronie, tom. 19-24 http://patristica.net/graeca/

W tej samej linii, zasadniczo, tak też idzie. Gregorio Nazianzeno, który wzywając sędziego chrześcijańskiego do powściągliwości w karaniu przestępców, pokazuje, że przyznaje, że w niektórych przypadkach miecz władzy słusznie uderza przestępców za ich zbrodnie.[91] Dzieła s. Gregorio Nazianzeno obecny w greckiej Patrologii można znaleźć na tej stronie, vols. 35-38 http://patristica.net/graeca/

S. Ottato di Milevi, jak wyjaśnia H. Giudice[92] , należy zaliczyć do zwolenników użycia siły i kary śmierci. W rzeczywistości S. Ottato podjął się obrony żołnierzy cesarza, którzy wysłani do dystrybucji żywności w okresie deprywacji, zabili kilku buntowników donatystów.

Św. Oktat wskazuje, że zarówno przykazanie zabraniające zabijania (Wj 20:13; Pwt 5; Mt 17), jak i nakazujące karanie pewnych czynów pochodzi od tego samego Boga (Pwt 5:21; Kpł 22: 22 ) święty dalej zauważa, że ​​niektóre zło są wyrządzane ze złym celem, a inne ze złym celem, więc zbójca czyni zło w złym celu, podczas gdy sędzia spełnia swój rygorystyczny obowiązek z dobrym skutkiem, gdy staje się mścicielem winy popełniony przez bandytę; zabici donatyści sami byli przyczyną ich śmierci, cesarski urzędnik Macario działał w obronie praw Boga podobnie jak Mojżesz i Elia, którzy również zastosowali karę śmierci; Ottato zakłada obronę Makariusa przed oskarżeniami donatystowskimi, uznając, że byłoby poważnym poczuciem winy, gdyby Makariusz działał z własnej woli w tym, co musiał zrobić, ale w rzeczywistości cesarski urzędnik działał jako wykonawca woli Bożej. S. Ottato, „De schismate donatistarum” 20, 10-3 PL 5, 7ss).

Zwracam uwagę, że s. Ottato jest świętym i nie wiadomo, czy św. Augustyn lub jakiś inny biskup ekskomunikował Ottato, ponieważ był za karą śmierci… Ottato, dla przypomnienia, pisał przed s. 11. Agostino… Dzieła s. Z Ottato obecnym w Patrologii Łacińskiej można się zapoznać na tej stronie, tom. XNUMX http://patristica.net/latina/

Św. Augustyn (354-430) wśród wszystkich Ojców jawi się jako ten, który najwięcej mówi na ten temat. Św. Augustyn, mówi Thompson, precyzuje, że kara śmierci może być wymierzona tylko przez właściwe władze w celu promowania wspólnego dobra społeczeństwa i jako środek odstraszający od dalszych działań przestępczych, jest to niezwykły środek, który powinien być stosowany tylko w skrajnych przypadkach. konieczność tam, gdzie nie ma innej opcji; Kościół może i powinien być zdecydowanym orędownikiem miłosierdzia dla skazanych, ponieważ Bóg jest sprawiedliwy i może przebaczać grzesznikom. (Thompson „Augustyn i kara śmierci” Augustian Studies 40 (2) s. 198)

W tym wierszu s. Augustine, jak wyjaśnia Thompson, w obliczu ataków donatystów stwierdza, że ​​nie należy ich karać karą śmierci: „Kara śmierci nie może być stosowana, ponieważ wolałby uwolnić wszystkich donatystów, którzy mordowali i prześladowali katolików, niż egzekwować ich krew w zemście.[93]"

W szczególności mówi s. Augustyn: „Nie, że chcemy zapobiec odebraniu wolności popełniania zbrodni złym jednostkom, ale chcemy, żeby wystarczyło pozostawienie ich przy życiu i bez okaleczania w jakiejkolwiek części ciała, poprzez zastosowanie represyjnego odwraca się ich od szaleńczej agitacji, aby wrócić do zdrowego i spokojnego życia, lub oderwać się od swoich złych uczynków, angażując się w jakąś pożyteczną pracę. … Obrażaj się przeciwko nieprawości, aby nie zapomnieć o człowieczeństwie; nie dawaj upustu lubieżności zemsty na okrucieństwach grzeszników, ale skieruj swoją wolę, aby uleczyć ich rany "[94]. Św. Augustyn, jako sługa Boży, interpretując wolę Bożą w konkretnym przypadku, mówi, że Bóg nie chce, aby kara śmierci została na nich zastosowana, jako rodzaj kary odwetowej, którą Jezus praktycznie zniósł. Ale afirmacja s. Augustyn przy tej okazji jest wyrokiem dotyczącym tej konkretnej sytuacji, nie jest to wyrok radykalnego potępienia kary śmierci, w rzeczywistości św. Augustyn w wielu swoich pracach potwierdza zgodność z prawem kary śmierci.

Dokładniej, s. Augustyn w świetle woli Bożej zachęca nas do jak największego ratowania życia przestępcy, ale wyraźnie przyznaje, że w niektórych przypadkach sam Bóg chce wymierzenia kary śmierci i wtedy stosowanie tej kary będzie w pełni konsekwentne z miłością Chrystusa zatem św. Augustyn w wielu swoich pracach potwierdza zgodność z prawem kary śmierci.

Jak mówi Thompson: tak. Augustyn już w „DeOrdine” (386) przyznaje, że kat jest „brzydkim urzędem”, ale niezbędnym dla „dobrze zarządzanego” państwa; Thompson cytuje różne prace św. Augustyn, który ewidentnie idzie w tym kierunku[95]. Sam Thompson dodaje, że to stanowisko Augustyna opiera się na Piśmie Świętym, wiele opowieści w Starym Testamencie sugeruje, że „szlachetni i święci ludzie zadawali śmierć jako karę za grzech”; w tym wierszu. Augustyn potwierdza, że ​​ten, kto wykonuje wyrok śmierci, nie jest winny grzechu (Thompson „Augustine and the Death Penalty” Augustian Studies 40 (2) s. 197) Św. pax Romana; zgodnie z ust. Afrykański lekarz, władze państwowe mają obowiązek ustabilizować życie społeczności i dać jej pokój.

Dokładniej …

W "Deorder" s. Augustyn stwierdza: „Co jest ciemniejsze niż kat? Co jest bardziej ponurego i ohydnego niż jego mentalność? Zajmuje jednak niezastąpione miejsce wśród praw i jest częścią porządku dobrze zarządzanego państwa. I chociaż wyrządza krzywdę własnej duszy, jest to jednak kara dla złoczyńców za obcy mu porządek ”.[96]

W „Mieście Boga” św. Augustyn stwierdza: „Samo Boże Magisterium uczyniło wyjątki od prawa, by nie zabijać. Z wyjątkiem przypadków osób, które Bóg nakazuje zabić albo na mocy ustalonego prawa, albo na wyraźnym rozkazie skierowanym tymczasowo do osoby. Dlatego nie zabija tych, którzy są winni przysługę sędziemu. Jest jak miecz, który jest narzędziem tego, kto go używa. Dlatego w żaden sposób nie łamią przykazania, zgodnie z którym zakazano zabijania tych, którzy z rozkazu Bożego lub reprezentując siłę władzy publicznej, zgodnie z jej prawami, to znaczy według porządku słusznego rozsądku, nie zabijali. , karali przestępców śmiercią. ... Z wyjątkiem tych przypadków, w których sprawiedliwe prawo w ogóle lub w szczególności Bóg, samo źródło sprawiedliwości, nakaz zabijania, ten, kto zabija siebie lub inną osobę, jest odpowiedzialny za zbrodnię morderstwa.”[97]. Dlatego nie jest grzechem wymierzanie kary śmierci w niektórych przypadkach, jest to decydujące dla zrozumienia prawdziwej myśli augustianów: kara śmierci może być wymierzona bez grzechu i, jak wyraźnie później zobaczymy, zgodnie z wolą Bożą.

Wyjaśnia również to samo. Afrykański lekarz w liście do Publicoli, że: „Nie podoba mi się opinia, że ​​można zabijać ludzi, żeby nie zostać przez nich zabitymi, chyba że jest to żołnierz lub ktoś, kto jest zobowiązany do służby publicznej, tyle że nie działa się dla siebie, ale w obronie innych lub państwa, do którego należy, jeśli jest prawnie upoważniony, a jego działanie jest zgodne z jego funkcją.”[98]

W długim liście do Macedonii, wikariusza Afryki, św. Augustyn szeroko rozwija argumentację uzasadniającą karę śmierci, a więc prawo do utrzymania przy życiu lub skazania (vitae necisque legitimam potestatem, Ep, 153, 8). nie kierować się osobistymi urazami, ale „tylko wykonawcami prawa; muszą karać niesprawiedliwości wyrządzone im samym, ale niesprawiedliwości innych… muszą uważać, że sami potrzebują miłosierdzia Bożego z powodu ich osobistych grzechów i nie mogą myśleć, że nie wywiązują się ze swoich obowiązków, jeśli rozpieszczają ludzi których mają moc życia i śmierci.”[99]

W epizodzie cudzołożnej św. Augustyn, Jezus Chrystus: „...nie odrzucił prawa, które przewidywało karę śmierci dla kobiet winnych cudzołóstwa, ale jednocześnie ze strachem wzywał do współczucia tych, którzy ją osądzili, mogli zostać skazani na śmierć. "[100].

S. Afrykański lekarz precyzuje następnie, że: „…władza suwerena, właściwe sędziemu prawo do życia i śmierci, haki tortur kata, broń żołnierzy, prawo karania właściwe suwerenowi nie mają zostały ustanowione bez celu, a nawet surowości dobrego człowieka rodzinnego. Wszystkie te systemy mają swoje własne normy, przyczyny, powód, użyteczność. Kiedy się ich boją, nie tylko nikczemni są trzymani w ryzach, ale sami dobrzy żyją spokojniej wśród niegodziwych. ... nie jest jednak bezużyteczne tłumienie arogancji i arogancji ludzi również poprzez strach, jaki budzą prawa ludzkie, tak aby nie tylko niewinni czuli się bezpieczni pośród złoczyńców, ale gdy strach przed karą został postawiony powstrzymać się od możliwości wyrządzenia krzywdy, ich wola zostanie uzdrowiona przez uciekanie się do pomocy Bożej.”

Trwa. Augustyn: „Twoja surowość jest również pożyteczna, dzięki której zapewniony jest również nasz spokój; jednak nasze wstawiennictwo, za pomocą którego łagodzi się twoją surowość, jest również przydatne. ... Nawet apostoł Paweł przestraszył bezbożnych nie tylko przyszłym sądem, ale także swoją władzą sądowniczą, twierdząc, że ona również wchodzi w zakres nakazu Boskiej opatrzności ... Te słowa Apostoła pokazują użyteczność twojej surowości . … Nie rób niczego z chęci wyrządzenia krzywdy, ale dla niesienia pomocy i nic okrutnego, nic nieludzkiego nie zostanie zrobione. (…) Skoro więc wypaczenie i bezbożność są tak wielkie, że ani kara, ani przebaczenie nie pomagają w ich naprawieniu, dobrzy nie czynią nic innego, jak tylko wypełniają nakaz miłości we właściwej intencji i z sumieniem, które Bóg zna, zarówno wtedy, gdy karzą oboje, gdy wybaczają ”.[101]

Widać to ze strony s. Panie doktorze, zobowiązanie do kierowania sędziów chrześcijańskich na drogę sprawiedliwości, na drogę sprawiedliwości, która pochodzi od Boga, aby w tym świetle umieli osądzać ludzi z miłosierdziem i sprawiedliwością, a zatem stosować różne kary z niezwykłą rozwagą śmierć, ta ostatnia w szczególności musi być narzucona jako skrajny stosunek. Szczególnie pouczający w tym wersecie jest następujący tekst augustiański: „Niektórzy wielcy i święci mężowie… niektóre grzechy ukarali śmiercią, aby żywi wzbudzili zdrowy strach, a ci, którzy zostali ukarani śmiercią, nie zaszkodzili samej śmierci, ale grzech, który mógłby się nasilać, gdyby nadal żyli. Nie osądzali lekkomyślnie, ponieważ Bóg dał im taki osąd. ... A więc po nauczeniu ich, co to znaczy kochać bliźniego jak siebie samego, nawet z natchnieniem Ducha Świętego ... takich kar nie brakowało, choć znacznie rzadziej niż w Starym Testamencie. Potem głównie jako niewolnicy byli zniewoleni strachem, potem głównie miłością wychowywani jako dzieci. W rzeczywistości, jak czytamy w Dziejach Apostolskich, na słowa apostoła Piotra Ananiasza i jego żony padli bez życia i nie zmartwychwstali, ale zostali pochowani…”[102] Praca s. Augustyn idzie zatem w tym sensie, że pomaga mężczyznom i kobietom dać się prowadzić przez Boga, aby kara śmierci była stosowana wtedy, gdy Bóg tego chce, a nie wtedy, gdy tego nie chce, i właśnie w niektórych szczególnych przypadkach, nawet po przyjściu Chrystusa: Bóg chce, aby została nałożona kara.

Św. Augustyn nie jest zatem abolicjonistą kary śmierci, w pełni ją akceptuje, ale tylko w przypadkach, gdy Bóg naprawdę tego chce!

Wielki biblista św. Girolamo wydaje się wyraźnie i zdecydowanie popierać legalność kary śmierci. Jak przypomina nam Dunot, o czym cytuję cytaty[103], s. Hieronim kilkakrotnie uzasadniał zastosowanie kary śmierci, aczkolwiek bardziej zwięźle niż s. Augustyna. W swoim komentarzu do Listu do Galatów interesuje go stwierdzenie niewinności sędziego, który wymierza karę: sędzia nie jest winny przestępstwa, gdy związał niegodziwych i otacza ich i ogłasza ich winnymi z powodu jego autorytet (por. „In Galatas” PL XVI, 367s) Dla s. Hieronim: kto uderza w niegodziwych z powodu ich złośliwości i trzyma narzędzia śmierci, aby zabić niegodziwych, jest sługą Pana: „Qui igitur malos percutit in eo quod mali sunt, et habet vasa interfectionis, ut occidat pessimos, minister est Domeny. („In Ézéchielem”, III, 9 PL XXV, 85) W „Komentarzu do Joela” s. Hieronim stwierdza, że ​​ci, którzy karzą złoczyńców są sługami i wykonawcami gniewu Bożego przeciwko tym, którzy czynią zło i nie bez powodu noszą miecz (por. „In Joelem”, PL XXV 973), nie jest okrutnym, kto zabija okrutni ludzie mówią też s. Jerome: „Non est enim roughlis qui roughles jugulat sed quod roughlis patientibus esse videatur”[104]; zadaniem króla jest wymierzanie sprawiedliwości, dlatego karanie śmiercią morderstw, świętokradztw i cudzołożników to nie przelewanie krwi, lecz posługa praw (por. „In Hieremiam” IV, 22,3, PL 24, 811).

Niestety, Brugger zgłasza tylko jedno ze stwierdzeń s. Jerome, znajduję tylko jedną w notatce[105]

Konstytucje apostolskie, napisane pod koniec IV wieku, których wpływ na teksty prawne będzie znaczny, powtarzają tylko to, co powiedzieli Ojcowie: zabójstwo nie jest naganne, ale tylko zabójstwo niewinnych ludzi, a mord prawnie dozwolony jest zarezerwowane tylko dla sędziów pokoju[106]

Afirmacje Papieży tego patrystycznego okresu zawarłem w części odnoszącej się do afirmacji papieskich i magisterium... ale tutaj pragnę zauważyć, że św. Grzegorz Wielki, Papież, Ojciec i Doktor Kościoła, naucza o prawowitości kary śmierci w kilku swoich listach, uznając, że poważne przestępstwa zasługują na taką karę[107], jak zobaczymy później.

Wiele z tych tekstów Ojców Kościoła jest dobrze znanych teologom i kanonistom i zostały w dużej mierze włączone do dekretu Gracjana[108], którego kwestia jest wprost poświęcona legalności wyroku śmierci (C. 23, q. 5) [109].

Fundamentalne stanowisko akceptacji kary śmierci, które, jak widzimy, zostało potwierdzone przez Ojców, będzie podtrzymywane i rozwijane przez Papieży, którzy zajmą się tym tematem. [110]

Zwracam uwagę, że u niektórych autorów naszych czasów zauważamy krytykę ojców postkonstantyńskich, ponieważ jego zdaniem poddaliby się oni wojskowej potędze konstantyńskiej i przyjęliby karę śmierci, której nie zaakceptowali ojcowie przedkonstantyńscy. Stanowisko to wydaje mi się sprzeczne z rzeczywistością i w tym sensie podążam za Thompsonem, który zgadza się ze sprzeciwem Bruggera wobec punktu widzenia Compagnoniego, który w rzeczywistości wierzył, że Ambroży, Augustyn i Kościół postkonstantyński we wspieraniu kary śmierci po prostu skapitulowali przed nową sytuacją powstałą wraz z utworzeniem chrześcijańskiego imperium. (Thompson „Augustyn i kara śmierci” Augustian Studies 40 (2) s. 191)

Dodam, że jest oczywiste, że ojcowie pokonstantyńscy mieli pewność, że będą przestrzegać prawdziwej doktryny Kościoła wszechczasów i Tradycji, w przeciwnym razie nie powiedzieliby tego, co powiedzieli. Kilku Ojców jest Doktorami Kościoła i przede wszystkim nie atakują na ogół przywódców narodów o karę śmierci, nie zaprzeczają jej w ogóle, potrafią to robić konkretnie, szczególnie w pewnych sytuacjach, ale nie zaprzeczają, że tam jest takim prawem przez głowy państw, ani nie jestem świadomy, że był jakiś Ojciec, który oskarżał innych o zdradę, o zaprzeczenie Tradycji, w szczególności za popieranie legalności kary śmierci… więc dla nich to był zgodny z zdrową doktryną, która ogólnie potwierdzała zgodność z prawem kary śmierci.

Powtarzam: żaden ojciec, który opowiadał się za karą śmierci, nie został oskarżony o herezję… lub sprzeciw wobec Tradycji… w istocie, jak widzieliśmy, to grupy spoza Kościoła uniemożliwiały sędziom przyjmowanie Eucharystii ...

Afirmacje Biblii, a w szczególności św. Paweł był ewidentnie zbyt jasny i silny, aby prawdziwy Kościół i jego biskupi całkowicie zaprzeczali legalności kary śmierci; oraz na twierdzeniach biblijnych, zwłaszcza św. Jak widać, Paweł opiera się na dwóch założeniach legalności kary śmierci: władza polityczna jest ustanowiona przez Boga, a władcy cywilni mają moralnie uzasadniony autorytet nad życiem i śmiercią, w szczególności po to, by karać niegodziwych.

W tym ujęciu rzekoma opozycja doktryny niektórych Ojców przed Konstantyniami w porównaniu z doktryną niektórych Ojców po Konstantynie wydaje się bardziej współczesną konstrukcją niż starożytną rzeczywistością… Z pewnością doktryna Kościoła katolickiego, jak zobaczymy , doszedł do coraz większej jasności świetnego tematu, aż do wielkiego układu ustalonego przez s. Thomas, ale zawsze istniała fundamentalna akceptacja możliwości, że szef społeczności może w niektórych przypadkach nałożyć karę śmierci, Brugger jest w tej kwestii bardzo jasny, jak widać, podobnie jak inni autorzy.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

b, 3) Konkluzje na temat nauczania Ojców odnośnie do legalności kary śmierci.

Wyciągając wnioski dotyczące nauczania Ojców Kościoła na temat legalności kary śmierci, musimy zatem powiedzieć, że w tekstach patrystycznych rozpoznawalne są dwa podstawowe fakty: (1) że świeccy władcy mają moralnie słuszną władzę nad życiem i śmiercią; (2) że ta władza została nadana przez Boga i jest poświadczona w Piśmie Świętym (por. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014, s. 75)

Brugger dodaje: „Jeśli przyjmiemy dwa założenia patrystyczne, a mianowicie, że władza polityczna jest ustanowiona przez Boga i że nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania złoczyńców, to idea, że ​​sprawowanie władzy politycznej jest nie do pogodzenia z członkostwem w specjalnej społeczności Bożej, Kościół cierpi z powodu oczywistego napięcia”. [111]

Należy pamiętać o dwóch patrystycznych założeniach: władza polityczna jest ustanowiona przez Boga, a nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania przestępców. Te dwa założenia praktycznie eliminują ideę, że sprawowanie władzy politycznej, a tym samym kary śmierci, jest absolutnie nie do pogodzenia z przynależnością do Kościoła. Władza państwowa jest ustanowiona przez Boga i ma ona prawo zabijać złoczyńców, więc w niektórych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem.

Kardynał Dulles powiedział: „Wracając do Tradycji chrześcijańskiej, widzimy, że Ojcowie i Doktorzy Kościoła są prawie jednomyślni w popieraniu kary śmierci, nawet jeśli niektórzy z nich – jak św. Ambroży (339 ok.-397) – nawoływać duchownych, aby nie wypowiadali wyroków śmierci ani nie pełnili funkcji wykonawców”.[112]

Brugger doprecyzował: „Jak widzieliśmy, w całym okresie patrystycznym w szczególności nie ma tekstów, które kwestionują przywilej władzy cywilnej do wykonywania kary śmierci. W tych relacjach, które odnoszą się bezpośrednio do pytania, znajdujemy praktycznie jednomyślną akceptację takiego autorytetu. Tam, gdzie są opracowane powody, ta akceptacja jest niezmiennie oparta na odwołaniu do Pisma Świętego, w szczególności do Rzymian 13. "[113] Przez cały okres patrystyczny nie ma tekstów kwestionujących prawo władzy cywilnej do wykonywania kary śmierci. W tych relacjach, które bezpośrednio odnoszą się do tej kwestii, znajdujemy niemal jednogłośną akceptację tego autorytetu. Tam, gdzie są opracowane powody, ta akceptacja jest niezmiennie oparta na odwołaniu do Pisma Świętego, zwłaszcza do Rzymian 13.

Brugger ponownie napisał: „Wśród tych patrystycznych pisarzy… znajdujemy jednomyślną zgodę, że władza cywilna, jako strażnik dobra publicznego, ma prawo nakładać kary na złoczyńców, w tym karę śmierci. [114] Wśród pisarzy patrystycznych znajdujemy jednomyślne porozumienie co do tego: władza cywilna, jako strażnik dobra publicznego, ma prawo wymierzać złoczyńcom kary, w tym karę śmierci. Jeśli chodzi o powód, dla którego Ojcowie poparli to twierdzenie, należy powiedzieć, że ich racje były jednocześnie teologiczne, filozoficzne i praktyczne: teologiczne, ponieważ ci pisarze opierają swoje twierdzenia na autorytecie Pisma Świętego, w szczególności na pismach apostoła Pawła a przede wszystkim na liście do Rzymian, rozdz. 13; filozoficzne, ponieważ wierzyli, że świadectwem tej prawdy był rozum ludzki, rozum, który, jak wspomniano, praktycznie zawsze i wszędzie akceptował prawowitość kary śmierci; i praktyki w zakresie, w jakim ich przekonania odzwierciedlają historyczne sytuacje, w których żyli, oraz konwencjonalne założenia dotyczące natury autorytetu i kary, które dzielili.[115]

Określamy, że w pięknym artykule na ten temat ks. A. Bellon, po wyjaśnieniu, kim są Ojcowie Święci, relacjonuje oświadczenia ks. Congar, zgodnie z którym: „Unianimis consensus Patrum (jednomyślna zgoda Ojców) jest pewną normą. Wyraża sens Kościoła, a jednomyślność jest zawsze znakiem rozpoznawczym Ducha Świętego. To moralny konsensus, który nie wyklucza istnienia pewnych rozbieżnych głosów.” [116]. Jednomyślna zgoda Ojców nie wyklucza istnienia rozbieżnych głosów. W tej chwili wydaje się, że nie ma głosów Ojców, którzy radykalnie sprzeciwiają się legalności kary śmierci, ale nawet gdyby były jakieś rzadkie głosy naprawdę odbiegające od jednomyślnego konsensusu Ojców, taki konsensus byłby równie jednomyślny.

Odnośnie do jednomyślnej zgody Ojców, należy pamiętać, co stwierdza Sobór Watykański „… nikomu nie wolno interpretować tego Pisma…. wbrew jednomyślnej zgodzie Ojców.” (Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna „Dei Filius”, ok. 2: DS 3007)

W tej linii wydaje mi się, że muszę stwierdzić, że nikomu nie wolno interpretować Pisma Świętego wbrew jednomyślnej zgodzie Ojców, którzy potwierdzają fundamentalną legalność kary śmierci.

Niech Bóg nas oświeci.

b, 4) średniowieczni lekarze i teolodzy, w szczególności s. Tomasza z Akwinu.

W średniowieczu kardynał Dulles wskazuje w linii H. Lio, że główni kanoniści i teologowie potwierdzali prawowitość sądów cywilnych do orzekania kary śmierci za bardzo poważne przestępstwa, takie jak morderstwo i zdrada; S. Anselmo, s. Albert Wielki[117] s. Bonawentura, s. Tomasz z Akwinu i Duns Szkot poparli legalność kary śmierci, opierając ją na autorytecie Pisma Świętego i tradycji patrystycznej, a także dostarczyli pouczających argumentów rozumu.[118]

Św. Bonawentura w kazaniu o przykazaniach atakuje manichejczyków, którzy wypaczają chrześcijańskie myślenie o przykazaniu zakazującym zabijania i odrzucaniu kary śmierci, odpowiada na ich błędy, stwierdzając, że: gdy minister prawa wykonuje wyrok śmierci według (sprawiedliwe) prawo, to prawo zabija człowieka dla słusznej sprawy i zgodnie z duchem sprawiedliwości, tak że kat w tym przypadku wykonuje nie z chęci zemsty, ale z miłości do sprawiedliwości.[119]

Te same s. Bonawentura stwierdza: „Ad illud vero quod obiicitur, quod in iudicialibus praecipitur interficere maleficos; dicendum, quod nulla est ibi sprzeczność, quia in un prohibetur homicidium niewinnis et iusti, in alio praecipitur occisio malefici. In uno etiam prohibetur homicidium ex propria auctoritate, in alio iniungitur ex auctoritate Legis; et ista duo non habent sprzeciwem nec repugnantiam.”[120]

W szczególności św. Tomasz, do którego Papież powołuje się w Amoris laetitia, pisze w związku z tym w Summa Theologiae: „Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, licitum est occidere animalia bruta inquantum ordinantur naturaliter ad hominum usum, sicut imperfectum ordinatur ad perfectum. Omnis autem pars ordinatur ad totum ut imperfectum ad perfectum. Et ideo omnis pars naturaliter est propter totum. Et propter hoc videmus quod si saluti totius corporis humani expediat członków praecisio alicuius, puta cum est putridum et corporum aliorum, laudabiliter et salubriter abscinditur. Quaelibet autem persona singularis comparatur ad totam communitatem sicut pars ad totum. Et ideo si aliquis homo sit periculosus communitati et corrumivus ipsius propter aliquod peccatum, laudabiliter et salubriter occiditur, ut bonum commune conservetur, modicum enim fermentum totam massam corrumpit, ut dicitur I ad Cor. V. "(II-II, q. 64 a. 2 w c.). Dlatego też, jeśli zdrowie całego ludzkiego ciała wymaga przecięcia członka, który jest zgorzelinowy lub szkodliwy dla reszty organizmu, jest to cięcie godne pochwały i korzystne dla zdrowia; ale każdy człowiek jest dla całej społeczności jak część dla całości, jak członek dla całego ciała, dlatego jeśli człowiek ze względu na swoje grzechy jest niebezpieczny dla społeczności i psuje ją, to jest chwalebne i zdrowe zdławienie go. dla zachowania dobra wspólnego; w rzeczywistości, jak mówi św. Paweł (1 Kor 5, 6), „trochę zakwasu powoduje fermentację całego ciasta”. Jeszcze s. Thomas stwierdza: „Respondeo dicendum quod, sicut dictum est, occidere malefactorem licitum est inquantum ordinatur ad salutem totius communitatis. Et ideo ad illum solum pertinet cui committitur cura communitatis conservandae, sicut ad medicum pertinet praecidere membrum putridum when ei commissa fuerit cura salutis totius corporis. Cura autem communis boni commissa est principibus habentibus publicam auctoritatem. Et ideo eis solum licet malefactores occidere, non autem privatis personis.”(I-II, q. 64 a. 3 in c.) Zabicie przestępcy, jako że jego zabicie jest przeznaczone dla zbawienia całej społeczności, jest działaniem moralnym zgodne z prawem i należy tylko do tego, komu powierzono troskę o zbiorowe bezpieczeństwo.

W "Collationes in decem praeceptis" s. Thomas stwierdza: „Quidam dixerunt hic disableum esse homicidium hominis omnino. Unde homicidas dicunt esse iudices saeculares, qui potępiający secundum leges aliquos. Contra quos dicit Augustinus, quod Deus per hoc praeceptum non abstulit sibi potestatem occidendi: unde Deut. XXXII, 39: ego occidam, et viviam faciam. Est ergo licitum illis tutaj nakazał Dei occidunt, quia tunc Deus facit. Omnis enim lex mandatum Dei est. Przyp. VIII, 15: per me reges regnant, et legum conditores iusta decernunt. Et apostolus, Rz XIII, 4: si malum feceris, czas: non enim sine causa gladium portat, Dei enim minister est. Moysi quoque dicitur, Wj. XXII, 18: maleficos non patieris żyć. Id enim quod licitum est Deo, licitum est et ministris eius, per mandatum ipsius. Constat autem quod Deus non peccat, cum sit auctor legum, zadawanie mortem propter peccatum. Rzym VI, 23: wynagrodzenie sins mors. Ergo nec minister eius. Est ergo sensus: non okcides.” ( „Collationes in decem praeceptis”, a. 7)

Niektórzy mówili, że zawsze było zabronione zabijanie człowieka, za którego morderców oskarżano świeckich sędziów, ale Bóg nie odebrał sobie władzy zabijania i dlatego wolno zabijać z nakazu Boga, a kto zabija z nakazu Boga staje się narzędziem, za pomocą którego Bóg zabija tego, który ma zostać zabity.

Każde prawo Boże jest nakazem od Boga, przywódcy narodów, którzy zgodnie z Prawdą skazują bezbożnych na śmierć i zabijają bezbożnych, są sługami Bożymi (Rz 13:4). To, co jest dozwolone Bogu, jest zgodne z Jego sługami z nakazu Bożego. Bóg nie grzeszy przez zadawanie śmierci za grzech (Rz 6,23:XNUMX), dlatego też sługa Boży, który zabija z nakazu Bożego. przez twój autorytet.

Innym szczególnie pouczającym tekstem o doktrynie tomistycznej na ten temat, z którym mamy do czynienia, jest następujący, który znajdujemy w Sumie przeciwko poganom: „Ponieważ niektórzy gardzą karami wymierzanymi przez Boga, ponieważ poświęcając się rzeczom sensownym, zwracają uwagę tylko na to, co widzialne, Boska opatrzność nakazała, aby na ziemi byli ludzie, którzy wrażliwymi i teraźniejszymi karami zmuszają ich do przestrzegania sprawiedliwości. Teraz jest oczywiste, że tacy ludzie nie grzeszą, kiedy karzą niegodziwych. Rzeczywiście: nikt nie grzeszy, czyniąc sprawiedliwość. Ale ukaranie niegodziwych jest rzeczą słuszną: skoro, jak widzieliśmy powyżej [ok. 140], wina zostaje naprawiona karą. Dlatego sędziowie nie grzeszą, karząc bezbożnych. […] 5. Tak jak lekarz dąży do zdrowia, które polega na uporządkowanej harmonii nastrojów, tak władca państwa dąży do pokoju, który polega na „uporządkowanej harmonii obywateli” [por. c. 128]. .. Dlatego też władca państwa zabija bezbożnych sprawiedliwie i bez grzechu, aby spokój państwa nie został zakłócony. […] Ponieważ w prawie, które mówi: „Nie zabijaj”, dodaje się także „Nie pozwól żyć złoczyńcom” (Wj XXII, 18). W ten sposób zrozumiano, że niesprawiedliwe zabijanie ludzi jest zabronione. … Fakt, że źli mogą się poprawić, gdy żyją, nie oznacza, że ​​nie można ich słusznie zabić: ponieważ niebezpieczeństwo płynące z ich życia jest poważniejsze i pewniejsze niż oczekiwana korzyść z ich zmiany”.[121] Jak s. Tomasza zatem kara śmierci jest zgodna z prawem, ponieważ niebezpieczeństwo płynące z życia niegodziwych jest poważniejsze i pewniejsze niż oczekiwana korzyść z ich zmiany. W innym tekście s. Tomasz podaje „quicumque non cavet pericula, videtur contemnere id cuius detrimentum pericula ducula possunt” (Quodlibet III, q. 4 a. 1 ad 3), kto nie zwraca uwagi na niebezpieczeństwa, pokazuje, że gardzi niebezpieczeństwami, które mogą wyrządzić szkody. Kto więc nie zwraca uwagi na niebezpieczeństwo, jakie mogą spowodować dla społeczności ci, którzy popełnili poważne przestępstwa, pokazuje, że gardzi samą społecznością i życiem tych, którzy mogą zostać zabici lub poważnie zranieni przez takich przestępców. Kara śmierci jest zgodna z prawem, ponieważ niebezpieczeństwo płynące z życia niegodziwych jest poważniejsze i pewniejsze niż oczekiwany dobro ich poprawki. Jeśli system więziennictwa jest naprawdę skuteczny, przestępca zostaje osadzony w więzieniu i niebezpieczeństwo w pewien sposób znika, ale jeśli nie ma tak skutecznego systemu, niebezpieczeństwo pozostaje i jest to niebezpieczeństwo, że tak. Thomas wskazuje jako poważniejszy i pewniejszy niż jego poprawka.

Niech Bóg nas oświeci i sprawi, że zrozumiemy, że miłość, a wraz z nią roztropność, niesie ze sobą, jak w s. Tomasza, aby wymierzyć karę śmierci: „Z tego powodu prawa Boskie i ludzkie nakazują zabijanie tych grzeszników, od których możemy oczekiwać więcej krzywdy dla innych niż ich poprawiania. Sędzia nie robi tego jednak z nienawiści do nich, ale z miłości do miłości, która sprawia, że ​​dobro publiczne przedkłada życie jednej osoby. Co więcej, śmierć zadana przez sędziego przynosi również korzyść grzesznikowi: jeśli faktycznie się nawrócił, jego śmierć służy zadośćuczynieniu winy, a jeśli się nie nawróci, jego śmierć służy ustaniu zła, a więc w rzeczywistości jest mu odebrana możliwość popełniania innych grzechów.” [122] Miłość miłosierdzia prowadzi w niektórych przypadkach do wymierzania kary śmierci dla prawdziwego dobra społeczności, a także dla sprawcy, w tym sensie prawo boskie i ludzkie słusznie nakazuje wymierzanie kary śmierci w niektórych przypadkach.

W odniesieniu do działalności charytatywnej, w szczególności przy wymierzaniu kary śmierci, św. Tomasz precyzuje, że ten, kto pełni funkcję głowy wspólnoty, może zgodnie z prawem karać, a nawet zabijać złoczyńców, a jednocześnie kocha ich miłością; w rzeczywistości wyjaśnia s. Grzegorza, aby sprawiedliwi prowadzili działania sądowe w miłości: „Ad decimum dicendum, quod licite potest ille ad quem ex officio pertinet, malefactores punire, vel etiam occidere, eos ex charitate diligendo. Dicit enim Gregorius in quadam homilia, quod iusti crimeionem commovent, sed amantes: quia si foris increpationes per disciplinam exaggerant, intus tamen dulcedinem per caritatem sługa” (De virtutibus, q. 2 a. 8 ad 10) dla dobroczynności dla zła dla trzy powody: „Primo quidem, propter eorum Correctem. Secundo, in quantum aliquorum temporalis prosperitas est in detrimentum alicuius multitudinis, vel etiam totius Ecclesiae ... Tertio, ad servandumdinem divinae iustitiae ... "(Por. De virtutibus, q. 2 a. 8 ad 10)

Możemy spowodować doczesne zło z miłości do złoczyńców z trzech powodów: (1) aby ich skorygować, (2) ponieważ ich dobrobyt jest ze szkodą dla ludu lub Kościoła, ponieważ jeśli dorosną, wielu jest uciskanych, (3) aby zachowajcie porządek Bożej sprawiedliwości.

Zwracam uwagę, że według św. Tomaszu, z tego, co powiedzieliśmy, miłość, a zatem roztropność prowadzą do aktu wymierzania kary śmierci w przypadkach, gdy jest to słuszne (por. De virtutibus, q. 2 a. 8 ad 10); niewykonanie tego aktu, gdy jest to właściwe, oznaczałoby zwykle popełnienie poważnej nierozwagi, zagrażającej społeczności, a często i najsłabszej z niej.

Ponadto należy zauważyć, że s. W przedstawionym przed chwilą tekście Tomasz wyjaśnia, jakie są prawdziwe funkcje kary, to znaczy cele, do których dąży się, gdy kara jest wymierzana komuś z miłosierdzia.

Precyzyjne s. Tomasza w innym tekście: „Śmiertelna kara wymierzana jest nie tylko z powodu powagi winy, ale także z innych powodów. Po pierwsze, ze względu na ogrom grzechu: ponieważ większe przestępstwo, przy wszystkich równych warunkach, jest skazane na poważniejszą karę. Po drugie, z powodu zwyczaju grzeszenia: ponieważ ludziom nie jest łatwo oderwać się od zwyczaju grzeszenia inaczej, jak tylko za pomocą dotkliwych bólów. Po trzecie, ze względu na intensywność pożądliwości lub przyjemności w grzechu: ponieważ nawet te grzechy nie pozwalają ludziom oddzielić się bez surowej kary. Po czwarte, za łatwość popełniania grzechu i ukrywania go: w rzeczywistości te grzechy, gdy zostaną odkryte, muszą zostać surowiej ukarane, aby przestraszyć innych”.[123] W przedstawionym przed chwilą tekście św. Tomasz podkreśla w szczególny sposób przykładową i leczniczą funkcję kary. Zamiast tego w poprzednim tekście mówił także o mściwej funkcji kary. Wydaje mi się interesujące, że w tym miejscu należy zauważyć, że po karze, zgodnie z tradycyjną doktryną, następuje s. Tomasz, trzy funkcje: mściwa, zmierzająca do przywrócenia zepsutego porządku i pokuty za zbrodnię; wzorcowa funkcja mająca na celu odstraszanie potencjalnych sprawców i unikanie nawrotów przestępstwa; funkcja lecznicza, która ma na celu poprawę sprawcy, jego „nawrócenie”. Doktryna ta ma bardzo starożytne korzenie i można ją znaleźć również w s. Grzegorza Wielkiego (zob. Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. XII, epistula 11), zgodnie z którym odpowiednia kara jest wykonywana w taki sposób, aby obejmowała zarówno proporcjonalną karę dla sprawcy, jak i powód do strachu dla tych, którzy dzielą jego rozkaz. [124]”. Słuszna kara jest więc według św. Grzegorza (zob. Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. VIII, epistula19) kara, za którą wykroczenie wyrządzone Bogu jest naprawione, a wymierzona kara jest przykładem, który skłania innych do naprawienia[125]”. Kara za s. Grzegorz (por. Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. IX, epistula 86) ma cel: społeczny, dla którego musi unikać zarażania się złem i odwodzić od czynienia złych czynów; indywidualny cel, dla którego jest obowiązkiem i karą, aby kara naprawiła winę.[126]

Biblia podkreśla również tę przykładną rolę kary: „Jeśli przeciw człowiekowi zostanie podniesiony niesprawiedliwy świadek, aby oskarżyć go o bunt, dwaj mężczyźni, między którymi toczy się spór, staną przed Panem, przed kapłanami i sędziami, którzy będą sprawować funkcję wtedy. Sędziowie dokładnie zbadają sprawę, a jeśli świadek jest kłamcą i fałszywie oskarżył swojego brata, zrobisz mu to, co chciał zrobić swojemu bratu. Wyeliminujesz zło tkwiące w tobie. Inni o tym usłyszą, będą się go bać i nie popełnią ponownie takiego złego czynu pośród was.” (Pwt 19,15:20-XNUMX)

Biblia jest latarnią, która kieruje refleksją wielkich teologów, w jej świetle wielcy doktorzy, których widzieliśmy do tej pory, potwierdzili legalność kary śmierci, także w jej świetle. Antoninus potwierdził tę słuszność i odrzucił błąd tych, którzy twierdzą, że biblijne przykazanie zabrania zabijania każdego człowieka, nawet przestępcy, i którzy wzywają sędziów i funkcjonariuszy, którzy zabijają winnych morderców; w szczególności święty Arcybiskup Florencji sprzeciwia się autorytetowi św. Augustyn i Pismo Święte dodaje następnie, że: sędziowie, zabijając winnych zgodnie z porządkiem prawnym, zabijają zgodnie z nakazem Boga, który ustanowił prawa nakazujące zabijanie winnych; Bóg, który wydał nakaz, by nie zabijać, nie odebrał sobie za to władzy zabijania, jak wynika z Biblii, a sędziowie i kaci, którzy zgodnie z prawem orzekają karę śmierci, czynią to właśnie z mandatu Bożego; S. Biskup przytacza także list św. Paweł do Rzymian rozdz. 13, aby oprzeć swoje twierdzenia na danych biblijnych.[127]

b, 5) Inni nowsi lekarze i święci.

Późniejsi wielcy doktorzy Kościoła, tacy jak św. Roberto Bellarmino[128] a św. Alfons Maria Liguori po cichu poparł legalność tej kary, a wraz z nimi Francisco de Vitoria[129] i Francisco Suarez[130].

Św. Piotr Kanizjusz w swoim Wielkim Katechizmie zadaje sobie pytanie: kiedy jesteśmy winni porozumiewania się z grzechem? A on odpowiada, mówiąc, że popełniamy taki grzech, kiedy pozwalamy, by zło zostało popełnione bezkarnie lub gdy pozwalamy, by zło się pogłębiło, które możemy lub powinniśmy stłumić lub ukarać środkami właściwymi dla naszego autorytetu. Jest to grzech ministrów sprawiedliwości, którzy noszą miecz, ale go nie używają, to znaczy, że nie wymierzają kary śmierci, gdy jest to konieczne, a tym samym nie represjonują przestępców lub tych, którzy podniecają bunt.[131]

Św. Robert Bellarmin potwierdza, że ​​sędziowie chrześcijańscy mają prawo karać mieczem zakłócenie pokoju publicznego i demonstruje tę prawowitość na podstawie Pisma Świętego, Ojców, rozumu i obala błędy tych, którzy odmawiają takiej prawowitości.[132]

S. Alfonso stwierdza w sprawie kary śmierci „9. Nikomu nie wolno zabijać drugiego człowieka, chyba że przez władzę publiczną lub dla własnej obrony. Dla władzy publicznej skazani przestępcy z pewnością mogą zostać zabici, a także skazani (wulgarnie to osądzili), o ile przebywają na terytorium proskrybującego księcia. ”.[133]

Te same s. Doktor innej pracy: „Tylko z dwóch powodów wolno zabić bliźniego, dla władzy publicznej i dla własnej obrony: dla władzy publicznej, która skazuje złoczyńców na śmierć z rąk katów; a także daje pozwolenie wszystkim na zabijanie banitów…. W tym miejscu należy zauważyć, 1. że duchowni, chociaż są sędziami, nie mogą skazywać innych na śmierć; tylko oni mogą przekazać taką władzę świeckim, jeśli ją posiadają. Należy zauważyć, że każdy sędzia musi dać skazanym na śmierć czas na wyznanie i przyjęcie komunii (n. 2). Co więcej, można zabić niesprawiedliwego agresora w obronie własnego życia, gdy nie ma innej możliwości obrony; więc s. Tomasz (10. 2. q. 2. a. 64) z drugim dd. powszechnie, jak wyrażono w rozdz. Tak, prawda, 7. de wysłano. excomm., gdzie jest napisane: Cum vim vi repellere omnes leges, omniaque iura allowtant itp. Nie wyklucza również twierdzenia, że ​​życie duchowe bliźniego powinno być przedkładane nad własne życie doczesne; ponieważ (jak powszechnie odpowiadają Petrocorense i inni autorzy) dzieje się tak tylko wtedy, gdy sąsiad jest w skrajnej konieczności życia; na przykład jesteśmy związani nawet niebezpieczeństwem naszego życia, aby ochrzcić dziecko, któremu grozi śmierć bez chrztu; ale nie ucieka, gdy agresor dobrowolnie naraża się na niebezpieczeństwo śmierci i samookaleczenia, ponieważ wtedy jego śmierć jest całkowicie przypisana jego woli i złośliwości.”[134]

W „Edukacji do ludu” s. Alfonso stwierdza: „… jak wtedy bliźniemu tylko z trzech powodów można zabić drugiego człowieka: dla władzy publicznej, dla własnej obrony i dla sprawiedliwej wojny. Dla władzy publicznej jest to zgodne z prawem, wręcz obowiązkiem książąt i sędziów jest skazanie przestępców na zasłużoną śmierć, a wykonanie wyroku jest obowiązkiem katów. Sam Bóg chce, aby złoczyńcy zostali ukarani”.[135]

Jeszcze raz podkreślam z całą mocą, o której tutaj nie mówię, ani Kościół nigdy nie powiedział, że kara śmierci jest zawsze zgodna z prawem, ale w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach jest zgodna z prawem. Wszyscy doskonale wiemy, że w wielu lub wielu przypadkach potężni zabijają swoich przeciwników, okrywając się płaszczem „sprawiedliwości” poprzez kontrolowane procesy i niesprawiedliwe wyroki śmierci, i że często to właśnie najsłabsi i najbardziej bezbronni są skazywani na śmierć właśnie dlatego nie byli w stanie skutecznie się bronić w procesie itp.; Mądrość chrześcijańska jest z pewnością bardzo dobrze świadoma tego wszystkiego… ale jest również świadoma faktu, że w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem, jak widzimy.

c) Nauczanie Magisterium i Papieża o karze śmierci

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Papieże, praktycznie aż do Benedykta XVI, pokojowo zaakceptowali legalność kary śmierci w niektórych przypadkach.

Legitymacja biblijna dotycząca kary śmierci została w pełni potwierdzona przez papieskie Magisterium oraz w tekście św. Innocenty I w liście do Exsuperiusa z roku 405 czytamy: „Powstaje pytanie o tych, którzy po chrzcie byli administratorami publicznymi i posługiwali się tylko narzędziami tortur, a nawet wydali wyrok śmierci. Nic o nich nie czytamy w rozumieniu starożytnych. Należy pamiętać, że takie moce zostały przez Boga dane i aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4) Jakże mogli potępić zachowanie, które widzieli, zostało udzielone przez autorytet Boga? Dlatego też w odniesieniu do nich nadal kierujemy się tak, jak byliśmy dotychczas uregulowani, aby nie wyglądało na to, że podważamy dyscyplinę lub że sprzeciwiamy się autorytetowi Pana. Zastrzega się dla nich zdanie sprawozdania ze wszystkich swoich działań ”.[136]

Tekst s. Niewinny Powinienem być dobrze przeanalizowany, stwierdza przede wszystkim, że Innocenty postępuje zgodnie z Tradycją i Pismem (Rz 13); takie uprawnienia, wyjaśnia Papież, zostały udzielone przez Boga i że aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4). Jak mogli potępić, poprzedników Innocentego, zachowanie, które uważali za przyznane przez autorytet Boga? Dlatego nie zdefiniowali niczego przeciwko tym, którzy po chrzcie byli administratorami publicznymi i używali tylko narzędzi tortur, a nawet wydawali wyrok śmierci. Wyrażenie, że nic nie zostało zdefiniowane, nie powinno być rozumiane w ogóle w odniesieniu do tych ludzi, ale w tym sensie, że nic nie zostało zdefiniowane wbrew im, nie było przeciwko nim żadnego potępienia, zamiast tego ustanowiono dyscyplinę przynajmniej w szerokim zakresie , które s. Następuje Innocent I, co pozwala im kontynuować życie we wspólnocie kościelnej.

Ale co z twierdzeniami Synodu Rzymskiego (Synod Rzymski do Biskupów Galii, (List V, 13, PL XIII, 1190), zgodnie z którym sędziowie, którzy wykonywali swój mandat i zesłali na śmierć, nie mogą być zwolnieni z grzechu? ten sam tekst Patrologii łacińskiej precyzuje (PL XIII, s. 1180, V; przyp. e, s. 1190;), że mamy tu do czynienia z osobami, które miały być wyniesione do urzędu biskupiego w Kościele i wyjaśnia, że ​​te osoby również przemawiają o św. otrzymali pas milicji ”, to znaczy, że będą częścią armii, nie mogą być dopuszczeni do duchowieństwa.

Oświadczenia Innocentego I i Syrycjusza, obu świętych, są ewidentnie zgodne, jeśli weźmiemy pod uwagę, że Innocenty został papieżem około 2 lata po śmierci Syrycjusza i dlatego bardzo dobrze znał jego twierdzenia i bardzo dobrze wiedział, czym była dyscyplina. był obserwowany podczas jego pontyfikatu.

Papież Leon Wielki wypowiedział się znacząco o bezbożności priscylanów „Merito Patres nostra… instanter egere, ut impius furor ab universa Ecclesia pelleretur: when etiam mundi principes ita hanc sacrilegam amentiam detestati sunt, ut aucillianscum. plerisque discipulis legum publicarum ense prosternerent. Videbant enim omnemjugiorum copulam solvi simulque divinum ius humanumque subverti, si huiusmodi hominibus usquam living cum licuisset. Profuit diu ista districtio ecclesiasticae lenitati, quae etsi sacerdotali contenta iudicio, cruentas refugit ultiones, severis tamen christianorum principum constitutionibus adiuvatur, dum ad spiritale nonnumquam recurrunt remedium, qui timent corporale ...”[137]

Wyraźnie tutaj Leon Wielki nie tylko potwierdza zgodność kary śmierci z prawem, ale także chwali władze publiczne, które wykorzystały ją do stłumienia herezji Priscillian. Pamiętam, że Leon Wielki jest nie tylko Ojcem, ale Doktorem Kościoła i Papieżem! Jego słowa są więc szczególnie cenne.

Te słowa zostały ponownie podjęte na III Soborze Laterańskim na krótko przed anatemą na albigensów: „… jak powiedział błogosławiony Leon [ja], itd. „(kan. 27). (Patrz COD s. 224).

Papież Symplicjusz w 478 r. polecił cesarzowi Zenonowi skazać na śmierć zabójców biskupów; ci świętokradczy zabójcy, według Papieża, są godni zginąć w tych mękach, w takich bólach Kościół i Cesarstwo odnajdą spoczynek, a wraz z nimi łaski Boże zostaną przyciągnięte do Cesarstwa.[138]

To samo uzasadnienie podaje Pelagiusz I, w liście do księcia Włoch, kiedy Papież stwierdza, że ​​nie trzeba sądzić, iż grzechem jest karanie opornych biskupów, w rzeczywistości jest to ustanowione przez prawa boskie i ludzkie, które niepokoje pokoju i jedności Kościoła muszą być stłumione przez władzę świecką i jest to największa przysługa, jaką można oddać religii.[139]

Honoriusz I nadal uznaje tę władzę i domaga się, aby sprawca gwałtu otrzymał karę śmierci, aby ta kara nie była zwlekana i aby została zgłoszona jak największej liczbie osób.[140]

Sam Dunot, w tym samym artykule, który właśnie zacytowałem, potwierdza, że ​​św. Grzegorz Wielki, papież, w kilku swoich listach naucza o zasadności kary śmierci, uznając, że poważne przestępstwa zasługują na taką karę. W jednym przypadku, mówiąc o przemocy zadanej biskupowi Janvierowi de Malaga, mówi, że: prawo karze sprawcę takiej zniewagi karą śmierci. (List XIII, 49) W liście do królowej (List VIII, 4) wzywa ją do zadośćuczynienia za zniewagi wyrządzone Bogu przez ukaranie karą śmierci cudzołożników, złodziei i innych odpowiedzialnych za którą ona jest przewidziana za tę karę[141]   Pamiętam, że słuszna kara jest według s. Grzegorza, kara, za którą: krzywda wyrządzona Bogu zostaje naprawiona, podaje się przykład, który skłania innych do nie popełniania zła, wina zostaje naprawiona.[142] Kara za s. Grzegorz (por. Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. IX, epistula 86) ma cel społeczny i indywidualny; cel społeczny jest tym, dla którego musi unikać zarażania się złem i odwodzić od popełniania złych uczynków; indywidualny cel jest tym, dla którego jest obowiązkiem i karą, aby kara naprawiła winę.[143]

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Św. Mikołaj I w swojej odpowiedzi do Bułgarów[144] między innymi stwierdza, że: jeśli chodzi o tych, którzy zamordowali swojego krewnego, dobrze jest, aby szanowane prawa znalazły zastosowanie, ale jeśli winni schronili się w kościele, są odrywani od śmierci obiecanej przez prawa.[145]Oczywiście oznacza to, że szanowane prawo przewidywało karę śmierci dla tych, którzy zabili swoich krewnych, a papież Mikołaj akceptuje ich zastosowanie, prosząc tylko o to, aby oszczędzono winnym śmierci, jeśli schronili się w kościele. Św. Mikołaj nie był więc radykalnie przeciwny karze śmierci! […] I nie wypowiadał się radykalnie przeciwko karze śmierci; jak mógł to zrobić, z drugiej strony, skoro Rz 13, jak widzieliśmy, bardzo jasno przyznaje władcom prawo zabijania złych?

Afirmacje św. Mikołaj I zostałby uznany przez niektórych za świadectwo sprzeciwu wobec kary śmierci, Mikołaj I byłby swego rodzaju abolicjonistą z IX wieku... Rzeczy mają się zupełnie inaczej, jeśli weźmiemy pod uwagę to, co powiedziałem powyżej i jeśli weźmiemy pod uwagę również to, co Tradycja Do tego czasu katolicy zapewniali, jak widzieliśmy. Tradycja, jak widać, jasno głosiła, że ​​kara śmierci była zgodna z prawem, a żaden ówczesny autor nie uwzględniał twierdzeń św. Nicola do Bułgarów, ponieważ w rzeczywistości, jak wspomniano, postępowali zgodnie z Tradycją i potwierdzili legalność kary śmierci. Mikołaj I nie wniósł protestu przeciwko wyrokom śmierci wydawanym przez ówczesnych królów chrześcijańskich, ale widać, że zostały one wydane… w rzeczywistości Mikołaj I nie sprzeciwiał się legalności kary śmierci. Afirmacje św. Mikołaj I nie doprowadził do sprzeciwu wobec kary śmierci w Rzymie czy we Włoszech czy gdzie indziej… po prostu dlatego, że nie sprzeciwiali się karze śmierci… Pomysł, że s. Nicholas jest abolicjonistą, pojawia się idea, która pojawiła się, gdy niektórzy katolicy abolicjoniści szukali przyczółków dla swoich afirmacji w Tradycji… niestety jednak w tym przypadku znaleźli przyczółek fałszywy…

Urban II w dekrecie skierowanym do biskupa Lukki uprawomocnił wyrok śmierci, który nie został jeszcze ogłoszony przez sąd; nie nazywa morderstwa tych, którzy w żarliwości swej gorliwości o matkę, Kościół święty, skazali na śmierć ekskomunikę, ale prosi o odpowiednią pokutę, tekst zaczerpnięty z Gracjana [146]

W tej linii papież Innocenty III w 1199 r. wraz z dekretem Vergentis[147] dokonuje porównania między heretykami a winnymi zdrady i pisze, że zgodnie z słusznymi sankcjami winni zdrady karani są śmiercią, tym bardziej heretycy, którzy obrażają Jezusa Chrystusa, muszą być oddzieleni od naszej głowy, którą jest Chrystus.[148]

Sam Papież dodatkowo potwierdzi zasadność tej kary śmierci, nakazując uczniom Pietro Waldo, którzy dążyli do pojednania z Kościołem, wyraźnie zaakceptowali katolicką doktrynę o legalności kary śmierci: „De potestate saeculari asserimus, quod sine sin mortali potest iudicium sanguinis exercere, dummodo ad inferendam vindictam non hatred, sed iudicio, not incaute, sed consulte procedat "[149]. Co w istocie oznacza: władza świecka może bez grzechu śmiertelnego wykonywać sąd krwi, czyli wymierzać karę śmierci, pod warunkiem, że wymierzając karę postępuje nie z nienawiści, ale słusznie, z rozwagą, bez lekkomyślności. Fakt, że Innocenty III zaliczył legalność kary śmierci do prawd, w które Waldensi musieli wyraźnie wierzyć, aby przystąpić do komunii Kościoła katolickiego, pokazuje, że ta prawda była najwyraźniej uważana za ważną część doktryny Kościoła.

Brugger w swoim tekście o karze śmierci donosi również o liście Innocentego III do Durando napisanym w lipcu 1209 r., w którym Papież stwierdza, że ​​błędem jest twierdzenie, iż władza świecka nie może bez grzechu śmiertelnego skazać kogoś na śmierć.[150]

Papieże Lucjusz III[151]  Innocenty III[152]Grzegorza IX[153] i Bonifacy VIII[154] przyjęli dekrety, wprowadzone do powszechnego ustawodawstwa, które przewidywały, że heretyk zostanie umieszczony we władzy świeckiego ramienia w celu wymierzenia kary; karą, którą wskazali za tę zbrodnię, była kara śmierci za kremację. [155] Poza wszelkimi innymi rozważaniami dotyczącymi kar za herezję i podobne zbrodnie, wyraźnie wskazuje to, że w niektórych przypadkach doktryna katolicka może wymierzać karę śmierci.

Bonifacy VIII zaczął grozić sankcjami władz świeckich, które nie przystąpiły bez zwłoki (indilando) do egzekucji heretyków; sam Papież postanowił pozostawić zabójców kardynałów świeckiemu ramieniu, aby takie zabójstwa były karane śmiercią.[156]

Dekret Furatur[157], parafrazując Exodus (21, 16), stwierdza, że ​​każdy, kto został uznany za winnego porwania i sprzedał porwaną osobę, jest skazany na śmierć.[158]

W 1215 r. podczas IV Soboru Laterańskiego (XII Ekumenicznego) uchwalono kanon Ekskomunika, który nakazywał porzucenie heretyków skazanych „na władzę świecką” (Konst. 3)… z konsekwencją nałożenia kary śmierci (COD s. 233 nn.) tekst ten przejdzie w dekretach Grzegorza IX[159].

Dla większej jasności co do karania heretyków w tamtych czasach wydaje mi się interesujące przytoczyć ten tekst, który zajmuje się karą zarezerwowaną dla heretyków przez ustawodawstwo Fryderyka II: „Norma Federicka ustaliła przede wszystkim, że heretycy potępieni przez Kościół i wyznaczony do osądzenia świeckich zostali ukarani należną animadversione, eufemizmem, który teraz technicznie oznaczał karę śmierci. Gdyby sprawca w obawie przed śmiercią zdecydował się na powrót do ortodoksji, i tak zostałby ukarany wieczystym więzieniem, ustanowionym dekretem z 1231 r., obejmującym kolejno kanon soboru w Tuluzie z 1229 r. (rozdział 11). , w Mansi, t. 23, kol. 191-205). Kara śmierci została wymierzona nie tylko heretykom, ale także pomocnikom i tym, którzy po wyrzeknięciu się w obawie przed śmiercią powrócili do herezji”.[160]

Rezolucja równorzędna z uchwałą IV Soboru Laterańskiego zostanie przyjęta przez Sobór w Konstancji przeciwko wyklifitom (por. COD s. 414ss) i husytom (por. COD s. 429, potępienie Husa).

Wśród wyroków potępionych przez Sobór w Konstancji w doktrynie Wicleffa jest ten, dla którego ten heretyk wykazuje sprzeciw wobec oddawania heretyków w ręce świeckie, w rzeczywistości twierdzi, że Bóg nie może aprobować, aby ktoś został cywilnie osądzony lub potępiony (por. COD s. 425, nr 44)

Wśród wyroków potępionych w doktrynie Husa przez Sobór w Konstancji jest to, co do którego heretyk wykazuje sprzeciw wobec przekazania heretyków świeckiemu ramieniu (por. COD, s. 430, n.14).

Według Seppelta Marcina V nigdy formalnie nie uprawomocnił dekretów Soboru w Konstancji, zamiast tego dokonał tego Eugeniusz IV w 1446 r. z zastrzeżeniem: „bez uszczerbku dla prawa, godności i prymatu Stolicy Apostolskiej”. (FX Seppelt-G. Schwaiger „Historia papieży” wyd. Mediterranee, Rzym 1964 t. III s. 186)

Marcin V zaakceptował jednak dekrety Soboru w Konstancji; C. Bianca stwierdza: „Pełne przestrzeganie postanowień rady, która go wybrała, poświadcza bulla z 22 lutego. 1418, z którym Marcin V wspólnie potwierdził potępienie Jana Wiklifa, Jana Husa i Girolamo da Praga.”[161]

R. De Mattei precyzuje: „Marcin V, wybrany „prawdziwym” papieżem w Konstancji 11 listopada 1417 r., w bulli Inter cunctas z 22 lutego 1418 r., uznał ekumeniczny charakter Soboru w Konstancji i wszystko, co zadecydował w poprzednich lat , aczkolwiek z ogólnie restrykcyjną formułą: „in favorm fidei et salutem animarum”[162] Tekst Hefelego Histoire des Conciles d'après les documents originaux, przetłumaczony na francuski i opublikowany w wydaniu z 1876 roku, stwierdza, że ​​Marcin V osiągnął to uznanie dzięki kwestionariuszowi, który chciał przedstawić osobom podejrzanym o herezję. W odniesieniu do tego kwestionariusza Hefele stwierdza: „Comme nous avons vu, les évêques et les inquisiteurs devaient demander à tout podejrzanych s'il croyait que le concile général, et nommément celui de Constance, représentait l'Églisececelle, et que le dit concile, reprezentant l'Église universelle, avait approuvé et approuvait in favorm fidei et salutem animarum, comme devant être observé par tous les fidèles chrétiens itp. (Artykuł 5)”[163] Biskupi i inkwizytorzy musieli pytać każdego podejrzanego o herezję, czy wierzy, że Sobór w Konstancji reprezentuje Kościół i czy uważa dekrety soboru, wydane „in favorm fidei et salutem animarum”, za obowiązujące wszystkich wiernych. Oczywiście oznaczało to, że ten Sobór w Konstancji i jego dokumenty zostały przyjęte przez Kościół i musiały zostać zaakceptowane przez wiernych. Tym dokumentem zatem Marcin V potwierdził doktrynę tego soboru o legalności kary śmierci i wzmocnił ją, ponieważ w tym kwestionariuszu, aby zbadać doktrynę wyznawaną przez osoby podejrzane o wyklifizm i husyzm, osoba badana została wyraźnie zapytana, czy wierzy możliwość odwołania się prałatów do ramienia świeckiego[164] a zatem wymierzenie kary śmierci. Takie pytanie jest niezwykle istotne ze względu na wagę tej kwestii w doktrynie katolickiej; gdyby nie było to ważne, a bardzo ważne, z pewnością nie dano by tym ludziom uznania swojej katolickości. Zasadniczo Marcin V w pełni uznaje doktrynę, zgodnie z którą możliwe jest skazanie heretyka na śmierć, a z kolei potępia jako heretyków tych, którzy nie akceptują tej doktryny.

Decyzja Rady Ekumenicznej w Vienne z lat 1311-1312[165]potępia zwyczaj odmawiania sakramentu spowiedzi skazanym na śmierć; Ojcowie soborowi widocznie pragnęli, aby skazani na śmierć mogli skorzystać z tego sakramentu przed wykonaniem kary śmierci; ta powszechna regulacja została poprzedzona innymi, lokalnymi, w siódmym i dziewiątym wieku, takimi jak kan. 27 soboru w Moguncji w 847 (Mansi v. 14 s. 910ss) Tutaj potępionym nadużyciem nie jest kara śmierci, ale odmowa udzielenia skazanym duchowych środków zaradczych. Papież wzywa sędziów i panów świeckich, aby zapewnili możliwość spowiadania się i przyjmowania komunii przez skazanych na śmierć.[166]

Leon X w 1520 również zaliczył to do błędów Lutra: „Spalenie heretyków jest sprzeczne z wolą Ducha”.[167] Poza wszelkimi innymi rozważaniami dotyczącymi kar za herezję i podobne przestępstwa, to stwierdzenie wyraźnie wskazuje, że w niektórych przypadkach doktryna katolicka może wymierzać karę śmierci. Błąd, za który Luter zaprzecza, że ​​kara śmierci za herezję może być wymierzona, mieści się w błędach wskazanych przez Leona X w ten sposób: widzieliśmy, że te same błędy lub artykuły nie są katolickie i nie powinny być tak uważane, ale że są one sprzeczne z doktryną Kościoła katolickiego i z Tradycją, przede wszystkim z prawdziwą i powszechną interpretacją Pisma Świętego ... w rzeczywistości z tych samych błędów lub z niektórych wyraźnie wywodzi się, że ten sam Kościół, którym rządzi Duch Święty błądzi i zawsze błądził.[168]

Co więcej, dodaje Leon X w tym samym dokumencie: „Praefatos omnes et singulos articulos seu errores tamquam, ut praemittitur, odpowiednio haereticos, aut scandalosos, aut falsos, aut piarum aurium offensivos, vel simplicium mentium mentium damitativioso, et reprobamus , atque omnino reicimus.”[169]

Co oznacza, że ​​„...za opinią i zgodą tych samych czcigodnych naszych braci, po dojrzałym namyśle nad każdym z wyżej wymienionych artykułów, autorytetem Boga Wszechmogącego i błogosławionych apostołów Piotra i Pawła oraz Naszych potępiamy i napominamy i odrzucajcie każdy i każdy z wyżej wymienionych artykułów i błędów, odpowiednio heretyckich, skandalicznych, fałszywych, obraźliwych dla pobożnych uszu, zdolnych zwieść ducha prostej i sprzecznej z katolicką prawdą; oświadczamy i definiujemy, że wszyscy chrześcijanie obu płci muszą być potępieni, upomnieni i odrzuceni”.[170]  W ten sposób błąd Lutra dotyczący kary śmierci dla heretyków znajduje się w tej grupie błędów, o których mówi się: autorytetem Boga Wszechmogącego i błogosławionych apostołów Piotra i Pawła oraz Naszych potępiamy i napominamy oraz odrzucamy wszystkie i osoby wymienione wyżej artykuły. i błędy, odpowiednio heretyckie, skandaliczne, fałszywe, obraźliwe dla pobożnych uszu, zdolne zwieść ducha prostej i sprzecznej z katolicką prawdą; oświadczamy i definiujemy, że wszyscy chrześcijanie obu płci mają być potępieni, upomnieni i odrzuceni.

Katechizm Rzymski nauczał o legalności kary śmierci: „Inną kategorią dozwolonych zabójstw jest ta, która wchodzi w zakres kompetencji sędziów, którzy mają możliwość skazania na śmierć. Ta władza, sprawowana zgodnie z normami prawnymi, służy represjonowaniu awanturników i obronie niewinnych. Stosując ją, sędziowie nie tylko nie są winni zabójstwa, ale wręcz przeciwnie, są posłuszni w sposób nadrzędny wobec prawa Bożego, które zabrania zabijania, ponieważ celem prawa jest ochrona ludzkiego życia i spokoju. Teraz decyzje sędziów, prawowitych mścicieli zbrodni, zmierzają właśnie do zagwarantowania spokoju życia obywatelskiego poprzez represyjne represje zuchwalstwa i przestępczości. Dawid powiedział: „We wczesnych godzinach dnia zgładziłem wszystkich grzeszników tego terytorium, aby usunąć z miasta Pana wszystkich, którzy dopuszczają się nieprawości” (Ps 100,8). Z tych samych powodów nie robią też ci, którzy w czasie wojny sprawiedliwej, nie kierując się chciwością i okrucieństwem, a jedynie umiłowaniem dobra publicznego, odbierają życie swoim wrogom podczas wojny sprawiedliwej”.[171]

Podobnie, Większy Katechizm św. Piusa X (część trzecia, n. 413) nauczał o legalności tej kary: „413 P. Czy są przypadki, w których można zabić bliźniego? O. Dozwolone jest zabicie bliźniego, gdy walczy się w sprawiedliwej wojnie, gdy z rozkazu najwyższej władzy wykonuje się wyrok śmierci pod groźbą kary za jakieś przestępstwo; i wreszcie, gdy chodzi o konieczną i uzasadnioną obronę życia przed niesprawiedliwym agresorem.”

Papież Leon XIII napisał w „Pastoralis Officii”, encyklice z 1881 r.: „Jest dobrze ugruntowane, że oba boskie prawa, zarówno to, które zostało zaproponowane w świetle rozumu, jak i to, które zostało ogłoszone przez pisma natchnione przez Boga , zakazać nikomu, w sposób najbardziej bezwzględny, zabijania lub ranienia człowieka bez słusznego powodu publicznego, chyba że jest to zmuszane potrzebą obrony jego życia.” [172]

Zwracam uwagę, że do 1870 r. w Państwie Papieskim wykonywano kary śmierci, co w oczywisty sposób wskazuje, że doktryna legalności kary śmierci była doskonale akceptowana przez Papieża. Dunot pisze, że ostatnim dowodem legalności kary śmierci jest praktyka władców papieża; jest to tylko pośrednie uzasadnienie, precyzuje francuski profesor, ale jest oczywiste, że gdyby ta kara była sprzeczna z Ewangelią, nie miałby on prawa obywatelstwa w Państwie Kościelnym. Kara śmierci była przewidziana i stosowana przez różnych papieży aż do zniesienia Państwa Kościelnego w 1870 r. Papieże stosowali karę śmierci w Państwie Papieskim, a Kodeks Karny Stolicy Apostolskiej przewidywał karę śmierci do 1962 r. dla tych, którzy usiłowali zabić Papieża.[173]

Oczywiście wszystko to odbywało się z absolutną pewnością, że ta kara była słuszna, biorąc pod uwagę jasne wskazówki biblijne i patrystyczne, a także afirmacje świętych Doktorów.

Leon X dał gubernatorowi miasta uprawnienia do podejmowania działań przeciwko przestępcom, a także nakładania na nich kary śmierci. [Etsi pro, 1514, w Bull. , t. 5, s. 615; ] Juliusz III przewidział karę śmierci dla posiadaczy nieoczyszczonych kopii Talmudu ich negatywnych roszczeń wobec Chrystusa [Cum sicut, 1554, w Bulli. , t. 6, s. 482] Paweł IV przewidział to dla pełnomocników [Volens seleeribus, 1558, w ​​Bull., T. 6, s. 538.] itd. ; Cyrille Dounot w swoim artykule „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église ”Revue Catholica 16.10.2018 [174] przytacza różne inne zbrodnie, które na podstawie orzeczeń papieskich przewidywały karę śmierci.

Pius XI w Casti Connubii stwierdził: „I z najwyższą lekkością ta moc wywodzi się wobec niewinnych ludzi z prawa miecza, które jest ważne tylko wobec przestępców; nie ma tu też prawa do obrony, aż do krwi, przeciwko niesprawiedliwemu agresorowi (kto w rzeczywistości nazwałby niewinne stworzenie niesprawiedliwym agresorem?); ani nie może to być w żaden sposób prawem, które mówią „prawo wyjątkowej konieczności”, i które może posunąć się nawet do bezpośredniego zabijania niewinnych. "[175] Prawo do miecza to oczywiście kara śmierci, która dotyczy tylko winnych.

Papieżem, który najbardziej zajął się tym tematem, jest Pius XII. Papież Pacelli kilkakrotnie podejmował nauczanie Kościoła na temat kary śmierci.

W przemówieniu z 22 lutego 1944 r. powiedział: „Ale nawet w tej sprawie kluczem do rozwiązania jest wiara w osobowego Boga, który jest źródłem sprawiedliwości i zastrzega sobie prawo do życia i śmierci. Nic poza tą wiarą nie będzie służyć do nadawania moralnej siły do ​​przestrzegania słusznych ograniczeń w obliczu wszystkich pułapek i pokus, aby je przekroczyć; mając na uwadze, że z wyjątkiem przypadków uzasadnionej obrony prywatnej, wojny sprawiedliwej i prowadzonej sprawiedliwymi metodami oraz kary śmierci wymierzanej przez władzę publiczną za dobrze określone i udowodnione bardzo poważne przestępstwa, życie ludzkie jest niematerialne. "[176]

Sam Pius XII, uznając karę śmierci za całkowicie zgodną w niektórych przypadkach z prawem, powiedział ponownie w przemówieniu z 12 listopada 1944 r.: „Piąte przykazanie – Non okcides (Wj 20) – to synteza obowiązków dotyczących życia i integralności ludzkiego ciała jest płodne w nauczaniu, zarówno dla profesora katedry uniwersyteckiej, jak i dla praktykującego lekarza. Dopóki człowiek nie jest winny, jego życie jest nienamacalne, a zatem każdy akt zmierzający do jego bezpośredniego zniszczenia jest nielegalny, niezależnie od tego, czy takie zniszczenie ma być celem, czy tylko środkiem do celu, niezależnie od tego, czy jest to życie embrionalne, czy w pełni rozwoju, który jest już u kresu. W życiu człowieka, nie winnego przestępstwa zagrożonego karą śmierci, Bóg jest jedynym panem!”[177]

W tym samym dyskursie czytamy również: „Tutaj również rozum i wiara wyznaczają granice między odpowiednimi prawami społeczeństwa i jednostki. … Nie z tego, ale w samym Stwórcy ma prawo do własnego ciała i do swojego życia, a Stwórcy odpowiada za użytek, jaki z niego robi. Z tego wynika, że ​​spółka nie może bezpośrednio pozbawić go tego prawa, o ile nie skazał się na karę takiego pozbawienia poważnego i proporcjonalnego przestępstwa.”

A w przemówieniu wygłoszonym do chirurgów w następnym roku, sam Papież stwierdził: „… o ile człowiek nie jest winny jakiejś zbrodni zasługującej na karę śmierci, sam Bóg, żadna władza na ziemi nie może rozporządzać jego życiem”.[178] Co możemy przetłumaczyć w ten sposób: jeśli człowiek nie jest winny jakiegoś przestępstwa, które zasługuje na karę śmierci, tylko Bóg może rozporządzać życiem.

Dalej Pius XII stwierdził: „Aun w przypadku ejecución de un condenado a muerte, el Estado no disposes derecho jednostki a la vida. Entonces está reservado al poder público privar al condenado del "bien" de la vida, en expiación de su falta, después de que, por su crimen, él se ha desposeído de su "derecho" a la vida."[179]  Co w istocie oznacza: nawet jeśli chodzi o egzekucję osoby skazanej na śmierć, państwo nie ma prawa jednostki do życia. Jest więc zarezerwowane dla władzy publicznej pozbawienie skazanego dobra życia, w ramach zadośćuczynienia za jego błąd, po tym, jak przez swoją zbrodnię pozbawił się już prawa do życia.

Oczywiście kara śmierci musi być zastosowana tylko wtedy, gdy masz pewność co do rzeczywistej zdolności zrozumienia i pragnienia oraz rzeczywistej odpowiedzialności sprawcy; Pius XII powiedział w przemówieniu z 5 grudnia 1954 r.: „Zgodnie ze sprawami, sędzia nie omieszka zasięgnąć opinii wybitnych specjalistów na temat zdolności i odpowiedzialności domniemanego sprawcy oraz wziąć pod uwagę wyniki współczesnej psychologii, psychiatrii i nauki charakterologiczne. Jeżeli pomimo tych wszystkich obaw, nadal pozostaje ważna i poważna wątpliwość, żaden sumienny sędzia nie wyda wyroku, zwłaszcza gdy jest to kara nieodwracalna, taka jak kara śmierci. " [180]

Benedykt XVI, pomimo stwierdzenia, że ​​„uwaga przywódców społeczeństwa na konieczność zrobienia wszystkiego, co możliwe, aby osiągnąć zniesienie kary śmierci”[181] … i że „Pana obrady mogą zachęcać do inicjatyw politycznych i ustawodawczych, promowanych w coraz większej liczbie krajów, mających na celu wyeliminowanie kary śmierci i kontynuację znacznego postępu poczynionego w celu dostosowania prawa karnego zarówno do potrzeb godności ludzkiej więźniów, jak i do „skuteczne utrzymanie porządku publicznego”.[182] […] Pozostawił jednak nienaruszony Katechizm, który, jak widać w n. 2267, w wydaniu typowym ustalonym przez s. Jan Paweł II z wielką pomocą kardynała Ratzingera, późniejszego papieża Benedykta XVI, potwierdził legalność kary śmierci w niektórych przypadkach.

Lepiej zobaczymy później, co powiedział w tej sprawie s. Jana Pawła II, ale w międzyczasie wydaje mi się ważne, aby sprecyzować, że kara śmierci nie neguje godności człowieka, ale afirmuje w szczególności konieczność obrony przed złymi, a dokładniej stwierdza potrzebę obrony przed niebezpieczeństwem pozują do społeczności. Zostało to wyraźnie stwierdzone przez Katechizm Kościoła Katolickiego w editio typica przeprowadzonym w czasach św. Jana Pawła II przy ul. 2267..

W linii s. Tomasz i cała Tradycja udał się również do Evangelium Vitae, gdzie stwierdził: „Jest jasne, że właśnie po to, aby osiągnąć wszystkie te cele, zakres i jakość kary muszą być dokładnie ocenione i zdecydowane i nie mogą osiągnąć skrajnego wymiaru przekreślenia sprawcy z wyjątkiem przypadków bezwzględnej konieczności, to znaczy, gdy obrona firmy nie była możliwa w inny sposób.”[183]

Zdrowa moralność potwierdza nietykalność niewinnego człowieka, ale nie nietykalność winnego człowieka, winny człowiek nie jest nienaruszalny, w rzeczywistości uzasadniona obrona, którą akceptuje nawet papież Franciszek, wyraźnie mówi, że ten, kto atakuje życie, może zostać zabity przez innych .

Podsumowując, potwierdzenie legalności kary śmierci w niektórych przypadkach jest widoczne w dwutysiącletnim Magisterium Kościoła, z drugiej strony zaangażowanie w obronę życia ludzkiego przed nadmiernym jej stosowaniem jest widoczne przede wszystkim w ostatnich latach dekady.

d) Inne szczególnie istotne niedawne dokumenty i oświadczenia dotyczące legalności kary śmierci.

Kardynał Ratzinger zapytany o karę śmierci w Katechizmie Kościoła Katolickiego powiedział, że: „Istnieje dynamizm, który nie odbiega od nauczania z 2000 lat, ale jednocześnie podkreśla, że ​​tylko w skrajnych przypadkach waga ta kara może być zastosowana. Katechizm nakłada na te same władze wielką odpowiedzialność za ocenę wagi przestępstwa i sprawdzenie, czy cel moralny jest możliwy do osiągnięcia bez kary śmierci. W takim przypadku obowiązkowe jest podążanie bezkrwawą drogą. Katechizm daje zatem ideę ewolucji, która oddala się coraz bardziej od kary śmierci”.[184] To samo, praktycznie, powiedział także ks. Chrząszcze[185] wyraźnie odgradzając drogę tym, którzy, niewiarygodnie, chcieli potwierdzić, że omawiany Katechizm zaprzeczył zasadności kary śmierci (zob. R. Tamanti „Kara śmierci” Cittadella Editrice, Asyż, 2004, s. 169s)

W 2004 roku Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju, za pełną aprobatą Papieża, opublikowała „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, w którym czytamy przy n. 405: „Kościół widzi jako znak nadziei” coraz powszechniejszą niechęć opinii publicznej do kary śmierci, choćby tylko jako instrument społecznej „uprawnionej obrony”… Chociaż tradycyjna nauka Kościoła nie wyklucza: zakładając pełną weryfikację tożsamości i odpowiedzialności sprawcy – kara śmierci „kiedy była to jedyna realna droga do skutecznej obrony życia ludzkiego przed niesprawiedliwym agresorem” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2267) preferowane są metody represji i kary, ponieważ „lepiej odpowiadają konkretnym warunkom dobra wspólnego i bardziej odpowiadają godności osoby ludzkiej” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2267)… absolutnie konieczne do stłumienia sprawcy „są teraz bardzo rzadkie, jeśli nie praktycznie nieistniejące”.[186] ... " [187]

Tradycyjna doktryna jest zatem w pełni potwierdzona, nawet jeśli istnieje silna tendencja do praktycznego wyeliminowania kary śmierci, biorąc pod uwagę obecne skuteczne środki bezpieczeństwa, które w wielu przypadkach sprawiają, że przestępca jest praktycznie nieszkodliwy.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Kardynał Dulles kończy swoje badanie Biblii i Tradycji dotyczące kary śmierci tymi słowami: „Podsumowując werdykt Pisma Świętego i Tradycji, możemy zebrać pewne mocne punkty doktryny. Zgadza się, że zbrodnia zasługuje na karę w tym życiu, a nie tylko w następnym. Ponadto uzgodniono, że państwo ma prawo stosować odpowiednie kary wobec osób uznanych za winnych przestępstw i że w poważnych przypadkach takie kary mogą obejmować karę śmierci.”[188]

Jak widzieliśmy w 2000 roku, Kościół nigdy nie powiedział, że ta kara jest sprzeczna z Ewangelią, ale przeciwnie, Papieże i święci Doktorowie, którzy mieli Ducha Świętego, jasno stwierdzili, że była to zgodnie z s. Ewangelia.

Kard. Dulles dodaje ważne wyjaśnienie: „Rosnący sprzeciw wobec kary śmierci w Europie po Oświeceniu szedł w parze z zanikiem zaufania do życia wiecznego”. … i konkluduje: „Biskupi amerykańscy ze swej strony już oświadczyli w swojej deklaracji większości z 1980 r., że „w warunkach współczesnego społeczeństwa amerykańskiego uzasadnione cele kary nie uzasadniają nałożenia kary śmierci”. Od tego czasu wielokrotnie interweniowali, domagając się złagodzenia kar w określonych sprawach. Podobnie jak papież, nawet biskupi nie wykluczają całkowicie kary śmierci, ale potwierdzają, że nie jest ona usprawiedliwiona tak, jak jest to praktykowane dzisiaj w Stanach Zjednoczonych.

Dochodząc do tego roztropnego wniosku, Magisterium nie zmienia doktryny Kościoła. Doktryna pozostaje taka, jaka była: państwo co do zasady ma prawo wymierzać karę śmierci osobom skazanym za bardzo poważne przestępstwa. "[189]

Zgodnie z mądrością chrześcijańską kara śmierci nie jest zgodna z prawem tam, gdzie lub tak długo, jak system więziennictwa jest naprawdę skuteczny, ale pozostaje zgodna z prawem tam, gdzie lub kiedy nie ma tak skutecznego systemu penitencjarnego. więzień systemu przeskakuje lub chybia; stosowanie kary śmierci pozostaje uzasadnione, gdy jest to jedyny realny sposób skutecznej obrony życia ludzi przed niesprawiedliwym agresorem.

e) Ważne deklaracje kardynałów i biskupów, które potwierdzają legalność kary śmierci nawet po zmianie w n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego.

Po oświadczeniach papieża Franciszka różni intelektualiści, teologowie, a w szczególności różni pastorzy, potwierdzili tradycyjną doktrynę, która potwierdza zgodność z prawem kary śmierci.W tej linii pojawiają się wypowiedzi kardynała Müllera, emerytowanego prefekta Kongregacji Nauki Wiary. którzy na pytanie o rewizję Katechizmu dokonaną przez aktualnie panującego Papieża w celu uczynienia kary śmierci „niedopuszczalną”, odpowiedział, mówiąc: „Jesteśmy przeciwni egzekucjom, ale teoretycznie nie możemy im całkowicie odmówić, jeśli spojrzymy na historię dyskusji na ten temat. … I wrażenie nie jest dobre, że Papież, jeśli chce, może po prostu zmienić katechizm. Gdzie są granice? Magisterium nie jest ponad słowem Bożym, ale poniżej i służy mu (Dei Verbum, 10). ...

Zostało to usprawiedliwione jako rozwój dogmatu, ale kara śmierci nie ma nic wspólnego z dogmatem. To jest naturalna prawda, która należy do naturalnej etyki państwa. Nie jest to materiał odnoszący się do objawienia prawdy i zbawienia wszystkich przez Boga.” [190]

Kardynałowie i biskupi również interweniowali w tej sprawie i niedawno wydali ważną „Deklarację…”, w której stwierdzają między innymi: „28. Zgodnie z Pismem Świętym i stałą tradycją zwyczajnego i powszechnego Magisterium, Kościół nie popełnił błędu w nauczaniu, że władza cywilna może zgodnie z prawem wykonywać karę śmierci na złoczyńcach tam, gdzie jest to naprawdę konieczne dla zachowania istnienia lub sprawiedliwego porządku społecznego. [191]".[192]

Tak więc pomimo twierdzeń papieża Franciszka kara śmierci pozostaje w niektórych przypadkach uprawniona, jak zawsze nauczał Kościół.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

f) Prawomocność kary śmierci jest potwierdzona przez prawo naturalne i potwierdzona przez Biblię.

Bessette i Feser w swojej książce o karze śmierci stwierdzają: „Prawo naturalne, zgodnie z typową definicją, składa się z uniwersalnych, praktycznych obowiązkowych sądów rozumu, poznanych przez wszystkich ludzi jako zobowiązujących ich do czynienia dobra i unikania zła, z właściwego powodu z natury człowieka, odpowiednio uwzględnionych.[193]"[194]

Prawo naturalne jest zatem ukonstytuowane przez powszechne i praktyczne obowiązujące osądy rozumu, znane wszystkim ludziom jako obowiązujące w czynieniu dobra i unikaniu zła, a odkrywane przez sprawiedliwy rozum odpowiednio uwzględniony w naturze człowieka.

Jak powiedzieliśmy powyżej, H. Lio w obszernym artykule, który można przeczytać w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, III s. 677ss stwierdza, że ​​prawa do. Testament, który nakładał karę śmierci za pewne zbrodnie, nie był po prostu pozytywnymi prawami Żydów, ale „leges quae interpretabantur legem naturalem”, to znaczy prawami wyjaśniającymi prawo naturalne. Słynny franciszkański moralista precyzuje w tym wersecie, że wszyscy teologowie zwykle przyjmują jako argument, aby wykazać wewnętrzną zgodność z prawem kary śmierci, ogólną zgodę wszystkich narodów na jej nałożenie; kto chce zaprzeczyć legalności takiej kary w świetle prawa naturalnego, powinien również odrzucić argument za zgodą wszystkich narodów; gdyby prawowitość kary śmierci była doktryną znaną tylko z Bożego objawienia, powinna należeć tylko do tych, którzy byli przedmiotem szczególnego Bożego objawienia, takich jak Żydzi i chrześcijanie, zamiast tego jest ona dziedzictwem wszystkich narodów. jest to część prawa naturalnego.[195]

J. Leclerq stwierdził również, że zgodność z prawem kary śmierci jest potwierdzona przez prawo naturalne („Leçons de Droit Naturel.” Wesmael-Charlier, Namur 1946, IV 89), jak stwierdził G. Concepts w swoim tekście „Kara śmierci” wyd. Piemme 1993 na s. 112.

To, co zostało stwierdzone przez H. Lio i Leclerqa, zostało powtórzone przez kardynała Müllera, jak widać w poprzednim akapicie „… kara śmierci nie ma nic wspólnego z dogmatem. To jest naturalna prawda, która należy do naturalnej etyki państwa. Nie jest to materiał odnoszący się do objawienia prawdy i zbawienia wszystkich przez Boga… Ale mamy też prawdy naturalne: Kościół walczy na przykład o prawa człowieka, ale naturalne prawa człowieka nie należą do objawienia nadprzyrodzonego”.[196]

Św. Tomasz stwierdza, że: ze względu na to, że dobro przedstawiane jest jako cel do osiągnięcia, a zło jako rzecz przeciwna, rozum uznaje za dobre, a więc do zrobienia, wszystkie rzeczy, do których człowiek ma naturalną i przeciwną skłonność uznaje je za złe i należy ich unikać (por. I-II q. 94 a. 2 w c.).

Prawo naturalne, wyjaśniają Bessette i Feser, jest „naturalne” zarówno w tym sensie, że nie jest stworzone przez człowieka, ma wiążącą moc, która wypływa z samej natury rzeczy przed jakąkolwiek wiedzą lub determinacją ludzkiego prawodawcy[197]; zarówno w tym sensie, że nie jest nadprzyrodzona, ale różni się od porządku łaski i jest poznawalna w zasadzie od rozumu, bez specjalnego objawienia Bożego.[198]

Bóg umieścił prawo naturalne w ludzkich umysłach, aby było znane w sposób naturalny i tym wstawieniem je promulgował.

Prawo, według św. Tomasza jest święceniem (ordinatio) rozumu dla dobra wspólnego, promulgowanym przez tego, kto sprawuje opiekę nad wspólnotą. Wydaje mi się, że słowo wyświęcenie lepiej oddaje to, co się mówi. Tomasz jako rozumiany w szczególności w sensie nadawania porządku, porządku, regularnego usposobienia[199] Prawo nadaje porządek, zasady.

Św. Paweł potwierdza istnienie prawa naturalnego (Rz 1,19-20), poganie mają w swoich sercach to prawo ustanowione przez Boga (Rz 2,14-15)

Leon XIII stwierdził: „Dlatego prawo jest przewodnikiem dla człowieka w działaniu, a nagrodami i karami skłania go do dobrego postępowania i oddala go od grzechu. Władca nad wszystkim: takie jest prawo naturalne, wypisane i wyryte w duszy każdego człowieka, gdyż to właśnie ludzki rozum nakazuje nam postępować sprawiedliwie i zabrania grzeszyć. Rzeczywiście, ta norma ludzkiego rozumu nie może mieć mocy prawa, chyba że jest głosem i interpretatorem wyższego rozumu, któremu musi podlegać nasz umysł i nasza wolność”.[200]

Św. Paweł VI stwierdził: „… nawet prawo naturalne jest wyrazem woli Bożej, wierne jego spełnienie jest jednakowo konieczne dla wiecznego zbawienia ludzi”.[201]

Według Bessette i Fesera podstawowy argument prawa naturalnego przemawiający za zasadnością kary śmierci jest w zasadzie bardzo jasny i można go podsumować w następujący sposób:

1. Przestępcy zasługują na karę.

2. Im surowsze wykroczenie, tym surowsza zasłużona kara.

3. Niektóre przestępstwa są tak poważne, że żadna kara mniejsza niż śmierć nie byłaby proporcjonalna do jej wagi.

4 Dlatego winni takich przestępstw zasługują na śmierć.

5. Władze publiczne mają co do zasady prawo wymierzać należną karę przestępcom.

6 W związku z tym władze publiczne mają co do zasady prawo wymierzać karę śmierci sprawcom poważniejszych przestępstw. [202]

Św. Tomasz wyraźnie pokazuje w „Summa contra gentiles” (Suma przeciwko Gojom) w księdze III do rozdziału CXLVI, jak prawo naturalne potwierdza, że ​​sędziowie mają moc karania i zadawania śmierci złoczyńcom; w rzeczywistości, na podstawie precyzyjnej refleksji, zakorzenionej w zasadach słusznego rozumu, potwierdza prawomocność kary śmierci. Ta kara jest tylko w niektórych przypadkach i sam rozum ludzki ją rozpoznaje.

Rozumowanie s. Tomasz jest w tym sensie, że: Boski plan przewiduje nagrodę za dobre i karę złych, wina jest naprawiona karą; dla dobra ludzi konieczne jest ukaranie niegodziwych; dobro wspólne jest ważniejsze niż dobro partykularne jednostki, więc nawet władcy sprawiedliwie zabijają złych ludzi, aby zachować pokój w państwie.

Podkreślam, że w tych afirmacjach s. Doktor uwzględnia również pogląd, że kara śmierci zapobiega popełnieniu przez przestępcę innych przestępstw i, bardziej ogólnie, wyrządzaniu szkody społeczności iw tym sensie kara śmierci wchodzi w zakres samoobrony, co oczywiście wyraźnie stanowi prawo naturalne.

Św. Tomasz kończy swoje afirmacje wskazując, w jaki sposób prawo naturalne potwierdza zasadność kary śmierci, cytując niektóre teksty biblijne: 1 Kor. 5,6, Rz 13, 4, 1 Piotra 2,13.

Te teksty biblijne zatem według św. Tomasz zawiera prawo naturalne, zgodnie z którym władcy mogą wymierzać kary, a także wymierzać karę śmierci; z drugiej strony potwierdzają z wierzchołka nadprzyrodzonego objawienia prawdę, że w niektórych przypadkach dopuszczalne jest wymierzanie kary śmierci.

Jest to zatem kwestia nakazów moralnych afirmowanych przez prawo naturalne i potwierdzonych przez prawo objawione, o czym mówiliśmy długo, ponad tymi nakazami, gdy zajmowaliśmy się prawem naturalnym i jego związkiem z prawem objawionym.

g) Boskie pochodzenie władzy publicznej i kary, które może ona słusznie nakładać.

Powiedzmy przede wszystkim, jak stwierdził H. Giudice: „En los diversos escritores cristianos de los cinco primeros siglos se consensus en reconocer el origen divino de la autoridad civil y por lo tanto para obedecer las leyes justas. Fuera de las aplicaciones injustas, uzasadnienie systemu karnego jest zakorzenione w potrzebie zahamowania przemocy. Según Ireneo, egzystencja del pecado hizo necesario el ejercicio de la autoridad punitiva. Para el Crisóstomo esta institución nie tylko está ligada al pecado fino que hace a la concepción del orden.”[203] Wśród różnych pisarzy chrześcijańskich pierwszych pięciu wieków panuje zgoda co do uznawania boskiego pochodzenia władzy świeckiej, a zatem w przestrzeganiu sprawiedliwych praw. Poza niesprawiedliwymi wnioskami usprawiedliwieniem systemu karnego jest konieczność powstrzymania przemocy. Według s. Ireneuszu, istnienie grzechu spowodowało konieczność sprawowania władzy karnej. Dla Chryzostoma instytucja ta jest związana nie tylko z grzechem, ale także z koncepcją porządku.

Te wypowiedzi Sędziego wydają się niezwykle ważne… Powtarzam: u różnych pisarzy chrześcijańskich pierwszych pięciu wieków panuje zgoda co do uznania boskiego pochodzenia władzy świeckiej… Zapraszam do głębokiej refleksji nad tym punktem… .

Te same stwierdzenia, ale rozwinięte, znajdujemy w tekście Bruggera: „Jeżeli przyjmiemy dwa założenia patrystyczne, a mianowicie, że władza polityczna jest ustanowiona przez Boga i że nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania złoczyńców, wówczas idea, że ​​sprawowanie władzy politycznej władza jest nie do pogodzenia z członkostwem w specjalnej wspólnocie Bożej, Kościele, cierpi z powodu oczywistego napięcia”.[204]

Należy pamiętać o dwóch patrystycznych wskazówkach: władza polityczna jest ustanowiona przez Boga, a nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania przestępców. Te dwa założenia praktycznie eliminują ideę, że sprawowanie władzy politycznej, a tym samym kary śmierci, jest nie do pogodzenia z przynależnością do Kościoła. Władza państwowa jest ustanowiona przez Boga i ma ona prawo zabijać złoczyńców, więc w niektórych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem.

Oczywiście Ojcowie Kościoła uznali to boskie pochodzenie w oparciu o Biblię, która dokładnie stwierdza, jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego, że władza jest wymagana przez porządek moralny i pochodzi od Boga (por. 1899) ; ten fragment Katechizmu cytuje dwa teksty biblijne: (1) słynny tekst św. Pawła, za co: „Wszyscy podlegają ustalonym władzom; bo nie ma władzy, jak tylko przez Boga, a ci, którzy istnieją, są ustanowieni przez Boga. Więc kto sprzeciwia się władzy, sprzeciwia się porządkowi ustanowionemu przez Boga. A ci, którzy się sprzeciwiają, sprowadzą na siebie potępienie. (Rz 13,1, 2-2); (1) tekst pierwszego listu Piotra, zgodnie z którym: „Żyjcie poddani wszelkiej ludzkiej władzy z miłości do Pana: zarówno królowi jako władcy, jak i namiestnikom jako posłanym przez niego, aby karać złoczyńców i nagradzać tych którzy czynią dobro. Bo taka jest wola Boża, abyście czyniąc dobro, zamknęli usta na ignorancję głupców, jako ludzie wolni, używając wolności nie jako zasłony do zakrycia złości, ale jako sługi Boże.Czcij wszystkich, kochaj swoich braci, bój się Boże, czcij króla” (2,13 P 17, XNUMX-XNUMX.)

Ta doktryna wyłania się również z tekstów Starego Testamentu

W Księdze Przysłów 8 czytamy: „Przez mnie królują królowie, a książęta wydają słuszne dekrety; przeze mnie przywódcy rządzą i wielkie rządzą sprawiedliwością.”

W Przypowieściach 24 czytamy: „Synu mój, bój się Pana i króla i nie mieszaj się do buntowników, bo nagle pojawi się ich kara i zguba zesłana przez tych, którzy ją znają?”

W Księdze Mądrości w rozdz. 6 czytamy: „Słuchaj więc, królu, i staraj się zrozumieć; nauczcie się, władcy całej ziemi. Uważajcie, władcy narodów, którzy dumnie panujecie nad wieloma narodami. Pan dał ci moc i władzę od Najwyższego; zbada wasze uczynki i zbada wasze cele: chociaż byliście sługami jego królestwa, nie rządziliście sprawiedliwie, nie przestrzegaliście prawa ani nie postępowaliście zgodnie z wolą Bożą ”.

Boskie pochodzenie autorytetu jest faktem, który wyraźnie wyłania się z Pisma Świętego i który Kościół zawsze uznawał.

Leon XIII stwierdził: „A ponieważ żadne społeczeństwo nie może się obyć bez kogoś, kto stoi na czele wszystkich i który popycha każdego ze skutecznym i konsekwentnym impulsem do wspólnego celu, wynika z tego, że współistnienie obywatelskie wymaga autorytetu, który rządy: i to , podobnie jak społeczeństwo, pochodzi z natury, a więc od samego Boga. Wynika z tego, że władza publiczna sama w sobie nie może pochodzić, jak tylko od Boga.W rzeczywistości tylko Bóg jest absolutnym i najwyższym Panem rzeczy, któremu wszystko, co istnieje, musi się podporządkować i czcić: aby każdy, kto obdarzony jest prawem cesarstwa, nie otrzymał od kogokolwiek innego niż od Boga, największego Księcia ze wszystkich. Nie ma mocy, jak tylko od Boga (Rz 13,1).”[205]

Jak mówi Kompendium Nauki Społecznej Kościoła Katolickiego w przyp. 380: „Poddanie nie bierne, ale ze względów sumienia (por. Rz 13,5, 13,1) ustanowionej władzy odpowiada porządkowi ustanowionemu przez Boga. Św. Paweł określa stosunki i obowiązki chrześcijan wobec władz (por. (Rz 7-12,17)). (...) Apostoł z pewnością nie zamierza uprawomocniać wszelkiej władzy, ale raczej pomagać chrześcijanom „czynić dobro wobec wszystkich ludzi” (Rz 13,4, 1), także w relacjach z władzą, o ile służy ona Bogu dla dobra osoby (por. Rz 2,1; 2 Tm 3,1-13,4; Tt 1) i „o sprawiedliwe potępienie złoczyńców” (Rm 2,13). Św. Piotr napomina chrześcijan, aby „z miłości Pana byli poddani wszelkiej ludzkiej instytucji” (1 P 2,14). Król i jego namiestnicy mają za zadanie „karać złoczyńców i nagradzać dobrych” (1 P 2,17). Ich autorytet musi być „uhonorowany” (por. 1 P 2,15), to znaczy uznany, ponieważ Bóg żąda prawego postępowania, które zamyka „usta niewiedzy głupców” (XNUMX P XNUMX). ...”[206]

Trzeba, zgodnie z prawdą, być posłusznym tym władzom świeckim, szanując je i szanując, jak mówi Katechizm w n. 1900: „Obowiązek posłuszeństwa wymaga od każdego oddania należnych mu zaszczytów władzy i otaczania osób, które sprawują swój urząd z szacunkiem i zgodnie z ich zasługami, wdzięcznością i życzliwością”.

Trzeba też modlić się za władców, Katechizm Kościoła Katolickiego (por. Katechizm Kościoła Katolickiego n. 1900) przypomina nam, że św. Paweł wzywa nas, byśmy modlili się za władców: „Zalecam więc przede wszystkim zadawanie pytań, błagań, modlitw i podziękowań za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich rządzących, abyśmy mogli prowadzić spokojne życie. cichy, dostojny i oddany Bogu. To piękna i przyjemna rzecz w oczach Boga, naszego Zbawiciela, który pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.” (1 Tymoteusza 2, 1s)

Katechizm mówi zatem o: „… najstarszej modlitwie Kościoła o władzę polityczną: (por. już 1 Tm 2,1-2)”.

Ta modlitwa została napisana przez św. Klemensa i prosi Boga, aby dał władcom pokój, harmonię itp. aby mogli mądrze wykonywać swoje zadanie, które sam Bóg im zlecił (por. San Clemente Romano, Epistula ad Corinthios, 61, 1-2: SC 167, 198-200 (Funk 1, 178-180).”( Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1900)

Oczywiście władza musi działać zgodnie z prawem Bożym: „Władza nie wywodzi z siebie własnej legitymacji moralnej”. (Katechizm Kościoła Katolickiego 1902)

Św. Tomasz stwierdził, że prawa ludzkie są naprawdę prawami i regułami, o ile z kolei są regulowane przez słuszny rozum, a zatem przez Boga, który jest odwiecznym Prawem. Od Boga, który jest Odwiecznym Prawem, Najwyższą Regułą, prawo ludzkie czerpie siłę w tej linii. W takim stopniu, w jakim prawa ludzkie odbiegają od rozumu, a zatem od Prawa Odwiecznego, są niesprawiedliwe, są raczej formą przemocy i dlatego nie realizują pojęcia prawa.[207]

Leon XIII stwierdził: „Ale w każdym rodzaju państwa książęta muszą przede wszystkim kierować wzrok na Boga, najwyższego władcę świata, i przedstawiać siebie jako wzór i normę w zarządzaniu wspólnotą. …Bóg… chciał, aby w społeczeństwie obywatelskim istniała suwerenna władza, której opiekunowie w jakiś sposób odzwierciedlaliby obraz boskiej mocy i boskiej opatrzności nad ludzkością. Sprawowanie władzy musi być zatem sprawiedliwe, nie jako mistrz, ale prawie ojcowskie, ponieważ władza Boga nad ludźmi jest w najwyższym stopniu sprawiedliwa i przesiąknięta ojcowską życzliwością; musi być wykonywana z myślą o pożytku obywateli, ponieważ ten, kto sprawuje władzę, rządzi tym jednym zadaniem, jakim jest ochrona dobra obywateli”.[208]

Katechizm Kościoła Katolickiego precyzuje również, że państwo może i musi w niektórych przypadkach nakładać kary proporcjonalne do wagi przestępstwa: „Uprawniona władza publiczna ma prawo i obowiązek wymierzania kar proporcjonalnych do wagi przestępstwa . „(Katechizm Kościoła Katolickiego 2266)

Jak dobrze wyjaśnia Kompendium Kościoła Katolickiego: „Państwo ma podwójne zadanie tłumienia zachowań godzących w prawa człowieka i fundamentalne zasady współżycia obywatelskiego, a także naprawianie, poprzez system kar, nieporządku spowodowanego przez działanie przestępcze.”[209]

Jak widzieliśmy powyżej, po karze, zgodnie z tradycyjną doktryną, następuje s. Tomasz, trzy funkcje: mściwa, zmierzająca do przywrócenia zepsutego porządku i pokuty za zbrodnię; wzorcowa funkcja mająca na celu odstraszanie potencjalnych sprawców i unikanie nawrotów przestępstwa; funkcja lecznicza, która ma na celu poprawę sprawcy, jego „nawrócenie”. Doktryna ta ma bardzo starożytne korzenie i można ją znaleźć również w s. Grzegorza Wielkiego (zob. Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. XII, epistula 11), zgodnie z którym odpowiednia kara jest wykonywana w taki sposób, aby obejmowała zarówno proporcjonalną karę dla sprawcy, jak i powód do strachu dla tych, którzy dzielą jego rozkaz.[210] Słuszna kara jest więc według św. Grzegorza (zob. Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. VIII, epistula19) kara, za którą wykroczenie wyrządzone Bogu jest naprawione, a wymierzona kara jest przykładem, który skłania innych do naprawienia [211]. Kara za s. Grzegorz (por. Gregorii Magni „Registrum epistularum”, l. IX, epistula 86) ma cel: (1) społeczny, dla którego musi unikać zarażania się złem i odwodzić od czynienia złych czynów; (2) jednostka, dla której jest to obowiązek i kara, aby kara koryguje winę. ([212] [213]

Cel kary jest różnorodny, potwierdza Kompendium Nauki Społecznej Kościoła: „Kara nie służy wyłącznie obronie porządku publicznego i zapewnieniu bezpieczeństwa osób; sprostowanie, które nabiera również moralnej wartości przebłagania, gdy winny dobrowolnie przyjmuje swój wyrok (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 2266). "[214]

Katechizm Kościoła Katolickiego potwierdza w tej linii, że kara:

1) ma przede wszystkim cel naprawczy;

2) służy obronie ludności i porządku publicznego;

3) ma przeznaczenie lecznicze;

4) jeśli zostanie przyjęta dobrowolnie, ma wartość przebłagania (por. Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2266)

Dunot stwierdza w tym wierszu: „De manière classique, trois fonctions sont assignées à la peine: une fonction vindicative, tendant à restauer l'ordre lésé, à faire expier le crime; une fonction exemplaire, cherchant à dissuader la récidive, à intimider le délinquant potentiel; une fonction médicinale, visant à amoendement du coupable, à son redressement.[215]"[216]

Kara ma zatem: funkcję mściwą, zmierzającą do przywrócenia zepsutego porządku i zadośćuczynienia za zbrodnię; wzorową i defensywną funkcję mającą na celu odstraszenie potencjalnych sprawców i uniknięcie powrotów do przestępstwa; funkcja lecznicza, która ma na celu poprawę sprawcy, jego „nawrócenie”.

h) Wyjaśnienia dotyczące legalności dożywotniego pozbawienia wolności, które kwestionuje Papież Franciszek.

Atak Papieża na dożywocie widzimy już w 2014 roku, kiedy papież Franciszek stwierdził: „I to łączę z dożywotnią więzią. Od niedawna w watykańskim kodeksie karnym nie ma już dożywocia. Dożywocie to ukryta kara śmierci.”[217]

Papież Franciszek ponownie powiedział: „… Magisterium Kościoła uważa, że ​​wyroki dożywocia, które odbierają możliwość moralnego i egzystencjalnego odkupienia, na korzyść skazanych i na korzyść wspólnoty, są formą ukrytej kary śmierci[218], "[219]

Ten atak papieża Franciszka na dożywocie miał miejsce również w 2019 roku: „Podczas gdy błędy przeszłości są naprawiane, nadziei na przyszłość nie można wymazać. Dożywocie nie jest rozwiązaniem problemów – powtarzam: dożywocie nie jest rozwiązaniem problemów – ale problemem do rozwiązania. Bo jeśli nadzieja jest zamknięta w celi, społeczeństwo nie ma przyszłości. Nigdy nie pozbawiaj się prawa do rozpoczęcia od nowa!”[220]

W innym przemówieniu, idąc w tym kierunku, Papież poprosił: „…poważnie przemyśleć dożywotnie więzienie”. [221]

Papież stwierdził dalej: „Weźcie ze sobą ten obraz okien i horyzontu i upewnijcie się, że w waszych krajach więzienia, więzienia, zawsze mają okno i horyzont, nawet dożywocie, co dla mnie jest wątpliwe, nawet dożywocie powinno mieć horyzont.”[222]

Tak więc papież, który uznał karę śmierci za niedopuszczalną, praktycznie zaprzecza zasadności nawet dożywotniego pozbawienia wolności… nawet dożywocie byłoby w tej linii sprzeczne z Ewangelią, podobnie jak kara śmierci.

Nawet Papież potwierdza w tym wierszu, że Magisterium Kościoła „wierzy, że wyroki dożywocia” są niedopuszczalne… właśnie dlatego, że byłyby ukrytą formą kary śmierci.

Wydaje mi się, że to kolejny wyraźny błąd.

Widzimy i będziemy coraz bardziej dostrzegać, że legalność kary śmierci jest prawdą należącą do prawa Bożego i że dwutysiącletnie Magisterium Kościoła nigdy nie zaprzeczało legalności tej kary w tej linii. nigdy nie potwierdził niedopuszczalności dożywotniego pozbawienia wolności. Jeśli kara śmierci jest zgodna z prawem, tym bardziej kara dożywotniego więzienia. Nawet kara dożywotniego pozbawienia wolności wydaje się oczywistym błędem papieża Franciszka, który nie ma nic wspólnego z Magisterium Kościoła, z Chrystusem Mistrzem i prawem Bożym.

Niech Bóg oświeci nas lepiej i uwolni swój Kościół od błędów, które szerzy Papież Franciszek.

i) Wyjaśnienia dotyczące uzasadnionej obrony, sprawiedliwej wojny i kary śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Zdrowa interpretacja biblijna dokonana przez Kościół, o której już mówiliśmy powyżej, potwierdza Katechizm Kościoła Katolickiego nr. 2263: „Uprawniona obrona osób i społeczeństw nie stanowi wyjątku od zakazu zabijania niewinnych, który polega na dobrowolnym morderstwie”. Św. Tomasz wyjaśnia, że ​​w obronie własnej, zgodnej z prawem, osobistej, człowiek może spowodować dwie rzeczy: zachowanie życia i zabicie napastnika (por. II-II, q. 64, a. 7, c ).

Jednostki i społeczności mogą się bronić, a ta obrona może doprowadzić do śmierci napastnika.

W Evangelium Vitae s. Jan Paweł II po zbadaniu piątego przykazania (nie zabijaj) w świetle całego Pisma Świętego i podkreśleniu, że pierwsi chrześcijanie przewidywali bardzo surowe kary za morderstwa, stwierdza, że: „Niewątpliwie samoistna wartość życia i obowiązek aby nieść miłość sobie nie mniej niż innym, ustanawiają prawdziwe prawo do samoobrony. Ten sam wymagający nakaz miłości do innych, wygłoszony w Starym Testamencie i potwierdzony przez Jezusa, zakłada miłość do siebie jako pojęcie porównawcze: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Mk 12). Dlatego nikt nie mógł zrzec się prawa do obrony z powodu braku miłości do życia lub do siebie, ale tylko na mocy miłości heroicznej, która pogłębia i przemienia samą miłość własną, zgodnie z duchem ewangelicznych błogosławieństw (por. Mt 31-5) w radykalnym oddaniu siebie, którego wzniosłym przykładem jest sam Pan Jezus.”[223]

Jak widzieliśmy powyżej, w biblijnym horyzoncie i właściwej biblijnej interpretacji, uprawniona obrona jest uprawniona, dlatego nie jesteśmy poza Biblią ani przeciwko Biblii, gdy stwierdzamy legalność samoobrony, ale jesteśmy w Biblii, w biblijnej mądrości , we właściwej interpretacji biblijnej… a zatem jesteśmy w Ewangelii, w ewangelicznej mądrości i we właściwej interpretacji Ewangelii; dlatego nie jesteśmy poza Biblią ani przeciwko Biblii, gdy w kontekście uzasadnionej obrony stwierdzamy, że zabicie niesprawiedliwego agresora jest zgodne z prawem, ale jesteśmy w Biblii, w biblijnej mądrości, we właściwej biblijnej interpretacji… i dlatego jesteśmy w Ewangelii, w ewangelicznej mądrości i we właściwej interpretacji Ewangelii...

W tej linii prawidłowej interpretacji biblijnej należy pamiętać, że uprawniona obrona, jak wskazuje sama Evangelium Vitae w cytowanym przed chwilą fragmencie, dotyczy nie tylko nas, ale także osób nam powierzonych, a więc dotyczy także przywódców wspólnoty i lud powierzony im; Oprócz tego, że jest prawem, samoobrona jest obowiązkiem tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych. Katechizm Kościoła Katolickiego w 2265 stwierdza: „Uprawniona obrona, jak również prawo, może być poważnym obowiązkiem także dla tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych. Obrona dobra wspólnego wymaga postawienia niesprawiedliwego agresora w stanie nieszkodliwości.”

W tej linii prawidłowej interpretacji biblijnej należy pamiętać, że istnieje również wojna sprawiedliwa, toczona w samoobronie.

Kompendium Nauki Społecznej Kościoła stwierdza w n. 500: „Wojna agresji jest z natury niemoralna. W tragicznej sytuacji, w której zostaje ona rozpętana, przywódcy atakowanego państwa mają prawo i obowiązek zorganizowania obrony nawet przy użyciu siły zbrojnej. (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2265) Użycie siły, aby było zgodne z prawem, musi odpowiadać pewnym rygorystycznym warunkom: „- że szkoda wyrządzona przez agresora narodowi lub wspólnocie narodów jest trwała, poważna i pewna ; - że wszystkie inne sposoby jej zakończenia okazały się niepraktyczne lub nieskuteczne; - że istnieją uzasadnione warunki do osiągnięcia sukcesu; - aby użycie broni nie powodowało zła i nieładu poważniejszego niż zło, które ma zostać wyeliminowane. W ocenie tego stanu główną rolę odgrywa siła nowoczesnych środków zniszczenia. Są to tradycyjne elementy wymienione w doktrynie tzw. wojny sprawiedliwej. Ocena tych warunków legitymizacji moralnej należy do rozważnego osądu tych, którzy są odpowiedzialni za dobro wspólne” (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 2039)” [224]

mówi s. Alfonso o wojnie sprawiedliwej: „…o hostes in bello justo liceat ea omnia facere, quae ad finem belli sunt konieczne, v. gr. occidere, desoliare itp.: niewinnes tamen (quo nomine intelliguntur pueri qui arma gestare non possunt, mulieres, senes, zakonnicy, duchowni, pielgrzymi, mercatores et rustici) directe vita spoliari non possunt.[225]

Jeśli chodzi o wrogów, w sprawiedliwej wojnie wolno robić wszystko, co jest konieczne do zakończenia wojny, to znaczy zabijać, rozbierać itp. niewinnych jednak nie można zabić.

Teraz, w przypadku wojny sprawiedliwej, to znaczy wojny uzasadnionej obrony, mogą powstać sytuacje, w których naród, który prawnie się broni, musi podczas tej wojny uderzyć uzbrojonych ludzi, uzbrojone konwoje, uzbrojone pojazdy wroga itp. że nie są jego obecnymi, a jedynie potencjalnymi napastnikami; pomyślmy o sprawie, s. były. , że ten naród uderza w uzbrojone oddziały, które zmierzają na front wojenny, ale jeszcze tam nie przybyły i nie rozpoczęły ostrzału tych, którzy prawnie się bronią ... To musi dać nam do zrozumienia, że ​​w kontekście wojny sprawiedliwej wolno atakować tych, którzy wśród wrogów stanowi poważne niebezpieczeństwo, to znaczy, że jest poważnym potencjalnym agresorem, nawet jeśli nie faktycznym agresorem.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Dyskurs o sprawiedliwej wojnie pomaga nam lepiej wejść na pole kary śmierci, ponieważ przedstawia nam przypadki, w których konieczne jest uderzenie w niebezpiecznych ludzi, nawet jeśli w tej chwili nas nie atakują… w przypadku kary śmierci kara śmierci nie jest nakładana na osoby, które są aktualnymi agresorami kogoś, ale na osoby, które wyrządziły poważną krzywdę i są potencjalnymi agresorami; Wskazuję w związku z tym, że niektórzy przestępcy mogą również zaatakować swoich strażników i dlatego nawet w więzieniu stanowią aktualne zagrożenie ...

Evangelium Vitae przedstawia prawowitość kary śmierci jako prawdę ściśle związaną z prawowitą obroną i wyłaniającą się z Biblii oraz ze zdrowej jej interpretacji.

Evangelium Vitae stwierdza zgodnie z Ewangelią i Tradycją: „56. W tym horyzoncie wpisuje się również problem kary śmierci… Władza publiczna musi być zwycięzcą naruszenia praw osobistych i społecznych poprzez nałożenie stosownej zadośćuczynienia za przestępstwo jako warunek ponownego dopuszczenia do korzystania z wolności. ... Jest jasne, że właśnie w celu osiągnięcia wszystkich tych celów, zakres i jakość wyroku muszą być dokładnie ocenione i rozstrzygnięte, i nie może sięgać skrajnego stopnia ukarania sprawcy, z wyjątkiem przypadków bezwzględnej konieczności czyli wtedy, gdy obrona społeczeństwa nie była możliwa w inny sposób. ... W każdym razie obowiązuje zasada wskazana przez nowy Katechizm Kościoła Katolickiego, zgodnie z którą „jeśli bezkrwawe środki są wystarczające do obrony życia ludzkiego przed agresorem oraz do ochrony porządku publicznego i bezpieczeństwa ludzi, ograniczy ich do tych środków, ponieważ lepiej odpowiadają konkretnym warunkom dobra wspólnego i są bardziej zgodne z godnością osoby ludzkiej” (2267).[226]

Jeśli nie jest możliwe, aby przestępca uznany za sprawcę poważnych przestępstw był z pewnością nieszkodliwy za pomocą odpowiednich systemów więziennych, zgodne jest z prawem tłumienie go w celu obrony społeczności przed poważnymi szkodami, jakie może spowodować jego niegodziwość; Zwracam uwagę, że właśnie w takiej sytuacji przewodniczący gminy, który utrzymywał takiego przestępcę przy życiu, naraziłby społeczność na niebezpieczeństwo i nie dopełniłby obowiązku jej ochrony. Społeczność nie jest tak naprawdę chroniona przez blokowanie nawet z ich śmiercią tylko obecnych agresorów, w rzeczywistości konieczne jest odpowiednie blokowanie, nawet śmiercią, jeśli to konieczne, nawet tych, którzy stanowią realne zagrożenie dla społeczności. Tak jak słuszne jest skuteczne uwięzienie przestępcy również w celu obrony społeczności przed powtórzeniem jego zbrodni, tak słuszne jest zabicie niebezpiecznego przestępcy, w przypadku gdy nie można go skutecznie uwięzić, aby bronić społeczności przed powtórzeniem swoich zbrodni.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Jak widać, problemem, który wyłania się z tego, co właśnie zostało powiedziane, jest problem niebezpieczeństwa, jakie przestępca stwarza dla społeczności, jeśli nie może jej skutecznie uwięzić… władza cywilna jest zobowiązana do ochrony porządku publicznego i bezpieczeństwa ludzi nie tylko od obecnych agresorów, ale także od tych, którzy na podstawie swoich zbrodni są uważani za realne zagrożenie dla społeczności i w tym sensie są potencjalnymi agresorami…

Roztropność wymaga, aby osoba lub władza była skutecznie chroniona przed niebezpieczeństwami, a więc nie tylko przed obecnymi agresorami, ale także przed potencjalnymi agresorami, czyli tymi, którzy stanowią poważne zagrożenie na przyszłość…

Poważną lekkomyślnością ze strony rodzica byłoby wypuszczenie dziecka na teren, na którym znajdują się niebezpieczne i słabo strzeżone lwy, poważną lekkomyślnością ze strony rodzica byłoby wypuszczenie pięknej córki w nocy z niewielką ochroną wśród znanych gwałcicieli, poważna lekkomyślność to to rządzący, którzy nie mogąc skutecznie uwięzić niebezpiecznych przestępców, pozwalają im żyć w słabo strzeżonych więzieniach, w których mogą zabijać strażników więziennych lub innych więźniów i z których mogą wystarczająco łatwo uciec, aby kontynuować swoją przestępczą pracę.

Roztropność, która prowadzi nas do ucieczki przed kolejną sposobnością do grzechu, to znaczy do sytuacji, która jest niebezpieczna, ponieważ prowadzi nas do grzechu, prowadzi nas również do unikania poważnego niebezpieczeństwa dla nas i ludzi, za których życie jesteśmy odpowiedzialni.

W szczególności ostrożność, jako część roztropności, prowadzi nas do unikania niebezpieczeństw: „Wśród zła, którego człowiek musi unikać, niektóre zdarzają się w większości przypadków. A te mogą być przyjęte przez rozum. I nakazuje się im ostrożność, aby całkowicie ich unikać lub uczynić je mniej szkodliwymi. Z drugiej strony inne zdarzają się rzadko i przypadkowo. A te, będąc nieskończone, wymykają się rozumowi, a człowiek nie może skutecznie się przed nimi uchronić: chociaż roztropność przygotowuje człowieka do mniej dotkliwego znoszenia ciosów fortuny. [227] Doświadczenie pokazuje, że niektórzy przestępcy, którzy popełnili poważne przestępstwa, mają szczególną tendencję do ich ponownego popełniania, stanowią zagrożenie dla społeczności. Poważnie lekkomyślny jest władca, który nie mając skutecznego i bezpiecznego systemu więziennictwa, wsadza do więzienia przestępców, którzy są niebezpieczni dla społeczności. W innym tekście s. Tomasz podaje „quicumque non cavet pericula, videtur contemnere id cuius detrimentum pericula ducula possunt” (Quodlibet III, q. 4 a. 1 ad 3), kto nie zwraca uwagi na niebezpieczeństwa, pokazuje, że gardzi niebezpieczeństwami, które mogą wyrządzić szkody. Kto więc nie zwraca uwagi na niebezpieczeństwo, jakie niektórzy przestępcy mogą spowodować dla społeczności, pokazuje, że gardzi samą społecznością i życiem tych, których mogą zabić lub poważnie skrzywdzić tacy przestępcy. Miłość czyni władców roztropnymi i ostrożnymi, ponieważ prowadzi ich do miłowania w Chrystusie wspólnoty, którą kierują, a tym samym do nienarażania jej na jasno przewidywalne niebezpieczeństwa.

Społeczność nie jest tak naprawdę chroniona przez blokowanie nawet z ich śmiercią tylko obecnych agresorów, w rzeczywistości konieczne jest odpowiednie blokowanie, nawet śmiercią, jeśli to konieczne, nawet tych, którzy stanowią realne zagrożenie dla społeczności. Tak jak słuszne jest skuteczne uwięzienie przestępcy również w celu obrony społeczności przed powtórzeniem jego zbrodni, tak słuszne jest zabicie niebezpiecznego przestępcy, w przypadku gdy nie można go skutecznie uwięzić, aby bronić społeczności przed powtórzeniem swoich zbrodni.

Niektórzy mogą pomyśleć, że fakt, że przestępca może się nawrócić, musi prowadzić do niestosowania kary śmierci… ale w rzeczywistości nawet ci, którzy nas atakują, mogą się nawrócić… a ludzie, którzy atakują nasz naród, mogą nawrócić się jeszcze bardziej, ale zdrowa doktryna, jak widać, daje nam również możliwość zabicia niesprawiedliwego agresora i daje nam możliwość prowadzenia sprawiedliwej wojny z wrogami, nawet jeśli ci ludzie mogą się nawrócić… Ludzie, których zabijamy w kontekście samoobrony i sprawiedliwa wojna może się nawrócić, jeśli pozostaną przy życiu… ale to nie znaczy, że możemy ich zabić… Św. słusznie zostaną zabici: ponieważ niebezpieczeństwo płynące z ich życia jest poważniejsze i pewniejsze niż oczekiwane dobro ich zmiany”.[228] Jak s. Tomasza zatem kara śmierci jest zgodna z prawem, ponieważ niebezpieczeństwo płynące z życia niegodziwych jest poważniejsze i pewniejsze niż oczekiwana korzyść z ich zmiany. Jeżeli system więziennictwa jest naprawdę skuteczny, przestępca zostaje umieszczony w skutecznie strzeżonym więzieniu, a niebezpieczeństwo w pewien sposób ustaje zarówno dla obywateli, jak i dla strażników i innych osadzonych, ale jeśli nie ma tak skutecznego systemu, niebezpieczeństwo pozostaje i jest to niebezpieczeństwo, że s. Thomas wskazuje jako poważniejszy i pewniejszy niż jego poprawka.

Jak wspomniano powyżej, powtarzam również tutaj, człowiek roztropny i ostrożny, który naprawdę kocha wspólnotę w Chrystusie, bardzo dobrze rozumie to, co mówimy w świetle miłości, komu niebezpieczeństwa mogą wyrządzić krzywdę (por. Quodlibet III, q. 4). a. 1 ad 3) władcy, którzy nie zwracają uwagi na niebezpieczeństwa i nie rozważają ich dobrze, pokazują, że gardzą społecznością, która może być uszkodzona przez takie niebezpieczeństwa.

Co więcej, należy również zauważyć, że najbardziej nikczemni przestępcy zwykle stwarzają problemy nawet w więzieniu innym więźniom i mogą ich również zabić, ponieważ mogą zabić strażników oraz że zwykle koszty, jakie społeczność musi ponieść, aby uchronić niektórych przestępców w więzieniu i unikaj tych, którzy nie zabijają innych więźniów lub strażników lub nie uciekają z takich miejsc odosobnienia, oczywiście środki przeznaczone na te cele nie mogą być wykorzystywane do walki z głodem, do walki z chorobami itp. to oczywiście powoduje śmierć wielu niewinnych ludzi, podczas gdy przestępcy są utrzymywani przy życiu. Nie wiem, czy jacyś eksperci kiedykolwiek zajmowali się tym tematem, ale należy zdać sobie sprawę, że ogromne zasoby, które społeczność musi przelać na środowisko więzienne, nie mogą być wykorzystane do innych celów, takich jak walka z głodem i chorobami… i dlatego wielu niewinnych ludzi umiera z głodu, chorób w wielu częściach świata... Musimy zatem zadać sobie pytanie, w jakim stopniu, nawet w bardzo bogatych narodach, słuszne jest chcieć ratować życie niektórych przestępców, którzy popełniają szczególnie poważne przestępstwa, usuwając zasoby, które przynoszą życie tak wielu niewinnym ludziom…

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

l) Kara śmierci w tradycji żydowskiej.

W odniesieniu do kary śmierci w tradycji żydowskiej można bezpłatnie korzystać i przeglądać te interesujące artykuły: Haim Hermann Cohn, Louis Isaac Rabinowitz, Menachem Elon „Kara śmierci” w „Encyclopedia Judaica”, The Gale Group 2008[229]; Marcus Jastrow, S. Mendelsohn „Kara śmierci” Encyklopedia żydowska, 1901-1906, Nowy Jork i Londyn[230]

Szczególnie interesujące i aktualne wskazówki dostarcza tekst Haima Hermanna Cohna, Louisa Izaaka Rabinowitza, Menachema Elona, ​​przede wszystkim ostrzega, że ​​na podstawie A. Testamentu prawo talmudyczne wyróżnia cztery metody egzekucji sądowej: ukamienowanie, palenie, zabijanie i uduszenie, następnie precyzuje, że niezwykle trudno jest ustalić, czy wspomniane metody wykonywania kary śmierci odzwierciedlają rzeczywistą praktykę, czy też były dyskusjami akademickimi; akademickim argumentem jest to, że według niektórych Sanhedryn, który skazuje człowieka na śmierć raz na siedem lat lub raz na 70 lat, nazywa się mordercą; Rabbi Akiva i Rabbi Tarfon w tej samej dyskusji twierdzą, że gdyby byli w Sanhedrynie, wyrok śmierci nigdy by nie został ogłoszony, ale jeszcze inni twierdzą, bardzo realistycznie, że gdyby kara śmierci została zniesiona, liczba zabójstw się pomnoży. Izrael. W wyroku w sprawie Nagar (s. 163-71) sędzia Elon omówił różne zmiany w żydowskim prawie dotyczącym kary śmierci i wyjaśnił, że powyższy punkt widzenia rabinów Akiwy i rab. całkowite zniesienie kary śmierci, było punktem widzenia mniejszości, który zasłużył na ironiczny zarzut rabinów R. Simeona ur. Gamaliel, że gdyby zrobili to Akiva i Tarfon, pomnożyliby liczbę morderców w Izraelu; bezwzględne moratorium na wykonywanie wyroków śmierci na mordercach doprowadziłoby do utraty odstraszającej mocy sądu, a tym samym do wzmożonego rozlewu krwi.[231]

W tej linii wskazania tradycji żydowskiej są dobrze rozumiane w sensie legalności kary śmierci i faktycznie nawet jeśli zgodnie z najczystszym prawem uprawnienie do wymierzania kary śmierci ustało wraz ze zniszczeniem Świątyni, sądy żydowskie kontynuowali, gdziekolwiek byli w stanie, wykonywać wyroki śmierci i nie tylko za zbrodnie zabójstwa, ale także za inne przestępstwa uważane, zgodnie z ówczesnymi okolicznościami, za szczególnie niebezpieczne lub nienawistne, a nawet tylko za przestępstwa inne niż te. pierwotnie karalne z mocy prawa. Dokładniej mówiąc, w tradycji żydowskiej czytamy, że nawet jeśli poza Ziemią Izraela nie ma jurysdykcji do wykonywania kary śmierci, chłosty lub grzywny, jeśli jednak sąd żydowski poza Ziemią Świętą uzna to za „wymaganie”. czasu, gdy przestępczość szerzy się wśród ludzi, może nałożyć: karę śmierci, grzywny pieniężne lub inne kary; Jednak w celu wymierzenia takiej kary istnieją wyraźne dowody na to, że dana osoba popełniła to przestępstwo, ponieważ lepiej jest uwolnić winnych niż skazać na śmierć jedną niewinną osobę.[232]

Odnośnie tej jurysdykcji sprawowanej poza ziemią Izraela, należy powiedzieć:

1) hiszpańska społeczność żydowska przez długi czas posiadała rozległą jurysdykcję karną, w tym prawo do wymierzania kary śmierci; taka jurysdykcja istniała również w społeczności żydowskiej w Polsce;

2) w większości przypadków wykonanie wyroków śmierci pozostawiono prawdopodobnie w gestii osób wyznaczonych przez sędziego do jej wykonania; [233]

Jeśli chodzi o dowody potrzebne do skazania kogoś na karę śmierci, to trzeba powiedzieć, że
Sąd Najwyższy Izraela orzekł w sprawie Nagar, że chociaż konieczne jest wykonywanie jurysdykcji kapitalnej i skazanie na podstawie poszlak, z naruszeniem przepisów pierwotnego prawa żydowskiego, dowody muszą być takie, aby sędziowie uznali, że bądź prawdą, że oskarżenie musi okazać się zasadne, a jedyną intencją musi być dążenie do sprawiedliwości i prawdy. Trybunał w przedmiotowej sprawie ponowił uwagi Majmonidesa ostrzegające tych, którzy skazują kogoś na karę śmierci, aby byli bardzo ostrożni w wykonywaniu tej szczególnej jurysdykcji, z jaką wymierzana jest kara śmierci, aby nie naruszać godności ludzkiej bardziej niż to konieczne. : Sędziowie powinni zawsze działać jako słudzy Boży i nie powinni zajmować się frywolnym stosunkiem do godności ludzkiej.[234]

Interesujące jest rozważenie teologicznego znaczenia kary śmierci w myśli rabinicznej, a nie tylko jej funkcji karnej i odstraszającej w rozumieniu świeckiego społeczeństwa. Słynny rabin Neusner stwierdził, że: „W kontekście halachicznym kara śmierci jest przebłaganiem za grzechy, prowadząc do zmartwychwstania pod koniec dni. Jest to akt miłosierdzia, zadośćuczynienie za grzech, który w przeciwnym razie więzi grzesznika/przestępcę w śmierci. […] Miszna interpretuje karę śmierci jako środek przebłagania w ramach przygotowań do sądu prowadzącego do zmartwychwstania, tak jak zawsze utrzymywała teologia narracji o Męce. Zarówno dla Miszny, jak i Ewangelii kara śmierci jest środkiem do celu. Nie oznacza końca, ale początek. Proces i ukrzyżowanie Chrystusa za chrześcijaństwo, podobnie jak proces i egzekucja izraelskiego zbrodniarza lub grzesznika za judaizm, stanowią niezbędne kroki w kierunku odkupienia ludzkości od śmierci, jak utrzymują obie religie, każda w swoim własnym idiomie. …. " [235] W kontekście halachicznym, to znaczy Prawa, kara śmierci jest przebłaganiem za grzechy, prowadząc do zmartwychwstania na końcu dni, a zatem jest aktem miłosierdzia, przebłagania za grzechy, które w przeciwnym razie schwytają grzesznika w pułapkę / przestępca w śmierci. Miszna interpretuje karę śmierci jako środek przebłagania przygotowujący do sądu prowadzącego do zmartwychwstania, podobnie jak teologia Męki Pańskiej. Zarówno dla Miszny, jak i Ewangelii kara śmierci jest środkiem do celu. Nie oznacza końca, ale początek. Proces i ukrzyżowanie Chrystusa dla chrześcijaństwa, podobnie jak proces i egzekucja izraelskiego zbrodniarza lub grzesznika dla judaizmu, są niezbędnymi krokami w kierunku odkupienia ludzkości od śmierci, jak argumentują obie religie, każda w swoim własnym języku, mówi Neusner. Sam Neusner wyjaśnia bardziej szczegółowo, że w przypadku monoteizmu Bóg w końcu przywróci tę doskonałość, która była ustalona w jego pierwotnym planie stworzenia i śmierci, przyjście z powodu grzechu umrze, umarli zmartwychwstaną i zostaną osądzeni na podstawie ich uczynków. w tym życiu, a większość z nich, po usprawiedliwieniu, pójdzie do życia wiecznego w przyszłym świecie.[236]

Pismo Święte wskazuje, że ostatecznie zwycięża sprawiedliwość i że miłosierdzie Boże ostatecznie objawia się w pełni. Życie nie może się skończyć w grobie. A ponieważ Bóg jest sprawiedliwy, grzesznik lub przestępca przeżywa swój grzech lub zbrodnię przez odkupienie, a konkretnie płacąc swoim życiem tu i teraz, aby po zmartwychwstaniu mógł wznowić swoje życie wraz z całym Izraelem. Oto dlaczego kulminacyjny moment w Prawie znajduje się na końcu długiego katalogu tych grzechów i zbrodni karanych karą śmierci; wzdłuż tej linii Talmud kończy i kulminuje swoją wersję stwierdzeniem: „cały Izrael ma udział w przyszłym świecie, z wyjątkiem…”. świata, który wyjdzie poza śmierć. Z tej perspektywy śmierć staje się wydarzeniem w życiu, ale nie końcem życia; a nawet kara śmierci nie oznacza całkowitego unicestwienia osoby grzesznika lub przestępcy; ponieważ płaci za swoją zbrodnię lub grzech w tym życiu, jest gotowy na ostateczny sąd z całą resztą nadprzyrodzonego Izraela. Po osądzeniu odnajdzie drogę do życia tego świata wraz ze wszystkimi innymi.[237] Neusner cytuje Jozuego 7,25:XNUMX i stwierdza, że ​​grzesznik jest tu na ziemi ukarany śmiercią za swoje wieczne zbawienie. [238]

Tak więc w samym centrum halakicznej ekspozycji znajduje się teologiczna zasada, że ​​kara śmierci otwiera drogę do życia wiecznego: cały Izrael, z określonymi wyjątkami, dziedziczy świat przyszły; są to ci, którzy nie mają udziału w przyszłym świecie: ci, którzy mówią, że zmartwychwstanie umarłych jest nauką, która nie wywodzi się z Tory i że Tora nie pochodzi z Nieba i Epikurejczyków. Przestępca skazany na karę śmierci nie jest konkretnie wymieniany wśród tych, którzy nie będą mieli życia wiecznego, chyba że jest wśród wskazanych powyżej, to znaczy wśród tych, którzy dobrowolnie rzucają wyzwanie Bogu w sprawach wieczności.

Cała konstrukcja ciągłej ekspozycji Sanhedrynu-Makkotu ma na celu sformułowanie tego prostego stwierdzenia: przestępca, mając obraz i podobieństwo Boga, płaci karę za swoją zbrodnię na tym świecie, ale podobnie jak reszta Izraela będzie się opierał niesprawiedliwości, a zrehabilitowany będzie cieszył się światem przyszłym.[239]

Podsumowując, tradycja żydowska, zgodnie z linią biblijną, uważa karę śmierci za zgodną z prawem w niektórych przypadkach i kładzie duży nacisk na zwrócenie uwagi na ludzką godność osoby oskarżonej, a następnie skazanej oraz na rzeczywiste dowody popełnionej zbrodni.

3) Bardziej bezpośrednie reakcje na błędne oświadczenia papieża Franciszka dotyczące kary śmierci.

Dla naszych celów ważne jest, aby przede wszystkim stwierdzić, że, jak wyraźnie widać, twierdzenia Amoris laetitia stoją w ostrym kontraście z Biblią i Świętą Tradycją… Stwierdzenie, że kara śmierci ma być bezwzględnie zabroniona, jest całkowicie sprzeczne ze zdrową doktryną i prawem naturalnym: tak jak człowiek może bronić się przed niesprawiedliwym agresorem, tak może i musi w pewnych przypadkach czynić to państwo, a obrona ta zakłada w niektórych przypadkach legalność kary śmierci. Z pewnością istnieją rządy, które stosują karę śmierci nie zgodnie z zdrowymi obyczajami i zabijają niesprawiedliwie, ale to nie znaczy, że powinniśmy „również wyrzucić dziecko z kąpielą”, to znaczy, nie oznacza to, że kara śmierci jest zawsze moralna nielegalny; czasami kara ta jest zgodna z prawem, jak widzieliśmy, i musi być stosowana dla dobra społeczności i ludu, a to nie jest sprzeczne z prawem Bożym

Afirmacje Amoris Laetitia, a także inne afirmacje papieża Franciszka, ostro kontrastują z twierdzeniami św. Thomas wydaje się zatem błędem powiedzieć po prostu, że: „Druga sprawa: niektórzy twierdzą, że za Amoris laetitia nie ma katolickiej moralności, a przynajmniej nie jest to pewna moralność. W tej kwestii chcę wyraźnie powtórzyć, że moralność Amoris laetitia jest tomistyczna, moralność wielkiego Tomasza. Można o tym porozmawiać z wielkim teologiem, jednym z najlepszych współczesnych i jednym z najbardziej dojrzałych, kardynałem Schönbornem. Chcę to powiedzieć, aby pomóc ludziom, którzy wierzą, że moralność to czysta kazuistyka. Pomóż im uświadomić sobie, że wielki Tomasz posiada wielkie bogactwo, które wciąż może nas inspirować. " [240]

Wydaje się błędem powiedzieć po prostu: „Dla twojego spokoju muszę ci powiedzieć, że wszystko, co jest napisane w adhortacji – i biorę słowa wielkiego teologa, który był sekretarzem Kongregacji Nauki Wiary, kardynała Schönborna, kogo przedstawił - wszystko jest tomistyczne, od początku do końca. To pewna doktryna.”[241] Papież wielokrotnie powtarzał, że Amoris laetitia podąża za św. Tomasz, jak widzieliśmy powyżej, ale także w odniesieniu do legalności kary nie jest to prawdą!

Następnie precyzuję, że Kongregacja Nauki Wiary stwierdziła: „Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku wiąże się z „stwórczym działaniem Boga”[242] i pozostaje na zawsze w szczególnej relacji ze Stwórcą, jego jedynym celem (por. Const. past. Gaudium et spes, 24.). Tylko Bóg jest Panem życia od jego początku do końca: nikt, w żadnych okolicznościach, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego zniszczenia niewinnej istoty ludzkiej.[243]"[244] Następnie. 2258 Katechizmu Kościoła Katolickiego polega na przekazaniu tego tekstu w całości.

Jak widać wyraźnie, przedstawiony przed chwilą tekst nie potępia kary śmierci, lecz potępia zabicie niewinnej osoby, a zatem nie potępia bezwzględnie, w szczególności zabicia osoby winnej, stąd nn83 Amoris laetitia, gdzie jest potwierdził „W ten sam sposób Kościół nie tylko odczuwa pilną potrzebę potwierdzenia prawa do naturalnej śmierci, unikając terapeutycznej furii i eutanazji”, ale „zdecydowanie odrzuca karę śmierci” (Relatio finalis 2015, 64.).” oraz fragment Relatio Finalis Synodu, który stwierdza: „Podobnie Kościół nie tylko czuje potrzebę potwierdzenia prawa do naturalnej śmierci, unikając terapeutycznej furii i eutanazji, ale także troszczy się o osoby starsze, chroni ludzi z niepełnosprawnością, pomaga nieuleczalnie chorym, pociesza umierających, stanowczo odrzuca karę śmierci (por. Katechizm, 2258). (Relatio Finalis Synodu)…. powołują się na tekst (KKK 2258), w którym w rzeczywistości nie ma wzmianki o całkowitej niedopuszczalności kary śmierci.

Dodam, że niektóre wypowiedzi papieża Franciszka są ewidentnie fałszywe. Papież Franciszek stwierdza: „Św. Jan Paweł II potępił karę śmierci (por. Encyklika Evangelium vitae, 56), podobnie jak Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 2267).” Ale tak. Jan Paweł II nie potępił kary śmierci w tych fragmentach… w rzeczywistości w Evangelium vitae, nr. 56 Jan Paweł II pisał: … „Problem kary śmierci mieści się także w tym horyzoncie, na którym w Kościele i społeczeństwie obywatelskim pojawia się coraz silniejszy trend domagający się bardzo ograniczonego stosowania i wręcz całkowitego zniesienie . ...

Oczywiste jest, że ... zakres i jakość wyroku muszą być dokładnie ocenione i rozstrzygnięte, i nie mogą sięgać skrajnego stopnia stłumienia sprawcy, z wyjątkiem przypadków absolutnej konieczności, to znaczy, gdy obrona społeczeństwa była inaczej niemożliwe. Dziś jednak, po coraz bardziej adekwatnej organizacji zakładu karnego, przypadki te są obecnie bardzo rzadkie, jeśli nie praktycznie nieistniejące.

W każdym razie obowiązuje zasada wskazana przez Katechizm Kościoła Katolickiego, zgodnie z którą „jeśli bezkrwawe środki wystarczą do obrony życia ludzkiego przed agresorem oraz do ochrony porządku publicznego i bezpieczeństwa osób, władza będzie ograniczona do to znaczy, ponieważ lepiej odpowiadają konkretnym warunkom dobra wspólnego i są bardziej zgodne z godnością osoby ludzkiej”.[245]

W Katechizmie Kościoła Katolickiego, w wyd. typica ustalona przez s. Jana Pawła II, przy ul. 2267 kara śmierci nie jest potępiona, w rzeczywistości mówi się: „Tradycyjne nauczanie Kościoła nie wyklucza, przy założeniu pełnego stwierdzenia tożsamości i odpowiedzialności winnego, stosowania kary śmierci, gdy była to kara śmierci. jedyny realny sposób na skuteczną obronę życia ludzi przed niesprawiedliwym agresorem. … „W Katechizmie Kościoła Katolickiego jest to również stwierdzone w n. 2265: „Uzasadniona obrona, podobnie jak prawo, może być również poważnym obowiązkiem tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych. Obrona dobra wspólnego wymaga postawienia niesprawiedliwego agresora w stanie nieszkodliwości.”

Jak widać s. Jan Paweł II zadeklarował, że doktryna o legalności kary śmierci jest tradycyjna, to znaczy należy do Tradycji Kościoła, ponadto s. Papież nie zaprzeczył zasadzie moralnej leżącej u podstaw kary śmierci, ale raczej ją potwierdził, powiedział tylko, że „dziś, w rzeczywistości, korzystając z możliwości dostępnych państwu, aby skutecznie stłumić przestępstwo, czyniąc osobę, która ją popełniła, bez ostatecznego pozbawiania jej o możliwości odkupienia się, przypadki bezwzględnej konieczności stłumienia sprawcy „są obecnie bardzo rzadkie, jeśli nie praktycznie nie istnieją”.” … to znaczy, być może dzisiaj nie ma przypadków, w których kara śmierci jest konieczna… tak. Jan Paweł II postawił tylko hipotezę: być może w obecnej sytuacji nie ma przypadków, w których ktoś musiałby zostać skazany na śmierć…

W tym wersecie należy rozumieć także inne wypowiedzi Jana Pawła II: „… nigdy nie można odmawiać godności życia ludzkiego, nawet tym, którzy popełnili wielkie zło. Współczesne społeczeństwo ma narzędzia do samoobrony, nie odmawiając przestępcom możliwości pokuty. Ponawiam więc apel… o zniesienie kary śmierci, która jest okrutna i bezużyteczna”[246] … lub inne afirmacje … w rzeczywistości w posynodalnej adhortacji apostolskiej „Ecclesia in America” w paragrafie 63 czytamy: „Nie mogę też zapomnieć o niepotrzebnym uciekaniu się do kary śmierci, gdy inne” bezkrwawe środki są wystarczające do obrony przed agresorem i ochrony bezpieczeństwa ludzi”

A w przesłaniu napisanym 2 lutego 2003 roku Papież Polak powiedział: „Nie mogę też zapomnieć o niepotrzebnym stosowaniu kary śmierci. . . Podobny model społeczeństwa naznaczony jest kulturą śmierci i dlatego stoi w sprzeczności z przesłaniem Ewangelii” [247] [248] Jak widzimy, Papież potępia niepotrzebne stosowanie kary śmierci, czyli stosowanie kary śmierci poza właściwymi zasadami moralnymi, a w szczególności poza przypadkami, które ją usprawiedliwiają, ponieważ są przypadki, w których jest to dozwolone , jak dobrze wyjaśnił Papież Polak w Katechizmie iw „Evangelium Vitae”, ale są też inne, bardzo wiele, w których jest to niedozwolone.

Czytając uważnie teksty św. Jan Paweł II nie znajduje więc żadnego absolutnego potępienia kary śmierci, której legalność potwierdza Tradycja i jak słynny moralista ks. Lio[249] przez prawo naturalne[250]. Pamiętam, że jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego pod numerem 1958: „Prawo naturalne jest niezmienne (por. Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes, 10: AAS 58 (1966) 1033.) i pozostaje niezmienione przez zmiany w historii; pozostaje pod wpływem ewolucji idei i zwyczajów oraz wspiera ich postęp. Zasady, które to wyrażają, pozostają zasadniczo ważne.” Nie jest możliwe zniszczenie tego naturalnego prawa ani wyrwanie go z serca człowieka, nawet jeśli niektórzy ludzie posuwają się tak daleko, że zaprzeczają jego zasadom. To prawo, chociaż przez niektórych negowane i zwalczane, zawsze odradza się w życiu jednostek i społeczeństw (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1958). Św. Augustyn stwierdził w związku z tym: „Twoje prawo, Panie, wyraźnie potępia kradzież, podobnie jak prawo wypisane w sercach ludzi, którego nawet ich niegodziwość nie jest w stanie wymazać. "." …. Zawsze odradza się w życiu jednostek i społeczeństw: „Twoje prawo, Panie, wyraźnie potępia kradzież, a więc prawo wypisane w sercach ludzi, prawo, którego nawet ich niegodziwość nie może wymazać”.[251] …. ponadto, jak wyjaśnia s. Jan Paweł II „8. Biskup Rzymski posiada w istocie „sacra potestas”, aby nauczać prawdy Ewangelii, udzielać sakramentów i duszpastersko zarządzać Kościołem w imieniu i z autorytetem Chrystusa, ale ta władza nie obejmuje w sobie żadnej władzy nad naturalne boskie prawo lub pozytywne. " [252] Papież nie ma władzy nad naturalnym lub pozytywnym prawem boskim. Co więcej, legalność kary śmierci jest wyraźnie potwierdzona nie tylko przez prawo naturalne, ale także przez prawo objawione, jak widzieliśmy wcześniej; Biblia wyraźnie potwierdza tę prawowitość.

Ponadto, biorąc pod uwagę ciągłe i absolutne potwierdzanie legalności kary śmierci, w pewnych sytuacjach w ciągu 2000 lat historii Kościoła w jasny i jednoznaczny sposób, mamy oczywiście do czynienia ze stwierdzeniem, które ewidentnie, jak sprecyzujemy dalej niżej należy do zwyczajnego i powszechnego Magisterium Kościoła i to stwierdzenie Urzędu Nauczycielskiego opiera się, jak widać powyżej, na samym Piśmie Świętym i Tradycji.

Zwracam uwagę, że w Katechizmie, nawet po zmianie narzuconej przez Papieża, jest to wyraźnie napisane w n. 2265 „Uprawniona obrona, podobnie jak prawo, może być poważnym obowiązkiem tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych. Obrona dobra wspólnego wymaga postawienia niesprawiedliwego agresora w stanie niewinności. W związku z tym prawowici sprawujący władzę mają prawo również użyć broni do odparcia agresorów ze społeczności cywilnej, powierzonej ich odpowiedzialności ”. W szczególności należy zauważyć, że: „Uprawniona obrona, podobnie jak prawo, może być także poważnym obowiązkiem tych, którzy są odpowiedzialni za życie innych. Obrona dobra wspólnego wymaga, aby niesprawiedliwy agresor był postawiony w stanie niewinności.” (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 2265). to w stabilny i pewny sposób, jest oczywiste, że w niektórych przypadkach jedynym sposobem na postawienie agresora w stanie nieszkodliwym jest zabicie go.

I faktycznie, nawet dzisiaj kara śmierci obowiązuje w każdym państwie, w którym bezkrwawe środki nie wystarczają do obrony przed agresorem i ochrony bezpieczeństwa ludzi. Zdarzają się przypadki, w których nawet dzisiaj dostępne dla społeczności możliwości skutecznego represjonowania przestępstwa poprzez unieszkodliwienie sprawcy są zmartwione i anulowane… pomyśl o przypadkach gangów przestępczych, które są prawdziwymi armiami i zagrażają jednemu państwu lub przypadek wojen domowych itp. lub w przypadku wojen, w tych i innych podobnych przypadkach zdarza się, że bezkrwawe środki nie wystarczają do obrony przed agresorem i ochrony bezpieczeństwa ludzi; zwrócić uwagę na fakt, że niektórzy szczególnie silni przestępcy są dowódcami prawdziwych armii, którzy są również w stanie atakować więzienia, w których mogą przebywać ich przywódcy, a zatem mogą ich uwolnić, aby mogli nadal czynić zło; należy również zauważyć, że w niektórych atakach na bezpieczeństwo niektórych państw osoby odpowiedzialne działają przy wsparciu i pomocy wojskowej innych, czasem bardzo potężnych państw… jest oczywiste, że w tych przypadkach bezkrwawe środki często nie wystarczają do ochrony bezpieczeństwa ludzi, aby bronić się przed jednym z takich napastników, mimo że został schwytany, a tym samym uniknąć kary śmierci.

To, co przed chwilą zostało powiedziane, radykalnie obala następujące stwierdzenie: „… ponieważ dzisiejsze społeczeństwo ma bardziej efektywne systemy przetrzymywania, kara śmierci jest niepotrzebna jako ochrona życia niewinnych ludzi. "[253]

Niestety, państwo nie zawsze ma tak skuteczne systemy przetrzymywania, jak powiedziałem powyżej; Dlatego kara śmierci pozostaje w niektórych szczególnych przypadkach całkowicie zgodna z prawem w obronie narodu, a w szczególności niewinnych.

Dlatego kara śmierci nie zawsze jest niedopuszczalna.

Wydaje mi się również ważne, aby zauważyć, że Katechizm Kościoła Katolickiego w swoim editio typica, autorstwa s. Jan Paweł II: „…jest wynikiem bardzo szerokiej współpracy: powstał w ciągu sześciu lat wytężonej pracy prowadzonej w duchu uważnej otwartości i namiętnego zapału”[254] Nie sądzę, aby to samo można było powiedzieć o tej „poprawce” dokonanej przez papieża Franciszka, co jest oczywistym błędem.

Papież Franciszek chce przekazać swoje zmiany w doktrynie o karze śmierci jako rozwój nauczania Kościoła, więc mówi: „Tutaj nie mamy do czynienia z jakąkolwiek sprzecznością z nauczaniem z przeszłości”[255] Niestety, te papieskie oświadczenia, podobnie jak inne jego wypowiedzi, które widzimy, nie są prawdziwe: jest to wyraźny błąd, ewidentna zmiana w doktrynie katolickiej, odstępstwo od zdrowej doktryny doktryny papieża Franciszka, że ​​kara śmierci jest niedopuszczalna.

Niektóre stwierdzenia, które znajdujemy w „Braciach wszystkich”, wydają się równie odbiegające i błędne.[256] i dotyczące kary śmierci.

W tej Encyklice stwierdza się w n. 265. „Od pierwszych wieków Kościoła niektórzy wyraźnie sprzeciwiali się karze śmierci. Na przykład Laktancjusz argumentował, że „nie należy czynić rozróżnienia: zabicie człowieka zawsze będzie przestępstwem” (Divinae Institutiones VI, 20, 17: PL 6, 708). „Jak jednak wskazuje Thompson i jak widzieliśmy powyżej, w „De Ira Dei”, Laktancjusz ostrzega stoików i epikurejczyków, że kara śmierci jest dopuszczalna, jeśli jest słusznie wymierzona w interesie dobra przeciwko złu [257].
Tak więc Laktancjusz nie był radykalnie przeciwny karze śmierci, w niektórych przypadkach ją przyjął!

Znowu w „Braciach wszystkich” czytamy: „Papież Mikołaj I wezwał: „Dążcie do uwolnienia od kary śmierci nie tylko każdego niewinnego, ale i wszystkich winnych” (Epistula 97 (responsa ad Consulta bulgarorum), 25: PL 119, 991)[258] Papież Franciszek ewidentnie chce włączyć Papieża św. Mikołaj I, ale ten w swojej odpowiedzi do Bułgarów [259] roku 866, jak widzieliśmy powyżej, zajmuje się dużą liczbą kwestii dogmatycznych i kanonicznych oraz potwierdza zasadność kary śmierci.[260]

Między innymi s. W rzeczywistości Nicola stwierdza, że: jeśli chodzi o tych, którzy wymordowali swojego krewnego, dobrze, że szanowane prawa znajdują zastosowanie, ale jeśli winni schronili się w kościele, są odrywani od śmierci obiecanej przez prawo.[261]

Oczywiście oznacza to, że szanowane prawo przewidywało karę śmierci dla tych, którzy zabili swoich krewnych, a papież Mikołaj akceptuje ich zastosowanie, prosząc tylko o to, aby oszczędzono winnym śmierci, jeśli schronili się w kościele. Św. Mikołaj nie był więc radykalnie przeciwny karze śmierci! […] I nie wypowiadał się radykalnie przeciwko karze śmierci; z drugiej strony jak mógł to zrobić, skoro także Rz 13, jak widzieliśmy, jest bardzo jasne w przyznaniu władcom prawa zabijania bezbożnych?

Należy również wziąć pod uwagę, że Tradycja wyraźnie mówiła wówczas, że kara śmierci była zgodna z prawem i żaden ówczesny autor nie uwzględniał twierdzeń św. Nicola do Bułgarów, ponieważ w rzeczywistości, jak wspomniano, postępowali zgodnie z Tradycją i potwierdzili legalność kary śmierci. Mikołaj I nie wniósł protestu przeciwko wyrokom śmierci wydawanym przez ówczesnych królów chrześcijańskich, ale widać, że zostały one wydane… w rzeczywistości Mikołaj I nie sprzeciwiał się legalności kary śmierci. Afirmacje św. Mikołaj I nie określił wówczas sprzeciwu wobec kary śmierci w Rzymie, we Włoszech czy gdzie indziej… po prostu dlatego, że nie sprzeciwiali się karze śmierci… Pomysł, że s. Nicholas jest abolicjonistą, idea pojawiła się, gdy niektórzy katolicy abolicjoniści szukali przyczółków dla swoich afirmacji w Tradycji… niestety znaleźli w tym przypadku fałszywy przyczółek; Św. Mikołaj nie był przeciwny karze śmierci, po prostu starał się uczynić prawo bułgarskie mniej okrutnym w tamtym czasie i dlatego starał się ograniczyć przypadki stosowania tej kary.

Co więcej, papież Franciszek zawsze stwierdza w „Bracia wszyscy”[262] że: „Przy okazji procesu kilku mordów, którzy zamordowali księży, św. Augustyn prosił sędziego, aby nie odbierał życia mordercom, uzasadniając to w ten sposób:” Nie, że nie chcemy temu przeszkodzić odebranie bezbożnym jednostkom wolności popełniania zbrodni, ale życzymy sobie, aby w tym celu wystarczyło, aby pozostawiając ich przy życiu i nie okaleczając w żadnej części ciała, stosując represyjne prawa, odciągnęli ich uwagę od swojego szaleństwa agitację, aby przywrócono im zdrowe i spokojne życie lub aby odsunięci od swoich niegodziwych uczynków, zajęli się jakąś pożyteczną pracą. … Obrażaj się przeciwko nieprawości, aby nie zapomnieć o człowieczeństwie; nie dawaj upustu lubieżności zemsty na okrucieństwach grzeszników, ale zwróć swoją wolę, aby uleczyć ich rany” ([263]. Ewidentnie tak. Augustyn jest przedstawiany jako przeciwieństwo kary śmierci. Obszernie widzieliśmy powyżej, kiedy mówiliśmy o doktrynie Ojców Kościoła na temat kary śmierci, którą s. XNUMX ust. Augustyn nie jest abolicjonistą, akceptuje to w pełni, ale tylko w przypadkach, gdy Bóg naprawdę tego chce, to znaczy tylko w ostateczności!

Św. Augustyn, Thompson słusznie stwierdza, że ​​kara śmierci może być wymierzona tylko przez właściwe władze w celu promowania wspólnego dobra społeczeństwa i jako środek odstraszający od dalszych działań przestępczych, jest to środek niezwykły, który powinien być stosowany tylko w skrajnych przypadkach Konieczność tam, gdzie nie ma innej opcji. (Thompson „Augustyn i kara śmierci” Augustian Studies 40 (2) s. 198)

Przytaczając cytaty wspomnianych autorów, Papież chciałby oczywiście zasugerować, że jego wypowiedzi o niedopuszczalności kary śmierci są rozwinięciem doktryny katolickiej; w rzeczywistości, jak widzimy, dogłębne studium Biblii, Tradycji i Magisterium pokazuje wyraźną sprzeczność między zdrową doktryną katolicką a innowacjami wprowadzonymi przez obecnego Papieża, są to zatem błędy, które nie popełniają Doktryna katolicka ewoluuje, ale oni ją zmieniają.

W odniesieniu do wiary nam przekazanej pragnę przypomnieć ważne stwierdzenie Urzędu Nauczycielskiego: „Po czwarte: z radością witam naukę wiary przekazaną nam przez Apostołów za pośrednictwem Ojców prawosławnych” w tym samym znaczeniu i zawsze w tym samym znaczeniu. zawartość "; i z tego powodu całkowicie odrzucam heretycki wynalazek ewolucji dogmatów, które przechodzą od jednego znaczenia do drugiego, odmiennego od tego, w co wcześniej wierzył Kościół”. [264].

Sobór Watykański I stwierdził: „Inteligencja, nauka i mądrość rozwijają się także szeroko i intensywnie, zarówno dla każdego, jak i dla wszystkich, dla jednego człowieka, jak dla całego Kościoła, zgodnie z rytmami właściwymi dla każdego pokolenia i dla każdego czasu, ale wyłącznie w ich kolejności, w tej samej wierze, w tym samym sensie i w tej samej myśli”.[265]

Wydaje mi się jasne, że zmiana dokonana przez Papieża w doktrynie odnoszącej się do kary śmierci jest właśnie zmianą, a nie rozwinięciem doktryny, którą Kościół zawsze popierał; wypowiedzi papieża Franciszka znajdują się poza zdrową katolicką doktryną i, niestety, w kontraście z nią.

Profesor. Rutler powiedział znacząco: „Papież Franciszek mówi, że jego nowatorska nauka” nie implikuje żadnej sprzeczności „z tradycją Kościoła, ale, trzeba powiedzieć niechętnie, rzeczywiście tak jest. Przemiany nie można nazwać uprawnionym rozwojem doktryny, ponieważ pomija wszystkie klasyczne kryteria autentycznego rozwoju, a zwłaszcza to, co John Henry Newman nazwał „zachowaniem typu”. A ponieważ kara śmierci odnosi się do prawa naturalnego, odrzucona jako wewnętrznie niesłuszna, może się to przydarzyć każdemu aspektowi prawa naturalnego, zwłaszcza antropologii Humanae Vitae czy doktrynie moralnej Veritatis Splendor. Świadomy stale żądań i ciężarów najwyższego urzędu Kościoła, ta święta siedziba i wysokie obowiązki są umniejszone przez zaniedbanie jej zobowiązań wobec odwiecznego nauczania ojców; a wierni są zagrożeni, gdy zamiast systematycznego myślenia proponuje się im zamieszanie i powierzchowność. Krótko mówiąc, Watykan stał się teologicznym Czarnobylem. Jesteśmy na niebezpiecznym terytorium ”.[266]

Papież Franciszek stwierdza, że ​​jego nowatorskie nauczanie „nie implikuje żadnej sprzeczności” z tradycją Kościoła, ale, trzeba powiedzieć niechętnie, rzeczywiście tak jest. Zmiany nie można nazwać uprawnionym rozwojem doktryny, ponieważ pomija ona wszystkie klasyczne kryteria autentycznego rozwoju, zwłaszcza to, co John Henry Newman nazwał „zachowaniem typu”. A ponieważ kara śmierci dotyczy prawa naturalnego, odrzuconego jako z natury błędne, to samo może się zdarzyć z każdym aspektem prawa naturalnego, nie tylko z antropologią Humanae Vitae czy doktryną moralną Veritatis Splendor. Biorąc pod uwagę ciężar najwyższego urzędu Kościoła, jest oczywiste, że Stolica Apostolska i jej wysokie obowiązki dotyczące Prawdy są niszczone przez zaniedbanie jej zobowiązań wobec odwiecznego nauczania ojców. Wierni są zagrożeni, gdy zamiast systematycznego myślenia proponuje się zamieszanie i powierzchowność. Watykan stał się teologicznym Czarnobylem. Jesteśmy na niebezpiecznym terytorium.

W linii s. Rutler idzie do prof. Echeverria stwierdzając: „Tutaj chcę po prostu argumentować, że w świetle leryńskiego rozróżnienia między „postępem” a „zmianą”, wezwanie Franciszka do zniesienia kary śmierci jest wyraźnie zmianą, a nie postępem, a zatem jest sprzeczne z Nauczanie Kościoła. ... Po pierwsze, istnieje wyraźna sprzeczność między historycznym nauczaniem katolickim a wezwaniem do bezwarunkowego zniesienia kary śmierci, ponieważ to ostatnie, jak twierdzi Franciszek, jest zawsze błędne. ... Po drugie ... Pomimo tego, że Franciszek twierdzi inaczej, stoi on w sprzeczności nie tylko z "ustalonymi punktami doktryny" ... ale także z encykliką Evangelium vitae z 1995 r. (nr 55-56), Katechizmem Kościół katolicki (nr 2266-2267) i Kompendium Nauki Społecznej Kościoła (nr 405)... Po trzecie, z zasady moralnej, najważniejszą obronę kary śmierci w świetle prawa naturalnego uważa się za sprawę sprawiedliwości retrybucyjnej. .. Najwyraźniej stanowisko Franciszka wiąże się ze zmianą, a nie postępem.”[267]

W świetle rozróżnienia Lériniana między „postępem” a „zmianą”, prośba Franciszka o zniesienie kary śmierci jest wyraźnie zmianą, a nie postępem, a zatem jest sprzeczna z nauczaniem Kościoła.

Po pierwsze, istnieje wyraźna sprzeczność między katolickim nauczaniem historycznym a żądaniem bezwarunkowego zniesienia kary śmierci, ponieważ to ostatnie, jak twierdzi Franciszek, jest zawsze błędne. ...

Po drugie, stwierdzenie Franciszka stoi w sprzeczności nie tylko z „twardymi punktami doktryny”… ale także z Encykliką Evangelium vitae z 1995 r. (nn. 55-56), Katechizmem Kościoła Katolickiego (nr. 2266-2267). i Kompendium Nauki Społecznej Kościoła (nr 405) … i, dodam, ze wszystkimi innymi dokumentami Magisterium na ten temat.

Po trzecie, w kwestii doktryny moralnej, najważniejsza obrona prawa naturalnego kary śmierci pochodzi z sprawiedliwości karzącej.

Echeverria podkreśla, że ​​zemsta usprawiedliwia karę, a kara wymaga, aby przestępcy uzyskiwali nie więcej i nie mniej niż to, co jest proporcjonalne lub sprawiedliwe do ich przestępstwa.

Oczywiście, konkluduje Echeverria, stanowisko Franciszka wymaga zmian, a nie postępu. Jak widać, niewątpliwie to stwierdzenie papieża Franciszka wydaje się sprzeczne z dobrze rozumianym Pismem, Tradycją i liczącym sobie dwa tysiące lat Magisterium.

Zwracam uwagę, że w krytyce Amoris laetitia 45 teologów mówi się, że stwierdzenie AL 83: „Kościół… stanowczo odrzuca karę śmierci”, rozumiane w tym sensie, że kara śmierci jest zawsze i wszędzie niesprawiedliwa w samo w sobie, a zatem to, że nigdy nie może być słusznie narzucone przez państwo, jest twierdzeniem heretyckim, sprzecznym z Pismem Świętym i szkodliwym.[268]

Papież Franciszek, próbując podważyć absolut moralny dotyczący szóstego przykazania, zwłaszcza w odniesieniu do cudzołóstwa i czynów nieczystych przeciwko naturze, tworzy nowy absolut moralny, ponieważ wbrew temu, co Kościół do tej pory twierdził, ogłasza absolutnie niedopuszczalną karę śmierci; w ten sposób kara śmierci staje się praktycznie nieodłącznym malum...

Papież „otwiera” drzwi cudzołożnikom i tym, którzy żyją w praktykach homoseksualnych, aby nawet bez zamiaru niegrzeszenia przyjmowali sakramenty, w wyraźnej sprzeczności z Biblią i Tradycją, sam Papież stwierdza absolutną niedopuszczalność śmierci kara i jego sprzeciw wobec Ewangelii… w równym stopniu w przeciwieństwie do Biblii i Tradycji…

Bóg coraz bardziej nas oświeca.

Jeszcze raz podkreślam z całą mocą, o której tutaj nie mówię, ani Kościół nigdy nie powiedział, że kara śmierci jest zawsze zgodna z prawem, ale w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach jest zgodna z prawem. Wszyscy doskonale wiemy, że w wielu lub wielu przypadkach potężni zabijają swoich przeciwników, okrywając się płaszczem „sprawiedliwości” poprzez kontrolowane procesy i niesprawiedliwe wyroki śmierci, i że często to właśnie najsłabsi i najbardziej bezbronni są skazywani na śmierć właśnie dlatego nie byli w stanie skutecznie się bronić w procesie itp.; Mądrość chrześcijańska jest z pewnością bardzo dobrze świadoma tego wszystkiego… ale jest również świadoma faktu, że w niektórych bardzo szczególnych i szczególnie poważnych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem, jak widzimy.

Problemu możnych, którzy stosują karę śmierci w przewrotny sposób, i wielu innych problemów z nią związanych nie rozwiązuje w dużym uproszczeniu radykalna zmiana doktryny katolickiej, nie rozwiązuje ich odejście od zdrowej doktryny, lecz nasze najgłębsze nawrócenie na Chrystus, a wraz z nawróceniem świata do Chrystusa… im więcej ludzie dadzą się prowadzić Chrystusowi, tym więcej będzie prawdziwej sprawiedliwości na ziemi, tym bardziej ludzie będą naprawdę kochać się nawzajem i tym bardziej sprawiedliwy będzie użytek być uczynione z prawa, a wraz z nim kara śmierci.

Absolutny zakaz kary śmierci potwierdzony przez papieża nie tylko nie rozwiązuje kwestii nadużywania kary śmierci przez niektóre rządy, ale stwarza dwa problemy, które przeanalizujemy poniżej.

1) Narzucając przestępcom obronę za wszelką cenę, wyraźnie naraża najmniejszych i najbardziej bezbronnych obywateli na ataki takich przestępców, jeśli faktycznie kara śmierci nie może być zastosowana, to jest zabroniona nawet wtedy, gdy system więzienny nie blokuje przestępcy, aby nie popełniał dalszych przestępstw, oczywistą tego konsekwencją jest to, że w niektórych lub w wielu przypadkach najsłabsi i najbardziej bezbronni zostaną zaatakowani, a prawdopodobnie nawet zabici przez tych przestępców, gdy tylko uda im się uwolnić od słabych więzi tego systemu więziennego ...

2) Sugeruje, że Papież może zmienić prawo naturalne i pozytywne prawo Boże, co nie jest prawdą, jak widzieliśmy [269].

Ponadto należy pamiętać, że jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego w n. 1958: „Prawo naturalne jest niezmienne (por. Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes, 10: AAS 58 (1966) 1033) i pozostaje niezmieniony przez zmiany historii; pozostaje pod wpływem ewolucji idei i zwyczajów oraz wspiera ich postęp. Zasady, które to wyrażają, pozostają zasadniczo ważne.” Nie jest możliwe zniszczenie tego naturalnego prawa ani wyrwanie go z serca człowieka, nawet jeśli niektórzy ludzie posuwają się tak daleko, że zaprzeczają jego zasadom. To prawo, chociaż przez niektórych odrzucane i zwalczane, zawsze wskrzesza w życiu jednostek i społeczeństw (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1958) … prawomocność kary śmierci, która, jak widzieliśmy, jest część prawa naturalnego, a także Prawa objawionego, powstanie ponownie i zemści się całkowicie na błędach papieża Franciszka i innych abolicjonistów, którzy teraz wydają się triumfować…

Bóg coraz bardziej nas oświeca.

4) Grupa intelektualistów katolickich publicznie zwróciła uwagę na błąd papieża dotyczący kary śmierci.

Chrystus panuje.

Kilku intelektualistów katolickich zwróciło uwagę na swój sprzeciw wobec błędu papieża co do kary śmierci, podpisali apel do kardynałów, który stwierdza, co następuje:

„Papież Franciszek zrewidował Katechizm Kościoła Katolickiego  przeczytać, że „kara śmierci jest niedopuszczalna, ponieważ jest zamachem na nietykalność i godność osoby”. To stwierdzenie zostało zrozumiane przez wielu, zarówno w Kościele, jak i poza nim, jako nauczanie, że kara śmierci jest z natury niemoralna, a zatem zawsze jest nielegalna, nawet co do zasady. Chociaż żaden katolik nie jest zobowiązany do popierania stosowania kary śmierci w praktyce (i nie wszyscy niżej podpisani popierają jej stosowanie), nauczanie, że kara śmierci jest zawsze i wewnętrznie zła, byłoby sprzeczne z Pismem Świętym. To, że kara śmierci może być uprawnionym środkiem zapewniającym odwetową sprawiedliwość, jest potwierdzone w Księdze Rodzaju 9:6 i wielu innych tekstach biblijnych, a Kościół utrzymuje, że Pismo Święte nie może nauczać o błędach moralnych. Prawomocność kary śmierci w zasadzie jest także konsekwentnym nauczaniem Magisterium od dwóch tysiącleci. Zaprzeczenie Pismu i Tradycji w tym punkcie podważyłoby ogólną wiarygodność Urzędu Nauczycielskiego. ...”[270]

Poniżej znajdziecie tłumaczenie pełnego tekstu tego apelu, zamieszczone na blogu Sabino Paciolli: „Papież Franciszek zrewidował Katechizm Kościoła Katolickiego, gdzie można go teraz przeczytać:” Kara śmierci jest niedopuszczalna, ponieważ zwraca uwagę na nienaruszalność i godność osoby”. To stwierdzenie zostało zrozumiane przez wielu, zarówno w Kościele, jak i poza nim, jako nauczanie, że kara śmierci jest z natury niemoralna i dlatego zawsze jest nielegalna, nawet co do zasady.
Chociaż żaden katolik nie jest zobowiązany do popierania stosowania kary śmierci w praktyce (i nie wszyscy niżej podpisani ją popierają), nauczanie, że kara śmierci jest zawsze i z natury zła, byłoby sprzeczne z Pismem Świętym. To, że kara śmierci może być uprawnionym środkiem zapewniającym odwetową sprawiedliwość, jest powiedziane w Księdze Rodzaju 9:6 i wielu innych tekstach biblijnych, a Kościół utrzymuje, że Pismo nie może nauczać o błędach moralnych. Prawomocność kary śmierci w zasadzie jest także spójną nauką Magisterium od dwóch tysiącleci. Zestawienie ze sobą Pisma Świętego i Tradycji w tym punkcie podważyłoby ogólną wiarygodność Urzędu Nauczycielskiego. Zaniepokojeni tą poważnie skandaliczną sytuacją, pragniemy skorzystać z prawa sankcjonowanego przez Kodeks Prawa Kanonicznego Kościoła, który w kanonie 212 stanowi:
Mogą. 212 - (…) Wierni mają prawo okazywać pasterzom Kościoła swoje potrzeby, zwłaszcza duchowe, oraz swoje pragnienia. W sposób proporcjonalny do wiedzy, kompetencji i prestiżu, jakim się cieszą, mają prawo, a czasem nawet obowiązek, wyrażać swoje przemyślenia na temat tego, co dotyczy dobra Kościoła wobec świętych Pasterzy; a także uświadamiać o tym innym wiernym, nie naruszając integralności wiary i zwyczajów oraz szacunku dla Pasterzy, mając także na uwadze wspólną użyteczność i godność osoby. Kierujemy się także nauczaniem św. Tomasza z Akwinu, który stwierdza: Gdyby wiara była zagrożona, poddany musiałby nawet publicznie wypominać swojemu prałatowi. Dlatego Paweł, który był poddanym Piotra, skarcił go publicznie z powodu bezpośredniego niebezpieczeństwa zgorszenia z powodu wiary i, jak mówi glosariusz Augustyna do Galacjan 3:2,11, „Piotr dał przykład przełożonym, ponieważ jeśli w kilka chwil z dala od właściwej ścieżki, nie gardziliby skarceniem ich przez swoich uległych ”. (Summa Theologiae, cz. II-II, pytanie 33, art. 4, ad 2)
Z tego powodu niżej podpisani składają następujące odwołanie:
Do ich Przewielebnych Eminencji, Kardynałów Świętego Kościoła Rzymskiego,
Ponieważ jest prawdą zawartą w Słowie Bożym i nauczaną przez zwyczajne i powszechne Magisterium Kościoła Katolickiego, że przestępcy mogą zgodnie z prawem być uśmiercani przez władzę cywilną, gdy jest to konieczne dla zachowania sprawiedliwego porządku w społeczeństwie obywatelskim, i odkąd obecny Biskup Rzymski kilkakrotnie publicznie zamanifestował swoją odmowę nauczania tej doktryny i raczej doprowadził do wielkiego zamieszania w Kościele, sprawiając, że wydaje się ona zaprzeczać jej, oraz umieszczając w Katechizmie Kościoła Katolickiego paragraf, który wierzących i niewierzących, których Kościół uważa, wbrew Słowu Bożemu, że kara śmierci jest wewnętrznie zła, prosimy Waszych Eminencji o ostrzeżenie Jego Świątobliwości, że jego obowiązkiem jest zakończyć ten skandal, usunąć ten paragraf z Katechizmu i nauczać prawdziwego Słowa Bożego; i potwierdzamy nasze przekonanie, że jest to obowiązek, który poważnie zobowiązuje się wobec Boga i Kościoła.
Z wyrazami szacunku." („Kara śmierci: apel do kardynałów Kościoła Katolickiego” www.sabinopaciolla.com 15.8.2018 https://www.sabinopaciolla.com/pena-capitale-appello-ai-cardinali-della-chiesa-cattolica/)

Bóg interweniuje i uwalnia Kościół od tych błędów, które szerzy papież Franciszek!

5) Kolejne błędy papieża Franciszka w kwestiach teologii moralnej bliskich tematowi kary śmierci.

Twierdzenie, że kara śmierci ma być bezwzględnie i zawsze zabroniona, a zatem jest niedopuszczalna, jest całkowicie sprzeczne ze zdrową doktryną i prawem naturalnym: tak jak człowiek może bronić się przed niesprawiedliwym agresorem, tak może i musi w pewnych wypadkach: zrobić państwo, a ta obrona oznacza w niektórych przypadkach zgodność z prawem kary śmierci. Jak widzieliśmy, kara śmierci jest zgodna z prawem w niektórych przypadkach i musi być stosowana dla dobra społeczności i ludu, ale nie jest to sprzeczne z prawem Bożym, ponieważ przykazanie „nie zabijaj” nie jest absolutne, to znaczy, że nie dotyczy ani niewinnych, ani winnych!

Tu wyłania się kolejny poważny błąd papieża Franciszka, błąd sprzeczny z doktryną Kościoła, który odnotowujemy w następujących tekstach:

„Oznaką nadziei jest rozwój w opinii publicznej coraz bardziej rozpowszechnionego sprzeciwu wobec kary śmierci, choćby tylko jako instrumentu uzasadnionej obrony społecznej. (…) Przykazanie „Nie zabijaj” ma wartość absolutną i dotyczy zarówno niewinnych, jak i winnych.”[271]

Papież dodaje: „Znakiem nadziei jest rozwój w opinii publicznej rosnącego sprzeciwu wobec kary śmierci, nawet jako instrumentu uzasadnionej obrony społecznej. … Nie oddaje sprawiedliwości ofiarom, ale napędza zemstę. Przykazanie „Nie zabijaj” ma wartość absolutną i obejmuje zarówno niewinnych, jak i winnych”.[272]

Papież mówi o bezwzględnej wartości nakazu nie zabijania, który dotyczy zarówno niewinnych, jak i winnych, i mówi, że kara śmierci jest niedopuszczalna, ponieważ narusza nietykalność osoby ludzkiej, ale tekst z Donum Vitae, cytowany przez Katechizm Kościoła Cattolica pod nr. 2258, stwierdza: „Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku wiąże się z „stwórczym działaniem Boga”[273] i pozostaje na zawsze w szczególnej relacji ze Stwórcą, jego jedynym celem (por. Const. past. Gaudium et spes, 24.). Tylko Bóg jest Panem życia od jego początku do końca: nikt, w żadnych okolicznościach, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego zniszczenia niewinnej istoty ludzkiej.[274]".[275]

Podkreślam, że: nikt, w żadnych okolicznościach, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego zniszczenia niewinnego człowieka... Absolutnie nienaruszalny jest niewinny, a nie winny!

Zaznaczamy, że wspomniany dokument Kongregacji Nauki Wiary zatytułowany „Donum vitae” posiada pisemną aprobatę św. Jana Pawła II i że w kilku punktach tekst ten potwierdza prawdę, że tylko życie niewinnych jest absolutnie nienaruszalne: „Nienaruszalność prawa do życia niewinnej istoty ludzkiej” od momentu poczęcia do śmierci”[276] jest znakiem i wymogiem samej nienaruszalności osoby, której Stwórca obdarzył życiem. "[277]

Nienaruszalne jest prawo do życia niewinnej istoty ludzkiej, a nie winnej istoty ludzkiej.

Ponadto ten sam dokument Kongregacji Nauki Wiary stwierdza: „Człowiek musi być szanowany i traktowany jako osoba od chwili poczęcia, a zatem od tego samego momentu prawa osoby muszą być uznawane , wśród których przede wszystkim nienaruszalne prawo każdego niewinnego człowieka do życia.”[278] Nienaruszalne jest prawo do życia niewinnej istoty ludzkiej, a nie winnej istoty ludzkiej.

… i wreszcie: „Nienaruszalne prawo do życia każdej niewinnej jednostki ludzkiej, prawa rodziny, instytucji małżeństwa stanowią podstawowe wartości moralne, ponieważ dotyczą stanu naturalnego i integralnego powołania osoby ludzkiej, w jednocześnie są konstytutywnymi elementami społeczeństwa obywatelskiego i jego systemu prawnego.”[279] Nienaruszalne jest prawo do życia niewinnej istoty ludzkiej, a nie winnej istoty ludzkiej.

W rzeczy samej …. mówi „Evangelium Vitae” w przyp. 57 „Jeżeli tak wielką uwagę trzeba przywiązywać do szacunku dla każdego życia, nawet przestępcy i niesprawiedliwego napastnika, przykazanie „Nie zabijaj” ma absolutną wartość, gdy odnosi się do osoby niewinnej”.[280] Podkreślam: przykazanie „Nie zabijaj” ma wartość absolutną, gdy odnosi się do osoby niewinnej, a nie do osoby winnej!

Pius XII, uznając karę śmierci w niektórych przypadkach za całkowicie zgodną z prawem, powiedział w przemówieniu z dnia 12 listopada 1944 r.: „Piąte przykazanie – Non occides (Wj 20, 13) –… Dopóki człowiek nie jest winny, jego życie jest niematerialne, a zatem każdy akt zmierzający bezpośrednio do jego zniszczenia jest nielegalny, bez względu na to, czy takie zniszczenie jest zamierzone jako cel, czy tylko jako środek do celu, niezależnie od tego, czy jest to życie embrionalne, czy w jego pełnym rozwoju, czy też już osiągnęło To koniec. W życiu człowieka, nie winnego przestępstwa zagrożonego karą śmierci, Bóg jest jedynym panem!”[281] Życie niewinnych jest niematerialne, a nie winnych!

W tym samym dyskursie czytamy również: „Tutaj również rozum i wiara wyznaczają granice między odpowiednimi prawami społeczeństwa i jednostki. … Nie z tego, ale w samym Stwórcy ma prawo do własnego ciała i do swojego życia, a Stwórcy odpowiada za użytek, jaki z niego robi. Z tego wynika, że ​​spółka nie może bezpośrednio pozbawić go tego prawa, o ile nie skazał się na karę takiego pozbawienia poważnego i proporcjonalnego przestępstwa.”

Życie niewinnych jest niematerialne, a nie winnych!

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza w nr. 2260: „… Zabójstwo dobrowolne osoby niewinnej jest poważnie sprzeczne z godnością człowieka, z „złotą zasadą” i świętością Stwórcy. Prawo, które zabrania tego morderstwa, ma uniwersalną moc: zobowiązuje każdego, zawsze i wszędzie”.

Zatem zabijanie niewinnych, a nie winnych jest z natury niemoralne.

Ten sam Katechizm stwierdza w n. 2263: „Uprawniona obrona osób i społeczeństw nie stanowi wyjątku od zakazu zabijania niewinnych, który polega na dobrowolnym morderstwie”. Piąte przykazanie zabrania zabijania niewinnych, a nie tych, którzy popełnili poważne przestępstwa lub niesprawiedliwego agresora…

Słowa papieża Franciszka pokazują, że zawierają bardzo poważny błąd, ten błąd jest również sprzeczny z doktryną Kościoła o uzasadnionej obronie i sprawiedliwej wojnie; w rzeczywistości, jeśli przykazanie, aby nie zabijać ma absolutną wartość również w odniesieniu do winnych, nie można zabić niesprawiedliwego agresora nawet w celu obrony samego siebie, tak więc jeśli państwo jest atakowane przez inne państwo, nawet po to, by się bronić, nie można zabić tych, którzy je atakują! Wszystko to jest wyraźnie sprzeczne z Biblią i Tradycją.

Musimy jednak przyznać papieżowi Franciszkowi, że potwierdził legalność uzasadnionej obrony: „Dlatego uzasadnione jest egzekwowanie prawa do życia, nawet jeśli w tym celu konieczne jest zadanie śmiertelnego ciosu napastnikowi (por. Katechizm Kościół katolicki, n. 2264).” i określił, że: „Obrona dobra wspólnego wymaga postawienia agresora w stanie niemożności wyrządzenia szkody.”; jednak w tym samym przemówieniu Papież dodał: „…Kościół naucza w świetle Ewangelii, że kara śmierci jest zawsze niedopuszczalna, ponieważ godzi w nietykalność i godność osoby. "[282]

Logika chciałaby, aby gdyby przykazanie „nie zabijać” było absolutne nawet dla winnych i gdyby osoba ludzka była nienaruszalna, to nawet uzasadniona obrona nie byłaby zgodna z prawem… ale cieszę się, że poza bardziej bezpośrednim znaczeniem jego słów Papież potwierdził legalność samoobrony.

Kolejnym błędem papieża Franciszka dotyczącym kwestii związanych z karą śmierci jest twierdzenie, że kara śmierci obraża nietykalność osoby ludzkiej.

Odpowiadam na to stwierdzenie, powtarzając, że, jak widzieliśmy, w rzeczywistości osoba ludzka jest w niektórych przypadkach zagrożona i właśnie w tym stopniu staje się niebezpieczna dla innych…. samoobrona mówi właśnie o tym: niesprawiedliwego agresora można zabić. Nienaruszalny jest niewinny, a nie winny… iw tej linii Katechizm Kościoła Katolickiego, kierując się zdrową doktryną, potwierdza zgodność z prawem uzasadnionej obrony i sprawiedliwej wojny, w rzeczywistości w nr. 2263 ss stwierdza: „Uprawniona obrona osób i społeczeństw nie stanowi wyjątku od zakazu zabijania niewinnych, na którym polega zabójstwo dobrowolne. ... Ci, którzy bronią swojego życia, nie są winni morderstwa, nawet jeśli zmuszeni są zadać śmiertelny cios swojemu napastnikowi ... Samoobrona, obok prawa, może być również poważnym obowiązkiem dla odpowiedzialnych za życie innych…”.

Ponadto w Gaudium et spes, w odniesieniu do wojny sprawiedliwej, czytamy: „Dopóki istnieje niebezpieczeństwo wojny i nie ma kompetentnej władzy międzynarodowej, wyposażonej w skuteczne siły, gdy wszystkie możliwości pokojowego rozwiązania zostaną wyczerpane , nie będzie można odmówić rządom prawa do uzasadnionej obrony ”.[283]

Pod nr. 2309 Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza: „Ścisłe warunki, które uzasadniają uprawnioną obronę przy użyciu siły militarnej, muszą być rygorystycznie rozważone. ...”

W razie wojny sprawiedliwej rządzący: „… mają prawo i obowiązek nakładania na obywateli obowiązków niezbędnych dla obrony narodowej. ...” (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2310)

W przypadku wojny prawo moralne pozostaje aktualne: „Kościół i rozum ludzki ogłaszają trwałą ważność prawa moralnego w czasie konfliktów zbrojnych”. (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2312)… zatem: „Nie walczący, ranni żołnierze i więźniowie muszą być szanowani i traktowani po ludzku” (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2313) itp.

Równie prawomocność uzasadnionej obrony i sprawiedliwej wojny jest również potwierdzona w Evangelium Vitae przy n. 55, który stwierdza o piątym przykazaniu: „Dlatego nikt nie mógł zrzec się prawa do obrony z powodu braku miłości do życia lub do siebie, ale tylko na mocy miłości heroicznej…

Z drugiej strony „uprawniona obrona może być nie tylko prawem, ale i poważnym obowiązkiem osób odpowiedzialnych za życie innych, za dobro wspólne rodziny lub wspólnoty obywatelskiej”. Niestety zdarza się, że konieczność postawienia agresora w takiej sytuacji, aby nie skrzywdziła, czasami prowadzi do jego stłumienia. W tej hipotezie fatalny wynik należy przypisać samemu agresorowi, który swoim działaniem naraził się na to, nawet jeśli nie był moralnie odpowiedzialny za brak użycia rozumu.” [284]

…. Jak widać, piąte przykazanie nie ma wartości absolutnej, a życie człowieka winnego nie jest nienaruszalne, w rzeczywistości uprawniona obrona jednostek i państw jest zgodna z prawem, a czasem konieczna, a w niektórych przypadkach wiąże się to z represjonowaniem agresora.

Wypowiedzi papieża Franciszka również w tej kwestii stanowią niestety, w subtelnej, ale bardzo poważnej formie, obalanie katolickiej doktryny moralnej…. same w sobie są niebezpieczne i sprzeczne z nauczaniem biblijnym i tradycyjnym...

Bóg interweniuje i uwalnia Kościół od tych błędów, które szerzy papież Franciszek!

6) Refleksje nad wypowiedziami niektórych współczesnych autorów, którzy „przygotowali” lub poparli błędy papieża Franciszka dotyczące kary śmierci.

Niech Prawda prowadzi nas coraz lepiej.

Niektórzy autorzy katoliccy, zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach, przygotowali oświadczenia papieża Franciszka dotyczące kary śmierci. Wydaje mi się interesujące, że przeanalizuję niektóre z ich oświadczeń, aby wyjaśnić pewne kwestie, które wyłaniają się z ich pism, a tym samym dokładniej przeanalizować osąd moralny na temat kary śmierci w odniesieniu do różnych aspektów.

Jak wyjaśnił G. Concetti w swojej książce „Pena di morte” (red. Piemme, Casale Monferrato 1993), kwestionowanie zasadności kary śmierci przez teologów katolickich rozpoczęło się pod koniec 1700 r. i trwało do początku 1900 r., ale w tym okresie około 200 lat tylko kilku odosobnionych autorów zrealizowało to wyzwanie, pomyśl Malanima, Zanghi, Keller, Ude; spór ten rozwinął się następnie, zwłaszcza po Soborze Watykańskim II (zob. Concepts „Kara śmierci”, wyd. Piemme, Casale Monferrato 1993 s. 22)

Szczególnie po Soborze Watykańskim II są autorzy katoliccy, którzy sprzeciwiają się legalności kary śmierci w następstwie oświadczeń różnych episkopatów, które wypowiadały się przeciwko karze śmierci. Czytamy w tekście jezuickiego moralisty: „El 8 de septiembre de 1978 aparecía en la primera página de l´Osservatore Romano a protest solemne por la ejecución de una mujer en los Estados Unidos señalando que la imposición de la pena capital es la Burmistrz można sobie wyobrazić upokorzenie. ...[285] (…) Istnieje abolicjonistyczny ruch biskupów de la pena de muerte, surgido a raíz Soboru Watykańskiego II. Conferencia Episcopal Canadiense, por ejemplo, jeśli zostanie skierowany do parlamentu aquel país el 6 de enero de 1973.… [286] ... [287] (...) W 1980 los obispos norteamericanos...  [288]" [289]

Po Soborze, wychodząc od zdecydowanej interwencji opublikowanej w L'Osservatore Romano, przeciwko nakładaniu kary śmierci na kobietę w Stanach Zjednoczonych, zauważamy ruch abolicjonistyczny wśród biskupów i niektóre dokumenty, w szczególności francuskie i północne. Biskupi amerykańscy, traktuj o karze śmierci.

W rzeczywistości oświadczenia biskupów północnoamerykańskich nie zaprzeczały całkowicie prawomocności kary śmierci, a jedynie to, że była ona uzasadniona w konkretnej sytuacji Stanów Zjednoczonych; bardziej abolicjonistyczne wydawały się oświadczenia francuskiego episkopatu zebrane w dokumencie z 1978 r., ale one również mówiły, że Kościół uznał karę śmierci także na podstawie Rm 13,4 [290].

Byli też moraliści, którzy sprzeciwiali się karze śmierci, tacy jak Concetti, Vidal, Blazquez, Ciccone itp. Poniżej przyjrzymy się niektórym twierdzeniom niektórych z nich na ten temat, a także zobaczymy, co twierdzą inni autorzy linii abolicjonistycznej.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

a) Kilka refleksji nad twierdzeniami teologa prof. Ciccone.

Przyjrzyjmy się najpierw kilku rzeczom, które prof. Lino Ciccone w książce „Nie zabijaj” (wyd. Ares Milano 1988)

1) Dokumentacja biblijna.

Ciccone potwierdza, że ​​chociaż kara śmierci jest usankcjonowana w A. Testamencie, została sformułowana w bardzo różnych terminach od tych, w jakich jest przedstawiana dzisiaj; według Ciccone nie był on używany do obrony społeczeństwa, ale był przedstawiany w zupełnie innych terminach, ponadto Ciccone twierdzi, że TA zawiera na przykład wskazówki przeciwne karze śmierci. styczeń 4,14s

Dla tych, którzy znają AT, wydaje mi się jasne, że twierdzenia L. Ciccone są oczywiście błędne, kara śmierci w AT została również nałożona w celu obrony, a bardziej ogólnie dla dobra społeczności w rzeczywistości, jak wyjaśnia Brugger: „Poważne zbrodnie przeciwko religii, porządkowi rodziny i społeczności oraz życiu ludzkiemu zostały ukarane śmiercią. Na przykład bluźnierstwo (Kpł 24:16), składanie ofiar obcym bogom (Wj 22:20, 32:21–27, Pwt 13:6–10, 17:2–7) i praca w szabat ( Przykład 31: 12-14, 35: 2) były zbrodniami śmiertelnymi; tak też było fałszywe proroctwo, bałwochwalczy sen o snach, czary i czary (Pwt 13:5, Kpł 20:27, Wyj 22:18).”[291]

Poważne przestępstwa przeciwko religii, rodzinie i porządkowi społecznemu oraz życiu ludzkiemu były karane śmiercią. „Najpoważniejszym przestępstwem w Izraelu, przeciwko zarówno społeczności, jak i jej religii, było umyślne zabicie niewinnego lub umyślne zranienie prowadzące do śmierci niewinnego (Rdz 9:6, Wj 21:12, Kpł 24 : 17, 21, Num. 35: 16–20, Pwt 19: 11–13)[292] Szczególnie poważnym przestępstwem w Izraelu wymierzonym w społeczność i jej religię jest umyślne zabójstwo niewinnego lub umyślne zranienie prowadzące do śmierci niewinnego. „Zabita niewinna krew splugawiła nie tylko mordercę (Pwt 19:13), ale także jego większy dom (Pwt 22:8); en zanieczyściło jego miasto i jego ziemię (Pwt 19:10, Lb 35:33, 2 Sam. 21:1–2, Jer. 26:15, Ps. 106:38), a nawet uczynił niepłodną ziemię, na której został rozlany (Rdz 4:11-12).” [293] Niewinna przelana krew skaziła nie tylko zabójcę, ale także jego rodzinę, miasto i kraj. Prawo ukarało tych, którzy zgrzeszyli śmiercią; ta kara została nałożona, aby odpokutować za grzech, a tym samym bronić ludu Izraela przed boską karą, która dotknęła lud za grzechy jego członków, jest to szczególnie jasne w epizodzie Jozuego, który skazuje Achana na śmierć (Jozuego 7). rozdział ukazuje szkody wyrządzone grzechowi i nałożenie kary śmierci dla dobra narodu i jego obrony, ale słowa te są szczególnie znaczące: „Izraelici zgrzeszyli. Przekroczyli moje rozkazy. Odważyli się wziąć dla siebie coś, co trzeba było zniszczyć. Ukradli go i ukryli rok w bagażu. Dlatego Izraelici nie mogą już dłużej opierać się swoim wrogom. Odtąd będą uciekać przed nimi: doprowadzili do zagłady. Nie będę już po twojej stronie, dopóki nie zniszczysz przedmiotów przeznaczonych na zagładę. Dlatego spraw, aby wszyscy ludzie dokonali obrzędu oczyszczenia. Każ im to zrobić na jutro. Powiecie ze swej strony: Wśród was Izraelici są przedmioty, które ja, Pan, Bóg Izraela, kazałem zniszczyć. Dopóki tego nie zrobisz, nie będziesz już w stanie oprzeć się swoim wrogom!” (Jozuego 7) Znajdujemy tę samą podstawową ideę w masakrze dokonanej przez Eliasza przeciwko prorokom Baala (11,13 Król. 18), ich grzech ranił wszystkich ludzi… i musiał być zadośćuczyniony za w rzeczywistości po ich śmierci deszcz powraca na Izrael (40 Królów 18, 45s).

W Księdze Kapłańskiej czytamy: „Jeżeli Izraelita lub cudzoziemiec mieszkający w Izraelu składa w ofierze bogu Molochowi jedno ze swoich dzieci, musi zostać uśmiercony. (…) Jeśli mieszkańcy regionu zamkną oczy na takie działania, aby uniknąć śmierci tego człowieka, osobiście zainterweniuję przeciwko niemu i jego rodzinie; Wykluczę ich z ludu Izraela, on i wszystkich tych, którzy dołączą do niego w bałwochwalczym kulcie oddanym Molokowi.”(20,1.4-5)

TAM. Testament zatem wyraźnie potwierdza zgodność z prawem kary śmierci; kara ta jest postrzegana jako działanie autorytetu zgodnie z wolą Bożą dla obrony i dobra społeczności.

Nawet podejście Ciccone do Nowego Testamentu w odniesieniu do kary śmierci jest bardzo niekompletne i wyraźnie odbiegające od normy, unika on cytowania Rz 13 i innych fragmentów Nowego Testamentu, które Tradycja stawia na poparcie legalności kary śmierci. Brugger, choć opowiada się za niedopuszczalnością kary śmierci, stwierdza: „Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie może być żadnych wątpliwości, że ta praktyka została uznana przez autorów Nowego Testamentu za uprawnioną”.[294] Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że ta praktyka została uznana za uprawnioną przez autorów Nowego Testamentu, a zwłaszcza przez autorów Nowego Testamentu. Obraz, jaki niezmiennie otrzymujemy, gdy Nowy Testament opowiada o spotkaniach z władzami cywilnymi, w których stawką jest śmierć, jest obrazem normalnej praktyki sądowej, która jest kwestionowana tylko wtedy, gdy uważa się, że jest niesprawiedliwie wykonywana. [295]

Ciccone w dużej mierze opiera się na Ewangelii Jana 8, ale jak widać powyżej, ten fragment nie mówi nic o samej karze śmierci. Jak widzieliśmy wcześniej, gdy mówiłem o karze śmierci w Biblii, trzeba powiedzieć, że zasadność kary śmierci, wyraźnie wyrażona w Starym Testamencie, znajduje potwierdzenie w Nowym Testamencie, choć z wyraźnym wskazaniem na złagodzenie kary. dyscyplina.

2) Dokumentacja patrystyczna Ciccone wydaje się w dużej mierze niekompletna, a jego wypowiedzi są fałszywe, w rzeczywistości mówi, że przed nadejściem Konstantyna nastąpiło bezpośrednie odrzucenie kary śmierci przez chrześcijan… niestety dla niego rzeczy są bardzo różne od tego, co mówi, jak mogliście zobaczyć w tej mojej księdze w części, w której mówię o Ojcach przedkonstantyńskich ... oczywiście Ojcowie podążali za Pismem i w rzeczywistości nie tylko Stary, ale także Nowy Testament nie jest przeciwny do kary śmierci, jak mogliście przeczytać w tym rozdziale w części odnoszącej się do nauk biblijnych na ten temat i jak powiedzieliśmy kilka linijek powyżej.

3) Dokumentacja papieska i magisterium przedstawiona przez Ciccone wydaje się w dużej mierze niekompletna. Ciccone twierdzi, że pierwsze wyraźne potwierdzenie kary śmierci przez Magisterium miałoby nastąpić w 1208 roku… ale nie przedstawia listu Innocentego I do Exsuperiusa z dnia 20.2.405, który, jak widać, jest niezwykle pouczający w kwestii: „ Powstaje pytanie o tych, którzy po chrzcie byli administratorami publicznymi i używali tylko narzędzi tortur, a nawet wydali wyrok śmierci. Nic o nich nie czytamy w rozumieniu starożytnych. W istocie należy pamiętać, że te uprawnienia zostały od Boga dane i aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4) Jak mógł potępiają zachowanie, które, jak widzieli, zostało udzielone przez autorytet Boga? Dlatego też w odniesieniu do nich nadal kierujemy się tak, jak byliśmy dotychczas uregulowani, aby nie wyglądało na to, że podważamy dyscyplinę lub że sprzeciwiamy się autorytetowi Pana. Zastrzega się dla nich złożenie sprawozdania ze wszystkich swoich działań.” [296] Afirmacje św. Paul był i jest zbyt jasny, aby chcieć je dokładniej wyjaśniać. Papieże na podstawie Pisma Świętego mieli absolutną pewność co do legalności kary śmierci, więc, jak widać, ponieważ nikt nie atakował tej prawdy, nigdy nie zadawali sobie trudu, by zająć się nią dogłębnie. Problemy doktrynalne były zupełnie inne i Magisterium prowadziło śledztwa i orzekało w ich sprawie, z drugiej strony zgodność z prawem kary śmierci była jasną daną, dlatego, jak widać, papieże ograniczyli się do stosowania tej kary, nigdy nie podnosząc, w twarz wielu egzekucji, które miały miejsce, głos przeciwko tej praktyce. Ale kiedy Waldensi zaczęli odmawiać władzom prawa do stosowania kary śmierci, wtedy Kościół interweniował i zrobił to samo, gdy Wicleff i Hus szerzyli swoje błędy. Dokumentacja Ciccone jest w dużej mierze niekompletna i nie wspomina o tym, co powiedzieliśmy powyżej:

- że w 1215 r. podczas IV Soboru Laterańskiego (XII Ekumenicznego) uchwalono kanon Excommunicamus, który nakazywał porzucenie heretyków skazanych „do władzy świeckiej” (Konst. 3)… z konsekwencją nałożenia kary śmierci (COD s. 233 n.) Ten tekst przejdzie do dekretów Grzegorza IX[297]; to samo rozwiązanie przyjmie Sobór w Konstancji (ekumeniczny XVI) przeciwko wyklifitom (por. COD s. 414ss) i husytom (por. COD s. 429, potępienie na stosie Husa).

- że wśród wyroków potępionych przez Sobór w Konstancji w doktrynie Wicleffa jest ten, według którego heretyk ten sprzeciwia się wydawaniu heretyków w ręce świeckie, w rzeczywistości stwierdza, że ​​Bóg nie może aprobować tego, że ktoś jest osądzony lub potępiony cywilnie (por. COD s. 425, n.44)

– że wśród wyroków potępionych w doktrynie Husa przez Sobór w Konstancji jest jeden, dla którego ten heretyk wykazuje sprzeciw wobec przekazania heretyków świeckiemu ramieniu (por. COD s. 430, n. 14)

-że papież Marcin V w 1418 r. sporządził kwestionariusz do zbadania doktryny wyznawanej przez osoby podejrzane o wyklifizm i husyzm, w którym wyraźnie zapytał osobę, czy wierzy w możliwość odwołania się prałatów do ramienia świeckiego (Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum ”pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1272)… a zatem do wymierzenia kary śmierci.

-że Leon X w 1520 roku również zaliczył to do błędów Lutra: "Spalenie heretyków jest wbrew woli Ducha". [298]   Błąd, za który Luter zaprzecza, że ​​kara śmierci za herezję może być wymierzona, mieści się w błędach wskazanych przez Leona X w ten sposób:

widzieliśmy, że te same błędy lub artykuły nie są katolickie i nie należy w to wierzyć, ale że są one sprzeczne z doktryną Kościoła katolickiego i Tradycją, a przede wszystkim z prawdziwą i powszechną interpretacją Pisma Świętego. ... w rzeczywistości wyraźnie wynika z tych samych błędów lub z niektórych, że ten sam Kościół, rządzony przez Ducha Świętego, błądzi i zawsze błądził.[299]

- że Katechizm Rzymski nauczał o legalności kary śmierci[300].

– że papież Leon XIII napisał w „Pastoralis Officii”, encyklice z 1881 r.: „Jest dobrze ugruntowane, że oba boskie prawa, zarówno to, które zostało zaproponowane w świetle rozumu, jak i to, które zostało ogłoszone przez Boga natchnione pisma, bezwzględnie zabraniają każdemu zabijania lub ranienia człowieka bez słusznego powodu publicznego, chyba że jest to wymuszone potrzebą obrony jego życia.”[301]

Biorąc pod uwagę niewystarczającą i błędną podstawową dokumentację, nic dziwnego, że w książce Ciccone otwierają się drzwi do absolutnej niedopuszczalności kary śmierci.

Następnie przypominam wszystkim, że Państwo Kościelne od swojego istnienia do 1870 r. nakładało karę śmierci… Dunot pisze: „Dernière preuve de la legitimité de la peine de mort, la pratique des souverains pontifes. Il ne s'agit ici que d'une uzasadnienie pośrednie, mail est evident que si une telle pratique était contraire à l'Évangile, elle n'aurait pas eu droit de cité dans les États pontificaux. Lub c'est ścisła le contraire qui s'observe. La peine de mort a été prévue et appliquée par les pontifes successifs jusqu'à la supresion des États pontificaux en 1870, et elle a même été prévue, par le Code pénal du Saint-Siège, pour les cas de lasassid personne du pape, od 1929 do 1969 [42]. Dans leurs États, les papes n'ont pas fait montre d'une clémence abolitionniste envers les coupables.” ([302] Ostatni dowód słuszności kary śmierci, praktyka władców papieskich. Jest to tylko pośrednie uzasadnienie, ale jest oczywiste, że gdyby ta praktyka była sprzeczna z Ewangelią, nie miałaby prawa obywatelstwa w Państwie Kościelnym. Ale jest dokładnie odwrotnie. Kara śmierci była przewidywana i stosowana przez kolejnych papieży aż do zniesienia Państwa Kościelnego w 1870 roku. Papieże stosowali karę śmierci w Państwie Papieskim, a Kodeks Karny Stolicy Apostolskiej przewidywał karę śmierci do 1962 roku dla tych, którzy usiłowali zabić papieża.

Oczywiście wszystko to odbywało się z absolutną pewnością, że kara ta była słuszna zgodnie z Prawem Bożym, w razie wątpliwości zastosowanie tej kary byłoby niezgodne z prawem. ...

Ciccone stwierdził również (s. 83), że twierdzenia koncepcji teologicznych, które odmawiają państwu prawa do wymierzania kary śmierci ze względu na absolutną nienaruszalność wszelkiego życia ludzkiego, są zaczerpnięte z „Magisterium”… ale Magisterium par doskonałość, którą Papież jasno określił: „Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku obejmuje stwórcze działanie Boga i pozostaje na zawsze w szczególnej relacji ze Stwórcą, jedynym jego celem. Tylko Bóg jest Panem życia od jego początku do końca: nikt, w żadnych okolicznościach, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego zniszczenia niewinnej istoty ludzkiej”[303] Dokument ten, za pisemną aprobatą Papieża, kilkakrotnie potwierdza tę prawdę.

Evangelium Vitae pod nr. 57 stwierdza: „Jeżeli tak wielką uwagę trzeba przywiązywać do szacunku dla każdego życia, nawet sprawcy i niesprawiedliwego agresora, przykazanie „Nie zabijaj” ma absolutną wartość, gdy odnosi się do osoby niewinnej. Gdyby życie ludzkie było zawsze nienaruszalne, zakazana byłaby również uprawniona obrona; z drugiej strony uprawniona obrona jest zgodna z prawem i właśnie w celu uzasadnionej obrony społeczność mająca prawowitych władców ma prawo i obowiązek bronić się, wymierzając w niektórych przypadkach karę śmierci.

Jednak Ciccone potwierdza, że ​​uzasadniona obrona przed agresorem może być uznana za pośrednie, niechciane zabójstwo… iw tym ujęciu kara śmierci powinna być uznana za nielegalną, podczas gdy uzasadniona obrona pozostaje zgodna z prawem.

Pamiętam, że s. Tomasz wyraźnie stwierdza, że ​​tylko władza cywilna ma moc od Boga do wymierzania kar, a tym samym do wymierzania kary śmierci… z tego powodu nikt inny nie może celowo zabić kogoś zgodnie z prawem. Każdy może z pewnością się bronić i właśnie dlatego może, według św. Tomasza, aby dokonać czynów, które prowadzą do śmierci niesprawiedliwego agresora, takie czyny są jednak zgodne z prawem o tyle, o ile dozwolone są działania o podwójnym skutku, które właśnie powodują śmierć kogoś (por. II-II q. 64 a.7). Jednak zdaniem niektórych „probatus auctorów”, takich jak De Lugo i Waffelaert, bezpośrednie zabicie niesprawiedliwego agresora jest również zgodne z prawem, o ile zostało wybrane jako środek, a nie jako cel (por. HB Merkelbach „Summa Theologiae Moralis” , Desclée de Brouwer, Brugis - Belgica, 1962, II, s. 362)

Bezbronnego i niewinnego człowieka nie można zabić bezpośrednio, jak małego człowieka w łonie matki, ale władza ma od Boga moc zabicia niesprawiedliwego agresora, a w niektórych przypadkach niebezpiecznego dla społeczności z powodu jego zbrodni. ; Pismo interpretowane w świetle Tradycji bardzo wyraźnie to potwierdza, a także ma słuszny powód.

Stwierdzenia Ciccone na temat kary śmierci wydają się zatem głęboko niedokładne i odbiegające w swoich podstawach, a co za tym idzie w ich wnioskach.

O dziwo, artykuł w La Civiltà Cattolica nie został potępiony...

Bóg interweniować!

b) Refleksje nad artykułem w Civiltà Cattolica z 1981 roku.

Ponadto, także artykuł w Civiltà Cattolica [304]to, o czym wspomina Ciccone i na którym się opiera, jest subtelnie, ale wyraźnie błędne i zboczone.

Wydaje się, że ten artykuł jest sprytnie skonstruowany, aby wyprowadzać z zdrowej doktryny; brakuje jej klasycznej struktury Pisma Świętego, Tradycji, Magisterium, nie proponuje całej zdrowej doktryny, przynajmniej w skutecznej syntezie, przedstawionej w 2000 lat chrześcijaństwa; klasyczna struktura, jeśli jest dobrze wykonana, pomaga jasno pokazać, co Bóg i Kościół naprawdę powiedzieli w tej sprawie i pomaga zdemaskować błędy i herezje, ale także pomaga zrozumieć, jakie są marginesy dla prawdziwego rozwoju doktryny.

Artykuł, o którym mowa, nie zauważa z wystarczającym bogactwem i precyzją, że Stary Testament wyraźnie potwierdza zasadność kary śmierci i że Jezus nigdy nie zaprzeczył jej jako błędnej lub bezprawnej, a w ślad za Chrystusem Nowy Testament ewidentnie w pełni potwierdził… taki punkt, że s. Innocenty I w liście do Exsuperiusa pisze: „Powstaje pytanie o tych, którzy po chrzcie byli urzędami publicznymi i używali tylko narzędzi tortur lub nawet wydali wyrok śmierci. Nic o nich nie czytamy w rozumieniu starożytnych. Należy pamiętać, że takie moce zostały przez Boga dane i aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4) Jakże mogli potępić zachowanie, które widzieli, zostało udzielone przez autorytet Boga? Dlatego też w odniesieniu do nich nadal kierujemy się tak, jak byliśmy dotychczas uregulowani, aby nie wyglądało na to, że podważamy dyscyplinę lub że sprzeciwiamy się autorytetowi Pana. Zastrzega się dla nich zdanie sprawozdania ze wszystkich swoich działań ”.[305].

Chrześcijanie prowadzeni przez Ducha Świętego od początku rozumieli, że Chrystus nie zniósł kary śmierci, przeciwnie, rozumieli, że jest ona w pełni potwierdzona przez Chrystusa, a więc przez Nowy Testament.

Biblijne fragmenty, które przedstawia artykuł La Civiltà Cattolica, potwierdzające, że Ewangelia sprzeciwia się karze śmierci, były przez 2000 lat interpretowane bardzo różnie przez świętych, doktorów i papieży, którzy znając całą Biblię i poprawnie ją interpretując, w pełni ją zaakceptowali. i potwierdził legalność kary śmierci.

Odmowa prawa odwetu przez Chrystusa nie oznacza odmowy prawowitej obrony i kary śmierci… od 2000 lat Kościół przez tysiące świętych i doktorów, ojców i papieży wyraźnie to stwierdza!

Biblia jasno pokazuje, że Bóg, który jest Miłością i Sprawiedliwością, posiada całkowicie ludzkie życie i może ukarać grzesznika śmiercią; sługa Boży właśnie dlatego, że kieruje się Prawdą Bożą i zgodnie z Prawem Bożym może zgodnie z prawem wymierzać karę śmierci. Tak jak sąd i potępienie odnoszą się do Boga, podobnie sługa Boży odnosi się do sądu i potępienia w świetle Prawdy.

Na podstawie Tradycji i tekstu przedstawionego powyżej, który dokładnie odnosi się do tego, jak pierwsi chrześcijanie przyjęli karę śmierci i zgodnie z tradycją Papież Innocenty I potwierdza legalność kary śmierci, wielu innych papieży, jak widać, nie tylko oni teoretycznie potwierdzili zasadność kary śmierci, ale prosili o nią królów lub kazali ją nałożyć w Państwie Kościelnym, jak widać.

Artykuł w La Civiltà Cattolica również nie podkreśla, że ​​nawet zanim Konstantyn Ojcowie potwierdzili legalność kary śmierci, jak widzieliśmy powyżej, w dokumentacji patrystycznej ... zamiast tego podkreśla pewne twierdzenia, które wydają się potwierdzać to w tym okresie byli absolutnie przeciwni tej karze…

W związku z tym należy zauważyć, że kara śmierci nie zawsze i w każdym przypadku jest zgodna z władzą… jest zgodna z prawowitą władzą i jest dozwolona, ​​gdy jest wymierzana zgodnie ze sprawiedliwością, zgodnie z Prawdą Bożą; Niestety wiemy, że w czasach rzymskich, a nawet dzisiaj, władcy często rozkazują nie w świetle sprawiedliwości i prawdy i dlatego często kara śmierci jest wymierzana wbrew woli Bożej. W tym świetle nie dziwi fakt, że w przeszłości ci, którzy uznawali słuszność kary śmierci na poziomie doktrynalnym, nie przyznawali konkretnie sposobu działania władz państwowych i dlatego zachęcali chrześcijan, by nie wchodzili do wojska lub nie do wojska. być sędzią, aby nie musieć skazywać się na potępianie lub zabijanie na podstawie nieuczciwych przepisów… można by znaleźć na przykład chrześcijańskiego sędziego lub żołnierza. , aby potępiać i zabijać człowieka tylko dlatego, że jest chrześcijaninem właśnie dlatego, że nieuczciwe prawa wielokrotnie w historii określały chrześcijaństwo jako zakazaną religię i sankcjonowały przynależność do naszej religii karą śmierci!

Artykuł w La Civiltà Cattolica stwierdza również, że św. Mikołaj I w odpowiedzi udzielonej Bułgarom („Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016) z 866 r. zaprzeczyłby karze śmierci, co nie jest prawdą, jak obszernie wykazaliśmy powyżej, w rzeczywistości ten święty Papież staje w obliczu dużej liczby pytań dogmatycznych i kanonicznych oraz potwierdza prawowitość kary śmierci.[306] jednak łagodząc surowość prawa tych ludów. Tak więc święty Papież Mikołaj I pisze między innymi: „XXVI. De his qui proximum, id est consanguineum suum, qui est frater, consobrinus, aut nepos, trucidaverint, venerandae leges proprium robur obtineant. Sed si ad ecclesiam convolaverint, mortis quidem legibus eruantur: poenitentiae vero, quam autistes loci, vel presbyier uwadzeverit, absque dubio submittantur: Nolo, inquit Dominus, mortem peccatoris, sed ut convertatur, et vivatii (Ezech). Co zasadniczo oznacza, że ​​jeśli chodzi o tych, którzy zamordowali swojego krewnego, dobrze jest, aby szanowane prawa znalazły zastosowanie (w związku z tym można zastosować karę śmierci), ale jeśli winni schronili się w kościele, zostają oderwani od śmierci obiecanej przez prawa.[307]

Dla zainteresowanych można udać się i przeczytać tekst s. Nicola pod poniższym linkiem, przechodząc do kolumny 978 ff. (https://books.google.it/books?id=3iPuOWKAb0YC&printsec=frontcover&hl=it&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false…), dzięki czemu możesz bezpośrednio zorientować się w błędach rozpowszechnianych w artykule Civiltà Cattolica w tym tekście. Jak powiedzieliśmy wcześniej, kiedy rozmawialiśmy o twierdzeniach papieży o legalności kary śmierci, istnieją inne wyraźne oznaki, że papież Mikołaj I nie jest abolicjonistą w sprawie kary śmierci.

Tekst La Civiltà Cattolica kładzie nacisk na fakt, że powszechna „średniowieczna” doktryna katolicka opowiadała się za karą śmierci…; ale nie wolno nam zapominać, że w naszych czasach mówienie o „średniowieczu” może być rozumiane w sensie negatywnym… i nie wolno nam zapominać, że powszechna katolicka doktryna patrystyczna potwierdza zgodność z prawem kary śmierci i jednomyślną zgodę Ojcowie muszą znać doktrynę katolicką… Kardynał Dulles stwierdza: „Wracając do Tradycji chrześcijańskiej, możemy zauważyć, że Ojcowie i Doktorowie Kościoła są prawie jednomyślni w popieraniu kary śmierci, nawet jeśli niektórzy z nich – jak św. Ambroży (339 ok.-397) - napomina duchownych, aby nie wypowiadali wyroków śmierci ani nie pełnili funkcji wykonawców ”.[308]

Brugger pisze: „Dla Ojców wczesnego Kościoła autorytet państwa do zabijania złoczyńców jest oczywisty. Opinie na temat tego, czy chrześcijanie powinni piastować urzędy, których obowiązki obejmują osądzanie i wykonywanie kary śmierci, były różne – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po 313 r., twierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest kwestionowana. "[309]

Dla wczesnych Ojców Kościoła władza państwa do zabijania złoczyńców jest czymś oczywistym.

Brugger wyraźnie pokazuje w swojej książce różne twierdzenia Ojców w kwestii kary śmierci i pokazuje dokładnie, w jaki sposób absolutnie jednogłośnie potwierdzają legalność kary śmierci.[310].

Odnośnie do jednomyślnej zgody Ojców, należy pamiętać, co stwierdza Sobór Watykański „… nikomu nie wolno interpretować tego Pisma…. wbrew jednomyślnej zgodzie Ojców.” (Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna „Dei Filius”, c. 2: DS 3007)… Tekst La Civiltà Cattolica nie wspomina nawet o tekście s. Niewinne, które widziałem przez nas powyżej, ale jest to dobrze znany tekst, który potwierdza zgodność z prawem kary śmierci.

W artykule w La Civiltà Cattolica czytamy: „Z drugiej strony Jezus w Ewangelii sprzeciwia się wszelkim formom przemocy. Raczej uczy, jak to znosić, ale zabrania przeciwstawiać przemocy przemocy. Z tego punktu widzenia nie tylko radykalnie koryguje prawo mojżeszowe, oświadczając, że starożytne prawo „oko za oko, ząb za ząb” nie jest już uzasadnione, ale zaleca, aby nie sprzeciwiać się złemu i ofiarować ci, którzy uderzają w prawy policzek „drugi także” (Mk 5,38-39). Kiedy więc cierpi z najwyższą przemocą – karą śmierci – jego reakcją jest przebaczenie, to znaczy przezwyciężenie przemocy, zerwanie łańcucha zemsty, który na śmierć odpowiada śmiercią”.

Pytanie: więc tak. Tomasz i wszyscy Ojcowie i Lekarze, którzy wraz z nim potwierdzili słuszność kary śmierci, czytali inną Ewangelię i znali innego Chrystusa?... a jaką Ewangelię czytali ci Papieże, którzy kierowali się właśnie wskazanymi autorami, a przede wszystkim Biblią , wykonał tylu przestępców?

Przemoc jako grzeszna i zło jest potępiona przez Chrystusa, ale kara śmierci nie jest częścią przemocy tego typu, jak również uzasadnionej obrony… sprawiedliwość należy odróżnić od grzesznej przemocy: Bóg chce sprawiedliwości, a nie przemocy jako grzesznej.

Co więcej, Chrystus nawet potwierdza, że ​​przemoc porywa królestwo niebieskie: „Królestwo niebieskie doznaje gwałtu, a gwałtownicy je porywają”. (Mateusza 11,12:XNUMX) Oczywiście jest to niegrzeszna, ale święta przemoc.

Artykuł następnie stwierdza, że ​​obecnie wielu teologów i wiele episkopatów kwestionuje legalność kary śmierci i dodaje, że robią to także dzięki bardziej odpowiedniej egzegezie Biblii… ale pozwalam sobie na to „dziwnie” odpowiedzieć przez 2000 lat ta wspaniała część egzegetów, ojcowie, doktorzy Kościoła i papieże, ludzie prawdziwie prowadzeni przez Ducha Świętego, jasno określili właśnie na podstawie Biblii, że kara śmierci jest w niektórych przypadkach zgodna z prawem. A Duch Święty, który szczególnie kierował wieloma z tych autorów, jest głównym Autorem Biblii… więc dobrze o tym wie…

Bessette i Feser w swoich badaniach nad karą śmierci argumentowali, że jasne i spójne nauczanie Pisma Świętego mówi, że kara śmierci jest w zasadzie uprawniona; Ponieważ Kościół utrzymuje, że biblijne nauczanie w sprawach wiary i moralności jest natchnione przez Boga i nieomylne, dochodzimy również do wniosku, że tylko z tego powodu radykalne twierdzenie, że kara śmierci jest zawsze i co do zasady błędna, po prostu nie może być spójna z katolicką ortodoksją i ten osąd jest dodatkowo wzmacniany przez konsekwentne nauczanie Ojców i Doktorów Kościoła, Papieży oraz autorytatywne dokumenty kościelne.[311]

Kard. Journet był w stanie znacząco potwierdzić, w tym wierszu: „Yes l'Évangile interdit aux États d'appliquer jamais la peine de mort, Saint Paul lui-même alors a trahi l'Évangile”[312]

O dziwo, artykuł w La Civiltà Cattolica nie został potępiony...

c) Refleksje nad książką „Kara śmierci” autorstwa G. Concetti.

Nawet książka „Kara śmierci”, wyd. Piemme 1993, napisany przez G. Concetti, franciszkanina, który podpisał różne artykuły na temat kary śmierci również w watykańskiej gazecie „Osservatore Romano”, potwierdza całkowitą niedopuszczalność i niemoralność kary śmierci.

Przeanalizujmy ten tekst poniżej.

1) Wydaje mi się, że biblijna dokumentacja Pojęć znajduje się na stronach. 16 i 17 są bardzo zwięzłe i dość niejasne, ale zasadniczo omawiany teolog twierdzi, że Biblia opowiada się za karą śmierci.

2) Dokumentacja patrystyczna jest niekompletna i dewiacyjna. Na str. 18 tego tekstu stwierdza, że ​​przedkonstantyńscy pisarze kościelni sprzeciwiali się karze śmierci, która jest fałszywa, jak widzieliśmy w wypowiedziach tych, którzy dogłębnie przestudiowali tę kwestię.[313]  Jak ujmuje to Thompson: „W Stromacie Clement usprawiedliwia karę śmierci, jeśli przestępca nie może zostać zreformowany. Śmierć jest niezbędna, aby uchronić sprawcę przed innymi przestępstwami i odstraszyć przyszłych przestępców[314]”(Thompson„ Augustine and the Death Penalty ”Augustian Studies 40 (2) s. 190) Klemens Aleksandryjski, słynny teolog aleksandryjski z drugiego i trzeciego wieku, a więc przedkonstantynianin, wyraźnie stwierdza, że ​​kara śmierci jest zgodna z prawem.

3) Dokumentacja papieska jest w dużej mierze niekompletna, a także błędna.

Concetti zatrzymuje się tylko na wypowiedziach Innocentego I i nie wspomina o innych papieżach, którzy składali po nim oświadczenia o karze śmierci do s. Mikołaja I.

Koncepcje są całkowicie błędne. Mikołaja I, uznając to za całkowicie sprzeczne z karą śmierci, co jest fałszem, jak wyjaśniłem powyżej, przedstawiając doktrynę papieską w tym zakresie.

Koncepcje również nie mówią:

- że w 1215 r. podczas IV Soboru Laterańskiego (XII Ekumenicznego) uchwalono kanon Excommunicamus, który nakazywał porzucenie heretyków skazanych „do władzy świeckiej” (Konst. 3)… z konsekwencją nałożenia kary śmierci (COD s. 233 n.) Ten tekst przejdzie do dekretów Grzegorza IX [315]; to samo rozwiązanie przyjmie Sobór w Konstancji przeciwko wyklifitom (por. COD s. 414ss) i husytom (por. COD s. 429, skazanie na stos Hus);

- że wśród wyroków potępionych przez Sobór w Konstancji w doktrynie Wicleffa jest ten, według którego heretyk ten sprzeciwia się wydawaniu heretyków w ręce świeckie, w rzeczywistości stwierdza, że ​​Bóg nie może aprobować tego, że ktoś jest osądzony lub potępiony cywilnie (por. COD s. 425, n.44)

– że wśród wyroków potępionych w doktrynie Husa przez Sobór w Konstancji jest jeden, dla którego ten heretyk wykazuje sprzeciw wobec przekazania heretyków świeckiemu ramieniu (por. COD s. 430, n. 14)

-że papież Marcin V w 1418 r. sporządził kwestionariusz do zbadania doktryny wyznawanej przez osoby podejrzane o wyklifizm i husyzm, w którym wyraźnie zapytał osobę, czy wierzy w możliwość odwołania się prałatów do ramienia świeckiego [316] … A zatem nałożenie kary śmierci;

-Leo X dał gubernatorowi miasta uprawnienia do działania przeciwko przestępcom, a także do wymierzania im kary śmierci. („Etsi pro”, 1514, Bull., T. 5, s. 615) Juliusz III przewidział karę śmierci dla posiadaczy kopii Talmudu, które nie zostały oczyszczone z roszczeń wobec Chrystusa („Cum sicut”, 1554, Bull. , t. 6, s. 482) Paweł IV przewidział to dla pełnomocników („Volens seleeribus”, 1558, Bull., t. 6, s. 538.) itd. ; Cyrille Dounot w swoim artykule „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église ”Revue Catholica 16.10.2018[317] wspomina o różnych innych zbrodniach, które na podstawie orzeczeń papieskich przewidywały karę śmierci;

- że Katechizm Rzymski nauczał o legalności kary śmierci[318].

-że kilku papieży, jak Urban II Bonifacy VIII i wielu innych, o których wspomniałem powyżej, wypowiadało się wyraźnie na rzecz kary śmierci;

-że do 1870 r. w Państwie Papieskim wykonywano kary śmierci, co w oczywisty sposób wskazuje, że doktryna legalności kary śmierci była doskonale akceptowana przez Papieża. Papieże stosowali karę śmierci w Państwach Kościelnych, a Kodeks Karny Stolicy Apostolskiej przewidywał karę śmierci do 1962 roku dla każdego, kto próbował zabić Papieża.

Oczywiście wszystko to odbywało się z absolutną pewnością, że kara ta była słuszna zgodnie z Prawem Bożym, w razie wątpliwości zastosowanie tej kary byłoby niezgodne z prawem.

Również na s. 46 Concepts próbuje włożyć na usta papieża Jana Pawła II, że życie ludzkie jest zawsze nienaruszalne (G. Concetti „Kara śmierci”, red. Piemme 1993 s. 46), nawet zbrodniarza… niestety dla Concepts , poza tym tekst Jana Pawła II, który franciszkanin cytował na poprzedniej stronie, także inne teksty tego samego papieża wskazują, że kara śmierci jest w niektórych przypadkach uprawniona, a zatem życie ludzkie nie jest absolutnie nienaruszalne… Absolutnie nienaruszalne jest życia „niewinnego, a nie przestępcy… I faktycznie, jak sam Conetti musiał powiedzieć kilka stron później: Katechizm Kościoła Katolickiego opracowany przez Jana Pawła II potwierdza legalność kary śmierci w niektórych przypadkach i dokument Kongregacji Nauki Wiary z 1987 r., zatytułowany „Donum Vitae”, sporządzony za pisemną aprobatą samego Papieża, stwierdza, że ​​życie niewinnych jest absolutnie nienaruszalne… nie życie przestępcy: Prawidłowy nienaruszalne dla życia każdej niewinnej jednostki ludzkiej prawa rodziny, instytucji małżeństwa stanowią fundamentalne wartości moralne, ponieważ dotyczą stanu naturalnego i integralnego powołania osoby ludzkiej, a jednocześnie są elementami konstytutywnymi społeczeństwo obywatelskie i jego porządek.”[319]

Co więcej, wydaje mi się dość jasna niespójność samego pojęć, które w tej samej księdze potwierdza prawo do uzasadnionej obrony po tym, jak odmówił jej u podstaw, właśnie poprzez stwierdzenie, że życie ludzkie jest zawsze nienaruszalne; konsekwencja chce, aby życie ludzkie było zawsze nienaruszalne: nigdy nie może zostać naruszone… dlatego uprawniona obrona i sprawiedliwa wojna są niedozwolone, ponieważ przewiduje również zabicie niesprawiedliwego agresora… a jeśli cię atakują, nigdy nie możesz zabijaj nawet w obronie siebie, a jeśli zamierzają zabić dzieci, nie możesz zabić tych zabójców, aby bronić dzieci, a jeśli zamierzają zgwałcić i zabić niewinne kobiety i dzieci, nie możesz zabić tych gwałcicieli, pedofilów i morderców… właśnie dlatego, że ludzie życie jest zawsze nienaruszalne...

Dobrze rozumiesz, że to wszystko jest całkowicie sprzeczne z zdrową moralnością! O dziwo, książka ks. Koncepcje nie miały przekonań...

d) Kilka refleksji na temat wypowiedzi N. Blazqueza o karze śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

W swoim tekście „La Pena de muerte y biotanasia de estado” Vision Libros 2012 autor przedstawia kilka interesujących dla nas stwierdzeń i przyjrzymy się temu tekstowi w szczególny sposób oraz kilku innym pismom.

1) Dokumentacja biblijna ks. Blazquez (s. 29ss) wydaje się absolutnie niewystarczający i pozbawiony wsparcia Tradycji, która pomaga w prawidłowej interpretacji Biblii.

Przede wszystkim jeśli chodzi o TA p. Blazquez podkreśla istnienie prawa odwetu[320]…ale nie mówi dobrze, że w ST kara śmierci była wymierzana w wielu przypadkach nie na podstawie prawa odwetu, w rzeczywistości prawo odwetu jest karą: „…polegającą na wymierzeniu autorowi obrażeń ciała równa rana. ... Jest to prawo wielokrotnie formułowane w Biblii i właśnie słowami biblijnymi „oko za oko, ząb za ząb” jest ono częściej wskazywane, chociaż jego prawnie precyzyjna definicja znajduje się w zdaniu „to zostanie mu wyrządzona tak samo, jak zrobił to innym… ta sama krzywda zostanie mu wyrządzona, co on wyrządził drugiemu „” („Taglione” w Encyclopedia Online Treccani, www.treccani.it, http://www. treccani.it/encyklopedia/taglione/)

Prawo odwetu było więc narzucane temu, kto dopuścił się krzywdy innej osobie i polegało właśnie na zadaniu sprawcy tej samej krzywdy, jaką wyrządził on ofierze.

Jak wyjaśnia kard. Dulles „W Starym Testamencie Prawo Mojżeszowe określa co najmniej trzydzieści sześć poważnych grzechów, karanych egzekucją przez ukamienowanie, spalenie, ścięcie lub uduszenie. Ta lista obejmuje bałwochwalstwo, praktykowanie magii, bluźnierstwo, łamanie szabatu, morderstwo, cudzołóstwo, zoofilię, pederastię i kazirodztwo. Kara śmierci została uznana za szczególnie odpowiednią jako kara za morderstwo, gdyż w przymierzu z Noem Bóg ustanowił zasadę, że „kto przelewa krew człowieka /” z człowieka jego krew zostanie przelana / „bo na obraz Boży/ „czynił człowiek” (Rdz 9, 6). W wielu przypadkach widzimy, jak Bóg sprawiedliwie karze winnych śmiercią, jak to miało miejsce w Korach, Datan i Abiram (por. Lb 16). W innych przypadkach ludzie tacy jak Daniel i Mardocheusz są pośrednikami Boga, gdy słusznie karzą winnych śmiercią”.[321]

Brugger dokładnie zbadał to. Testament na ten temat i słusznie stwierdza: „Śmierć jest przewidziana ponad czterdzieści razy i za ponad dwadzieścia przestępstw w różnych kodeksach prawnych ksiąg Pięcioksięgu. 1 Poważne przestępstwa przeciwko religii, porządkowi rodziny i społeczności oraz życiu ludzkiemu wszyscy zostali ukarani śmiercią.”[322] Kara śmierci została przewidziana w A. Testamencie ponad 40 razy i za około 20 przestępstw przeciwko religii, społeczności, rodzinie i życiu ludzi.

W wielu przypadkach stosowanie kary śmierci nie miało nic wspólnego z prawem odwetu.

Profesor. Blazquez nie wskazuje, s. np. że: prorok Eliasz zabił proroków Baala (1 Król. 18)… i nie chodziło o „prawo odwetu”…

Mówiąc o N. Testamencie, Blazquez oczywiście podkreśla, że ​​Chrystus zniósł prawo odwetu, dlatego twierdzi, że wyroki śmierci ustanowione w ST są dosłownie znoszone przez Chrystusa, jak jednak wspomniano, kara śmierci była przewidziana dla wielu ludzi, którzy nie mają nic wspólnego z prawem odwetu. Tak więc rozumowanie Blazqueza żałośnie upada.

Blazquez posuwa się nawet do stwierdzenia, że ​​kara śmierci została zniesiona przez Chrystusa i jest niezgodna z Ewangelią[323] … Co nie jest prawdą; Chrystus potwierdził i udoskonalił starożytne prawo, ale nie zniósł kary śmierci, co jest bardzo dobrze rozumiane. św. Pamiętam zresztą, że od narodzin do 1870 r. państwo papieskie wykonywało wyroki śmierci… a kodeks karny Stolicy Apostolskiej przewidywał karę śmierci do 1962 r. dla każdego, kto próbował zabić papieża.[324]

Oczywiście wszystko to odbywało się z absolutną pewnością, że ta kara była uprawniona na podstawie Biblii i Tradycji.

Chrystus doszedł do udoskonalenia Starego Testamentu, ale nie w sensie całkowitego potępienia kary śmierci… i Kościół bardzo dobrze to rozumiał! Rozdz. 8 Ewangelii Jana, jak widzieliśmy, nie odnosi się do kwestii kary śmierci w ogóle… jest to po prostu odpowiedź Chrystusa dla tych, którzy chcieli go usidlić, proponując mu konkretny przypadek; Jezus w tym fragmencie nie mówi ogólnie o karze śmierci, ale po prostu zajmuje się konkretnym przypadkiem; rzeczywiście, dogłębnie zbadany fragment Jana 8, jak zauważyłem powyżej, jest raczej generalnym potwierdzeniem kary śmierci i faktycznie Kościół katolicki, który dobrze zna Ewangelię i Biblię, zawsze nauczał, że śmierci jest dozwolone w niektórych przypadkach, jak widzieliśmy.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Kardynał Dulles potwierdza, że ​​w Nowym Testamencie prawo państwa do skazywania przestępców na śmierć wydaje się oczywiste. „… W żadnym wypadku Jezus nie zaprzecza, że ​​państwo ma prawo wymierzać karę śmierci. W dyskusjach z faryzeuszami Jezus wspomina z aprobatą surowe przykazanie, zgodnie z którym „kto przeklina ojca i matkę, ma być uśmiercony” (Mt 15; Mk 4 odnosząc się do Wj 7; por. Kpł 10, 21). Kiedy Piłat przypomina Jezusowi, że ma władzę ukrzyżowania Go, Jezus precyzuje, że władza Piłata pochodzi z góry, to znaczy od Boga (por. J 7). Jezus jest zadowolony ze słów dobrego łotra, ukrzyżowanego obok niego, kiedy przyznaje, że on i jego towarzysz otrzymują należną nagrodę za swoje czyny (por. Łk 20, 9).”[325] Jak widzimy, jest oczywiste, że prawo państwa do uśmiercania jest uznawane za oczywiste i nigdy nie jest negowane, z tego powodu pierwsi chrześcijanie najwyraźniej nie mieli nic przeciwko karze śmierci i Nowego Testamentu, w tej linii, kiedy stwierdza, że ​​„gdy ktoś złamał prawo Mojżesza, jest bezlitośnie skazany na śmierć na podstawie zeznań dwóch lub trzech świadków” (Hbr 10) nie wydaje się, aby z tym nakazem był jakiś problem, ponieważ że kara jest karą śmierci.

W rzeczywistości jakiś inny fragment Ewangelii również przedstawia nam karę śmierci, pomyślmy o przypowieści Łukasza 19, która kończy się tymi słowami: „A tych z moich wrogów, którzy nie chcieli, abym został ich królem, przyprowadź ich tutaj i zabij je przede mną.»” (Łk 19,27:XNUMX) Widocznie stoimy w obliczu kary śmierci… a Chrystus nie mówi nic, co sugerowałoby potępienie kary śmierci… wręcz przeciwnie, posługuje się przykładem jasno mówić o ostatecznym potępieniu, które Bóg rezerwuje dla swoich przeciwników.

Brugger, choć opowiada się za niedopuszczalnością kary śmierci, potwierdza, że ​​Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że ta praktyka została uznana za uprawnioną przez autorów Nowego Testamentu, a zwłaszcza przez autor Nowego Testamentu. (por. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014, s. 63) Kard. Dulles stwierdza: „Żaden fragment w Nowym Testamencie nie potępia kary śmierci”.[326]

Obraz, jaki niezmiennie otrzymujemy, gdy Nowy Testament opowiada o spotkaniach z władzami cywilnymi, w których stawką jest śmierć, to normalna praktyka sądowa, która jest kwestionowana tylko wtedy, gdy uważa się, że jest niesprawiedliwie wykonywana.[327] […] Nowy Testament nie potępia kary śmierci, ale raczej przyjmuje ją za pewnik i rzeczywiście w niektórych swoich fragmentach ją legitymizuje, pomyśl w szczególności o Rz 13,4.

Ponadto, jak mówi Kompendium Nauki Społecznej Kościoła Katolickiego w n. 380: „Poddanie nie bierne, ale ze względów sumienia (por. Rz 13,5, 13,1) ustanowionej władzy odpowiada porządkowi ustanowionemu przez Boga. Św. Paweł określa stosunki i obowiązki chrześcijan wobec władz (por. (Rz 7-12,17)). (...) Apostoł z pewnością nie zamierza uprawomocniać wszelkiej władzy, ale raczej pomagać chrześcijanom „czynić dobro wobec wszystkich ludzi” (Rz 13,4, 1), także w relacjach z władzą, o ile służy ona Bogu dla dobra osoby (por. Rz 2,1; 2 Tm 3,1-13,4; Tt 1) i „o sprawiedliwe potępienie złoczyńców” (Rm 2,13). Św. Piotr napomina chrześcijan, aby „z miłości Pana byli poddani wszelkiej ludzkiej instytucji” (1 P 2,14). Król i jego namiestnicy mają za zadanie „karać złoczyńców i nagradzać dobrych” (1 P 2,17). Ich autorytet musi być „uhonorowany” (por. 1 P 2,15), to znaczy uznany, ponieważ Bóg żąda prawego postępowania, które zamyka „usta niewiedzy głupców” (XNUMX P XNUMX). ...” [328]

Ojcowie, którzy czytali, medytowali i interpretowali Biblię, a tym samym Nowy Testament, nie dostrzegli żadnej sprzeczności między powszechną akceptacją kary śmierci a życiem chrześcijańskim. W tekście Bruggera czytamy: „Jeśli przyjmiemy dwa założenia patrystyczne, a mianowicie, że władza polityczna jest ustanowiona przez Boga i że nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania złoczyńców, wówczas idea, że ​​sprawowanie władzy politycznej jest niezgodne z członkostwem w Bożym szczególna wspólnota, Kościół, cierpi z powodu oczywistego napięcia”. [329]

Należy pamiętać o dwóch patrystycznych założeniach: władza polityczna jest ustanowiona przez Boga, a nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania przestępców. Te dwa założenia praktycznie eliminują ideę, że sprawowanie władzy politycznej, a tym samym kary śmierci, jest nie do pogodzenia z przynależnością do Kościoła. Władza państwowa jest ustanowiona przez Boga i ma ona prawo zabijać złoczyńców, więc w niektórych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem. Oczywiście Ojcowie Kościoła powiedzieli to na podstawie Biblii… aw szczególności Ewangelii!

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Dokumentacja biblijna ks. Blazquez (s. 29ss) wydaje się absolutnie niewystarczający i pozbawiony wsparcia Tradycji, która pomaga poprawnie interpretować Biblię… ale Tradycja mówi o legalności kary śmierci, więc dobrze rozumiemy, że ks. Blazquez radykalnie odcina Tradycję od interpretacji tekstów biblijnych i przedstawia nauczanie biblijne w sposób częściowy i ma na celu zaprzeczenie legalności kary śmierci...

2) Dokumentacja patrystyczna, o której donosi Blazquez (s. 32ss), a która sugerowałaby bezwzględne potępienie kary śmierci przez Ojców, jest naukową porażką i przykładem zniekształcenia prawdziwych danych historycznych i samej Patrologii... I szczerze mam nadzieję, że problemem Blazqueza jest brak głębokiego studium Ojców i mam nadzieję, że nie zinterpretował on świadomie błędnie prawdziwych danych... "Dziwnie" jednak Blazquez powoli przedstawia afirmacje s. Augustyn, zwłaszcza niektórzy, widzieliśmy, że w rzeczywistości jest. Augustyn nie jest abolicjonistą. Blazquez nie mówi o wypowiedziach d. Hieronim i s. Ottato di Milevi, którzy opowiadali się za karą śmierci… nie precyzuje dobrze myśli św. Ambroży i inni, ponieważ w zasadzie zaakceptowali, że państwo może używać „miecza” na podstawie Rzymian 13,4…

W porównaniu z tekstem Blazqueza, tekst Bruggera jest o wiele głębszym, a przede wszystkim bezstronnym studium tekstów patrystycznych o karze śmierci, a ten autor, jak widzieliśmy, kończy swoje studium stwierdzeniem: „Dla Ojców pierwotnego Kościoła autorytet stan zabijania złoczyńców jest uważany za pewnik. Opinie na temat tego, czy chrześcijanie powinni piastować różne stanowiska – do których obowiązków należy osądzanie i wykonywanie kary śmierci – autorzy przedkonstantyńscy mówili, że nie powinni, ci piszący po 313 r. stwierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest zakwestionowany. ”[330]

Ojcowie wczesnego Kościoła przyjmowali za pewnik, że władza państwowa ma moc zabijania złoczyńców. Opinie co do tego, czy chrześcijanie mają zajmować stanowiska, do których obowiązków należało osądzanie i wykonywanie kary śmierci, różniły się – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po edykcie z 313 r., że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest zakwestionowany.

3) Dokumentacja magisterium i papieska (s. 43 i n.) tekstu Blazqueza, podobnie jak ta patrystyczna, jest zniekształcona i przedstawia fałszywe twierdzenia ... w rzeczywistości unika cytowania tekstów papieskich na rzecz kary śmierci i cytuje inne w poczucie niedokładnego sprawiania, by wyglądały na całkowicie przeciwne. Blazquez nie przedstawia słynnego tekstu s. Innocentego I, który widzieliśmy powyżej, i nie przedstawia innych tekstów, które również widzieliśmy powyżej i które pokazują, jak papieże pierwszego i następnych wieków akceptowali legalność kary śmierci. Blazquez mówi o papieżu Mikołaju w przeciwieństwie do kary śmierci, która jest fałszywa, jak widzieliśmy powyżej.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

4) Przechodząc do krytyki ks. Blazquez w s. Tomaszu, wskazuję przede wszystkim, że: w średniowieczu kardynał Dulles wskazuje w linii H. Lio, że główni kanoniści i teologowie afirmowali prawowitość sądów cywilnych do orzekania kary śmierci za bardzo poważne przestępstwa, takie jak morderstwo i zdrada; S. Anselmo, s. Albert Wielki[331] s. Bonawentura, s. Tomasz z Akwinu i Duns Szkot poparli legalność kary śmierci, opierając ją na autorytecie Pisma Świętego i tradycji patrystycznej, a także dostarczyli pouczających argumentów rozumu.[332]

Św. Bonawentura w kazaniu o przykazaniach atakuje manichejczyków, którzy wypaczają chrześcijańskie myślenie o przykazaniu zakazującym zabijania i odrzucaniu kary śmierci, odpowiada na ich błędy, stwierdzając, że: gdy minister prawa wykonuje wyrok śmierci według (sprawiedliwe) prawo, to prawo zabija człowieka dla słusznej sprawy i zgodnie z duchem sprawiedliwości, tak że kat w tym przypadku wykonuje nie z chęci zemsty, ale z miłości do sprawiedliwości.[333]

Te same s. Bonawentura stwierdza: „Ad illud vero quod obiicitur, quod in iudicialibus praecipitur interficere maleficos; dicendum, quod nulla est ibi sprzeczność, quia in un prohibetur homicidium niewinnis et iusti, in alio praecipitur occisio malefici. In uno etiam prohibetur homicidium ex propria auctoritate, in alio iniungitur ex auctoritate Legis; et ista duo non habent sprzeciwem nec repugnantiam.”[334] Zabronione jest mordowanie niewinnych, a nie przestępców...

Św. Tomasz wraz z tymi wielkimi Doktorami swoich czasów i praktycznie ze wszystkimi Ojcami, na podstawie Pisma Świętego, ogłasza karę śmierci jako uprawnioną… i przeciwko św. Thomas, ale bardziej ogólnie przeciwko wszystkim p. Blazquez stwierdza: „Desde el punkt widzenia bien común, cabe preguntar a Santo Tomas is existing algún bien más comun a la sociedad que la vida de las personas, íncluida la de los delìncuentes. Por otra parte, un efecto objetivo malo, como es la muerte del reo, jamás podrá justificarse en nombre de una íntención buena. El fin bueno íntencional jamás podrá justíficar el use de medios objetiando malos, en cuyo ámbito se encuentra la kara de muerte. Creemos, że analogia utilízada nie jest ważna. Tak, medycyna mata al enfermo deja de ser medicine, al menos para el enfermo que es víctima de her. Ahora bien, kara de muerte wytwarza siempre la muerte del enfermo lub delincuente ”. [335]

Z punktu widzenia dobra wspólnego, mówi Blazquez, warto zapytać Santo Tomasa, czy w społeczeństwie istnieje więcej dobra wspólnego niż życie ludzi, w tym przestępców; z drugiej strony obiektywny zły skutek, taki jak śmierć więźnia, nigdy nie może być usprawiedliwiony w imię dobrych intencji; Zamierzony dobry cel nigdy nie może usprawiedliwiać użycia obiektywnie złych środków, a jednym z nich jest kara śmierci. Według Blazqueza analogia zastosowana przez s. Tomasz (dla którego jako członek zgorzeli jest amputowany dla zbawienia ciała, więc przestępca zostaje zabity dla zbawienia społeczności) jest nieważny, jeśli lekarstwo zabija pacjenta, przestaje być lekarstwem, przynajmniej dla chorego kto jest jego ofiarą, kara śmierci zawsze skutkuje śmiercią pacjenta lub sprawcy. Oczywiście Blazquez nie akceptuje tego, że dobro życia ludzkiego w społeczeństwie jest większe niż dobro pojedynczej osoby i że jeśli człowiek zwraca uwagę na prawdziwe dobro wspólnoty, to ma również prawo je tłumić.

Blazquez mówi ponownie, mówiąc o fragmencie z Teologicznej Sumy św. Tomasz: „Después de distinguir między wymiarem osobowym a wymiarem społecznym jednostki ludzkiej, aby podpisać kategorycznie, że vida de toda persona humana, en sí mísma rozważada, es nienaruszalne, aunque se trate de la vida de un pecador. … Santo Tomás, … afirma este zasada, ale después se olvída por complet de él, fijándose wyłącznie en la dimensìón social del hombre. Y… concluye de acuerdo z zasadą arjstotélico todo y las partes, stosując a las relaciones sociales presididas por el bien común. Al inocente siano que respetarle su vida…. El delincuente lub pecador, przeciwnie, reprezentuje zepsutą część miizmu, dla lo que pudiera ser licito condenarle a muerte.[336]

Po rozróżnieniu osobowego i społecznego wymiaru jednostki ludzkiej św. Tomasz, mówi ks. Blazquez kategorycznie stwierdza, że ​​życie każdej osoby ludzkiej, rozpatrywane samo w sobie, jest nienaruszalne, nawet jeśli jest to życie grzesznika; Św. Tomasz, kontynuuje Blasquez, potwierdza tę zasadę, ale potem zupełnie o niej zapomina, skupiając się wyłącznie na społecznym wymiarze człowieka, a zatem konkluduje zgodnie z arystotelesowską zasadą całości i części, stosowaną do stosunków społecznych, którym przewodniczy dobro wspólne: niewinny musi być chroniony, zamiast tego przestępca lub grzesznik reprezentuje zepsutą część społeczeństwa, aby można było skazać go na śmierć.

Odpowiadam na s. Blazquez wskazuje przede wszystkim, że swoimi wypowiedziami jest nie tylko przeciwny s. Tomasza, ale do całej katolickiej Tradycji i Biblii, a także praktycznie do wszystkich ludzi wszystkich czasów, którzy, jak powiedzieliśmy, zawsze uważali karę śmierci za zgodną z prawem.

Mądrość wszystkich czasów, chrześcijańska i nie tylko, przeciwstawia się Blazquezowi.

Aby wyjaśnić podstawy legalności kary śmierci, należy przypomnieć dwie zasady patrystyczne: (1) władcy cywilni mają moralnie uzasadniony autorytet nad życiem i śmiercią; (2) ta władza została nadana przez Boga i jest poświadczona w pismach świętych[337]

Brugger dodaje: „Jeśli przyjmiemy dwa założenia patrystyczne, a mianowicie, że władza polityczna jest ustanowiona przez Boga i że nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania złoczyńców, to idea, że ​​sprawowanie władzy politycznej jest nie do pogodzenia z członkostwem w specjalnej społeczności Bożej, Kościół cierpi z powodu oczywistego napięcia”.[338]

Należy pamiętać o dwóch patrystycznych założeniach: władza polityczna jest ustanowiona przez Boga, a nieodłącznym elementem tej władzy jest prawo do zabijania przestępców. Te dwa założenia praktycznie eliminują ideę, że sprawowanie władzy politycznej, a tym samym kary śmierci, jest absolutnie nie do pogodzenia z przynależnością do Kościoła. Władza państwowa jest ustanowiona przez Boga i ma ona prawo zabijać złoczyńców, więc w niektórych przypadkach kara śmierci jest zgodna z prawem.

Św. Tomasz w linii Ojców stwierdza, że ​​Bóg rządzi światem swoją Opatrznością” [339] Bóg rządzi innymi stworzeniami poprzez te obdarzone intelektem (por. „Suma przeciwko poganom” III ok. 78) wśród substancji obdarzonych inteligencją, gorszymi rządzą przełożeni (por. „Suma przeciwko poganom” III ok. 79) istnieje układ między aniołami i między ludźmi (patrz „Suma przeciwko poganom” III c. 80.)

W „De Regno ad regem Cypri” te same s. Doktor stwierdza, że ​​człowiek, aby osiągnąć cel wyznaczony mu przez Boga, potrzebuje jakiegoś człowieka, który go do niego skieruje „...opus est aliquo leader, per quod directe debitum perveniatur ad finem” („De Regno ad regem Cypri” ", Lib. 1 rozdz. 1)

To naturalne, że człowiek żyje w społeczeństwie „Est igitur homini naturale quod in societate multorum vivat”. („De Regno ad regem Cypri”, lib. 1 rozdz. 1); człowiek jest zwierzęciem społecznym i politycznym, żyjącym w wielości: „… animal sociale et politicum, in multitudine vivens…” („De Regno ad regem Cypri”, lib. 1 rozdz. 1)

I właśnie tylko ci, którzy mają władzę publiczną w społeczeństwie ludzkim, mogą zabijać przestępców: „… occidere malefactorem licitum est inquantum ordinatur ad salutem totius communitatis. Et ideo ad illum solum pertinet cui committitur cura communitatis conservandae, sicut ad medicum pertinet praecidere membrum putridum when ei commissa fuerit cura salutis totius corporis. Cura autem communis boni commissa est principibus habentibus publicam auctoritatem. Et ideo eis solum licet malefactores occidere, non autem privatis personis”. (II-II q. 64 a. 3) Św. Tomasz wyjaśnia, że: Bóg, Pan życia i śmierci, czasami natychmiast tłumi grzeszników, innym razem daje im czas na skruchę, a ludzka sprawiedliwość w pewien sposób Go naśladuje w tym poprzez spowodowanie natychmiastowej śmierci wielkich przestępców i danie czasu na skruchę tym, którzy nie są wielkimi przestępcami (por. IIª-IIae q. 64 a. 2 ad 2m).

Bóg, Pan życia i śmierci, dał więc władcom moc zabijania przestępców w niektórych przypadkach.

Właśnie na mocy dekretu Bożego w niektórych przypadkach słuszne jest zabijanie przestępców; w tej linii s. Thomas precyzuje, w przeciwieństwie do tego, co stwierdza Blazquez, że o ile cel zabicia niewinnego jest z pewnością celem zły, o tyle zabicie przestępcy nie jest celem złym, ale dobrym właśnie dlatego, że dobro społeczności i niewinnych społeczności musi być chroniony przed przestępcami, którzy chcą go zaatakować, tak. Tomasz precyzyjnie wyjaśnia, że ​​zabicie człowieka, który grzeszy, może być dobre: ​​tak jak zabicie zwierzęcia w niektórych przypadkach jest dobre, ponieważ jest szkodliwe, tak samo w niektórych przypadkach dobrze jest zabić człowieka, ponieważ jest szkodliwe dla prawdziwego dobra społeczności; złym człowiekiem, wyjaśnia s. Tomasz, podejmując Arystotelesa, jest gorszy i bardziej szkodliwy niż bestia (por. IIª-IIae q. 64 a. 2 ad 3).

Zły skutek zabicia człowieka – mówi ks. Blazquez, nigdy nie będzie można usprawiedliwiać się w imię dobrej intencji… zatem precyzujemy, nawet w imię dobrej intencji obrony siebie… Gdyby słowa Blazqueza były prawdziwe, to znaczy zabicie człowieka byłoby z natury złem, samoobrona byłaby również nielegalna, ponieważ zabicie człowieka zawsze byłoby nielegalne; to pozwala nam jeszcze lepiej zrozumieć, że twierdzenia Blazqueza są absurdalne i poważnie błędne ... nie na darmo Pismo Święte, wszyscy Ojcowie i Lekarze są przeciwko niemu ...

Odpowiadam również na s. Blasquez, że oświadczenia s. Tomasza, według którego życie ludzkie, rozpatrywane samo w sobie, jest absolutnie nienaruszalne (II-II q. 64 a. 6) należy rozumieć szerzej, odwołując się do doktryny tomistycznej, a w szczególności do tego, co rozdz. Tomasz mówi w a.1 i 2 tego samego pytania 64, gdzie stwierdza: „Nikt nie grzeszy tym, że używa istoty do celu, dla którego został stworzony. …w hierarchii bytów mniej doskonałe są tworzone dla doskonalszych” [340] „… Rzeczy mniej doskonałe są przyporządkowywane tym doskonałym. Teraz każda część jest przyporządkowana całości, tak jak mniej doskonała przyporządkowana jest doskonałej istocie. Dlatego część jest z natury podporządkowana całości. "[341] […] Jako część jest dla całości, tak każdy człowiek jest dla całej społeczności; dlatego człowiek jest uporządkowany i podporządkowany wspólnocie, tak jak część jest uporządkowana i podporządkowana całości. A zatem, jeżeli człowiek jest dla wspólnoty niebezpieczny swoimi grzechami, dobrze jest go zdławić, dla prawdziwego dobra całości, której człowiek jest częścią. Człowieka nie można zabić za siebie, ale za swoje grzechy, które wyrządzają szkodę wspólnocie (por. II-II q. 64 a. 6).

Człowiek jest zatem wyświęcony do wspólnoty, ale przede wszystkim, mówi św. Tomasz w I, q. 1a. 1 człowiek jest wyświęcony do Boga; człowiek jest najpierw wyświęcony do Boga, a potem do wspólnoty!

Wspólnota może go zdławić, zgodnie z prawem Bożym, tylko wtedy, gdy szkodzi jej za jego grzechy; społeczność nie może zabić człowieka dla siebie!

W obliczu afirmacji tych, którzy mówią: „…zabicie człowieka jest samo w sobie złem: ponieważ jesteśmy zobowiązani kochać wszystkich ludzi miłością; a według Arystotelesa przyjaciele „chcemy, aby żyli i istnieli”. Dlatego w żaden sposób nie wolno zabijać grzesznika”.[342] … S. Tomasz, idąc za Biblią, odpowiada: „Z grzechem człowiek porzuca porządek rozumu... degenerując się w pewien sposób w zniewolenie zwierząt, co oznacza podporządkowanie się na korzyść innych. Tak naprawdę czytamy w Piśmie Świętym: „Nie zrozumiewszy swej godności, człowiek zstąpił do poziomu koni bezrozumnych i upodobnił się do nich”… A zatem… zabicie człowieka, który grzeszy, może być dobre, jak zabicie bestii: w rzeczywistości zły człowiek ... jest ... bardziej szkodliwy niż bestia.” II-II q. 64 a.2 ad. 3m tłumaczenie zaczerpnięte z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

Wspólnota może stłumić człowieka tylko wtedy, gdy szkodzi mu za swoje grzechy; wspólnota nie może zabić człowieka dla siebie, ale tylko o tyle, o ile szkodzi mu swoimi grzechami!

Sam św. Tomasz w art. 2, właśnie przedstawiony, wyjaśnia z góry, co to znaczy w art. 6 tego samego pytania, w którym mówi: „Uważany w sobie, żaden człowiek nie może być zabity zgodnie z prawem: ponieważ w każdym, nawet grzesznym, musimy kochać przyrodę, która została stworzona przez Boga i która jest zniszczona przez zabicie”.[343]

Biorąc pod uwagę, że człowiek jest wyświęcony do Boga i do wspólnoty oraz w świetle prawdy Bożej, wspólnota nie może zabić człowieka dla siebie, ale może go zabić tylko dlatego, że swoimi grzechami go niszczy!

W tym wierszu s. Tomasz stwierdza: „…zabicie winnych staje się zgodne z prawem… ze względu na dobro wspólne, na które grzech godzi”[344]

Tutaj pragnę podkreślić niektóre wypowiedzi s. Tommaso właśnie widział:

- "...w hierarchii bytów mniej doskonałe są tworzone dla doskonalszych"[345]

– „… każda część jest przyporządkowana całości, tak jak mniej doskonałe jest przyporządkowane doskonałej istocie. Dlatego część jest z natury podporządkowana całości. […] A zatem, jeśli człowiek ze swoimi grzechami jest niebezpieczny i destrukcyjny dla wspólnoty, godne pochwały i zdrowe jest zdławienie go dla zachowania dobra wspólnego; w rzeczywistości, jak mówi św. Paweł: „Odrobina fermentu może zepsuć całą masę”.[346]

Człowiek jest więc w pewien sposób, w świetle mądrości Bożej, dla wspólnoty, jak mniej doskonałe istoty są dla najdoskonalszych (por. II-II q. 64 a.1), każdy człowiek jest częścią jego wspólnota jako część jest dla całości, tak każdy człowiek jest dla całej społeczności; dlatego człowiek w świetle mądrości Bożej jest przyporządkowany wspólnocie i podporządkowany jej, tak jak część jest przyporządkowana i podporządkowana całości (por. IIª-IIae q. 64 a. 2 co.), a zatem jeśli człowiek jest niebezpieczny z jej grzechami dla wspólnoty dobrze jest stłumić, dla prawdziwego dobra całości, której częścią jest człowiek. Człowieka nie można zabić za siebie, ale za swoje grzechy, które wyrządzają szkodę wspólnocie (por. II-II q. 64 a. 6).

W "Collationes in decem praeceptis" s. Tomasz stwierdza, że ​​niektórzy mówili, że zawsze było zabronione zabijanie człowieka, za którego morderców oskarżano świeckich sędziów, ale Bóg nie odebrał mu władzy zabijania i dlatego jest zgodne z prawem zabijać na polecenie Boga, a kto zabija z rozkazu Boga, staje się narzędziem, przez które Bóg zabija tego, który ma być zabity.

Każde prawo Boże jest nakazem od Boga, przywódcy narodów, którzy zgodnie z Prawdą skazują bezbożnych na śmierć i zabijają bezbożnych, są sługami Bożymi (Rz 13:4). To, co jest zgodne z prawem Bogu, jest zgodne z Jego sługami z Bożego nakazu. Bóg nie grzeszy przez zadawanie śmierci za grzech (Rz 6,23:7), dlatego też nie czyni tego sługa Boży, który zabija z Bożego nakazu ("Collationes in decem praeceptis"). , a. XNUMX); zgodnie z prawem boskim wolno przywódcom zabijać złych ludzi, którzy za swoje grzechy szkodzą społeczeństwu.

To, co właśnie zostało powiedziane, jest bardzo ważne dla wydobycia kolejnego błędu ks. Blazqueza.

Blazquez nie akceptuje podstawowej tezy s. Tomasz i dlatego, jak widać w przytoczonych tekstach, nie rozumie dobrze porównania św. Doktora, nie podziela go i próbuje zresetować jego ważność[347].

Porównanie zgłoszone przez s. Tomasza, według którego wolno ciąć chorego członka ciała dla dobra ciała, w podobny sposób wolno zabić złego członka wspólnoty dla jego dobra, po raz pierwszy przedstawił Klemens św. Aleksandria[348] i nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek kiedykolwiek ekskomunikował tego bardzo starożytnego autora za takie podobieństwo ... należy to rozumieć poprawnie, jako porównanie, które dotyczy dokładnie podobnych, a nie równych rzeczy: społeczności bardzo różnią się od ciał, a ludzie są bardzo różnią się od członków ciał, ale w czymś, co ich dotyczy, są podobni, w rzeczywistości w niektórych przypadkach część szkodliwą dla całości można chlubnie wyeliminować, aby ocalić całość, ponieważ część jest uporządkowana i podporządkowana całości i to jest dotyczy to zarówno niektórych chorych członków dla zbawienia całego ciała, jak i przestępców dla dobra całej społeczności, jak widzieliśmy, że s. Tomasz wyraźnie mówi (por. II-II q. 64 aa.1 i 2).

Podstawowy błąd Blazqueza polega właśnie na tym, że nie chce przyznać wspólnocie tego słusznego porządku człowieka, który przede wszystkim Biblia i Tradycja, ale także mądrość niechrześcijańska uznają i właśnie z tego powodu twierdzą, że kara śmierci jest zgodna z prawem. w niektórych przypadkach.

W linii s. Tomasz, Pius XII stwierdził: „Piąte przykazanie – Non occides (Wj 20, 13) – … Dopóki człowiek nie jest winny, jego życie jest nienamacalne, a zatem każdy czyn zmierzający bezpośrednio do jego zniszczenia jest niedozwolony, czy to takie zniszczenie jest rozumiane jako cel, czy tylko jako środek do celu, czy jest to życie embrionalne, czy w pełnym rozwoju, czy też już osiągnęło swój kres. W życiu człowieka, nie winnego przestępstwa zagrożonego karą śmierci, Bóg jest jedynym panem!”[349]

W tym samym dyskursie czytamy również: „Tutaj również rozum i wiara wyznaczają granice między odpowiednimi prawami społeczeństwa i jednostki. … Nie z tego, ale w samym Stwórcy ma prawo do własnego ciała i do swojego życia, a Stwórcy odpowiada za użytek, jaki z niego robi. Z tego wynika, że ​​spółka nie może bezpośrednio pozbawić go tego prawa, o ile nie skazał się na karę takiego pozbawienia poważnego i proporcjonalnego przestępstwa.”

Należy dodać, że o ile przestępca dba o dobro wspólnoty, życie sprawiedliwych chroni i promuje dobro wspólne, to w rzeczywistości są oni najlepszą częścią wspólnoty (por. IIª-IIae q. 64 a. 6 współ.). Zabicie sprawiedliwego nigdy nie jest zgodne z prawem, a ktokolwiek zabija sprawiedliwego, grzeszy oczywiście poważniej niż ten, kto bezprawnie wymierzając sprawiedliwość sam zabija grzesznika; w tym przypadku w szczególności z trzech powodów zabicie sprawiedliwego jest poważniejsze niż zabicie grzesznika: „Po pierwsze dlatego, że krzywdzi osobę, która jest zobowiązana bardziej kochać: i dlatego jego działanie jest bardziej kontrastowe z miłością. Po drugie dlatego, że wyrządza krzywdę tym, którzy najmniej na to zasługują: i dlatego bardziej obraża sprawiedliwość. Po trzecie, ponieważ pozbawia społeczeństwo większego dobra. Po czwarte, ponieważ bardziej gardzi Bogiem, wypowiadając te słowa w imieniu sprawiedliwych: „Kto cię odrzuca, mnie odrzuca.” IIª-IIae q. 64 6 ad 2 przekład zaczerpnięty z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

Blazquez zresztą ewidentnie akceptuje, jak wynika z tych pism, które badam[350]  że wspólnota może ukarać człowieka, ale nie, że może go zabić, bo życie jest dziełem Boga.Należy jednak zauważyć, że nie tylko życie, ale wszystkie dobra, które człowiek pochodzi od Boga, są dziełem samego Boga, także wolności ... jeśli więc wspólnota nie może dotknąć w przestępcy dóbr pochodzących od Boga, nie może go nawet ukarać przez odebranie dóbr, a przede wszystkim wolności, która również pochodzi od Boga.Życie przestępcy nie jest własnością społeczność, mówi Blazquez, dlatego społeczność nie może jej odebrać… ale nawet swoboda poruszania się przestępcy nie jest jej własnością, a mimo to nawet Blazquez uznaje, że uwięzienie przestępcy jest uzasadnione…

W tej linii przestępca nie mógł być w żaden sposób ukarany za swoje zbrodnie.

Życie fizyczne jest jednym z dóbr, które Bóg dał człowiekowi... dał mu przede wszystkim życie duchowe i dał mu wiele innych dóbr... Wspólnota może właśnie, z ważnych powodów, odebrać człowiekowi za dobro samej wspólnoty niektóre dobra, które otrzymał od Boga: wolność, współżycie z bliskimi itp. … I może też odebrać życie fizyczne przestępcy… Przestępca zostaje stracony dla dobra społeczności (por. IIª-IIae q. 64 a. 3 ad 2). Chrześcijaństwo nie łamie i nie niszczy tej głębokiej prawdy, tego naturalnego prawa, tak. Tommaso bardzo dobrze to rozumiał; Chrześcijaństwo zaczęło ubóstwiać człowieka i tak jak Bóg sądzi, a także karze i odbiera życie, tak człowiek z Bożego nakazu może, aw niektórych przypadkach musi również odebrać życie przestępcy, który zagraża wspólnocie.

Życie jest z pewnością dziełem Boga, ale słusznym autorytetem, jak s. Paolo a wraz z nim św. Tomasz (por. IIª-IIae q. 104 a. 6) jest ukonstytuowany przez Boga i z woli Bożej musi naśladować Boga zgodnie z wymaganiami swojego stanu (por. IIª-IIae q. 64 a. 4 ), także osądzając i skazując na śmierć.

Blazquez skupia się na fizycznym życiu pojedynczego człowieka i traci z oczu wszystko inne, traci z oczu całą chrześcijańską doktrynę, która zamiast tego s. Thomas prezentuje się z dużą konsekwencją, jak dobrze wiemy.

Co więcej, św. Tomasz, zajmując się karą śmierci i uznając ją za zgodną z prawem, nie podąża po prostu za Arystotelesem, w przeciwieństwie do tego, co ks. Blazquez, ale podąża za Pismem i Tradycją, które w rzeczywistości uznają karę śmierci za zgodną z prawem i podąża za Duchem Świętym, który również przemawiał przez Arystotelesa, zgodnie ze znanym tomistycznym wyrażeniem: „omne verum a quocumque dicatur a Spiritu Sancto est”[351] Wszystko prawdziwe, przez kogo się mówi, pochodzi od Ducha Świętego... Podkreślam, że św. Tomasz, zajmując się karą śmierci, podąża dokładnie za Tradycją: Ojcowie, Lekarze, Papieże... i Magisterium Kościoła... Tradycja, którą Blazquez pokazuje, aby ją odłożyć na bok... a zatem nie jest to s. . Thomas poza linią ewangeliczną, ale raczej Blazquez.

Wypowiedzi Blazqueza to masa błędów, nieścisłości i bardzo poważnych niekonsekwencji... Bóg interweniuje i uwalnia nas od tych aberracji! Światło Chrystusa rozprasza ciemność błędów.

e) Kilka refleksji na temat niektórych wypowiedzi L. Eusebiego na temat kary śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Wśród autorów, którzy przygotowali błędne wypowiedzi Papieża o niedopuszczalności kary śmierci, znajduje się w szczególności prof. Luciano Eusebi, zgodnie z którym fragmenty, opowiadające się za legalnością kary śmierci, typowego wydania Katechizmu Kościoła Katolickiego przeprowadzonego za czasów Jana Pawła II, prezentowały podejście, które: „...w istocie utylitarne, bez żadnego odniesienia - w Katechizmie - o charakterze teologiczno-moralnym (jak to jednak nadal ma miejsce w odniesieniu do n. 2266, który dotyczy ogólnie sankcji karnych)"[352] Już te stwierdzenia Euzebiego wydają się szczerze dziwne, by nie powiedzieć absurdalne, ponieważ te fragmenty Katechizmu są włączone do opracowania V przykazania, a zatem odnoszą się do Biblii, a także mówią o Tradycji ... dlatego te stwierdzenia odnoszą się do nauczania Biblia i Tradycja. Jak widzieliśmy powyżej, Biblia interpretowana przez Tradycję zawsze uprawomocniała karę śmierci, a Magisterium wyraźnie to potwierdziło! Niechętnie przeczytałem tylko te, które wydają się być prawdziwymi teologicznymi absurdami prof. Eusebi Postanowiłem zastanowić się nad jego książką „Kościół wobec problemu kary. O odpowiedzi na negatywy jako wyzwanie prawne i teologiczne.” (Wyd. La Scuola, 2014) w celu dalszego zbadania jego wypowiedzi. Jak zobaczymy, interesujące jest zbadanie tego, co mówi Eusebi, aby dostrzec pewne teologiczne dryfy naszych czasów i potwierdzić przed nimi zdrową doktrynę katolicką w różnych ważnych kwestiach, które są „za” kwestią kary śmierci.

Powiedzmy przede wszystkim, że Eusebi nie prowadzi poważnie ustrukturyzowanego dyskursu teologicznego z Biblią, Ojcami, Doktorami, Magisterium… oczywiście gdyby to zrobił, uświadomiłby sobie, gdyby chciał, że wiara Kościół mówi znacznie więcej niż to, co mówi. Wiara Kościoła mówi o sprawiedliwej karze Bożej, mówi o sprawiedliwej karze i sprawiedliwej karze, mówi o sprawiedliwości Bożej, w tym o sprawiedliwym potępieniu i sprawiedliwej nagrodzie, jaką Bóg daje każdemu według jego uczynków, mówi o piekle jako sprawiedliwej karze za grzechy itp. W tej bezpiecznej i tradycyjnej linii doktrynalnej, którą jest właśnie wiara Kościoła, mamy również na myśli właśnie zgodność z prawem w niektórych przypadkach kary śmierci, którą Kościół praktycznie zawsze akceptował w pewnych granicach, jak widzieliśmy.

Jak widzieliśmy powyżej, w odniesieniu do kary śmierci należy pamiętać o kilku podstawowych danych:

1) Biblia pokazuje, że akceptuje tę karę zarówno w Starym, jak iw Nowym Testamencie;

2) Ojcowie są praktycznie jednomyślni w przyjęciu tej kary;

3) Magisterium, właśnie na podstawie wskazań biblijnych i patrystycznych, zawsze uznawało za zgodną z prawem, w niektórych przypadkach, karę śmierci, aw niektórych przypadkach uwzględniło uznanie takiej legalności w wyznaniach wiary wymaganych do pozostania w prawosławiu katolickim;

4) legalność kary śmierci jest prawdą, która również należy do prawa naturalnego, akceptowanego praktycznie wszędzie i zawsze.

Dane te prowadzą nas do zrozumienia, że ​​stwierdzenie całkowitej niedopuszczalności kary śmierci jest sprzeczne z doktryną katolicką i z prawem naturalnym, dlatego w różnych przypadkach Stolica Apostolska w ciągu 2000 lat potępiała osoby, które zaprzeczały prawomocności wyroku. śmierci i nałożył na tych, którzy chcieli być częścią Kościoła, wyznanie wiary, które zawierało prawdę, że kara śmierci jest zgodna z prawem.

W obliczu tego bardzo solidnego potwierdzenia legalności kary śmierci poprzez Biblię i Tradycję, a także poprzez Magisterium i poprzez prawo naturalne, prof. Eusebi rozwija niekonsekwentną opozycję opartą na:

1) zamęt na poziomie praktyki teologii dźwięku;

2) błędy w wypowiedziach biblijnych i ich prawidłowej interpretacji w Tradycji dotyczącej kary śmierci;

3) atak na fundamentalne prawdy wiary leżące u podstaw katolickiej nauki o karze śmierci.

W następnym akapicie przeanalizujemy punkty 1 i 2 przedstawionej właśnie listy, w kolejnych akapitach przeanalizujemy punkt 3.

oraz 1) błędy Euzebiego dotyczące biblijnych, patrystycznych i magisterialnych twierdzeń o legalności kary śmierci.

W odniesieniu do pkt 1 i 2 należy zauważyć, że Eusebi, jak już wspomniano, nie rozwija solidnego i precyzyjnego opracowania teologicznego w oparciu o Biblię interpretowaną przez Tradycję i przy pomocy Magisterium autor cytuje wielu teologów, m.in. Protestanci, ale nie ustalają z precyzją podstawowych danych dla zdrowej i pewnej teologii. Wrażenie, jakie odnoszę z pism Euzebiego, jest takie, że ten autor najpierw wpadł na swoje negatywne wyobrażenie o karze śmierci, a następnie szukał teologów, którzy go poparli… Jednak poza moimi wrażeniami, tekst wydaje się teologicznie nieuporządkowany, niespójny i odbiegający od zdrowej doktryny.

Eusebi nie wypracowuje solidnego podejścia do biblijnych stwierdzeń na temat kary śmierci, interpretowanych w świetle Tradycji; Chciałbym również zwrócić uwagę w tym względzie, że, jak widzieliśmy powyżej, nawet tradycja żydowska oparta na Starym Testamencie wyraźnie potwierdza legalność kary śmierci.

Eusebi twierdzi, że kara śmierci nie wywodzi się z tradycji apostolskiej (s. 128), jak widzieliśmy powyżej, sprawy wcale nie wyglądają tak: Nowy Testament i jego Autor w pełni akceptują prawowitość kary śmierci, która została już potwierdzona w OT sam Autor i potwierdzony przez niego w Tradycji. Odnoszę się w szczególności do tego, co powiedziałem powyżej o potwierdzeniu legalności kary śmierci w Nowym i Starym Testamencie.

Jak widzieliśmy, E. Christian Brugger, opowiadając się za niedopuszczalnością kary śmierci, stwierdza: „Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia wprost na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że praktyka ta została uznana za uzasadnioną przez autorów Nowego Testamentu”.[353] Nowy Testament ma niewiele do powiedzenia wprost na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że ta praktyka została uznana za uprawnioną przez autorów Nowego Testamentu… a przede wszystkim przez Autora Nowego Testamentu, który już ją wypowiedział. w Starym Testamencie i kontynuował to poprzez Tradycję.

Obraz, jaki niezmiennie otrzymujemy, gdy Nowy Testament opowiada o spotkaniach z władzami cywilnymi, w których stawką jest śmierć, jest obrazem normalnej praktyki sądowej, która jest kwestionowana tylko wtedy, gdy uważa się, że jest niesprawiedliwie wykonywana.[354].

Kardynał Dulles stwierdza: „Żaden fragment Nowego Testamentu nie potępia kary śmierci”.[355]

Nowy Testament nie potępia kary śmierci, ale raczej przyjmuje ją za pewnik i rzeczywiście w niektórych swoich fragmentach ją legitymizuje; Nowy Testament zatem w pełni akceptuje to, co w tym względzie zasadniczo stwierdza Stary Testament, a mianowicie, że kara śmierci jest w niektórych przypadkach w pełni uprawniona.

I właśnie na podstawie Nowego i Starego Testamentu Ojcowie Kościoła, jak widzieliśmy powyżej, praktycznie jednogłośnie przyznają karę śmierci.

Brugger pisze również: „Dla Ojców wczesnego Kościoła autorytet państwa do zabijania złoczyńców jest oczywisty. Opinie na temat tego, czy chrześcijanie powinni piastować urzędy, których obowiązki obejmują osądzanie i wykonywanie kary śmierci, były różne – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po 313 r., twierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest kwestionowana. "[356]

Dla wczesnych Ojców Kościoła władza państwa do zabijania złoczyńców jest oczywista. Opinie były rozbieżne co do tego, czy chrześcijanie mieli piastować urzędy, których obowiązki obejmowały osądzanie i wykonywanie kary śmierci, w rzeczywistości przedkonstantyńscy autorzy powiedzieli, że nie powinni, ci, którzy pisali po edykcie 313, powiedzieli, że powinni; ale zasadnicza zasadność samej kary śmierci nigdy nie jest kwestionowana.

W ślad za afirmacjami biblijnymi i patrystycznymi, Magisterium, jak widzieliśmy powyżej, od 2000 lat, wraz z Doktorami, stale potwierdza zgodność kary śmierci z prawem, a także ogłasza ją na bardzo wysokim poziomie zaangażowania doktrynalnego.

Widzieliśmy też, jak wypowiedzi papieży na temat legalności kary śmierci są już wiele przed 1200 rokiem i wskazują, że dla nich było bardzo jasne, że Biblia dała władzom władzę wymierzania kary śmierci.

W obliczu tych prawd, błędy Eusebiego są widoczne na stronach 128 i następnych jego książki, gdzie mówi on dokładnie o NT, Ojcach i Magisterium w kwestii kary śmierci i w której Eusebi pokazuje, że akceptuje niektóre wypowiedzi N. Blazqueza .

oraz 2) Eusebi chce usunąć represyjny wymiar zdrowej doktryny.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

W swojej książce na s. 7-52 Eusebi pokazuje, że na polu teologicznym chce odłożyć na bok to, co definiuje jako model retrybucyjny i zgodnie z którym: czynienie sprawiedliwości oznacza nakładanie na grzeszników kar, które odtwarzają negatywność ich działań (s. 7)

Eusebi w konkretny sposób realizuje, w odniesieniu do różnych fragmentów biblijnych, anulowanie zawartego w nich w naturalny sposób wymiaru odpłatności.

e, 2,1) Fundamentalna odpowiedź Biblii i Tradycji na twierdzenia Eusebi.

Krzyż Chrystusa niech będzie naszym światłem.

Powiedzmy przede wszystkim, że rzeczywistość Boga jest „nieskończenie ponad wszystko, co możemy zrozumieć lub powiedzieć: jest On „Bogiem ukrytym” (Iz 45,15), Jego imię jest niewypowiedziane” (Katechizm 206) ) Boska sprawiedliwość jest nieskończenie super sprawiedliwością, której cechy wyłaniają się z Biblii i Tradycji. P. Bonino stwierdził: „Sprawiedliwy [çaddîq] jest Pan, kocha słuszne rzeczy [çedâqâh]” (Ps 11:7). „Pan króluje, [...] sprawiedliwość [çèdèq] i prawość [miszepât] są podstawą Jego tronu” (Ps 97 [96], 2). Biblia przedstawia nam sprawiedliwość jako jedną z głównych „przymiotów" Boga. Jednakże w Piśmie Świętym „sprawiedliwość" jest pojęciem oryginalnym i złożonym, które nie pokrywa się dokładnie z powszechną filozoficzną koncepcją sprawiedliwości”[357] Według słynnego francuskiego profesora: „Przypisywana Bogu biblijna sprawiedliwość oznacza, że ​​Bóg działa według własnych obietnic, według własnego przymierza. W tym sensie Boża sprawiedliwość oznacza Bożą wierność własnemu planowi zbawienia, a w sumie sprawiedliwość jest równoznaczna z miłosierną miłością... Pojęcie zbawczej sprawiedliwości Boga jest z pewnością centralne w Nowym Testamencie, zwłaszcza od czasów św. Pawła. " (ST Bonino „Miłość…” s. 34s) Z drugiej strony: „… podejście Bożej sprawiedliwości jako sprawiedliwości zbawczej nie wymazuje z Biblii chyba najbardziej powszechnej i rozpowszechnionej idei Bożej sprawiedliwości jako sprawiedliwości wynagradzającej. Bóg jest „Sędzią sprawiedliwym, który bada serce i umysł” (Jer 11:20), który nie czyni różnicy między ludźmi, ale każdemu daje według jego uczynków. Św. Paweł, kładąc nacisk na bezinteresowność zbawienia, pisze jednak: „Dobrą walkę stoczyłem […]. Teraz mam tylko koronę sprawiedliwości, którą Pan, sędzia sprawiedliwy, odda mi w tym dniu „(2 Tm 4-7).” (ST Bonino „Miłość…” s. 8)

Biblia wyraźnie mówi o Bożej sprawiedliwości odwetowej[358]

Tradycja dokładnie zgodna z Biblią potwierdza tę odpłacającą sprawiedliwość z niezwykłą jasnością, jak zobaczymy.

Nasz Bóg jest dobry i po prostu wyraźnie mówi Tradycja[359]

Niezliczone są teksty, które można znaleźć w Tradycji i które dokładnie stwierdzają, że Bóg nagradza ludzi za ich czyny, nagradzając ich lub karząc.[360]

Sąd Boży łączy się z karą, jaką Bóg wymierza za dzieła ludzi.

Orygenes[361], s. Jan Chryzostom [362] oferują ważne teksty, które wskazują na odpłacającą sprawiedliwość Boga. św. dobro odda wieczne dobra, złym odda wieczne zło: „Et bonis bona, et malis mala, sine fine mansura”[363] Inne znaczące stwierdzenia s można znaleźć. Augustyn w tej linii[364] Bóg sądzi, Bóg nagradza i potępia… na podstawie naszych uczynków.

Bóg osądzi nas także przez nas samych.[365] Określam, że najwyższym sędzią będzie zawsze Bóg; iw Nim, w Jego prawdzie, nigdy przeciwko niemu, będziemy osądzać i potępiać samych siebie, jak św. Gregorio Nazianzeno.

Bóg, Najwyższy Sędzia, który jest Prawdą, sprawi, że zobaczymy nasze uczynki i osądzimy w Nim i z Nim nasze życie…

Na soborze w Lyonie odczytano wyznanie wiary Michała Paleologa, zgodnie z którym kto umiera w łasce Bożej otrzymuje nagrodę życia wiecznego, a kto umiera w grzechu ciężkim jest potępiony[366] ta sama doktryna została dogmatycznie zdefiniowana przez papieża Benedykta XII w konstytucji „Benedictus Deus”[367]

Paweł VI stwierdził: „Jest to objawiona przez Boga doktryna, że ​​grzechy pociągają za sobą kary nałożone przez świętość i sprawiedliwość Bożą, za które trzeba zapłacić zarówno na tej ziemi, w bólu, nieszczęściach i nieszczęściach tego życia, a zwłaszcza śmierci, jak i w poza ogniem i mękami lub oczyszczającymi bólami. […] Jakie kary są wymierzane według sprawiedliwości i miłosierdzia przez Boga za oczyszczenie dusz, obronę świętości ładu moralnego i przywrócenie chwały Boga w Jego pełnym majestacie.”[368]

Paweł VI stwierdził również coś znaczącego na temat kary za grzech pierworodny[369]

Veritatis Splendor potwierdza w tej linii bardzo ważne rzeczy (VS n. 73 i 93)… Bóg jest sprawiedliwym i dobrym sędzią, który wynagradza dobro i karze zło. Bóg obdarza nas wieczną nagrodą.

Jak już powiedziano, wiele innych tekstów Tradycji, które stwierdzają, że Bóg nagradza lub karze i które w związku z tym potwierdzają boską sprawiedliwość rozdzielczą, umieszczę na następnych stronach iw następnych paragrafach.

e, 2,1,1) Studium teologiczne zgodne z doktryną tomistyczną o sprawiedliwości odpłacającej w Bogu.

Krzyż Chrystusa niech będzie naszym światłem.

Chcąc głębiej odpowiedzieć na twierdzenia profesora Euzebiego dotyczące sprawiedliwości rozdzielczej w Bogu, wydaje mi się pożyteczne wygłoszenie obszernego dyskursu, który przedstawiam poniżej i który prowadzi nas przede wszystkim do zobaczenia w szczególności tego, czego naucza w tym zakresie. Tomasza z Akwinu.

Mówiąc o sprawiedliwości, Doktor Anielski wyróżnia dwa rodzaje sprawiedliwości, mianowicie przemienną i rozdzielczą (por. IIª-IIae q. 61 a. 1 co). Sprawiedliwość rozdzielcza, jak mówi Arystoteles, „… służy do dystrybucji bezpośredniej…” (Ethica, księga V, cytowana przez św. Tomasza z Akwinu, Suma teologiczna IIª-IIae q. 61 a. 1) zadanie rozdzielania rzeczy wspólnych zgodnie z proporcjonalnością (por. IIª-IIae q. 61 a. 1 co) ... zgodnie z jego normą każdy, kto rządzi lub administruje, daje każdemu według jego godności (por. Iª q. 21 a. 1 co) )

Sprawiedliwość wymienna, na którą składają się te rzeczy, które dokonują się wzajemnie między dwiema osobami, nie znajduje się w Bogu, natomiast sprawiedliwość rozdzielcza znajduje się w Tym, który każdemu daje to, co jest mu właściwe, zgodnie z godnością każdej z istniejących istot i który zachowuje naturę każdego bytu we własnym porządku i wartości (por. Dionigi Aeropagita, „Imiona Boże” c. VIII, cytowane u św. Tomasza z Akwinu, I, q. 21 a. 1); sprawiedliwość rozdzielcza jest zatem w Bogu, który

Boża sprawiedliwość rozdzielcza jest również sprawiedliwością rozdzielczą, ponieważ rozdziela pewne dobra, płacąc, zgodnie ze sprawiedliwością, zasługi stworzeń.

Św. Tomasz wyraźnie mówi w tej linii o sprawiedliwości odpłacającej w Bogu, zwłaszcza w dwóch tekstach („Super Isaiam”, rozdz. 62; „Super Psalmo” 17, n. 14)

W Sumie teologicznej s. Tomasz stwierdza, że ​​sprawiedliwość w Bogu w niektórych przypadkach nazywana jest wygodą (condecentia) Jego dobroci, aw innych odpłatą za zasługi (por. Iª q. 21 a. 1 ad 3). Te same s. Doktor dalej stwierdza w różnych fragmentach, że Bóg wynagradza… [370] W Sumie przeciwko poganom s. Tomasz w różnych artykułach zajmuje się nagrodami i karami, jakie Bóg wymierza ludziom ("Suma przeciwko poganom" księga III cc. 140-145)

Mówi się o zasługach i przewinieniu w związku z karą wymierzoną człowiekowi zgodnie ze sprawiedliwością za to, że działał na korzyść lub szkodę kogoś; czyny ludzkie są zasługą lub przewinieniem wobec Boga (por. I-II q. 21 a.4) i dlatego Bóg słusznie nagradza lub karze tych, którzy je wykonują.

W tym wierszu s. Tomasz stwierdza, że: „… To od tego, kto troszczy się o poszczególnych ludzi, należy przyznać nagrodę za cnotę i karę za grzech…”[371]

Ponadto św. Tomasz, mówiąc o karze, stwierdza, że ​​wszystko, co jest zawarte w określonym porządku, tworzy jedność w stosunku do zasady tego. Z tego wynika, że ​​wszystko, co powstaje przeciwko porządkowi, jest tłumione przez sam porządek lub przez tego, kto stoi na jego czele. Grzech jest aktem nieuporządkowanym, więc kto grzeszy działa przeciwko pewnemu porządkowi, wynika z tego, że z samego porządku ten czyn jest stłumiony. Karą jest właśnie to stłumienie tego, kto dokonuje tego nieuporządkowanego aktu (por. I-II q. 87 a.1).

Należy zauważyć, że represje te mają miejsce ab aeterno, ponieważ Bóg jest wieczny (por. I q. 10 a. 2) i niezmienny (por. I q. 9 a. 1), a więc Bóg, w przeciwieństwie do ziemskiego sędziego, nie zmienia się, nie zmienia się, gdy wydaje wyrok (por. Iª q. 21 a. 1 ad 3), to zdanie jest zarządzone, wręcz „super zarządzone” od wieczności!

Tak jak stworzenie rozumiane w sensie czynnym nie oznacza przemiany w Bogu i oznacza Boskie działanie, to znaczy Boską istotę w relacji do stworzenia (por. Iª q. 45 a. 3 ad 1), tak samo jest z dziełem sprawiedliwość, którą Bóg dokonuje, dając stworzeniom to, co słuszne na podstawie ich uczynków, jest w równym stopniu boskim super działaniem, czyli boską super esencją, niezmienną i wieczną, w relacji do stworzenia.

Kontynuuje s. Tomasz mówiąc, że zgodnie z trzema rozkazami, którym podlega ludzka wola, człowiek może zostać ukarany potrójną karą. Przede wszystkim bowiem osoba ludzka podlega porządkowi własnego rozumu; po drugie, podporządkowana jest porządkowi człowieka, który rządzi ludźmi z zewnątrz, zarówno w sferze duchowej, jak i doczesnej, zarówno w sferze politycznej, jak i ekonomicznej; po trzecie, podlega uniwersalnemu porządkowi boskiego rządu.

Z powodu grzechu każdy z tych porządków jest wypaczony: kto grzeszy przeciwko rozumowi, przeciwko prawu ludzkiemu i przeciwko prawu Bożemu, ponosi zatem trzy kary: pierwsza, którą sam na siebie nakłada i jest to wyrzut sumienia sumienia; druga, którą wlewają mu ludzie; trzeci, który jest mu dany przez Boga (por. I-II q. 87 a.1).

Co więcej, nawet w karze, jaką człowiek wymierza samemu sobie i innym ludziom, musimy także widzieć działanie Boga; w rzeczywistości, jak s. Tomaszu Bóg działa w każdym pracowniku (por. I q. 105 a. 5); w szczególny sposób zatem Bóg działa przez tych, których umieścił na czele wspólnot. W tym wierszu, jak widzieliśmy powyżej, w komentarzu do listu do Rzymian rozdz. 13 ust. Tomasz stwierdza, że ​​książęta noszą miecze symbol karnej władzy władzy, która obejmuje również władzę zabijania, i w tym przejawia się ich bycie sługami Boga, którzy wymierzają karę, aby wykonać sprawiedliwy wyrok Boży na tych, którzy grzeszą. Poprzez te zasady, które słusznie karzą winnych, Bóg działa w szczególny sposób. Tomasz w tej linii nie tylko jest zgodne z prawem, ale zasługuje na gorliwe działanie, aby wykonać sprawiedliwy sąd Boży nad tymi, którzy zgrzeszyli (por. Super Rzym., Rozdz. 13 l. 1). Św. Tomasz, który wyraźnie potwierdza legalność kary śmierci, oczywiście włącza karę śmierci do kar, jakie mogą wymierzać książęta, io których właśnie nam mówił.

Zasady, czyli władza, na tyle, na ile używają swojej władzy zgodnie ze sprawiedliwością, są zatem narzędziami Boga i w ich dziele Bóg działa w szczególny sposób, wymierzając karę śmierci według sprawiedliwości, to Bóg działa przez nich.

Z drugiej strony, jak św. Tomasz w 49 kw. 2 Odpowiedź na zarzut 2: Skutek wadliwej drugiej przyczyny zostaje sprowadzony z powrotem do niezawodnej pierwszej przyczyny tego, co ma z istoty i doskonałości, ale nie z powodu tego, co ma wadę: wszystko, co jest z bytu i działania w złym działaniu, jest przywracane do Bóg jako jego przyczyna, ale to, co jest w niej ułomne, nie jest spowodowane przez Boga, ale przez drugą przyczynę, która jest ułomna.

W tej linii w działaniu księcia niesłusznie wymierzającego karę śmierci, wbrew woli Bożej, należy wyróżnić:

1) czym jest podmiot, który właśnie prowadzi z powrotem do Boga jako swojej przyczyny;

2) czego brakuje i co jest grzeszne, a co właśnie jest spowodowane nie przez Boga, ale przez grzech księcia.

Kara jest proporcjonalna do grzechu – wyjaśnia św. Tomasza, aw grzechu należy wziąć pod uwagę dwie rzeczy: pierwszą jest, w przypadku grzechu śmiertelnego, odejście od niezmiennego dobra, które jest nieskończone, a w tym aspekcie grzech jest nieskończony; druga to nieuporządkowane nawrócenie na zmieniające się dobro, az tej strony grzech jest ograniczony; dlatego ze strony oddalenia się od Boga nieskończona kara odpowiada grzechowi, który nazywa się karą szkody i jest utratą nieskończonego dobra, czyli Boga, karą sensu (por. I-II q. 87 a.4).

Kara jest współmierna do winy, jeśli chodzi o surowość, zarówno w sądzie Bożym, jak i ludzkim, wyjaśnia s. 87. Tomasz (por. Iª-IIae q. 3 a. XNUMX)

Bóg karze i nagradza w tym życiu i w następnym, po śmierci, wbrew temu, co mówi Eusebi [372].

Św. Tomasz precyzuje (I-II q. 87 a. 8 in c.), że niektóre kary za grzech dotyczą tylko tych, którzy go popełniają, inne rozciągają się na innych ludzi.

Podsumowując: w Bogu jest sprawiedliwość odpłacająca, dlatego On ustanowił od wieczności, wraz z nagrodami dla sprawiedliwych, kary za grzech; Bóg wymierza takie kary jako sędzia człowieka, podczas gdy człowiek wymierza je swoim grzechem. Takie kary mogą również rozciągać się w pewien sposób na inne osoby, które nie są bezpośrednio sprawcami takich grzechów”.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

e, 2,1,2) Wyjaśnienia dotyczące Chrystusa, który sądzi i potępia.

Nie widzę tematu Chrystusa Sędziego potraktowanego przez Euzebiego... ani dobrze przestudiowanego w klasycznej linii, egzegezy słynnego zdania ewangelicznego wypowiedzianego przez Chrystusa: „Odejdźcie ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny!” (Mt 25,41), ale jest to zrozumiałe, w rzeczywistości wszystko to potwierdza właśnie, że Chrystus jest sędzią i potępieniem, a to jest wprost sprzeczne z twierdzeniami Euzebiusza…

Wiele tekstów biblijnych ojców, wielkich świętych i doktorów, głębokie teksty św. Magisterium potwierdza, że ​​Bóg, a zatem i Chrystus, osądza i potępia; żeby nie pozostać niejasnym, poniżej przedstawię niektóre teksty w sposób bardziej precyzyjny niż te, które przed chwilą wskazałem.

Biblia jasno określa sąd Chrystusa (por. J 5,22.27; Mt 25,31; Dz 10,42; 17,31; 2 Tm 4,1)

Wyznanie wiary apostolskiej wyraźnie mówi, że Chrystus: „zasiada po prawicy Boga Ojca wszechmogącego: stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych”.

Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskie stwierdza: „I znowu przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a jego panowanie nie będzie miało końca”.

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza w nr. 679: „Chrystus jest Panem życia wiecznego. Pełne prawo do ostatecznego osądzenia dzieł i serc ludzkich należy do Niego jako Odkupiciela świata”. W tym wierszu por. także ten sam Katechizm w n. 682. Chrystus zatem nagrodzi lub ukarze….

Katechizm Rzymski stwierdza: „Dla jasności, proboszczowie wyraźnie rozróżnią dwie epoki, w których każdy musi stawić się przed Panem, aby zdać sprawę ze swoich myśli, uczynków, słów, a następnie wysłuchać bezpośredniego wyroku sędzia. "[373]… Wtedy Chrystus nagrodzi lub ukarze….

Św. Tomasz wyraźnie wyjaśnia, że ​​Bóg nagradza i potępia (św. Tomasz z Akwinu, „Sum Against the Gentiles”, wyd. UTET, wydanie pierwsze eBook: marzec 2013, l. III. rozdział CXL)

Św. Tomasz stwierdza również, że: „(…) władza sądownicza jest prerogatywą wspólną całej Trójcy: co jest prawdą. Jednak przez przywłaszczenie przypisuje się go Synowi ... ”[374] … Wtedy Chrystus nagrodzi lub ukarze…. Doktor Anielski potwierdza tę doktrynę w innych swoich pismach[375] Chrystus jest bezwzględnie Sędzią, Tym, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem.

Słowa s. Tomasz pomaga nam dogłębnie zrozumieć to, co mówi Katechizm Kościoła Katolickiego, gdy stwierdza: „… Syn nie przyszedł, aby sądzić… Wszyscy już sądzą za odrzucenie łaski w obecnym życiu siebie dla siebie (por. J 3,18; 12,48). Otrzymuje według swoich uczynków (por. 1 Kor 3,12-15) i może także potępić siebie na wieczność, odrzucając Ducha miłości. (por. Mt 12,32; Hbr 6,4-6; 10,26-31) „(Katechizm Kościoła Katolickiego n. 679) Chrystus jest absolutnie Sędzią, pierwsza część n. 679 i n. 682, który potwierdza, że ​​pełne prawo do ostatecznego osądzania dzieł i serc ludzkich należy do Chrystusa, pomaga nam dokładnie zinterpretować drugą część n. 679 cytowany powyżej. Chrystus jest Zbawicielem, ale także Sędzią i będzie sądził: nagrodzi i potępi. Osąd będzie oparty na naszych działaniach iw tym sensie Katechizm mówi, że każdy osądza za siebie. Dokładniej: nie chodzi o to, że naprawdę i bezwzględnie osądzamy siebie samych, ale, jak wspomniano, naszym zachowaniem określamy sąd Chrystusa. Bóg jest Sędzią, zwłaszcza gdy sąd prowadzi do wiecznej rzeczywistości błogości lub cierpienia. Katechizm przy n. 679 musi jasno powiedzieć, że każdy otrzymuje według swoich uczynków (por. 1 Kor 3,12, 15-682), to znaczy otrzymuje nagrodę lub karę, którą wymierza Chrystus: i umarłych objawi tajemne usposobienie serc i odda każdemu zgodnie z jego uczynkami i zgodnie z przyjęciem lub odrzuceniem łaski.” (Katechizm Kościoła Katolickiego n. XNUMX)

W notatce Katechizm podaje tekst z rozdz. 3 Ewangelii Jana; komentując ten fragment s. Tomasz potwierdza, że ​​w pierwszym przyjściu Jezus przyszedł po sąd rozeznania, a nie po sąd potępiający, ale w drugim przyjściu przyjdzie po sąd potępienia (Super Io., Rozdz. 3 l. 3)

W przypisie do rz. 679 Katechizm podaje także tekst z rozdz. 12 Ewangelii Jana, s. Tomasz komentuje ten tekst jasno w ten sposób: Chrystus będzie sądził i potępia, jest Prawdą, która sądzi, a także pozwala duszom sprawiedliwie osądzać same siebie o swoich uczynkach… (Superego, rozdz. 12 l. 8) i Kościele, którego Głową jest Chrystus, zjednoczy się z Nim w sądzie i potępieniu. Dlatego Sędzią jest zawsze Chrystus, a nigdy my. Przyjmujemy Prawdę, a zatem wyrok, który ustanawia Chrystus iw tym sensie możemy osądzać samych siebie w pewien sposób, ale Najwyższym Sędzią jest On, to Jego Sąd jest ważny, ponieważ tylko On wszystko wie i jest Sprawiedliwością. Dlatego to nie my sami siebie osądzamy, ale On, Jego suwerenna Prawda osądza w sposób najbardziej sprawiedliwy i doskonały, o ile ją przyjmujemy, my również możemy osądzać siebie w Nim i z Nim, nigdy przeciwko Niemu, ponieważ jest Najwyższym Sędzią .

Taki najwyższy sąd o wieczności nie może po prostu konkurować z nami, tylko Bóg może sądzić z pełną prawdą, nie może być po prostu człowiekiem, który osądza samego siebie, bo człowiek nie poznaje siebie w pełni zgodnie z prawdą, tylko Bóg wie doskonale i może dokonać doskonałego osądu , to samo dla wszystkich! Uczynienie człowieka doskonałym i prawdziwym sędzią samego siebie, z wyłączeniem Najwyższego Sędziego, którym jest Bóg, jest absurdalnym przebóstwieniem i ubóstwieniem nicości i ludzkiej ignorancji... słuszny i doskonały; o ile to przyjmujemy, my również możemy osądzać siebie w Nim iz Nim, nigdy przeciwko Niemu, ponieważ On jest Najwyższym Sędzią.

Powiedzieć, że to po prostu my sami siebie osądzamy, znaczy ośmieszać ostateczny sąd, bo dobrze wiemy, że: nikt nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie… Podczas gdy w świecie obowiązuje zasada, że ​​nikt nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie. ma zastosowanie jego własna sprawa, a zatem w rozprawach sędzia różni się od oskarżonego, właśnie najważniejszy wyrok, czyli wyrok ostateczny, zostałby wydany przez tego, kto jest najgorszym sędzią dla własnej sprawy, czyli przez samego oskarżonego : co jest absurdalne i śmieszne!

Katechizm Rzymski stwierdza w tym wersecie: „Wtedy, zwracając się do tych, którzy będą po jego lewej stronie, wymierzy im sprawiedliwość tymi słowami: Precz ode mnie, przeklęci, do ognia wiecznego, przygotowanego dla diabła i jego aniołowie (Mt 25,41). … Nazywa się to przez teologów karą za szkody”

Następnie podążaj za słowami: „do wiecznego ognia”; jest to drugi rodzaj kary, którą teologowie nazywają karą zmysłową, ponieważ jest ona odbierana zmysłami ciała… Nasz Pan i Zbawiciel słusznie wyda ten wyrok przeciwko bezbożnym…”[376] Chrystus, Najwyższy Sędzia, jest Tym, który wymierza karę szkody i sensu.

Słowa Ewangelii przytoczone w tym fragmencie z Katechizmu Rzymskiego są pouczające, a św. Alfons, zabierając je z powrotem, stwierdza: „Dusza, która wychodzi z tego życia w niełasce Bożej, zanim sędzia ją potępi, potępi samą siebie, a potem usłyszy straszny wyrok zapowiedziany przez Jezusa-Chrystusa…”[377] Skazanie, które dusza sama z siebie czyni, jest wykonaniem potępienia Najwyższego Sędziego!

Dodaje s. Lekarz neapolitański: „Co zrobi grzesznik, co grzesznik odpowie przed Jezusem Chrystusem jako sędzią? ... Tu wreszcie sędzia wyda wyrok. „Discece to me, maledicte, in ignem aeternum” (Mat. 25, 41: „Discece to me, maledicte, in ignem aeternum”).[378] Chrystus jest sędzią… sądzi i potępia… a Kościół jest z Nim zjednoczony.

Do diabła, zauważ to dobrze, oznacza wyrok wiecznej kary wiecznej. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy w tym wierszu przy n. 1034: „Jezus wielokrotnie mówi o „gehennie”, o „ogniu nieugaszonym” (por. Mt 5,22.29; 13,42.50; Mk 9,43-48)... Jezus zapowiada... i wypowie zdanie: „Daleko ode mnie, przeklęty, w wiecznym ogniu! "(Mt 25,41)." Podkreślam: on, czyli Chrystus, wyda wyrok: „Odejdźcie ode mnie przeklęci w ogień wieczny! "(Mt 25,4). Wtedy Chrystus osądzi i potępi na wieczne potępienie tych, którzy na to zasłużyli!

Eusebi mówi o odwecie Arystotelesa (s. 47) ... ale nie odnosi się do odwetu biblijnego: "... święty tekst mówi:" Aby zrozumieli, że z tymi samymi rzeczami, za które się grzeszy, z nimi jest następnie karany „(„ per quae peccavit, per haec et torquetur ”, Mdr 11,16:XNUMX).

Temat odwetu jest wielokrotnie podejmowany w Piśmie Świętym: „Dlatego tych, którzy żyli niesprawiedliwie z głupotą, dręczyliście ich własnymi obrzydliwościami” (Mdr 12,23, a także 16,1 i 18,4).[379] Zobacz także w tym wierszu afirmacje Apokalipsy, rozdz. 18. Kara odwetu jest dobrze zakorzeniona w Prawdzie, którą dał nam Bóg, a słabe i wypaczone wypowiedzi Euzebiusza nie mogą jej wymazać!

e, 2,2) Eusebi chce usunąć wymiar kary z konsekwencji grzechu Adama.

Eusebi mówi o grzechu pierworodnym i praktycznie usuwa karciwy wymiar skutkom grzechu Adama, w szczególności stara się skasować prawdę, za którą Bóg ukarał ludzkość z powodu grzechu pierworodnego[380] Wobec twierdzeń Euzebiego Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza w odniesieniu do grzechu pierworodnego, opierając się w szczególności na tekstach najwyższego stopnia magisterium Soboru Trydenckiego, że jest wydarzeniem pierwotnym, które nastąpiło na początku historii i który naznacza całą historię: „Objawienie daje nam pewność wiary, że cała ludzka historia jest naznaczona grzechem pierworodnym popełnionym dobrowolnie przez naszych ojców.[381]„(Katechizm Kościoła Katolickiego nr 390)

Papież Benedykt powiedział kilka ważnych rzeczy, podkreślając historyczny wymiar tego grzechu[382]

Benedykt XVI stwierdził także: „” Tajemnica Niepokalanego Poczęcia Maryi, którą dziś uroczyście celebrujemy, przypomina nam dwie fundamentalne prawdy naszej wiary: przede wszystkim grzech pierworodny, a następnie zwycięstwo nad nim łaską Chrystusa, zwycięstwo, które w sposób wzniosły jaśnieje w Najświętszej Maryi Pannie”.[383] ...grzech pierworodny jest podstawową prawdą naszej wiary!

Kościół strzeże dogmatu o grzechu pierworodnym: „… jeżeli w wierze Kościoła dojrzała świadomość dogmatu grzechu pierworodnego, to dlatego, że jest on nierozerwalnie związany z innym dogmatem, dogmatem zbawienia i wolności w Chrystusie."[384] ... Grzech pierworodny jest dogmatem ...

Jak powiedział: Eusebi praktycznie usuwa wymiar kary z konsekwencji grzechu Adama… Poniżej zobaczymy, jak wymiar kary konsekwencji grzechu jest bardzo wyraźnie poświadczony przez Biblię i Tradycję, która interpretuje Biblię.

e, 2,2,1) Biblijna i nauczycielska odpowiedź na afirmacje Eusebiego

Biblijny tekst odniesienia, wskazujący na działanie sprawiedliwości odpłacającej na naszych przodkach po grzechu, to Księga Rodzaju 3,16-19. Wymiar karciowy zawarty w tym tekście jest oczywisty. Słynny biblista Spadafora w swoim Słowniku Biblijnym mówi, mówiąc o śmierci, że jest to: „Konsekwencja i kara za grzech (por. Adam): Rdz 2, 27; 3, 3. ” [385]

Przed nim ks. M. Sales: „Grzech jest więc przyczyną śmierci, a śmierć jest karą za grzech (Gen. II, 17; III, 19; Sap. I, 13, itd.)”. [386] „Nowy wielki komentarz biblijny” na s. 15[387] Za grzech pierworodny Bóg nałożył na człowieka różne kary, łącznie z karą śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Na II Synodzie w Orange znajdujemy ważne stwierdzenia o Bożej sprawiedliwości w działaniu po grzechu pierworodnym[388]  dla nas oznacza to w szczególności, że śmierć jest karą za grzech pierworodny i że razem ze śmiercią jest, jako kara za grzech, degradacja natury ludzkiej, oznacza to również, że kara za grzech Adama i Ewy dotknęła jej nie tylko je, ale także całe potomstwo. Te same prawdy głoszone są przez Sobór Trydencki: „Kto nie przyznaje, że pierwszy człowiek Adam, przekraczając przykazanie Boże w niebie, natychmiast utracił świętość i sprawiedliwość, w której został stworzony i który poniósł za ten grzech uchybienia w gniew i oburzenie Boga, a więc w śmierci, którą Bóg najpierw mu zagroził, a wraz ze śmiercią w niewolę tego, który później miał władzę nad śmiercią, czyli diabła (21) „i że Adam z powodu tego grzechu zepsucia został pogorszony w duszy i ciele: niech będzie przeklęty”. [389]

W wyznaniu wiary św. Paweł VI czyta w tym wersecie: „Wierzymy, że w Adamie wszyscy zgrzeszyli; co oznacza, że ​​pierwotna wina, którą popełnił, spowodowała, że ​​ludzka natura, wspólna wszystkim ludziom, popadła w stan, w którym ponosi konsekwencje tej winy, a który nie jest już stanem, w jakim znajdowała się na początku u naszych przodków , ukonstytuowany w świętości i sprawiedliwości, w którym człowiek nie znał ani zła, ani śmierci. Jest to natura ludzka tak upadła, odarta z łaski, która ją przyodziała, zraniona własnymi siłami natury i poddana panowaniu śmierci, że jest przekazywana wszystkim ludziom; i w tym sensie każdy człowiek rodzi się w grzechu.”[390] Zauważ, że jest to wyznanie wiary, a więc ma duże znaczenie doktrynalne! Konsekwencje tekstu, który właśnie przeczytałem, są karami, w rzeczywistości, jak widać: „… jest to doktryna objawiona przez Boga, że ​​grzechy obejmują kary nałożone przez świętość i sprawiedliwość Bożą”. (Paweł VI „Indulgentiarum Doctrina”).

Św. Jan Paweł II wygłaszał różne wypowiedzi w linii, którą widzimy[391] Grzech Adama został więc ukarany, a kary nałożone za grzech pierwszych rodziców rozprzestrzeniły się na wszystkich potomków. Orygenes stwierdza w związku z tym: „...człowiek, przez karę za grzech, wyszedł z raju wolności do niewoli tego świata”.[392]

Katechizm Kościoła Katolickiego w sygn. 399 ust. wymienia wszystkie dramatyczne konsekwencje grzechu pierworodnego, w tym śmierć i cierpienie. W tej linii Katechizm precyzuje także, jakie są kary za grzech: kara wieczna i kara doczesna (por. Katechizm Kościoła Katolickiego n. 1472).

Śmierć i wszelkiego rodzaju próby są doczesnymi karami za grzech pierworodny.

Benedykt XVI stwierdził: „…Bóg… nie stworzył śmierci, ale wkroczyła na świat z zazdrości diabła, który buntując się przeciwko Bogu, zwabił także ludzi w zwiedzenie, prowadząc ich do buntu (por. Mądrość 1, 13-14; 2, 23-24).” [393]

Podsumowując: Bóg odpłaca za zło sprawiedliwą karą, którą najpierw uderzył w naszych rodziców i nas, ich potomków, za grzech pierworodny; wszystko to oczywiście oznacza, co jeszcze lepiej zobaczymy na następnych stronach, że w Bogu jest sprawiedliwość odpłacająca.

W przypadku wczesnego ludzkiego grzechu, który jest przedmiotem twierdzeń Eusebiego, na które odpowiadamy, w oparciu o twierdzenia s. Tomasz widziany powyżej (por. I-II q. 87 a.1), musimy powiedzieć, że kary spowodowane przez ten grzech są dwie: kara nałożona na nich przez nich samych, a jest to wyrzut sumienia i kara, która jest narzucony im przez Boga.

W sprawiedliwej karze, jaką wymierzają sobie pierwsi ludzie, musimy także widzieć działanie Boga, jak powiedziałem wcześniej w tym akapicie; w rzeczywistości, jak s. Tomaszu Bóg działa w każdym człowieku (por. I q. 105 a. 5).

Co się tyczy kary nałożonej bezpośrednio przez Boga na pierwszych ludzi, należy powiedzieć, że jest to represje wobec tego, kto dokonuje nieuporządkowanego czynu, represje dokonane przez Boga (por. I-II q. 87 a.1 ).

Potępienie, że Bóg „super dekretuje” od wieczności, ale które wypełnia się w historii, obejmuje także cierpienie i śmierć dla ludzi jako karę.

Św. Tomasz stwierdza w szczególności w odniesieniu do kary śmierci „Homo ergo demerendo causa est mortis, sed Deus, ut iudex. Salary enim peccati mors, Rz VI, 23.” (Super Hebr. [Rep. Vulgata], rozdz. 9 l. 5) Człowiek ze swoim grzechem jest przyczyną śmierci, ale Bóg jest przyczyną śmierci, ponieważ jest sędzią i precyzyjnie wymierza karę śmierci ab aeterno za grzech.

Nie powinniśmy więc wyobrażać sobie Boga jako postaci, która w obliczu grzechu i reagując na niego, jak sadystyczny kat, wymierza człowiekowi karę szalejącą… ani nie powinniśmy wyobrażać sobie go jako gwałtownego, który reaguje na jego wrogowie, którzy go nienawidzą, szaleją na niego. Bóg jest niezmienny i od wieczności zadekretował w swojej Mądrości i Miłosierdziu sprawiedliwą karę złych, od wieczności zadekretował sprawiedliwą karę za grzech. Adam i Ewa, zgrzeszywszy, zostali ukarani przez Boga zgodnie z tym dekretem, a „zewnętrzny” wymiar nałożenia kary, który Eusebi usiłuje znieść, jest bardzo widoczny w Biblii: Bóg wyraźnie potępia mężczyznę i kobietę w rozdz. 3 Księgi Rodzaju za ich grzech i ostatecznie wypędza ich z ziemskiego raju; są to bardzo wyraźne działania wskazujące na karę Bożą dotykającą Adama i Ewę. Kolejne strony Biblii dokładniej wyjaśniają negatywne skutki takiego grzechu pierworodnego.

To, co zostało powiedziane do tej pory, pomaga nam zrozumieć, co stwierdza Katechizm Kościoła Katolickiego, gdy mówi o karze doczesnej i karze wiecznej: „Te dwie kary nie mogą być rozumiane jako rodzaj zemsty, którą Bóg wymierza z zewnątrz, ale jako wywodzący się z samej natury grzechu”. (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 1472)

Bóg nie jest sadystycznym katem, który mści się nienawiścią i wymierza karę, wściekając się na człowieka.

Jak wyjaśnia s. Tomasz: człowiek z grzechem jest przyczyną śmierci, to znaczy człowiek z grzechem powoduje karę śmierci, dlatego kara śmierci wywodzi się z natury grzechu, ale z drugiej strony Bóg jest przyczyną śmierci w tym, jak bardzo jest niezmiennego i najświętszego sędziego, który w rzeczywistości nałożył ab aeterno według swojej sprawiedliwości karę śmierci za grzech, to znaczy ustanowił tę karę na wieki i dlatego ją nałożył.

Św. Tomasz precyzuje (I-II q. 87 a. 8 in c.), że niektóre kary za grzech dotyczą tylko tych, którzy go popełniają, inne rozciągają się na innych ludzi, w tym wierszu niektóre kary za grzech Adama i Ewę rozciągają się na wszystkich ludzi, inni, bardziej bezpośrednio spowodowani ich osobistym grzechem, nie rozciągają się na całą ludzkość.[394] W ten sposób kara wymierzona w przodka spada na potomków.

Podsumowując: w Bogu jest sprawiedliwość odpłacająca, dlatego On ustanowił od wieczności, wraz z nagrodami dla sprawiedliwych, kary za grzech; Bóg wymierza takie kary jako sędzia człowieka, podczas gdy człowiek wymierza je swoim grzechem. Takie kary mogą również rozciągać się w pewien sposób na inne osoby, które nie są bezpośrednio sprawcami takich grzechów; Grzech pierworodny w tej linii zadał w szczególny sposób ból nie tylko Adamowi i Ewie, ale także ludzkości.

e, 2,2,2) Wyjaśnienia dotyczące „początku” śmierci.

Z wyraźnym zamiarem posunięcia się aż do stwierdzenia, że ​​Bóg nie płaci, a zatem nie karze, grzeszy śmiercią, cytuje w przypisie Eusebi[395] teolog prawosławny, który twierdzi, że według naszych autorów zachodnich śmierć byłaby fenomenem pochodzącym od Boga, rodzajem stworzenia Bożego, podczas gdy pisarze pierwszych dwóch wieków i Ojcowie greccy temu zaprzeczają.

Odpowiadam prof. Eusebi i teolog, przede wszystkim wskazując na to, co powiedziałem nieco powyżej.

Słynny biblista Spadafora w swoim Słowniku Biblijnym mówi, mówiąc o śmierci, że jest to: „Konsekwencja i ból grzechu (patrz Adam)” („Śmierć” w Spadafora (kier.) „Słownik Biblijny” Studium 1963 2 tomy ( AM; MZ), przed nim również powiedział to ks.

Za grzech pierworodny Bóg nałożył na człowieka różne kary, łącznie z karą śmierci.

Na II Synodzie w Orange ogłoszono, że śmierć jest karą za grzech pierworodny [396]

Coś podobnego ogłoszono na Soborze Trydenckim [397]

W wyznaniu wiary św. Paweł VI czytał w tym wersecie, że natura ludzka upadła z powodu grzechu pierworodnego: „…odarta z łaski, która ją okryła, zraniona we własnej naturalnej sile i poddana władzy śmierci, która jest przekazywana wszystkim ludziom; i w tym sensie każdy człowiek rodzi się w grzechu.”  [398] Afirmacje w tym kierunku znajdują się także w innych tekstach papieży[399]

Śmierć i wszelkiego rodzaju próby są doczesnymi karami za grzech pierworodny.

Odpowiadam również prof. Eusebi i rosyjski teolog ze słowami św. Tomasz zatem: porządek wszechświata dotyczy także porządku sprawiedliwości, który wymaga wymierzenia sprawiedliwej kary grzesznikom. Bóg, który jest Sprawiedliwością i najdoskonalszym Porządkiem i jest architektem stworzenia i jego porządku, właśnie dlatego jest Tym, który wyrządza to zło, które jest karą, dlatego jest (Super) Autorem zła, które jest karą, ale nie tego zła, które jest winą (por. Iª q. 49 a. 2 co.).

Bóg jest „Super Życiem” i jest „Super Sprawiedliwość”, „Super Doskonałość” i najwyraźniej od wieczności orzekł, że karą za ten pierworodny grzech człowieka jest także śmierć; śmierć nie jest właściwie stworzona przez Boga, stworzenie implikuje, że coś jest uczynione z niczego, według św. substancji, bez zakładania jakiejkolwiek istoty, która jest niestworzona lub stworzona przez inną rzeczywistość.[400] Śmierć tak naprawdę nie jest stworzeniem, nie jest dobrem, ale jest brakiem doskonałości, jest złem, które Bóg wyrządza ab aeterno za grzech.

Wyjaśnij Tomasza, że ​​Bóg, gdy powoduje porządek wszechświata, który jest dobrem, konsekwentnie i prawie przypadkowo powoduje zepsucie rzeczy, zgodnie z wyrażeniem Pisma Świętego zawartym w I Król. 2 „Pan zabija i ożywia”, jeśli Na z drugiej strony Biblia stwierdza, że ​​„Bóg nie uczynił śmierci” (Mdr 1), należy to interpretować w tym sensie, że Bóg nie chciał śmierci bezpośrednio (por. Iª q. 49 a. 2 co.).

Św. Tomasz również stwierdza w tym względzie, że człowiek ze swoim grzechem jest przyczyną śmierci, ale Bóg jest przyczyną śmierci, ponieważ jest Sędzią i precyzyjnie nakłada ab aeterno karę śmierci za grzech. (Super hebr., rozdz. 9 l. 5)

W Compendium Theologiae s. Tomasz potwierdza, że ​​karą za grzech pierworodny jest także śmierć i Chrystus chciał ją wycierpieć, chociaż nie zgrzeszył, aby nas zbawić. (Compendium theologiae, lib. 1 rozdz. 227 co.)

Bóg jest (Super) Autorem zła, które jest karą, ale nie tego zła, które jest winą (por. Iª q. 49 a. 2 co.).

Bóg może odebrać to, co dał, to znaczy doskonałość, a zatem i życie, od tych, którzy nie zasługują… oraz Pisma i Tradycji, o których mowa. Tomasz idzie za nimi, stwierdzają to bardzo wyraźnie.

Z drugiej strony także s. Jan Chryzostom w XVII homilii na temat Rodzaju stwierdza, że ​​w słowach Rodz. PG 3,17, 53. hom. XVII n. 145).

Przyczyną śmierci jest z pewnością człowiek, który zgrzeszył, ale z drugiej strony Bóg jest również przyczyną śmierci, ponieważ ab aeterno potępił i ukarał grzech Adama i Ewy nawet śmiercią.

Św. Tomasz, który znał Ojców Kościoła, w tym wschodnich, i był mocno zakorzeniony w Tradycji, pod przewodnictwem Ducha Świętego podjął na nowo ich myślenie i wyjaśnił, że przyczyną śmierci jest z pewnością człowiek, który zgrzeszył, ale z drugiej strony Bóg jest również przyczyną śmierci, ponieważ ab aeterno potępił i ukarał grzech Adama i Ewy śmiercią.

e, 2,3) Eusebi chce usunąć wymiar kary z kar biblijnych, opierając się na „przemocy” przypisywanej Bogu w Biblii.

Odnośnie twierdzeń Eusebiego o biblijnych karach i przemocy przypisywanej Bogu[401] Przede wszystkim należy zauważyć, że Eusebi nie precyzuje dobrze, co rozumie przez przemoc.

Zdrowa teologia stwierdza, że ​​Bóg jest nieskończoną doskonałością i dlatego nie jest gwałtowny, gdyż przez przemoc rozumiemy coś złego, brutalnego, sprzecznego ze sprawiedliwością; Tak rozumiana przemoc jest sprzeczna z doskonałością, sprawiedliwością i boską miłością (zob. „Przemoc” w internetowej Encyklopedii Treccani, www.treccani, http://www.treccani.it/vocabolario/ricerca/przemoc/; „Gwałtowny” w Encyklopedii on-line Treccani, www.treccani http://www.treccani.it/vocabolario/violento/)

Bóg jest absolutną superdoskonałością i karze, pozostając niezmienny, nie czyniąc przemocy w tym znaczeniu; kary, które On wymierza, są aktami sprawiedliwości, a nie przemocy, a nawet kiedy musi wymierzyć bardzo bolesne kary lub śmierć, takie wymierzenie nigdy nie jest aktem przemocy; podobnie władza, która zgodnie ze sprawiedliwością wymierza swoim poddanym nawet bardzo bolesne, a nawet śmiertelne kary, nie jest gwałtowna, a działanie tych, którzy słusznie bronią się przed niesprawiedliwym agresorem i udaje im się go zabić zgodnie ze sprawiedliwością.

Gwałtowni są bezbożni, którzy popełniają zbrodnie, a nie gwałtowni, którzy, prawdziwie z boskiego nakazu, działają i popełniają czyny na ludziach lub narodach. Jeśli Bóg coś nakazuje w swojej Mądrości i Miłości, to wie bardzo dobrze, co robi, jest Panem i jest Miłością; prawdziwe dobro polega na robieniu tego, czego Bóg chce.

Sobór Watykański I stwierdził o naszym Bogu: „Święty rzymskokatolicki Kościół Apostolski wierzy i wyznaje, że tylko jeden jest żywym i prawdziwym Bogiem… nieskończonym dla… wszelkiej doskonałości…” (Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna „Dei Filius” tam)

Papież Leon XIII określił: „Bóg sam najbardziej opatrzny, nieskończenie dobry i potężny…”[402] Bóg jest dobry i zawsze czyni dobre uczynki, Bóg jest doskonały, nie jest gwałtowny!

Szczególnie w interesie naszego badania nad karą śmierci dla przestępców jest oczywiste, że wyroki śmierci na niektórych przestępców ogłoszone i zastosowane w Biblii zgodnie z wolą Bożą nie są gwałtem w tym właśnie znaczeniu, a wyrok na potępienie nie jest gwałtowna dla zbuntowanych aniołów i grzeszników. Mówiąc bardziej ogólnie, nakazy pochodzące od Boga, który jest nieskończoną sprawiedliwością i dobrocią, nie są gwałtowne, ale w najwyższym stopniu sprawiedliwe.

Z drugiej strony trzeba wziąć pod uwagę, że Biblia wyraźnie pokazuje, jak przemoc rozumiana jako coś złego, brutalnego, sprzecznego ze sprawiedliwością wkracza na świat ludzi z grzechem Adama i Ewy i rozprzestrzenia się na całą ludzkość. To my, grzesznicy, gwałtowni i głupi, więc podwójnie absurdalne i głupie jest to, że ktokolwiek z nas, grzeszników, chce osądzać boskie sądy.

Bóg przez Objawienie pomaga człowiekowi przeciwstawić się tej przemocy, czyni to już ze Starym Testamentem, robi to jeszcze bardziej ze Starym Testamentem.

Przyjście Jezusa Chrystusa, prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka, dopełniło tego, co Bóg już zaczął czynić; Wraz z przyjściem Chrystusa, poprzez swoje świadectwo, Bóg doprowadził człowieka do pełniejszego urzeczywistniania jego woli, także w odniesieniu do zwycięstwa nad przemocą.

Międzynarodowa Komisja Teologiczna stwierdziła: „Dla ogólnego teologicznego rozszyfrowania tematu świętej przemocy na kartach biblijnych, refleksja teologiczna tradycyjnie kwestionuje dwa kryteria. Z jednej strony tradycja teologiczna podkreśla pedagogiczny charakter objawienia historycznego, które musi otwierać się w kontekście odbioru surowego i plemiennego, bardzo odmiennego od tego, który kształtuje dziś naszą wrażliwość. Z drugiej strony podkreśla historyczność wypracowania wiary poświadczonej w pismach biblijnych, uwypuklając dowody ewolucyjnej dynamiki sposobów przedstawiania i osądzania przemocy: w perspektywie jej stopniowego przezwyciężania, z punktu widzenia pogląd wiary w Boga stworzenia, przymierze zbawienia”.[403]

Od przemocy spowodowanej grzechem Bóg wyzwala ludzi za pomocą pedagogiki, która jest ukazana w Objawieniu, ta pedagogika sprawia, że ​​wiara ludu Bożego rozwija się, aby zawsze lepiej mógł przezwyciężyć grzech, a wraz z nim przemoc.

Dziś patrzymy na Biblię oświeconą orędziem Chrystusa, czyli czytamy na nowo. Testament po 2000 lat Chrześcijaństwo nauczyło nas wysokiego stopnia miłosierdzia, świętości, a tym samym zwycięstwa nad przemocą, ale nie wolno nam popełniać błędu osądzania Starego Testamentu na podstawie chrześcijańskiego Objawienia bez uwzględnienia boskiej pedagogiki, którą podkreśla Biblia. Ewangelia jest częścią Biblii iw Biblii Bóg poprowadził człowieka do Ewangelii poprzez długą pedagogikę, która rozpoczęła się od Starego Testamentu. Bez Starego Testamentu nie byłoby Ewangelii.

Poprzez przyjście Chrystusa Bóg dokonał kolosalnego udoskonalenia nauczania religijnego i teologii moralnej, przyjście Chrystusa w pewien sposób przywróciło człowieka do stanu początkowej doskonałości ludzkości i ponownie otworzyło bramy niebios. Człowiek. Przed przyjściem Chrystusa sprawy wyglądały radykalnie inaczej, a Bóg przemówił w Starym Testamencie do ludzi, którzy nie byli nawiedzeni przez Chrystusa i udzielili im świętych nauk, ale w odniesieniu do ich sytuacji, ich mentalności, zgodnie z boską mądrością, którą jest nie nasz. Bóg przemówił do ludzi pogrążonych w swoim czasie, a ich kultura i boskie przykazania były właśnie dla nich, które nie zostały jeszcze nawiedzone przez Chrystusa.

Jeśli pomyślimy o tym, co robiły inne narody w czasach A. Testamentu, jeśli pomyślimy o tym, jak walczyli i traktowali więźniów, jeśli pomyślimy o tym, jak traktowali dzieci i kobiety pokonanych narodów, możemy lepiej zrozumieć, jak Bóg poprowadził swój lud do przeciwstawienia się przemocy.

Dla nas to, co czytamy w Starym Testamencie, może wydawać się barbarzyńskie, gwałtowne, ale to nie są nasze czasy, mentalność była radykalnie inna, a Chrystus nie przyszedł po to, by słowa Boga były odpowiednie dla ludzi tamtych czasów.

Jeśli Bóg dał te słowa, a nie inne, to dlatego, że ten poziom moralności był naprawdę możliwy dla tych ludzi, a coś więcej nie było możliwe, grzech szczególnie ciążył ludzkości.

Grzech od początku znęcał się nad człowiekiem i rzeczywiście Bóg w swojej sprawiedliwości i miłosierdziu przemawiał do ludzi, na których grzech był bardzo obciążony i którzy byli zdolni, choć z Bożą pomocą, do tego, co Bóg im nakazał.

Bóg zawsze był nieskończenie sprawiedliwy i święty, jeśli powiedział pewne rzeczy, które czytamy w Biblii, powiedział je z wysokości swojej doskonałości i mądrości, których nie możemy osiągnąć!

Przeczytaj A. Testament nie może służyć do negatywnego osądzania boskich nakazów z góry naszej obecnej moralności; ocenianie boskich uczynków w negatywny sposób jest oczywiście niemądre!

Jeżeli doszliśmy do moralności, którą dziś akceptujemy, to musimy dziękować Bogu, który w swej mądrości od tysięcy lat prowadzi wspaniały dialog, poświadczony całą Biblią, z człowiekiem o mądrej pedagogice! Z drugiej strony musimy zdać sobie sprawę, że nawet po Chrystusie moralność rozwija się i doskonali; nie doszliśmy do absolutnej doskonałości moralności.

Musimy też zdać sobie sprawę, że nawet dzisiaj, po przyjściu Chrystusa, popełnianych jest wiele bardzo poważnych grzechów i aktów przemocy, wystarczy pomyśleć o 50 milionach aborcji, które są dokonywane każdego roku… to pozwala nam zrozumieć, jak bardzo człowiek jest brutalizowany przez grzech i jak wiele niegodziwości człowiek może wyrządzić nawet po przyjściu Chrystusa, nie mówiąc już o tym, co człowiek mógł i uczynił przed Chrystusem!

To, co właśnie powiedziałem, rozwiązuje podstawowe problemy, które mogą się pojawić, gdy czytamy Stary Testament.

Podkreślam dla naszych celów, że przyjście Pana i zwycięstwo nad grzechem i przemocą, które przyniósł, nie oznacza zniesienia kary śmierci.

Słusznie nałożona zgodnie z wolą Bożą kara śmierci nie była i nie jest przemocą, ale realizacją prawdziwej sprawiedliwości.

Chrystus nie potępił kary śmierci, kara śmierci była uważana za całkowicie zgodną z prawem przez 2000 lat chrześcijaństwa, nie jest aktem przemocy, ale sprawiedliwym. Przemoc to popełnione przestępstwo, a nie właściwy czyn, którym ta zbrodnia jest karana. Wielcy święci, wielcy taumaturgowie, wielcy doktorzy Kościoła, którzy mieli Ducha Świętego, wyraźnie uważali karę śmierci za dopuszczalną w niektórych przypadkach; kara śmierci słusznie wymierzona zgodnie z wolą Bożą nie jest aktem przemocy, kiedy mówimy o przemocy w Biblii, musimy wykluczyć fragmenty, w których kara śmierci jest sprawiedliwie wykonywana.

Eusebi właśnie mówiąc o przemocy w Biblii komentuje twierdzenia Starego Testamentu (wśród nich są te o legalności kary śmierci) mówiąc, że w niej „Bogu przypisuje się postawy przemocy” (Eusebi s.27), podczas gdy „Bóg jest absolutnie bez przemocy ”(Eusebi s.28) i dodając, że Jezus„ cierpi konsekwencje tej tradycyjnej wizji ”(Eusebi s.29). Celem Eusebi jest oczywiście:

1) delegitymizować wymiar retrybucyjny zawarty w Biblii, a zatem w Tradycji, a zatem także delegitymizować to, co Stary Testament mówi o karze śmierci;

2) potwierdzić w praktyce, że Nowy Testament wykracza poza ten wymiar kary i dlatego uznał tę karę za niezgodną z prawem; widzieliśmy, że dla Euzebiego kara śmierci nie należy do Tradycji apostolskiej.

Jednak plan Euzebiego żałośnie się załamuje: wymiar odwetowy wyraźnie nieodłączny od Biblii jest wyraźnie potwierdzony przez Tradycję, jak widać powyżej, a Nowy Testament zasadniczo to potwierdza. Nowy Testament wyraźnie uznaje w tej linii legalność kary śmierci, z tego powodu, jak powszechnie widzieliśmy, na podstawie Objawienia, a w szczególności Nowego Testamentu, papieży i biskupów, wielkich świętych, wielkich taumaturgów, wielcy doktorzy Kościoła, ludzie pełni Ducha Świętego, wyraźnie uważali karę śmierci za dopuszczalną w niektórych przypadkach.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

e, 2,4) Eusebi chce usunąć wymiar odwetowy tkwiący w męce Chrystusa iw naszym życiu.

W odpowiedzi na afirmacje Euzebiusza, który chce zlikwidować karciwy wymiar Męki Chrystusa (s. 34 n.), musimy sprecyzować, jak mówi również s. Tomasz (por. Compendium theologiae, lib. 1 rozdz. 227 n.), Który: Chrystus zbawił nas miłością ukrzyżowaną, zadośćuczynił za nasze grzechy miłością, która obciążyła się cierpieniem i śmiercią za nasze grzechy, jest Odkupicielem, Ten, który nas odkupił i wyzwolił z niewoli grzechu.

To Odkupienie zostało ogłoszone już po grzechu pierworodnym[404]

To samo Odkupienie zostało również zapowiedziane przez proroków (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 64)

Powszechne odkupienie jako okup, który wyzwala człowieka z niewoli grzechu (por. Iz 53,11-12; J 8,34-36) poprzez zabicie Baranka Bożego, sprawiedliwego Sługi (por. Iz 53,11; Dz 3,14). ) został z góry zapowiedziany w Piśmie Świętym jako Boski plan zbawienia; Jezus zatem przedstawił sens swojego życia i śmierci w tej linii (por. Mt 20,28), odkupieńcza śmierć Jezusa wypełnia proroctwa (por. Iz 53,7-8; Dz 8,32-35) (por. Katechizm Kościoła Katolickiego n. 601) Jezus powiedział także inne bardzo ważne rzeczy w tym wersecie (por. Łk 9,22n)

Szósty Synod w Toledo potwierdził: zostaliśmy oczyszczeni przez śmierć i przez Krew Chrystusa.[405]

Sam synod w Toledo, a następnie Sobór Trydencki powiedział inne bardzo ważne rzeczy w tej linii [406]

Wszystko to zasadniczo oznacza, że ​​Chrystus odkupił nas przez swój Krzyż.

Leon XIII, wspominając ofiarę, którą Chrystus złożył przybitą do krzyża, stwierdza: „To było całkowicie doskonałe i absolutne przebłaganie za ludzi: i nie jest to wcale inna, ale ta sama, co zawarta w Ofierze eucharystycznej. ... skuteczność tej ofiary, zarówno w celu uzyskania, jak i pojednania, pochodzi całkowicie ze śmierci Chrystusa ... ”[407]

Chrystus jest Odkupicielem, który swoją męką zadośćuczynił za nasze grzechy i dlatego odkupił nas, to znaczy uwolnił nas, jak wspomniano powyżej… Eucharystia czyni Ofiarę Krzyża i jej skuteczność przebłagalną wieczystą.

W związku z tym Pius XII stwierdził, że trzecim celem Eucharystii jest: „… jest to przebłaganie i przebłaganie. Z pewnością nikt poza Chrystusem nie mógł dać Bogu Wszechmogącemu odpowiedniego zadośćuczynienia za grzechy ludzkości; Dlatego chciał poświęcić się na krzyżu „przebłaganie za nasze grzechy, nie tylko za nasze, ale także za grzechy całego świata”. Na ołtarzach każdego dnia jednakowo ofiarowuje się dla naszego odkupienia, abyśmy uwolnieni od wiecznego potępienia zostali przyjęci do trzody wybranych”.[408] Pius XII stwierdził, że Zbawiciel stał się „…ofiarą przebłagania za grzechy ludzi”.[409]

Ten sam autor w tej samej encyklice przytoczył następujący fragment z s. Tomasz: „Należy zauważyć, że wyzwolenie człowieka przez mękę Chrystusa było odpowiednie zarówno dla Jego miłosierdzia, jak i dla Jego sprawiedliwości. Przede wszystkim sprawiedliwości, ponieważ swoją męką Chrystus zaspokoił winę rodzaju ludzkiego: i dlatego dla sprawiedliwości Chrystusa człowiek został uwolniony. A zatem do miłosierdzia, skoro człowiek nie był w stanie zadośćuczynić całej ludzkiej naturze za zanieczyszczanie grzechu, Bóg dał mu zadośćuczynienie w osobie swego Syna. Teraz był to gest bardziej hojnego miłosierdzia ze strony Boga, niż gdyby przebaczył grzechy, nie żądając zadośćuczynienia. Dlatego jest napisane: „Bóg bogaty w miłosierdzie, przez wielką miłość, jaką nas obdarzył, chociaż umarliśmy za nasze grzechy, powołał nas do życia w Chrystusie”” (III, q. 46, a. 1 ad 3)

Międzynarodowa Komisja Teologiczna napisała w tym wierszu bardzo ważne rzeczy.”[410]

Nadal powiedział tak. Tomasz: „… trzeba powiedzieć, że męką Chrystusa jest nasz okup lub odkupienie”.[411]

Chrystus zasłużył, mówi św. Tomasza w sposób szczególny swoją męką zbawienia wszystkich członków Jego mistycznego Ciała. (III, q. 48, a. 1) Św. Tomasz pisał, że Chrystus musiał cierpieć na krzyżu także, aby zadośćuczynić za grzechy pierwszych ludzi i że bóle Chrystusa były największe wśród boleści tego życia, ponieważ były proporcjonalne do owoc, który mieli wydać (por. III q. 46 a. 3) Chrystus, aby zadośćuczynić za grzechy wszystkich ludzi, przyjął największy smutek, nie przekraczając słusznych granic (por. III q. 46 a.). 6).

W tym samym. 6, w odpowiedziach od 4 do 6 ust. Tomasz wyjaśnia, że ​​Chrystus również cierpiał za grzechy wszystkich, a jego ból przewyższał każdego penitenta, ponieważ pochodził z większej miłości i mądrości, a także dlatego, że cierpiał jednocześnie za grzechy wszystkich… ponadto życie cielesne Chrystusa było bardzo drogocenny, ale Chrystusa ofiarowanego za zbawienie świata,[412] Chrystus ofiarował oczywiście także cierpienie utraty życia cielesnego dla zbawienia dusz, a także ofiarował ból za doznaną niesprawiedliwość.[413]

Chrystus chciał uwolnić człowieka nie tylko swoją mocą, ale także sprawiedliwością i dlatego nie tylko zwracał uwagę na to, jak wielka była siła, jaką od zjednoczonej z nim boskości miał jego ból, ale także zwracał uwagę na to, jak wielka była jego ból zgodny z jego ludzką naturą, aby wystarczył na tak wielkie zadośćuczynienie.[414] ... droga Chrystusa była nie tylko "miłością" ... była miłością ukrzyżowaną, była miłością zadośćuczynienia i naprawienia, a Chrystus wzywa nas do podążania tą samą drogą ... miłości ukrzyżowanej, zadośćuczynienia i naprawienia (por. Łk. 9, 23 n.).

Zapraszam wszystkich w tym wierszu do przeczytania pouczających oświadczeń Piusa IX na temat zadośćuczynienia zebranych w „Miserentissimus Redemptor”[415] Czytamy w nim także: „… za to przedziwne usposobienie Bożej Mądrości, zgodnie z którym w naszym ciele braki w cierpieniach Chrystusa mają się czynić na rzecz Jego Ciała, którym jest Kościół [Por. Kolos., I, 24.], możemy, rzeczywiście musimy dodać do uwielbienia i zadośćuczynienia „którego Chrystus w imieniu grzeszników oddał Bogu”, także nasze uwielbienie i zadośćuczynienie. Ale zawsze warto pamiętać, że cała wartość przebłagalna zależy wyłącznie od krwawej ofiary Chrystusa, która bez przerwy odnawia się na naszych ołtarzach w sposób bezkrwawy, ponieważ „jeden jest tą samą Ofiarą, jeden jest teraz zacieraniem przez posługa kapłanów, tego samego, który ofiarował się na krzyżu, zmienił się tylko sposób składania ofiary”[Konc. Trid., Ses. XXII, c. 2.]. Z tego powodu ofiara szafarzy i innych wiernych musi być połączona z tą dostojną ofiarą eucharystyczną, aby także oni mogli ofiarować się jako „żywe ofiary, święte, miłe Bogu” [Rz XII, 1.]”.

Pius XII powiedział bardzo przekonywujące rzeczy o ofiarach Chrystusa i naszej w Nim: „… Jezus jest ofiarą, ale dla nas, zajmując miejsce grzesznego człowieka; teraz powiedzenie Apostoła: „miejcie w sobie te same uczucia, jakie były w Chrystusie Jezusie” wymaga od wszystkich chrześcijan… dobrowolnego i spontanicznego wykonywania pokuty, bólu i przebłagania za swoje grzechy. Jednym słowem, wymaga to naszej mistycznej śmierci na krzyżu z Chrystusem, aby móc powiedzieć za św. Pawłem: „Jestem w konflikcie z Chrystusem na krzyżu”…”.[416]

Wszystko to zasadniczo oznacza, że ​​w świetle najświętszej Bożej sprawiedliwości zadośćuczynienia Chrystus uwolnił nas od grzechu i kary swoim Krzyżem, Chrystus odkupił nas od grzechu i kary swoim Krzyżem, a zatem swoimi cierpieniami połączonymi z miłością. oznacza to także, że musimy uczestniczyć w tej tajemnicy Krzyża, jak powiedział sam Jezus (por. Łk 9,22n).

W „Miserentissimus Redemptor”[417]  w akcie zadośćuczynienia, który kończy tę encyklikę, jest napisane między innymi: „I chociaż zamierzamy zadośćuczynić za wszelkie nagromadzenie tak żałosnych zbrodni, proponujemy zadośćuczynienie każdemu w szczególności…”

Chrystus nie tylko mówi o naśladowaniu Go w „miłości”... ale wzywa nas do pójścia za Nim drogą krzyżową... która nie jest tylko „miłością”, jest miłością, a zatem obejmuje również ból, cierpienie, upokorzenie, śmierć... zadośćuczynienie za grzechy, przebłaganie! Musimy naśladować Chrystusa w sprawiedliwym zadośćuczynieniu za grzechy, które pociąga za sobą również cierpienie za grzechy… w rzeczywistości, między innymi, akt bólu za grzechy implikuje ból za grzechy…

Św. Paweł VI stwierdził w tej linii bardzo ważne rzeczy.”[418]

Jak widać z tych tekstów, sam Sobór Watykański II wzywa do pokuty… a zatem do przebłagania i zadośćuczynienia za grzechy.

Jak stwierdziła Komisja Teologiczna: „Chrześcijańska pokuta jest uczestnictwem w życiu, cierpieniu i śmierci Jezusa Chrystusa. A dzieje się to per fidem et caritatem et per fidei sacramenta [S. Thomas Aq., Summa Theol. III, 49, 3.6.]. Chrześcijańska pokuta… musi określać całe życie chrześcijanina (por. Rz 6, 3 n.).[419]

Nasz udział w Męce dokonuje się przez wiarę i przez sakramenty wiary (III, 49, aa. 3 i 5).W szczególności Eucharystia przemienia nas w Chrystusa, abyśmy mogli uczestniczyć w Jego Męce.

Dodaje s. Tomasz: „Aby osiągnąć skutki męki Chrystusa, konieczne jest, jak zauważyliśmy powyżej, abyśmy dostosowali się do Niego lub upodobnili się do niego. …. ci, którzy grzeszą po chrzcie, muszą dostosować się do cierpiącego Chrystusa, przez kary i cierpienia, które muszą znosić”.[420]

Prawdziwa teologia nie jest niezwykłym odkryciem „łatwych” dróg „miłości”, która zbawia bez twardego Krzyża, gdyby istniały takie sposoby, których nauczyłby nas Chrystus 2000 lat temu, a święci, prowadzeni przez Ducha Świętego, już by to zrobili. przebyli ich... prawdziwa teologia jest przyjęciem prawdziwej i jedynej drogi, dzięki której się zbawiamy, to znaczy „wąskiej” drogi prawdziwej miłości, która przechodzi przez krzyż i którą „niewielu” znajduje również dlatego, że jest drogą święte umartwienie duchowe i cielesne, to droga pokuty i śmierci i życia, to droga, w której nasi duchowi wrogowie (ciało, diabeł i świat) nie chcą, abyśmy podróżowali i robili wszystko, abyśmy za nią nie podążali. ...

Nawet wielcy lekarze i wielcy mistycy wyjaśnili, co mówię w tym akapicie[421]i oczywiście są one praktycznie nieobecne w tych tekstach w odniesieniu do Euzebiego… Eusebi mówi o „miłości”, ale zbawianie miłości jest miłością, a prawdziwa miłość prowadzi do chęci naprawienia grzechów przez zabranie krzyża z Chrystusem. Prawdziwa miłość nie sprawia, że ​​ludzie wypowiadają zwroty typu: „cały Chrystus już cierpiał, nie ma potrzeby, abym z Nim zadośćuczynił”… prawdziwa miłość jest miłością samego siebie. Paweł, który mówi: „Teraz cieszę się z cierpień, które znoszę dla was i dopełniam tego, czego brakuje w moim ciele z cierpień Chrystusa, na rzecz Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 2,24). ,XNUMXf)

Wielcy święci, wielcy mistycy, jak św. Katarzyny Sieneńskiej s. Paweł od Krzyża, s. Jan od Krzyża w pełni żył słowami Chrystusa: ««Jeśli ktoś chce iść za Mną, musi zaparć się samego siebie, każdego dnia brać swój krzyż i iść za Mną. Kto chce ocalić swoje życie, straci je, ale kto straci życie dla mnie, ocali je. „(Łukasz 9).

Chrystus zbawił i odkupił świat swoją miłością i krzyżem, a kto chce siebie zbawić i pomaga innym zbawić siebie, musi zanurzyć się w prawdziwej miłości, a więc w krzyżu Chrystusa. Grzechy są przebaczane prawdziwą miłością, jak wskazał sam Chrystus. Kto chce iść za Nim, musi to czynić na drodze krzyżowej, która jest drogą miłości prawdziwej, a zatem bolesnej, poniżanej i często prześladowanej; prawdziwa miłość, która naprawia grzechy i nawraca grzeszników. Słynne zdanie: sanguis martyrum semen christianorum (krew męczenników jest nasieniem chrześcijan) chce abyśmy dokładnie zrozumieli, że cierpiąca miłość męczenników wyrywa dusze z grzechu, z niewiary i pomaga im nawrócić się na chrześcijaństwo. To prawdziwa miłość pomaga grzesznikom nawrócić się do Chrystusa. Prawdziwymi i największymi teologami nie są ci, którzy uczą, jak kroczyć różnymi drogami od Krzyża, ale ci, którzy w Chrystusie szli i nauczali, jak kroczyć drogą krzyża w najlepszy sposób!

Dlatego Chrystus nie odrzuca tradycyjnej katolickiej wizji ofiary, ale ją potwierdza, a wraz z Nim wielcy święci.

Eucharystia, która jest samą Ofiarą Krzyża, chce nas przemienić w Chrystusa (por. św. Leon Wielki, „Rozmowy”, PL 54, 355-357, „Rozprawa 12 o męce”, 3, 6, 7 ) chce uczynić nas innymi Chrystusem („christianus alter chritus”), ponieważ w prawdziwej miłości, na drodze krzyżowej, wraz z Nim i w Nim przebłagamy za grzechy świata i docieramy do Nieba. Eucharystia jest Ofiarą, przemienia chleb i wino w Chrystusa, ale pragnie także przemienić nas w Chrystusa, abyśmy mogli iść za Nim drogą krzyżową w posłusznej, cierpiącej i naprawczej miłości, abyśmy mogli mówić za siebie. Paweł: już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus (Ga 2).

W Mszale Rzymskim czytamy: „Niech nasza ofiara będzie Ci się podobała, Ojcze, w tę noc światła i przez tę świętą wymianę darów przemień nas w Chrystusa, Twojego Syna, który wzbudził człowieka w chwale obok Ciebie. Za Chrystusa Pana naszego”. (Z Liturgii Wigilii)

W tym samym Mszale czytamy także: „Udziel nam, Ojcze wszechmogący, abyśmy upojeni i odżywieni tymi sakramentami przemienili się w Chrystusa, którego przyjęliśmy jako pokarm i napój życia.

Żyje i króluje na wieki wieków” (z Liturgii XXVII Niedzieli Zwykłej)

Duch Święty, który prowadził Chrystusa na drodze krzyżowej, chce również prowadzić nas tą samą drogą, jedyną, która prowadzi do błogosławieństwa Nieba. Życie wielkich włoskich świętych, takich jak św. Franciszka z Asyżu lub s. Katarzyny ze Sieny lub s. Weronika Giuliani powinna skłonić do myślenia włoskiego myśliciela, który tak jak Eusebi chce mówić o teologii, Ofierze Krzyża i Boskiej Sprawiedliwości. Św. Franciszek osiągnął wielkie rzeczy, które widzimy w swoim życiu i wyrwał wiele dusz z grzechu, podążając za Chrystusem drogą prawdziwej miłości, która naprawia, kto cierpi, kto poświęca siebie i swoje stygmaty, a także stygmaty św. . Katarzyna i Ojciec Pio mówią nam bardzo wyraźnie, co to znaczy iść za Chrystusem i brać krzyż z Chrystusem. Św. Paweł dobrze o tym wiedział, kiedy powiedział: „Z Chrystusem zostałem ukrzyżowany. Już nie ja żyję: żyje we mnie Chrystus” (Ga 2). Prawdziwy chrześcijanin zostaje ukrzyżowany w Krucyfiksie, miłość sprawia, że ​​idziemy drogą Krzyża; im większa miłość, tym bardziej zanurza nas w Krzyżu Chrystusa, w Jego świętości, w Jego zadośćuczynieniu za grzechy, a więc także w Jego cierpieniach, dla zbawienia świata.

W modlitwie kolektywnej na uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego czytamy: „Boże, źródło wszelkiego dobra, który w Sercu Twego Syna otworzyłeś nam nieskończone skarby Twojej miłości, spraw, aby przez oddanie Mu hołd naszej wiary wypełniamy również obowiązkiem sprawiedliwego zadośćuczynienia.

Za naszego Pana Jezusa Chrystusa… „Życie chrześcijańskie obejmuje sprawiedliwe zadośćuczynienie w Chrystusie za grzechy świata. Anioł w Fatimie kilkakrotnie powiedział małym dzieciom, aby odpokutowały za grzechy świata:[422] ...a anioł był pełen miłości dla dzieci i dla świata...

Matka Boża w Fatimie powiedziała do trzech małych wizjonerów: „- Czy chcecie ofiarować się Bogu, aby znieść wszystkie cierpienia, które On zechce wam zesłać, jako akt zadośćuczynienia za grzechy, którymi jest znieważony, i błaganie o nawrócenie grzeszników? -Tak, chcemy. - Wtedy będziesz musiał bardzo cierpieć, ale łaska Boża będzie twoją pociechą.[423] Dalej, jeszcze w Fatimie, mali widzący stwierdzili: „Zrozumieliśmy, że to Niepokalane Serce Maryi, oburzone grzechami ludzkości, chciało zadośćuczynienia”.[424]

Prawdziwe twierdzenia świętych, doktorów, a przede wszystkim Biblia znoszą teologiczne twierdzenia, które odmawiają cierpieniu przeżywanemu w miłości jego zbawczego wymiaru i zadośćuczynienia za grzechy. Miłość jest albo miłością Chrystusa, zadośćuczynieniem za grzechy świata w drodze na Krzyż, albo nie jest miłością i jest tylko „miłością”, która nie zbawia! Jest wiele rodzajów miłości, ale miłość, która pochodzi od Boga i która zbawia, jest tylko prawdziwą miłością przeżywaną na drodze krzyżowej… i tylko ta miłość prowadzi do nieba! Kto naprawdę kocha zgodnie z wolą Bożą, staje się z Chrystusem narzędziem zbawienia świata, zabierając ze sobą krzyż we wszystkich jego bolesnych i przygnębiających wymiarach. Jezus nie zbawił nas „inteligentną miłością”, ale prawdziwą „superinteligentną” miłością, która urzeczywistnia konkretne, twarde, straszne, posłuszne, cierpione, krwawe zadośćuczynienie za grzechy…

Św. Tomasz dokładnie stwierdza, że ​​Chrystus zbawił nas prawdziwą miłością, która doprowadziła go do krzyża, aby zadośćuczynić za grzechy świata, jak wskazano powyżej (por. III q. 46 aa. 4-6); dla s. Tomasz ponadto Chrystus ze swoją Męką dał nam przykład cnoty, za którą musimy naśladować (III q. 46 a.3 w rozdz. i a.4 w rozdz.). Św. Katarzyna Sieneńska i inni święci oraz św. Alfons uczy nas, że całe życie Chrystusa było krzyżem i męczeństwem, dlatego Chrystus przeżył 33 lata miłości w cierpieniach, trudnościach, prześladowaniach, najwyraźniej uczynił to, aby naprawić wszystkie grzechy historii. Św. Alfons stwierdza: „Jezus dla naszej miłości od początku swego życia pragnął cierpieć mękę”.[425] Służba Chrystusa zaczęła się, co znaczące, 40-dniowym postem na pustyni. Synowie Boży, to znaczy zbawieni, to ci, którzy dają się prowadzić Duchowi Świętemu, który właśnie prowadzi nas drogą Chrystusa, drogą krzyża… Nie zbawiamy się naszymi ideami ani tymi niektórych „teologów”, ale z prawdziwą miłością na drodze krzyżowej, jak uczy Biblia i zdrowa doktryna. Nie ma innej drogi, aby wstąpić do nieba, jak tylko krzyż, mówi Katechizm w n. 618, a dokładniej stwierdza, że ​​Chrystus: „... wzywa swoich uczniów do brania krzyża i pójścia za Nim... W rzeczywistości chce dołączyć do swojej odkupieńczej ofiary tych samych, którzy są jej pierwszymi beneficjentami (por. Mk 10,39; J 21,18-19; Kol 1,24:1668). ... „Poza krzyżem nie ma innej drabiny, po której można by wspiąć się do nieba” (św. Róża z Limy; por. P. Hansen, Vita mirabilis, Louvain XNUMX) „Chrystus pozostawił nam przykład prawdziwej miłości, która jest ukrzyżowana.. naprawcze… I wzywa nas, byśmy podążali za Nim tą drogą, a nie żadną inną drogą.

Św. Paweł stwierdza w tym wersecie, że jest łaską Bożą, drogocennym darem od Boga, aby móc cierpieć dla Chrystusa: „(…) otrzymaliście łaskę nie tylko wiary w Chrystusa; ale także cierpieć za niego” (Flp 1,29); W rzeczywistości Jezus powiedział: „Błogosławieni jesteście, gdy was znieważają, prześladują was i kłamiąc, ze względu na mnie mówicie przeciwko wam wszelkie zło. Radujcie się i radujcie, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. W ten sposób prześladowali proroków przed wami” (Mt 5,11s)… błogosławieni, którzy cierpią dla Chrystusa, wielka jest ich nagroda w niebie! Cierpienie przeżywane w miłości jest cenne przed Bogiem i zasługuje na szczególną nagrodę.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

e, 2,5) Eusebi chce zlikwidować wymiar płacowy tkwiący w rzeczywistości piekła.

Oczywiście dla Euzebiego piekło nie jest boską karą za popełnione grzechy (s. 47 nn). Dogmat piekła[426]jednak wiąże się z Chrystusem Sędzią, który nagradza i potępia; widziany Chrystus jest Dobrocią, ale i Sprawiedliwością, jest Sędzią... iw tej prawdziwej sprawiedliwości, a więc nie tylko zbawczej, ale i odwetowej, Chrystus dokładnie nagradza i karze...

Próba Euzebiego kończy się sromotną porażką w obliczu katolickiej doktryny, w obliczu twierdzeń Ojców, Doktorów i Magisterium, które wyraźnie twierdzą, że Bóg jest sędzią, że Bóg nagradza i karze już tu na dole, a potem po śmierci.

Oczywiście wśród kar, które Bóg wymierza, jest wieczna kara piekła.

Papież Pelagiusz Napisałem o tym coś bardzo znamiennego w wyznaniu wiary wysłanym do króla[427] Sprawiedliwi otrzymają zatem nagrody od Chrystusa Sędziego za swoje czyny, źli otrzymają wieczne kary. Każdy otrzyma na sądzie na podstawie tego, co uczynił, a ci, którzy popełnili zło, otrzymają potępienie z wiecznymi karami.

Szósty synod w Toledo pisał, że Chrystus da każdemu według swoich uczynków, sprawiedliwą nagrodę, za złe cierpienia wieczne[428]

Na XVI synodzie w Toledo ogłoszono praktycznie to samo[429]

Hadrian I stwierdził: Bóg w swej niezmienności przygotował dzieła sprawiedliwości i miłosierdzia, a dla złych przygotował sprawiedliwe i wieczne męki.[430]

Innocenty III stwierdził: wierzymy i stanowczo potwierdzamy przyszły sąd, który wypełni się za dzieło Chrystusa, który właśnie da każdemu wieczne kary lub nagrody na podstawie tego, co każdy uczynił w ciele. [431]

Benedykt XII stwierdził dogmatycznie: sprawiedliwi otrzymają wieczne nagrody za swoje czyny, źli otrzymają piekielne cierpienia. [432]

W Katechizmie czytamy w n. 1034: „Jezus wielokrotnie mówi o „gehennie”, o „ogniu nieugaszonym” (por. Mt 5,22.29; 13,42.50; Mk 9,43-48)... Jezus zapowiada... i wypowie zdanie: „Daleko ode mnie, przeklęty, w wiecznym ogniu! „(Mt 25,41)”.

Ponadto Katechizm Kościoła Katolickiego potwierdza zdrową doktrynę o piekle w liczbach 1033ss i przede wszystkim wyjaśnia, że ​​przyczyną naszego potępienia jest nasz grzech, a nie „niegodziwość” Boga, potępienie jest karą zamierzoną przez Boga od wieczności. za tych, którzy umierają w ciężkim grzechu (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 1033)

Dlatego Kościół wyraźnie stwierdza istnienie piekła: „Kościół w swoim nauczaniu potwierdza istnienie piekła i jego wieczność. ...” (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 1035)

Istnieje wiele tekstów Tradycji, które wyraźnie stwierdzają, że kto umiera w grzechu ciężkim, jest na wieki potępiony.[433]

Oczywiście w wizji Eusebiego piekło ma tendencję do zanikania w rodzaju pustego wyimaginowanego pojemnika, w rzeczywistości Eusebi cytuje teksty, które idą w tym wierszu (Eusebi s. 47 i s. 50 przypis 88), podczas gdy w pisaniu Eusebiego nie ma miejsca za afirmacje Matki Bożej Fatimskiej, według których wielu jest potępionych: „Módlcie się, módlcie się dużo; i składać ofiary za grzeszników, bo wiele dusz idzie do piekła, bo nie ma nikogo, kto by się za nich ofiarował i wstawiał za nimi.” (Objawienie 19 sierpnia 1917 r.) Nie ma miejsca na afirmacje wizjonerki s. Łucji, która w wywiadzie z o. R. Lombardi, który stwierdził, że wielu jest potępionych (Osservatore Romano del 7-2-1954 (wydanie tygodniowe). Wielu jest potępionych na podstawie afirmacji Ewangelii.

Św. Augustyn powiedział: „Wielu jest nazwanych nielicznymi wybranymi”, dlatego niewielu nie jest wyrzucanych. …. Wiele z nich to w rzeczywistości dobrzy, ale w porównaniu ze złymi dobrych jest niewielu”.[434]

Nadal s. Augustyn powiedział o tym coś znaczącego [435]

Św. Leon Wielki powiedział: „. " [436]

Coś podobnego stwierdzał św. Grzegorz Wielki, Papież i Doktor Kościoła („XL Homiliarum in Evangelia libri duo”, l. 1, homilia 19, rozdz. 5, PL 76, 1157)

Św. Tomasz mówi podobne rzeczy w wielu fragmentach, w Summie, którą stwierdzał, w szczególności: „Cum igitur beatitudo aeterna, in vision Dei constantens, excedat communem statum naturae, et praecipue secundum quod est gratia destituta for corruptionem originalis sins, pauciores sunt qui salwanturę”. (I q.23 a.7 do 3m)

W tym kierunku można znaleźć wiele innych wypowiedzi lekarzy i ojców.

oraz 3) Wniosek dotyczący oświadczeń Eusebiego.

Twierdzenia Eusebiego ewidentnie odbiegają od zdrowej doktryny o boskiej sprawiedliwości odpłacającej i jej działaniu w historii.

Eusebi zastanawia się, czy chrześcijańska proklamacja coś traci, jeśli terminologie dystrybutywne są uważane tylko za język ekspresyjny, a nie za istotną treść[437] odpowiedź, w świetle tego, co widzieliśmy do tej pory, jest mocna: tak! Wymiar wynagrodzenia jest radykalnie nieodłączny od zdrowej doktryny; tylko przez wypaczenie doktryny katolickiej można z niej wykluczyć ten wymiar.

Linia teologiczna, którą podążał Euzebi, dotycząca legalności kary śmierci oraz jej podstaw teologicznych i biblijnych, nie odpowiada prawdzie, którą Bóg nam objawił przez Kościół (z jego Pismem Świętym, z jego Ojcami, z jego Doktorami i z jego Magisterium) .

Nawet sprzeciw Eusebiego wobec legalności kary śmierci, taki jak autorzy widziani powyżej, pokazuje, że zwykle ci, którzy atakują prawdę o legalności kary śmierci, nie zaczynają tego od Biblii i znanej dogłębnie Tradycji, ale od inne dane lub niedokładne dane.

Bóg poprzez swoje Prawo wyraźnie potwierdza, że ​​kara śmierci jest zgodna z prawem, a Biblia i Tradycja potwierdzają to bardzo wyraźnie.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

f) Refleksje na temat wypowiedzi R. Fastiggiego o karze śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Profesor. Fastigi przeprowadził interesującą dyskusję na temat kary śmierci w doktrynie katolickiej w różnych artykułach; przede wszystkim istnieje artykuł z 2004 r. zatytułowany „Kara śmierci, Magisterium i przyzwolenie religijne”, Josephinum Journal of Theology Vol. 12, nr 2 (Summer Fall, 2005) s. 192-213; Będę śledzić ten artykuł, ale tak jak jest w Internecie [438]; w 2017 roku znajdujemy kolejny artykuł tego autora[439] ; 18 lutego 2019 r. mamy kolejny artykuł tego samego autora, który porusza nasz temat[440]

Aby odpowiedzieć prof. Fastiggi zacznijmy od dokładnych danych.

f, 1) Oświadczenia prof. Twierdzenia o karze śmierci w Biblii są bezpodstawne.

Profesor. Fastiggi zasadniczo stwierdza: wzięty w całości, Nowy Testament dostarcza zasad i przykładów, które przemawiają przeciwko stosowaniu kary śmierci; odwołuje się do tekstu Christophera D. Marshalla, „Beyond Retribution: A New Testament Vision for Justice, Crime and Punishment” [Eerdmans, 2001], s. 241. Najważniejszym przykładem, dodaje Fastiggi, jest oczywiście interwencja samego Jezusa, aby zapobiec ukamienowaniu kobiety przyłapanej na cudzołóstwie (J 8, 1–11).

Na nieszczęście dla Fastiggi nie wydaje nam się, że katolikowi wypowiedzi Marshalla, który w swojej interpretacji całkowicie odrzucił Katolickie Magisterium oraz Ojców, Doktorów itp. a bardziej ogólnie Tradycja… Biblia jest interpretowana we właściwy sposób, pozwalając się kierować Tradycją… nasza Tradycja, jak pokazano powyżej, zawsze mówiła o legalności kary śmierci, a nasza Tradycja zna Nowy Testament dobrze i została przeprowadzona przez Ducha Świętego przez ludzi, którzy naprawdę mieli Ducha Świętego… takich jak św. Niewinny I, s. Tomasz, s. Augustyn, s. Hieronim, s. Ottato ... itd. do s. Jan Paweł II...

Duch Święty, który przemawiał przez Tradycję, jest tym samym Duchem, który napisał Biblię… dlatego sama Biblia zachęca nas do głębszego podążania za świętymi Tradycjami i Tradycją.

Św. Paweł stwierdza: „Dlatego, bracia, trwajcie niewzruszenie i zachowujcie tradycje, których nauczyliście się z naszego słowa, jak również z naszego listu” (2 Tesaloniczan 2,15:XNUMX).

Dei Verbum stwierdza w przyp. 9: „… Pismo Święte jest słowem Bożym, o ile zostało przekazane na piśmie pod natchnieniem Ducha Bożego; jeśli chodzi o Tradycję świętą, przekazuje ona w pełni słowo Boże - powierzone przez Chrystusa Pana i Ducha Świętego Apostołom - ich następcom, aby oświeceni Duchem Prawdy swoim głoszeniem wiernie je strzegli, ujawniali i rozprzestrzeniać; w rezultacie Kościół czerpie pewność ze wszystkiego, co objawione nie tylko z Pisma Świętego, i że w konsekwencji obie te rzeczy muszą być akceptowane i czczone z równym uczuciem pobożności i czci [por. De canonicis Scripturis: Dz 783 (1501) [Collantes 2.006].) "[441]

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza w odniesieniu do Pisma Świętego i Tradycji: „Oboje uobecniają i owocują w Kościele tajemnicę Chrystusa, który obiecał, że będzie ze swoim” codziennie, aż do końca świata” (Mt 28,20, 80)." (Katechizm Kościoła Katolickiego nr XNUMX)

Nadal potwierdza „Dei Verbum” przy n. 10: „Tradycja święta i Pismo Święte stanowią jeden święty depozyt słowa Bożego powierzony Kościołowi; w przylgnięciu do niej cały lud święty, zjednoczony ze swoimi pasterzami, wytrwale trwa w nauczaniu apostołów i w komunii braterskiej, w łamaniu chleba i w modlitwie (por. Dz 2,42 gr.), tak aby w zachować, praktykować i wyznawać przekazaną wiarę, powstaje szczególna jedność ducha między pasterzami a wiernymi [por. Pius XII, Apostoł Konst. Munificentissimus Deus, 1 listopada 1950: AAS 42 (1950), s. 756, który przytacza słowa św. Cypriana Epista. 66: CSEL 8: „Kościół jest ludem skupionym wokół Kapłana i owczarnią zjednoczoną ze swoim Pasterzem”.

W ważnym przemówieniu do członków Papieskiej Komisji Biblijnej Benedykt XVI stwierdził, że istnieją trzy ważne kryteria interpretacji Pisma zgodnie z Duchem Świętym, który jest jego głównym Autorem: za treść i jedność całego Pisma... Po drugie, konieczne jest czytanie Pisma w kontekście żywej tradycji całego Kościoła. … Jako trzecie kryterium należy zwrócić uwagę na analogię wiary… Aby uszanować spójność wiary Kościoła, egzegeta katolicki musi uważać, aby w tych tekstach dostrzegać Słowo Boże, w obrębie samej wiary Kościoła. Kościół. … Ponadto interpretacja Pisma Świętego… musi być zawsze porównywana, włączana i uwierzytelniana przez żywą tradycję Kościoła. Norma ta ma decydujące znaczenie dla wyjaśnienia właściwej i wzajemnej relacji między egzegezą a Urzędem Nauczycielskim Kościoła. ... istnieje nierozerwalna jedność między Pismem Świętym a Tradycją ...: "... Dlatego obie te rzeczy należy przyjąć i czcić z równym uczuciem pobożności i czci" (Dei Verbum, 9). Jak wiemy, to słowo „pari pietatis effectu ac reverentia” zostało stworzone przez św. Bazylego… Wyraża ono właśnie to wzajemne przenikanie się Pisma Świętego i Tradycji. Tylko kontekst kościelny pozwala rozumieć Pismo Święte jako autentyczne Słowo Boże…”[442]

Tylko kontekst kościelny pozwala rozumieć Pismo Święte jako autentyczne Słowo Boże… pamiętaj prof. Pospiesz się, kiedy wspomina Marshalla...

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza w nr. 84: „Depozyt (por. 1 Tm 6,20; 2 Tm 1,12-14) wiary („depositum fidei”), zawarty w Tradycji i Piśmie Świętym, został powierzony przez Apostołów całemu Kościołowi”.

Tradycja, jak wynika z tego, co powiedzieliśmy powyżej, mówiąc o oświadczeniach Ojców, Doktorów i Papieży, bardzo wyraźnie potwierdza, na podstawie Pisma Świętego, legalność kary śmierci...

Tradycja czyni takie twierdzenia również dlatego, że Biblia, właściwie zinterpretowana, jest bardzo jasna, w przeciwieństwie do tego, co mówi Marshall, w potwierdzaniu słuszności kary śmierci; tam. Testament, jak widzieliśmy, wyraźnie potwierdza zgodność z prawem kary śmierci i nakazuje ją za różne przestępstwa, Jozue skazał na śmierć Achana winnego poważnego nieposłuszeństwa podczas wojny, Eliasz zabił 400 proroków Baala itp .; N. Testament przyjmuje tę prawowitość; uczony E. Christian Brugger, opowiadając się za niedopuszczalnością kary śmierci, słusznie stwierdza: „Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia wprost na temat kary śmierci, ale nie może być żadnych wątpliwości, że praktyka ta została uznana przez Nowy Autorzy testamentu ”.[443] Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia wprost na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że ta praktyka została uznana za uprawnioną przez autorów Nowego Testamentu… a przede wszystkim przez Autora Nowego Testamentu, który jest ten sam Autor Starego Testamentu.!

Obraz, jaki niezmiennie otrzymujemy, gdy Nowy Testament opowiada o spotkaniach z władzami cywilnymi, w których stawką jest śmierć, to normalna praktyka sądowa, która jest kwestionowana tylko wtedy, gdy uważa się, że jest niesprawiedliwie wykonywana.[444]

Kardynał Dulles stwierdza: „Żaden fragment Nowego Testamentu nie potępia kary śmierci”.[445]

Nowy Testament nie potępia kary śmierci, ale raczej przyjmuje ją za pewnik i rzeczywiście w niektórych swoich fragmentach ją legitymizuje; Nowy Testament zatem w pełni akceptuje to, co w tym względzie zasadniczo stwierdza Stary Testament, a mianowicie, że kara śmierci jest w pełni uprawniona.

Kard. Journet był w stanie znacząco potwierdzić, w tym wierszu: „Yes l'Évangile interdit aux États d'appliquer jamais la peine de mort, Saint Paul lui-même alors a trahi l'Évangile” [446] którego włoskie tłumaczenie brzmi: „Jeżeli Ewangelia zabrania państwom stosowania kary śmierci, to sam św. Paweł zdradził Ewangelię”… Św. ewidentne odniesienie do kary śmierci, że władza „… nie na próżno… nosi miecz; w rzeczywistości jest w służbie Boga dla sprawiedliwego potępienia tych, którzy czynią zło” (Rz 13, 4). W swoim artykule o karze śmierci H. Lio[447] zbadaj ten tekst przez s. Paweł (Rz 13,4) i po pierwsze stwierdza, że ​​tego tekstu nie można wyjaśnić inaczej, chyba że w tym sensie, że sędziowie mogą karać ludzi mieczem i że sędziowie otrzymali i korzystają z tego wyróżniającego się prawa do życia i śmierci. że wraz z nią karzą tych, którzy postępują za zło, więc zacytuj ten fragment ze św. Paolo komentarz słynnego egzegety F. Prata, że ​​sędziowie nie noszą na próżno miecza, symbolu prawa do życia i śmierci: potężne prawo, które może pochodzić tylko od Mistrza życia; dlatego ich kary są karami Bożymi (por. F. Prat, „La Theologie de saint Paul”, II, Beauchesne, Paris 1949 s. 392), komentarz F. Prat jest praktycznie taki sam, jak innych egzegetów katolickich w tej sprawie. fragment, w tym samym sensie rozumieli ten fragment. Augustyn, s. Niewinny I, s. Tomasza i praktycznie wszystkich teologów katolickich[448].

Słynny egzegeta Ricciotti w swoim tekście „Listy św. Paolo przetłumaczył i skomentował „wyd. Coletti, Rzym, 1949, s. 353, wyjaśnia, że ​​oświadczenie św. Pawła (Rz 13,4), dla którego władza nosi „miecz” jest metonimią prawa do karania, które rozpoczęło się od kary śmierci, ius gladii, a schodziło do kar mniejszych „Oczywiście w s. Paweł mówi o Bogu, Chrystus mówi i św. Paweł głosi Ewangelię.

Jak pokazano powyżej w rozdz. 8 Ewangelii św. Jan w ogóle nie wskazuje na sprzeciw Chrystusa wobec kary śmierci, ale raczej pokazuje, zwłaszcza w kontekście całego Nowego Testamentu, że Chrystus popiera karę śmierci, gdy jest ona nałożona zgodnie ze sprawiedliwością.

Wszystko to i wiele więcej, które możemy przeczytać u wielkich egzegetów i doktorów i papieży w tym wierszu, pozwala nam zrozumieć, że stwierdzenie Fastiggiego, że Nowy Testament wzięty w całości dostarcza zasad i przykładów, które przemawiają przeciwko stosowaniu kary śmierci i stwierdzenie papieża Franciszka, że: kara śmierci jest karą sprzeczną z Ewangelią, ponieważ oznacza zniesienie życia, które w oczach Stwórcy jest zawsze święte i którego tylko Bóg jest prawdziwym sędzią i gwarantem.[449]

Bóg uwolnij swój Kościół od tych błędów!

f, 2) prof. Fastiggi ewidentnie ma nieprecyzyjne wyobrażenie o roszczeniach Ojców Kościoła dotyczących kary śmierci

Profesor. Fastiggi ewidentnie ma nieprecyzyjne wyobrażenie o roszczeniach Ojców Kościoła dotyczących kary śmierci[450] ponieważ wynika z błędnych twierdzeń Thomasa Williamsa  [451] o czym wspomina Fastiggi[452] Błędy Fastiggi dotyczące ojców są również uwydatnione w innym jego artykule, w którym mówi o karze śmierci.[453]

W przeciwieństwie do Williamsa, tekst Bruggera na ten temat dobrze wyjaśnia tę kwestię, w nim autor przeprowadza dogłębne studium patrystyczne (najlepsze, o ile mi wiadomo, na ten temat), nawet jeśli nie do końca kompletne i potwierdza, że ​​Ojcowie zasadniczo zgodził się na potwierdzenie zgodności z prawem kary śmierci… Brugger pisze: „Dla Ojców wczesnego Kościoła, władza państwa do zabijania złoczyńców jest oczywistością. Opinie na temat tego, czy chrześcijanie powinni piastować urzędy, których obowiązki obejmują osądzanie i wykonywanie kary śmierci, były różne – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po 313 r., twierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest kwestionowana. "[454]

Dla wczesnych Ojców Kościoła władza państwa do zabijania złoczyńców jest czymś oczywistym. Opinie co do tego, czy chrześcijanie mają zajmować stanowiska, do których obowiązków należało osądzanie i wykonywanie kary śmierci, różniły się – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po edykcie z 313 r., że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest zakwestionowany.

Podkreślam, że tekst Bruggera przedstawia głębokie studium patrystyczne... w przeciwieństwie do innych autorów... W tej mojej książce dodałem, w porównaniu z tekstem Bruggera, kilka dalszych cytatów z Ojców i przedstawionych przez niektórych innych uczonych, s. . były. Dodałem kilka cytatów z dzieł s. Ottato di Milevi i dzieła s. Hieronim.

Ojcowie Kościoła mogą uznać praktycznie jednomyślny konsensus w sprawie legalności kary śmierci.

Zwracam uwagę, że jednomyślny konsensus ojców w tej kwestii nie wymaga, aby wszyscy mówili dokładnie to samo w tej sprawie… Kardynał Dulles mówi w istocie: „Wracając do Tradycji chrześcijańskiej, możemy zauważyć, że Ojcowie i doktorzy Kościoła są prawie jednomyślni w popieraniu kary śmierci…. ”[455]

Brugger po dogłębnym studium Ojców Kościoła stwierdza dokładniej: „Jak widzieliśmy, w okresie patrystycznym w szczególności nie ma tekstów, które kwestionują prerogatywę władzy cywilnej do wykonywania kary śmierci. W tych relacjach, które odnoszą się bezpośrednio do pytania, znajdujemy praktycznie jednomyślną akceptację takiego autorytetu. Tam, gdzie są opracowane powody, ta akceptacja jest niezmiennie oparta na odwołaniu do Pisma Świętego, w szczególności do Rzymian 13. "[456] Przez cały okres patrystyczny nie ma tekstów kwestionujących prawo władzy cywilnej do wykonywania kary śmierci. W tych relacjach, które bezpośrednio odnoszą się do tej kwestii, znajdujemy niemal jednogłośną akceptację tego autorytetu. Tam, gdzie są opracowane powody, ta akceptacja jest niezmiennie oparta na odwołaniu do Pisma Świętego, zwłaszcza do Rzymian 13.

W pięknym artykule na ten temat ks. A. Bellon, po sprecyzowaniu, kim są Ojcowie Święci, przekazuje afirmacje ks. Congar, zgodnie z którym: „Unianimis consensus Patrum (jednomyślna zgoda Ojców) jest pewną normą. Wyraża sens Kościoła, a jednomyślność jest zawsze znakiem rozpoznawczym Ducha Świętego.

To moralny konsensus, który nie wyklucza istnienia pewnych rozbieżnych głosów.” [457].

W tej chwili wydaje się, że nie ma głosów Ojców, którzy radykalnie sprzeciwiają się legalności kary śmierci, ale nawet gdyby były jakieś rzadkie głosy naprawdę odbiegające od jednomyślnego konsensusu Ojców, taki konsensus byłby równie jednomyślny.

Odnośnie do jednomyślnej zgody Ojców, należy pamiętać o tym, co stwierdza Sobór Watykański „… nikomu nie wolno interpretować tego Pisma…. wbrew jednomyślnej zgodzie Ojców.”[458]

f, 3) prof. Fastiggi opiera się na w dużej mierze niewystarczającej dokumentacji dotyczącej oświadczeń magisterium na temat kary śmierci

Profesor. Fastiggi w istocie stwierdza: „Jakie zatem było nauczanie Magisterium na temat kary śmierci przed Evangelium Vitae? Zwykle wymienia się trzy teksty: 1) wyznanie wiary wymagane przez papieża Innocentego III dla waldensów szukających pojednania z Kościołem w 1210 r.; 2) uznanie zgodnej z prawem egzekucji przestępców przez Katechizm Soboru Trydenckiego (znany jako Katechizm Rzymski) z 1566 r.; oraz 3) odniesienie dokonane na ten temat przez papieża Piusa XII we wrześniu. 13, 1952 przemówienie do Pierwszego Międzynarodowego Kongresu Histopatologii Układu Nerwowego.1 Każde z tych oświadczeń Magisterium należy rozpatrywać indywidualnie.”[459]

Fastiggi redukuje afirmacje Urzędu Nauczycielskiego na ten temat do trzech kroków… ale afirmacji na ten temat jest o wiele więcej… po prostu przejdź do akapitu powyżej, który poświęciłem afirmacjom papieży na ten temat… aby odkryć, że jest ich wiele... i dotyczą one bardzo poważnego tematu, takiego jak nałożenie kary śmierci na człowieka! Tak więc z pewnością ci papieże, którzy o tym mówili, robili to z wielką znajomością faktów, a jak widzieliśmy, papieże czasami prosili i stosowali karę śmierci przez świeckie ramię…

Właśnie w jednym z tekstów papieskich nie cytowanych przez Fastiggiego, w jego artykule z 2005 r.[460] w tekście Innocentego I w liście do Exsuperiusa z roku 405 czytamy: „Powstaje pytanie o tych, którzy po chrzcie byli administratorami publicznymi i używali tylko narzędzi tortur, a nawet wydali wyrok śmierci. Nic o nich nie czytamy w rozumieniu starożytnych. W istocie należy pamiętać, że te uprawnienia zostały od Boga dane i aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4) Jak mógł potępiają zachowanie, które, jak widzieli, zostało udzielone przez autorytet Boga? Dlatego też w odniesieniu do nich nadal kierujemy się tak, jak byliśmy dotychczas uregulowani, aby nie wyglądało na to, że podważamy dyscyplinę lub że sprzeciwiamy się autorytetowi Pana. Zastrzega się dla nich złożenie sprawozdania ze wszystkich swoich działań.” [461]

Fastiggi cytuje tekst Innocentego I w innym artykule[462] aby podkreślić stwierdzenie, że: "" Nic o nich nie czytamy w rozumieniu starożytnych." dlatego też należy zauważyć, że takie stwierdzenie byłoby znaczące, ponieważ dowodzi, że w depozycie wiary nie złożono nic w kwestii tortur sądowych lub kary śmierci. Wyrok Innocentego I nie był więc według Fastiggiego ostateczny.

Fastiggi nie bada jednak wszystkiego, co otacza tę autoafirmację. Innocenty ja... i nie bada dokładnie tego, co św. Niewinny ...

Tekst s. Niewinny Muszę być dobrze przeanalizowany, stwierdza przede wszystkim, że Innocenty podąża za Tradycją i Pismem (Rz 13); uprawnienia te, tłumaczy sam Papież, zostały przez Boga nadane i dla ukarania bezbożnych dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1). Sam Papież wyjaśnia dalej, że jego poprzednicy nie mogli potępić zachowania, które uważali za udzielone przez autorytet Boga.

Oczywiście tutaj Papież mówi, że prawomocność kary śmierci jest objawiona przez Boga, w rzeczywistości stwierdza: „…takie moce zostały nadawane przez Boga i… aby ukarać bezbożnych, miecz był dozwolony, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 1. 4) „... Niewinny mówię też, że postępuje zgodnie z Tradycją i Biblią:” ... nadal regulujemy się tak, jak byliśmy dotychczas uregulowani , aby nie wyglądało na to, że podważamy dyscyplinę lub że sprzeciwiamy się autorytetowi Pana. Zastrzega się dla nich zdanie sprawozdania ze wszystkich swoich działań ”.

Najwyraźniej obowiązującą wówczas dyscypliną była ta, a Innocenty dostosował się do niej, co ewidentnie było związane z Biblią… Ale jak interpretować stwierdzenie, że: „Nic nie czytamy o tych, jak zdefiniowali starożytni”. Po prostu wierząc, że było oczywiste, że sam Bóg określił tę sprawę przez siebie. Paweł (Rz 13, 1. 4) „Jak mogli potępić zachowanie, które uważali za udzielone przez autorytet Boga?”

Nie było potrzeby niczego innego, Bóg zdefiniował tę sprawę! Wyrażenie, dla którego nic nie zostało zdefiniowane, należy rozumieć w tym sensie, że dla starożytnych było to bardzo jasne dla niego samego. Paweł, a zatem dla Boga, kara śmierci była zgodna z prawem, więc nie było potrzeby definiowania czegokolwiek, ale po prostu konieczne było stworzenie dyscypliny odpowiadającej afirmacjom Boga i siebie. Paweł.

Św. władza ta, jak sam Papież precyzuje, została udzielona przez Boga i, aby ukarać bezbożnych, dopuszczono miecz, ponadto wskazano, że sługa Boży karze w ten sposób (Rz 13, 13). Jak mogli potępiać, poprzedników Innocentego, zachowanie, które uważali za udzielone przez autorytet Boga w tak jasny i precyzyjny sposób? Dlatego, biorąc pod uwagę legalność kary śmierci, s. Innocent powtarza linię Tradycji, zgodnie z którą sam sędzia musiał sprawdzić, czy popełnił grzech wymierzając karę śmierci, czy też zachował się właściwie.

Ponadto Fastiggi przytacza w tym samym artykule, zaraz po zacytowaniu tekstu Innocentego I, cytat z pism Papieża. Mikołaja I, który, zdaniem Fastiggiego, wskazywałby, że ten papież odwołuje się do zasad chrześcijańskich, a nie do zasad roztropności, by argumentować przeciwko karze śmierci. Tutaj również twierdzenia Fastiggi są bezpodstawne: tak. Mikołaj I, jak pokazałem powyżej i jak zobaczymy dalej, nie wypowiada się po prostu przeciwko karze śmierci, akceptuje tę karę, ale po prostu chce chrześcijańskiego zahamowania barbarzyńskich kar, jakie Bułgarzy wymierzali skazanym. w rzeczywistości między innymi nie potępia praktyki kary śmierci, która była wówczas powszechna w Europie i na świecie... Podkreślam, że nie tylko Mikołaj I był świętym... ale też Innocenty I.. … a Fastiggi powinien na to zwrócić uwagę … i obaj ci święci opowiedzieli się za karą śmierci …

Fastiggi relacjonuje swoje streszczenie dokumentu, który Papieska Komisja Justice et Pax opublikowała w 1976 r., dotyczącego kary śmierci: „” 1) Kościół nigdy nie odniósł się bezpośrednio do kwestii prawa państwa do wykonywania kary śmierci; 2) Kościół nigdy nie potępił jej używania przez państwo; 3) Kościół potępił odmowę tego prawa; 4) Niedawni papieże podkreślali prawa osoby i leczniczą rolę kary.” [463]. Z podsumowania Fastiggiego wynikają 4 punkty, że: Kościół 1) nigdy bezpośrednio nie odniósł się do kwestii prawa państwa do wykonywania kary śmierci; 2) nigdy nie potępił jej używania przez państwo; 3) potępił odmowę tego prawa; 4) niedawni papieże podkreślali prawa osoby i leczniczą rolę kary.

To, że Kościół nigdy wprost nie odniósł się do kwestii stanu prawa do wykonywania kary śmierci, prawa państwa do wykonywania kary śmierci, wydaje mi się stwierdzeniem niedokładnym: Biblia mówi o tym bardzo jasno i od 2000 lat mamy zważywszy, że ojcowie, papieże i doktorzy bardzo wyraźnie potwierdzili, ogólnie rzecz biorąc, zgodność z prawem kary śmierci, a także wyraźnie potępili tych, którzy jej zaprzeczali, papieże bezpośrednio poprosili o zastosowanie tej kary wobec przestępców i zastosowali ją w Państwa Kościelnego. Oczywiście osiągnięto to nie na podstawie jakichś przypuszczeń lub niepewnej doktryny, ale na podstawie wielkiej jasności doktrynalnej. Dla takich papieży było jasne, że taka kara była uprawniona na podstawie Biblii i Tradycji. Co więcej, wielcy lekarze i wielcy teologowie badali w swoich pracach ten bardzo ważny temat. Oczywiście w tym wszystkim musimy widzieć, jak Kościół zajmuje się szerokością i głębią oraz definiuje tę kwestię poprzez swoich przywódców. Jeśli uważnie przyjrzymy się różnym wypowiedziom i różnym wypowiedziom, zobaczymy, jak sprawa została rozwiązana na radykalnym poziomie. Należy podkreślić, że pytanie to ma fundamentalne znaczenie, ponieważ dotyczy życia osoby i określenia zdecydowanego stosowania piątego przykazania, a więc jeśli tylu świętych, w tym tylu lekarzy, i tylu papieży potwierdziło prawowitość kary śmierci, oczywiście zrobili to po upewnieniu się, że w tym zakresie jest Boża wola.

Głębiej możemy powiedzieć, że Chrystus, Głowa Kościoła, bardzo dobrze zna swoje Prawo i w ciągu 2000 lat bardzo wyraźnie, jednomyślnie skłonił swoich świętych i pasterzy do potwierdzenia, na podstawie swojego Słowa, słuszności kary śmierci ... Kościół znał tę kwestię bardzo głęboko w Chrystusie, zanim jednogłośnie potwierdził legalność kary śmierci ustami tak wielu świętych i mądrych ludzi.

W tej linii Kościół, jak mówi dokument cytowany przez Fastiggi, potępił odmowę państwa prawa do stosowania kary śmierci i nigdy nie potępił w ogóle jej stosowania przez państwo.

Podejmując dokładnie ten dokument, Fastiggi stwierdza: „Sądząc po tym raporcie Papieskiej Komisji, jedynym niezmiennym aspektem tradycji katolickiej może być poniżej nr 3, który podtrzymywałby teoretyczne uznanie prawa państwa do stosowania kary śmierci. Jest to prawdopodobnie odniesienie do wyznania wiary z 1210 r. przepisanego Waldensom. Jednak nawet w tym względzie Komisja nie sprecyzowała, czy ta nauka była definitywna, czy niereformowalna.” [464]

Sądząc po tym raporcie Papieskiej Komisji, Fastiggi mówi, że jedynym niezmiennym aspektem tradycji katolickiej może być numer 3, który wspierałby teoretyczne uznanie prawa państwa do stosowania kary śmierci. Jest to prawdopodobnie odniesienie do wyznania wiary z 1210 r. przepisanego Waldensom. Jednak nawet w tym względzie Komisja nie sprecyzowała, czy nauczanie to jest ostateczne, czy też nie podlega reformom.

Odnotowuję, że po tym dokumencie z 1976 r. tej Komisji pojawiły się różne papieskie oświadczenia na wysokim szczeblu, które potwierdziły legalność kary śmierci w niektórych przypadkach: Katechizm Kościoła Katolickiego przy nr. 2267 oraz encyklikę Evangelium vitae przy n. 56; ponadto „Kompendium społecznej nauki Kościoła” zostało opublikowane w 2004 r. przez organ Stolicy Apostolskiej, która niegdyś była Papieską Komisją ds. Sprawiedliwości i Pokoju, iw tym Kompendium, w sygn. 405 potwierdza zgodność z prawem kary śmierci w niektórych przypadkach, chociaż nie tak okrutne metody są oczywiście uważane za lepsze.
Zwracam też uwagę na prof. Fastiggi, w sprawie wyznania wiary narzuconego Durando[465] że było to właśnie wyznanie wiary, że to wyznanie dotyczyło również legalności kary śmierci, że to wyznanie zostało nałożone na waldensów i że jeśli go nie przyjmą, nie będą mogli należeć do Kościoła katolickiego… Powtarzam: gdyby tego nie zaakceptowali, to nie mogliby należeć do Kościoła katolickiego! Wydaje mi się, że ten fakt należy szczególnie wziąć pod uwagę: aby być częścią Kościoła, konieczne było potwierdzenie legalności kary śmierci.

Brugger w swoim tekście o karze śmierci przytacza również list Innocentego III do Durando napisany w lipcu 1209, w którym Papież stwierdza, że ​​błędem jest twierdzenie, iż władza świecka nie może bez grzechu śmiertelnego skazać kogoś na śmierć; Cytat Bruggera jest następujący: List Innocentego III „do Duranda z Huesca i jego braci”, 5 lipca 1209; Regesta XV, XII.69; przetłumaczony w HHM, 226–28 [466]

Wszystko to oznacza, że ​​w owym czasie było jasne, że te stwierdzenia o legalności kary śmierci były częścią wiary Kościoła… legalność kary śmierci była uważana za fundamentalną część wiary katolickiej, do tego stopnia, że została włączona, w przeciwieństwie do innych stwierdzeń katolickich, do wyznania wiary! Co najważniejsze, przez wieki wszyscy w pełni akceptowali i nikt nigdy nie potępiał, że prawomocność kary śmierci była zawarta w wyznaniu wiary Kościoła w takich tekstach Innocentego III; oczywiście dla wszystkich było jasne, że ta legitymizacja była częścią zdrowej katolickiej doktryny.

W 1215 r., jak widzieliśmy, podczas IV Soboru Laterańskiego (XII Ekumenicznego) uchwalono kanon Ekskomunika, który nakazywał porzucenie heretyków, skazanych „na władzę świecką” (Konst. 3)… z konsekwentnym nałożeniem kara śmierci (COD s. 233 nn.) tekst ten przejdzie do Dekretów Grzegorza IX, oficjalnego zbioru praw Kościoła [467]; to samo rozwiązanie przyjmie Sobór w Konstancji (ekumeniczny XVI) przeciwko wyklifitom (por. COD s. 414ss) i husytom (por. COD s. 429, potępienie na stosie Husa), a dokładnie Sobór w Konstancji w cytowanym przed chwilą tekście dekretuje skazanie na stos heretyka Husa.

Wśród wyroków potępionych przez Sobór w Konstancji w doktrynie Wicleffa jest ten, dla którego ten heretyk wykazuje sprzeciw wobec oddawania heretyków w ręce świeckie, w rzeczywistości twierdzi, że Bóg nie może aprobować, aby ktoś został cywilnie osądzony lub potępiony (por. COD s. 425, 44).

Wśród wyroków Husa potępionych przez Sobór w Konstancji jest ten, dla którego ten heretyk sprzeciwia się przekazaniu heretyków świeckiemu ramieniu (por. COD s. 430, n.14)

Pamiętam, że: „Marcin V, wybrany na papieża w Konstancji w 1417 r., w bulli Inter cunctas z 22 lutego 1418 r. uznał ekumeniczny charakter Soboru w Konstancji i wszystko, co zadecydował, aczkolwiek z ogólnie restrykcyjną formułą”: favor fidei et salutem animarum „”.[468]

Papież Marcin V w 1418 r. sporządził kwestionariusz w celu zbadania doktryny wyznawanej przez osoby podejrzane o wyklifizm i husyzm, w którym wyraźnie zapytano osobę, czy wierzy w możliwość odwołania się prałatów do ramienia świeckiego[469] … A zatem wymierzenie kary śmierci. Takie pytanie jest niezwykle istotne ze względu na wagę tego pytania w doktrynie katolickiej; gdyby nie było to ważne i bardzo ważne, z pewnością nie dano by tym ludziom uznania ich katolickości… nawet tutaj możemy zobaczyć, jak legalność kary śmierci jest uważana za fundamentalną część wiary katolickiej!

Leon X, jak widzieliśmy, w 1520 roku również zaliczył to do błędów Lutra: „Spalenie heretyków jest sprzeczne z wolą Ducha”.[470] To stwierdzenie wyraźnie wskazuje, że doktryna katolicka w niektórych przypadkach ma prawo wymierzać karę śmierci. Błąd, za który Luter zaprzecza, że ​​kara śmierci za herezję może być wymierzona, mieści się w błędach wskazanych przez Leona X w ten sposób:

widzieliśmy, że te same błędy lub artykuły nie są katolickie i nie należy w to wierzyć, ale że są one sprzeczne z doktryną Kościoła katolickiego i Tradycją, a przede wszystkim z prawdziwą i powszechną interpretacją Pisma Świętego. ... w rzeczywistości wyraźnie wynika z tych samych błędów lub z niektórych, że ten sam Kościół, rządzony przez Ducha Świętego, błądzi i zawsze błądził. [471]

Papież Leon XIII napisał w „Pastoralis Officii”, encyklice z 1881 r.: „Jest dobrze ugruntowane, że oba boskie prawa, zarówno to, które zostało zaproponowane w świetle rozumu, jak i to, które zostało ogłoszone przez pisma natchnione przez Boga , zakazać nikomu, w sposób najbardziej bezwzględny, zabijania lub ranienia człowieka bez słusznego powodu publicznego, chyba że jest to zmuszane potrzebą obrony jego życia.”[472] ... w tym ostatnim tekście wyraźnie wskazano, że prawda jest objawiona przez Boga, że ​​zabrania się nikomu, w sposób najbardziej absolutny, zabijania lub ranienia człowieka bez słusznego powodu publicznego, chyba że jest zmuszony do bronić swojego życia. Oznacza to, że objawione przez Boga Prawo Boże w niektórych przypadkach uznaje karę śmierci za zgodną z prawem.

Do 1870 r. państwo papieskie spokojnie, bez żadnych wątpliwości, nakładało karę śmierci. Jest to tylko pośrednie uzasadnienie, ale jest oczywiste, że gdyby ta praktyka była sprzeczna z Ewangelią, nie miałaby prawa obywatelstwa przez tyle wieków w Państwie Papieskim, którym w tym okresie kierowało także wielu świętych. Dokładniej: kara śmierci była przewidziana i stosowana przez praktycznie wszystkich papieży aż do zniesienia Państwa Kościelnego w 1870 roku. Papieże stosowali karę śmierci w Państwie Papieskim, a Kodeks Karny Stolicy Apostolskiej przewidywał do 1962 roku śmierć kara dla tych, którzy próbują zabić Papieża.[473]

Oczywiście wszystko to odbywało się z absolutną pewnością, zaczerpniętą z Biblii i Tradycji, że kara ta jest uprawniona zgodnie z Prawem Bożym.

Wrócimy później z większą precyzją do tej kwestii niereformowalności doktryny, która afirmuje legalność kary śmierci, kiedy przyjrzymy się twierdzeniom Bruggera, ale już teraz wydaje mi się, że muszę zauważyć, że ta doktryna jest uznawana za:

1) wyraźnie nauczana przez prawo naturalne i Biblię;

2) jednogłośnie potwierdzone przez Ojców i wielkich doktorów, takich jak św. Tomasz, s. Bonawentura, s. Roberto Bellarmino, s. Alfonso de 'Liguori;

3) proponowane jako niezbędne dla wiary katolickiej;

4) stale potwierdzane przez Magisterium z absolutną pewnością;

5) realizowany z absolutnym bezpieczeństwem praktycznie przez 2000 lat, tak że na jego podstawie wydano tysiące wyroków śmierci.

Wydaje mi się, że wszystko to prowadzi nas do stwierdzenia, że ​​znajdujemy się na polu nieomylności… i że wskazuje to, jak wnioskujemy z Leona XIII, że „obydwa prawa boskie, oba te, które zostały zaproponowane w świetle rozumu , a ten, który został ogłoszony w pismach natchnionych przez Boga, „uważa, że ​​kara śmierci jest zgodna z prawem.

E. Lio, jak widzieliśmy, pisał bardzo ostro, że wszyscy teologowie zwykle przyjmują jako argument na wykazanie wewnętrznej legalności kary śmierci ogólny konsensus wszystkich narodów w narzucaniu tej kary; kto chce zaprzeczyć legalności tej kary w świetle prawa naturalnego, powinien również odrzucić argument wyprowadzony ze zgody wszystkich narodów [474]. Legalność kary śmierci jest zatem prawdą głoszoną przez prawo naturalne i przez pozytywne prawo Boże… i potwierdzoną przez Kościół!

Należy zauważyć, że twierdzenie, iż kara śmierci jest niedopuszczalna, oznacza stwierdzenie, że wszyscy autorzy biblijni, a więc Biblia, a także święci, papieże, lekarze, a zatem kierujący nimi Duch Święty, popełnili błąd i popełnili błąd. nie zdaje sobie sprawy, że kara śmierci jest ciężkim grzechem i jest z natury zła… co jest po prostu absurdem! Należy zauważyć, że zgodność z prawem kary śmierci nie jest kwestią ukrytej, trudnej wiary, dominacji tylko nielicznych, jest raczej kwestią, która zawsze była przed wszystkimi, co jest otwarcie nauczane przez wszystkie narody, jest potwierdzone w Starożytny Testament, przyjęty przez Nowy i przyjęty w sposób prosty iw pełni praktycznie przez całą Tradycję, przez wszystkich Papieży, aż do Benedykta XVI, przez wszystkich Doktorów i praktycznie przez wszystkich Ojców Świętych.

Dlatego tego wyroku nie można zreformować w celu potwierdzenia niedopuszczalności kary śmierci, a w szczególności nie można go zreformować na podstawie niespójnych racji przedstawionych przez papieża i jego współpracowników.

g) Refleksje na temat wypowiedzi E. Christiana Bruggera w „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” na temat kary śmierci.

Bóg oświeca nas coraz lepiej.

Przyjrzyjmy się teraz pracy E. Christiana Bruggera „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014.

g, 1) Refleksje nad twierdzeniami E. Christiana Bruggera dotyczącymi kary śmierci w Piśmie Świętym.

Biblijna dokumentacja tekstu Bruggera wydaje się pod pewnymi względami bardzo dokładna i bezstronnie zbadana.

Brugger dokładnie bada A. Testament i słusznie stwierdza: „Śmierć jest przewidziana ponad czterdzieści razy i za ponad dwadzieścia przestępstw w różnych kodeksach prawnych ksiąg Pięcioksięgu. 1 Poważne przestępstwa przeciwko religii, porządkowi rodziny i społeczności oraz życiu ludzkiemu zostały ukarane ze śmiercią ”. (s. 60) Kara śmierci została przewidziana w A. Testamencie ponad 40 razy i za około 20 przestępstw przeciwko religii, społeczności, rodzinie i życiu ludzi.

Izrael, szczególnie po wygnaniu, był bytem politycznym, narodem teokratycznym.

Prawo, tłumaczy Brugger, było kodeksem prawnym Izraela, a Bóg był politycznym i prawnym władcą Izraela, posłuszeństwo Prawu było jednocześnie posłuszeństwem Bogu i wiernością społeczności, której tożsamość ukształtował, a jego naruszenie było akt buntu wobec Boga i wrogości wobec wspólnoty; Prawo zostało dane narodowi jako całości, więc cała społeczność była związana jego nakazami (por. Kpł 20:22), a więc naruszenia pociągały całą społeczność w poczuciu winy. Kara śmierci, kontynuuje Brugger, miała nie tylko odwetową funkcję zadośćuczynienia za winę, ale także eliminację wpływu szkodliwego dla Izraela, ponadto kara ta miała pedagogiczną rolę wzbudzania w społeczności lęku przed nieposłuszeństwem (Pwt 13:11). , 17:13, 19:20, 21:21) oraz przypomnieć Izraelowi o Bożej wierności i mocy (Pwt 3:21-22); kara śmierci wymierzona wrogom była dla nich ostrzeżeniem, że Boga Izraela (Pwt 2:25) należy się bardzo bać.[475]

Brugger, choć opowiadał się za niedopuszczalnością kary śmierci, a następnie przechodząc do zbadania Nowego Testamentu, stwierdza: „Nowy Testament ma niewiele do powiedzenia wprost na temat kary śmierci, ale nie może być żadnych wątpliwości, że praktyka ta została uznana za uzasadnioną przez Autorzy Nowego Testamentu.”[476] Nowy Testament niewiele ma do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie ma wątpliwości, że ta praktyka została uznana za uprawnioną przez autorów Nowego Testamentu, a zwłaszcza przez autorów Nowego Testamentu.

Obraz, jaki niezmiennie otrzymujemy, gdy Nowy Testament opowiada o spotkaniach z władzami cywilnymi, w których stawką jest kara śmierci, jest obrazem normalnej praktyki sądowej, która jest kwestionowana tylko wtedy, gdy uważa się, że jest wykonywana niesprawiedliwie.[477] Dokładniej możemy powiedzieć, że Nowy Testament potwierdza fundamentalne stwierdzenie A. Testamentu, że kara śmierci jest zgodna z prawem i wydaje mi się, że to bardzo dobrze wyjaśnia, dlaczego Ojcowie, jak mówi Brugger, absolutnie jednogłośnie potwierdzają legalność kary śmierci [478].

g, 1,1) Dewiacyjne wypowiedzi E. Christiana Bruggera dotyczące kary śmierci w Piśmie Świętym.

g, 1,1,1) Odmienne twierdzenia E. Christiana Bruggera o gen. 9,5-6

Biblijna dokumentacja Bruggera, która, jak wspomniano w niektórych aspektach, jest dobra i dokładna, pozostawia wiele do życzenia w innych aspektach i innych konkluzjach… Pismo musi być interpretowane w Tradycji, jak naucza Vaticanum II i jak powtórzył Benedykt XVI… … i nie wydaje się, żeby Brugger wykonał tego rodzaju pracę egzegetyczną.

Brugger mówi o tekście Gen.9,5: 6-XNUMX i stwierdza, że ​​ścisłe przestrzeganie tego przepisu wymagałoby sprawiedliwości, aby wszyscy mordercy zostali zabici, to z kolei

sugerowałoby, że przyznanie leniency jest niewłaściwe, ponieważ gdyby zostało przyznane,

sprawiedliwość nie zostałaby wykonana, czego nigdy nie nauczał Kościół. Co więcej, kontynuuje Brugger, nawet przyznając, że przed Chrystusem przelanie ludzkiej krwi było wymagane jako środek naprawczy za niektóre grzechy, co bezpośrednio stwierdza Księga Rodzaju 9,5-6 i Księga Kapłańska 17,11, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa spowodowało zmianę w porządku moralnym, która eliminuje potrzeba rozlewu krwi; ponowne przedstawienie w Eucharystii tej ponadczasowej ofiary Chrystusa złożonej na Krzyżu jest dostojnym przypomnieniem, że nie trzeba już przelewać krwi na przebłaganie za grzechy.[479]

Tekst biblijny, o którym mowa, mówi: „Z twojej krwi, to znaczy z twojego życia, poproszę o rachunek; Poproszę o rachunek każdej żywej istoty i poproszę o rachunek życia człowieka od człowieka, każdego jego brata. Kto przeleje krew człowieka, jego krew zostanie przelana przez człowieka,

ponieważ człowiek został stworzony na obraz Boga.” (Rdz 9,5: 6-XNUMX)

W swoich rozważaniach na temat tego tekstu Brugger odsuwa na bok Tradycję, a zatem właściwą interpretację Pisma Świętego: zgodnie z Tradycją, która, jak widzieliśmy, uważa karę śmierci za zgodną z prawem i która dobrze zna ten tekst, w sposób oczywisty wskazuje, że śmierć jest zgodne z prawem, jak sam tekst mówi bardzo wyraźnie, po tym tekście w wielu fragmentach Biblii, jak widzieliśmy, Bóg zdecydowanie nakazuje wymierzenie kary śmierci właśnie dlatego, że jest to zgodne z prawem iw pełni zgodne z wolą Bożą względem ludzkości; omawiany tekst, poprawnie zinterpretowany, nie stwierdza, że ​​kara śmierci musi być zawsze stosowana i za każde zabójstwo, w rzeczywistości TA już przewiduje przypadki, w których kara śmierci nie może być nakładana za zabicie innej osoby: Eliasz nie jest zabity za zabicie proroków Baala (1 Król. 18), Finees nie jest zabity za przebicie Żyda i Midianitki, którzy łączyli się seksualnie (Lb 25) itp.

Przejście Gn. 9,6 należy interpretować i wdrażać z należytą mądrością i pod przewodnictwem Ducha Świętego, który potwierdza, jak naucza cała Biblia i Tradycja, że ​​kara śmierci jest w niektórych przypadkach zgodna z prawem.

Tekst Gn. 9,6 należy interpretować w bardziej bezpośrednim kontekście rozdziału 9 oraz w szerszym kontekście całego Pisma i jest ewidentnie nakazem mającym na celu obronę niewinnych i wykorzenienie niegodziwości, która prowadzi do morderstwa, poza przypadkami, w których Bóg czyni takie zabijanie zgodne z prawem. Tekst Gn. 9,6 jest skierowany bardziej bezpośrednio do ludzkości niedawno ukaranej potopem właśnie z powodu jej niegodziwości, ale bardziej ogólnie ma na celu zapobieganie ponownemu rozprzestrzenianiu się niegodziwości w dowolnym momencie; z drugiej strony, uznając, że człowiek jest obrazem Boga i dlatego jest cenny, pośrednio ogranicza zemstę, aby kara śmierci mogła być orzekana za czyn szczególnej wagi, taki jak morderstwo, a nie za akty mniejszej wagi. Wszyscy ludzie są obrazem Boga, mówi implicite Rdz 9,6, dlatego tylko za poważne przestępstwa mogą być ukarani surowymi karami, a zwłaszcza śmiercią. Wobec pokusy wyegzekwowania reguły Lamecha, zgodnie z którą: „…za ranę, którą odniosłem, zadręczyłem mężczyznę i chłopca. Jeśli Kain ma być pomszczony siedem razy, Lamech zostanie pomszczony siedemdziesiąt siedem razy”. (Rdz 4,23s), a zatem w obliczu pokusy, która prowadzi do nałożenia kary nieproporcjonalnej do złego działania, Rdz 9,6 stwierdza, że ​​człowiek musi być prowadzony przez Boga w czynieniu sprawiedliwości i musi stosować się do sprawiedliwych i proporcjonalnych zbrodnie.

Człowiek jest w rzeczywistości obrazem Boga ... dlatego każdy, kto osądza i potępia człowieka poza boskim nakazem i stosuje wobec niego nieproporcjonalne kary, ten sprzeciwia się Bożemu przykazaniu i zostanie słusznie potępiony przez Boga. prawo do zabicia Kaina bez ustanowienia tej kary przez Boga (Rdz 4,15), więc Bóg grozi ukaraniem każdego człowieka, który chce wymierzyć sprawiedliwość w niesprawiedliwy sposób, nakładając kary niewspółmierne do zbrodni.

Właściwie rozumiane przykazanie zawarte w Rdz 9, 6 ma wartość uniwersalną i, jak wynika z Tradycji, nie zostało anulowane przez Ofiarę Chrystusa i Jego Zmartwychwstanie.

Brugger stwierdza, że ​​nawet przyznając, że przed Chrystusem przelanie ludzkiej krwi było wymagane jako naprawienie niektórych grzechów, które bezpośrednio stwierdzają Księga Rodzaju 9,6 i Księga Kapłańska 17,11, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa spowodowały zmianę w porządku moralnym, która eliminuje potrzebę rozlew krwi.[480] ale Tradycja, która z pewnością dobrze zna Ofiarę Chrystusa i fragment Rdz 9,6 nigdy nie mówi, że po zmartwychwstaniu Chrystusa kara śmierci nie ma już żadnego znaczenia i dlatego przykazanie z Rdz 9,6 nie ma dotyczy więcej.

Kara śmierci ze swoją mocą odstraszającą i fizyczną eliminacją przestępców służy w szczególności ochronie społeczności przed złymi; dla tej ochrony oczywiście nie wystarczy Ofiara Chrystusa, ale konieczne jest rzeczywiste wykonanie kary; w tej linii Tradycja zawsze potwierdzała legalność, w niektórych przypadkach, kary śmierci, włączając ją do bardziej ogólnej legalności samoobrony, twierdzeń różnych Ojców, s. Tomasza różnych Papieży, a w szczególności n.e. 56 encykliki Evangelium vitae są w tym sensie bardzo znaczące.

Kara śmierci jest zatem w pełni zgodna z wolą Bożą dla ludzkości, Pismo Święte, jak widzimy i jak zobaczymy, wskazuje na to z niezwykłą jasnością, jeśli jest badane pod przewodnictwem Ducha Świętego, który jest autorem Biblii i jest także Tym, który kierował Ojcami, Doktorami i Papieżami, którzy de facto jednogłośnie potwierdzali zasadność tej kary od 2000 lat.

g, 1,1,2) Odmienne twierdzenia E. Christiana Bruggera dotyczące Rz 13,1-7

Brugger przeprowadza obszerną egzegezę Rz 13,1-7[481]

Wbrew temu, co twierdzi Brugger, w odniesieniu do Rm 13,4, a w szczególności w kwestii wartości terminu μάχαιραν, trzeba powiedzieć, na podstawie twierdzeń wielkich biblistów i na podstawie danych biblijnych , że afirmacja św. Pawła (Rz 13,4), dla którego władza nosi „miecz” jest metonimią prawa do karania, które rozpoczęło się od kary śmierci, ius gladii, i schodziło do kar niższych.[482]

W związku z tym nawiązuję do tego, co zostało powiedziane pełniej powyżej w paragrafie, w którym mówię o naukach Nowego Testamentu w odniesieniu do legalności kary śmierci; tu bardzo krótko powtarzam, że F. Zorell w swoim "Lexicon Graecum Novi Testamenti", Papieski Instytut Biblijny, Rzym 1990 z. 805 precyzuje, że termin machaira ma różne znaczenia: większy nóż, w szczególności mały miecz, ale jest powszechnie używany w znaczeniu miecza i oznacza śmierć przez metonimię (Rm 8,35) oraz wskazuje na prawo do karania (Rm 13,4) . .. i słusznie Ricciotti, jak właśnie widzieliśmy, podkreśla, że ​​afirmacja s. Pawła (Rz 13,4), dla którego władza nosi „miecz” jest metonimią prawa do karania, które zaczęło się od kary śmierci, ius gladii, a schodziło do kar mniejszych”. Dlatego też tekst Rm 13 wyraźnie i mocno potwierdza karę śmierci… w rzeczywistości termin miecz jest również używany w Rm 4, a Ricciotti określa tam również, że jest to metonimia wskazująca na gwałtowną śmierć (G. Ricciotti „ Listy św. Pawła przetłumaczone i skomentowane: „red. Coletti, Rome, 8,35 s. 1949) W liście do Hebrajczyków 323 termin μάχαιρα machaira jest używany na oznaczenie śmierci zadanej mieczem. Podsumowując, wypowiedź św. Paweł (Rz 11,37), dla którego władza nosi „miecz”, jest, jak wyjaśnił Ricciotti, metonimią prawa do karania, które zaczęło się od kary śmierci, ius gladii, i schodziło do kar niższych”. Z tym, co mówi Rm. 13,4, jak stwierdza św. Niewinny I, s. Paweł podkreśla w szczególności fakt, że prawowita władza ma od Boga władzę sprawiedliwego karania złoczyńców, a także zadawania im śmierci.

Co więcej, cytowany przez Bruggera fragment Piusa XII nie chce wykluczyć, wbrew temu, co twierdzi sam Brugger, że s. Paweł mówi o karze śmierci, Papież mówi w rzeczywistości: „… Zwróciliśmy również uwagę, że Kościół w teorii i praktyce utrzymuje podwójny rodzaj kary (leczniczą i mściwą) i że jest to bardziej zgodne z tym, co źródła objawienia i tradycyjna doktryna uczą o przymusowej mocy prawowitego autorytetu ludzkiego. Twierdzenie to nie daje wystarczającej odpowiedzi, zważywszy, że wspomniane źródła zawierają jedynie myśli odpowiadające okolicznościom historycznym i kulturze tamtych czasów, a zatem nie można im przypisać ogólnej i zawsze trwałej wartości. Ponieważ słowa źródeł i żywego Urzędu Nauczycielskiego nie odnoszą się do konkretnej treści poszczególnych przepisów prawnych czy reguł działania (por. zwłaszcza Rz 13, 4), ale do bardzo istotnego fundamentu władzy karnej i jej immanentnego celu. Jest to więc tak mało zdeterminowane przez warunki czasu i kultury, jak natura człowieka i społeczeństwa ludzkiego chciana przez samą naturę.”[483]

Papież Pius XII odpowiada tym, którzy twierdzą, że: (1) źródła objawienia, czyli teksty biblijne, a zwłaszcza Rz 13, 4, zawierają jedynie myśli odpowiadające okolicznościom historycznym i kulturze tamtych czasów, oraz (2) ), dlatego nie mogą przypisywać tym tekstom ogólnej i zawsze trwałej wartości.

Pius XII odpowiada zatem tym, którzy chcą przekazać przesłanie niektórych tekstów biblijnych, a zwłaszcza Rzym. 13,4 jako coś należącego do kultury minionej, która jest ważna tylko dla przeszłości i dlatego nie nadaje się do innych czasów.

Z tego powodu Pius XII stwierdza: słowa źródeł i żywego Urzędu Nauczycielskiego nie odnoszą się do konkretnej treści poszczególnych przepisów prawnych lub reguł działania (zob. zwłaszcza Rz 13, 4), to znaczy do norm obowiązujących tylko wtedy i nie dzisiaj, ale raczej odnoszą się do zasadniczego fundamentu władzy karnej i jej immanentnej ostateczności, która, podobnie jak chciana przez samą przyrodę natura człowieka i społeczeństwa ludzkiego, jest w niewielkim stopniu zdeterminowana warunkami czasu i kultury. Jeśli przyjrzymy się źródłom Objawienia, czyli tekstom biblijnym (w szczególności Rz 13,4) oraz tekstom żywego Magisterium, do których odwołuje się Pius XII, zrozumiemy właśnie, że nie zawierają one jedynie stwierdzeń odpowiadających historyczno-kulturowe okoliczności tamtych czasów i ważne tylko dla tamtych czasów, ale zawierają nauczanie, które odnosi się do bardzo istotnego fundamentu władzy przestępczej i jej immanentnego celu, w rzeczywistości s. Paweł stwierdza (Rz 13,3:XNUMXs): „W rzeczywistości nie należy się bać władców, gdy dzieje się dobro, ale gdy dzieje się zło. Czy nie chcesz bać się autorytetu? Czyń dobro, a będziesz miał za to chwałę, bo to służy Bogu dla twojego dobra. Ale jeśli czynisz zło, musisz się bać, ponieważ nie na próżno nosi miecz; w rzeczywistości jest w służbie Bogu dla sprawiedliwego potępienia tych, którzy czynią zło”. Teksty te zawierają zatem naukę, która zawsze obowiązuje.

Pius XII nie chce wykluczyć tego, co św. Paweł odnośnie legalności kary śmierci, ale chce wyjaśnić, że twierdzenia św. Paul jest zawsze warty!

Pius XII nie chce anulować tego, co jest wyraźnie zawarte w tekście św. Paweł, jak widzieliśmy powyżej, to znaczy, że kara śmierci jest zgodna z prawem, oznacza raczej, że tak. Paweł nie wygłasza dyskursu, który dotyczy tylko czasów i kultury samego Apostoła, ale czyni dyskurs bardziej ogólny.

g, 1,1,3) Inne dewiacyjne wypowiedzi E. Christiana Bruggera na temat Biblii i kary śmierci.

Brugger kończy swoje badanie Pisma Świętego pytaniem, czy w świetle jego rozważań Pismo Święte potwierdza, że ​​kara śmierci jest w pełni zgodna z wolą Bożą dla ludzkości; rozważania te, jak widać, są niedokładne, a końcowe wnioski wyciągnięte w świetle tych rozważań są błędne.

Odnosząc się do tych końcowych rozważań, należy powiedzieć, że Brugger zasadniczo odsuwa na bok fakt, że cała Tradycja potwierdza, że ​​kara śmierci jest zgodna z prawem.

Brugger powołuje się na patrystyczne i tomistyczne rozróżnienie pomiędzy moralnymi nakazami a ceremonialnymi nakazami ST i umieszcza karę śmierci wśród tych ostatnich, to znaczy wśród nakazów, które są unieważnione w NT, ale zapomina, że ​​Ojcowie i św. Tomasz uważa, że ​​kara śmierci jest w niektórych przypadkach zgodna z prawem, a zatem nie została zniesiona wraz z przyjściem Chrystusa i nie została włączona na podstawowym poziomie do nakazów ceremonialnych [484].

Brugger następnie potwierdza, że ​​boskie przykazanie zezwala również na zachowania, które w innym przypadku nie byłyby usprawiedliwione; amerykański uczony cytuje s. Tomasza, że ​​obecność boskiego nakazu czyni pewne rodzaje zachowań, które w innym przypadku byłyby zakazane, dlatego czyny Żydów w plądrowaniu Egipcjan były słuszne i nie były aktami kradzieży właśnie dlatego, że były nakazane przez Boga i za zgodą Abrahama zabić Izaaka właśnie dlatego, że nakazał mu Bóg itd.

Brugger następnie stwierdza, że ​​wszystkie nakazy zabijania w Starym Testamencie, czy to w formie kar, herem, czy wojen agresji, były dane w formie boskich nakazów; te same rodzaje rozmyślnego zachowania byłyby bezprawne w przypadku braku konkretnego boskiego nakazu… więc tylko wtedy, gdy istnieje wyraźne polecenie od Boga, jest zgodne z prawem nałożenie kary śmierci. [485]

Również tutaj Brugger odrzuca Tradycję, która pod przewodnictwem Ducha Świętego potwierdza legalność kary śmierci na podstawie prawa naturalnego i prawa objawionego; jest to zgodne z prawem i sprawiedliwe zgodnie z prawem naturalnym i prawem objawionym, Tradycja mówi, że w niektórych przypadkach władza cywilna zabija niegodziwych ludzi, więc nie jest wymagane żadne wyraźne polecenie od Boga, aby kara śmierci była legalna w każdym przypadku. Zamiast tego wymagałoby wyraźnego nakazu od Boga, aby zrobić coś, co wydaje się sprzeczne z naturalnym lub objawionym Prawem.

Ponadto, kontynuuje Brugger, można argumentować, że warunki społeczne, w których nakazy zabijania były wykonywane, to znaczy w kontekście niezależnego narodu teokratycznego, są wystarczająco niewspółmierne do warunków, w jakich w epoce chrześcijańskiej praktykowano karę śmierci. dlatego te przykazania nie mają zastosowania poza wspólnotą teokratyczną, w której zostały przyjęte.[486]

Jak jednak widzieliśmy, jest to zgodne z prawem naturalnym i prawem objawionym, zgodnie z Tradycją, że w niektórych przypadkach władza cywilna zabija złych ludzi i jest to prawdą, Tradycja określa, ogólnie i dla wszystkich i nie tylko dla teokratycznego narodu izraelskiego.

Jeśli chodzi o twierdzenia dotyczące tradycji żydowskiej, trzeba powiedzieć, że Brugger stwierdza, że: „Uczeni ogólnie zgadzają się, że pod koniec okresu Drugiej Świątyni w Izraelu panowała powszechna niechęć do nakładania kary śmierci”. (s. 62), ale, jak widzieliśmy powyżej, fragmenty rabinackie, na których opiera się Brugger i które opisują poglądy rabinów Tarfona i Akiwy, donosiły o opinii mniejszości, która budziła ironię innych rabinów, więc sądy żydowskie nadal orzekały śmierć zdań w całym średniowieczu.

g, 2) Refleksje na temat dokumentacji patrystycznej oferowanej przez Bruggera.

Brugger wykonał dość niezwykłą pracę dla niektórych aspektów dokumentacji patrystycznej, ale nie jest to praca do końca kompletna, ponieważ nie obawiam się żadnej pracy do tej pory, np. nie cytuje s. Ottato di Milevi, który mówi różne rzeczy na poparcie zasadności kary śmierci. Nie jestem świadomy, aby jakikolwiek patron lub grupa patronów odniosła się do kwestii kary śmierci u Ojców Kościoła w sposób kompletny i wyczerpujący. Ale podstawowe linie pojawiły się teraz i w rzeczywistości pojawiły się już w czasach starożytnych… z tego powodu Magisterium jasno stwierdziło, że kara śmierci jest w niektórych przypadkach zgodna z prawem. Jednak Brugger wykonał bardzo dokładną pracę w odniesieniu do różnych Ojców i jego wniosek jest dokładnie taki: „Dla Ojców wczesnego Kościoła autorytet państwa do zabijania złoczyńców jest oczywisty. Opinie na temat tego, czy chrześcijanie powinni piastować urzędy, których obowiązki obejmują osądzanie i wykonywanie kary śmierci, były różne – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po 313 r., twierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest kwestionowana. "[487]

Dla wczesnych Ojców Kościoła, kierowanych przez Ducha Świętego i Słowo Boże, władza państwa do zabijania złoczyńców jest oczywista. Opinie co do tego, czy chrześcijanie mają zajmować stanowiska, do których obowiązków należało osądzenie i wykonanie kary śmierci – autorzy przedkonstantyńscy twierdzili, że nie powinni, a ci, którzy pisali po edykcie z 313 r. – stwierdzili, że powinni – ale zasadnicza zasadność samej kary nigdy nie jest kwestionowana.

Brugger wyraźnie pokazuje w swojej książce różne twierdzenia Ojców w kwestii kary śmierci i pokazuje dokładnie, w jaki sposób absolutnie jednogłośnie potwierdzają legalność kary śmierci. [488] „Wśród tych patrystycznych pisarzy… znajdujemy jednomyślną zgodę, że władza cywilna, jako strażnik dobra publicznego, ma prawo wymierzać kary złoczyńcom, w tym karę śmierci”.[489] Wśród pisarzy patrystycznych znajdujemy jednomyślne porozumienie co do tego: władza cywilna, jako strażnik dobra publicznego, ma prawo wymierzać złoczyńcom kary, w tym karę śmierci.

Uwaga: Ojcowie i doktorzy Kościoła absolutnie jednogłośnie poparli karę śmierci! W odniesieniu do tego jednomyślnego konsensusu należy pamiętać, co stwierdza Sobór Watykański I „… nikomu nie powinno się pozwalać interpretować tego Pisma…. wbrew jednomyślnej zgodzie Ojców.”[490] .

g, 3) Refleksje nad afirmacjami s. Teodoro Studium kary śmierci.

Brugger mówi również o św. Teodoro Studita zalicza go do grona przeciwników kary śmierci. W rzeczywistości Brugger pisze, że istnieją pewne wyjątki w rozwoju konsensusu w sprawie kary śmierci; nauki dwóch duchownych z IX wieku, s. Teodoro Studita i s. Mikołaj I, wyrażają, patrystyczny sprzeciw wobec udziału chrześcijan w rozlewie krwi.[491] Przeanalizowaliśmy już oświadczenia s. Mikołaj I i wrócimy, aby porozmawiać o nich później.

Odnośnie wypowiedzi św. Teodor powinien dobrze wiedzieć, że chociaż ten święty zaprzeczał, jakoby siła i miecz mogły być użyte przeciwko heretykom, św. Teofanes stwierdził, że nie tylko konieczne jest użycie miecza, ale także, że: ci, którzy sprzeciwiają się użyciu siły przeciwko „ludziom całkowicie nieczystym w duchu i ciele, i czczącym demony” są wrogami Apostołów, a zatem i Kościoła![492]

Św. Teofanes wyjaśnił, że cesarz Michał zarządził karę śmierci dla paulicjan „na rozkaz świętego patriarchy Nikeforosa i innych pobożnych ludzi”[493]

Teofanes twierdzi, że ci, którzy zaprzeczali, jakoby duchowni mieli prawo uciekać się do takich środków, jak kara śmierci w celu stłumienia herezji, byli pod każdym względem przeciwni Pismu Świętemu, ale na poparcie tego twierdzenia przytacza tylko przykład Ananiasza i Safiry. Ze względu na niedostatek źródeł nie wiemy, jakimi innymi fragmentami posłużono się uzasadnieniem kary śmierci w tym przypadku.[494]

Św. Teodor precyzuje swoje stanowisko (Ep. 455, PG 99: 1485B), stwierdzając, że podobnie jak św. "Cesarz uczynił to samo, to znaczy wypowiedział wojnę Scytom i Arabom, którzy zabijali lud Boży. W tym drugim przypadku wojna toczyła się przeciwko wrogom, ale w przypadku Paulicjan walka toczyła się przeciwko heretykom którzy byli poddanymi Imperium.[495]

Jeśli chodzi o sprawę św. praktykować prawo rzymskie, a zatem karę śmierci; s. Teodor cytuje tutaj tekst św. Paweł (Rz 13,4): władze nie noszą miecza na próżno… są mścicielami tego, kto czyni zło (Ep. 455, PG 99: 1485s)

Więc tak. Teodor mówi, że przestępstwa, które mają do czynienia po prostu z państwem, takie jak morderstwo, muszą być karane karami państwowymi, w tym karą śmierci, podczas gdy przestępstwa dotyczące życia Kościoła muszą być karane karami kościelnymi (Ep. 455, PG 99: 1485s). Św. Teodor nie jest więc przeciwny karze śmierci, ani też święci nie byli przed chwilą wspomniani... [496]

Św. Teodor był więc za karą śmierci; po prostu zaprzeczył, jakoby heretycy, szczególnie w przypadku paulicjan, byli karani śmiercią. Pamiętam, że s. Teodor był głęboko zakorzeniony w Tradycji; dla s. Teodorowi nie wolno, aby arcybiskup wraz ze swoimi współpracownikami robił to, co chce, aby na czas swojego arcybiskupstwa nowy ewangelista, nowy apostoł, prawodawca, który afirmował rzeczy odmienne od Tradycji! W rzeczywistości mamy, mówi św. Teodor, s. Paweł Apostoł, który stwierdza: jeśli ktoś głosi jakąś doktrynę lub nawołuje cię do czynienia czegoś wbrew temu, co otrzymałeś, wbrew przepisom kanonów katolickich i lokalnych synodów, które odbywały się w różnych czasach, nie wolno go przyjmować ani być policzonym w liczbie wiernych i zmierza ku strasznemu osądowi wskazanemu przez Apostoła (por. Ga 1). (San Teodoro lo Studita, List 24, PG 99, kol. 987) Wierność Tradycji św. Teodora, związane z afirmacjami św. Symeon z Cudownej Góry, autor: s. Jana Postu, Teofana i innych, którzy wraz z tym ostatnim opowiadali się za karą śmierci, bardzo ważne jest, aby potwierdzić, że ewidentnie również na Wschodzie było bardzo jasne, że Tradycja potwierdza, również w oparciu o Rzymian 13,4:XNUMX, że kara śmierci była zgodna z prawem.

Stanowisko s. Teodor, w konkretnym przypadku Paulicjan, różnił się od przypadku św. Teofany, s. Nikefor i inni pobożni ludzie, którzy potwierdzili potrzebę nałożenia kary śmierci na heretyków[497]widocznie w tym punkcie Tradycja nie została jeszcze precyzyjnie ustalona i s. Teodor czuł się swobodnie, mogąc wypowiedzieć swoją myśl w oparciu o Pismo Święte; Tradycja została utrwalona w następnych stuleciach.

g, 4) Refleksje nad dokumentacją papieską i magisterium Bruggera.

Dokumentacja papieska i magisterium wydaje się w tekście Bruggera ograniczona i niekompletna; nie cytuje niektórych papieskich dokumentów, które dodatkowo wyjaśniają ich całkowitą akceptację zasadności kary śmierci.

Brugger nie cytuje ks. były. Papież Symplicjusz, który w 478 r. polecił cesarzowi Zenonowi skazać na śmierć zabójców biskupów; ci świętokradczy zabójcy, według Papieża, są godni zginąć w tych męczarniach, w takich cierpieniach Kościół i Cesarstwo odnajdą spoczynek, a wraz z nimi łaski Boże zostaną przyciągnięte do Cesarstwa. (List XII patrz Bull., Dodatek do t. 1, s. 221)

Brugger nie wspomina papieża Pelagiusza I, który w liście do księcia Włoch stwierdza, że ​​nie wolno nam sądzić, iż grzechem jest karanie opornych biskupów, w rzeczywistości jest to ustanowione przez prawa boskie i ludzkie, że zakłócenia pokoju i jedność Kościoła musi być stłumiona przez władzę świecką i jest to największa przysługa, jaką można oddać religii.[498]

Brugger nie wspomina Honoriusza I, który uznaje prawo do wymierzania kary śmierci przywódcom społeczności i prosi, aby sprawca gwałtu otrzymał karę śmierci, aby ta kara nie była zwlekana i aby odprawiona została jak największa liczba ludzi.[499]

Brugger nie przedstawia różnych stwierdzeń, którymi św. Grzegorz Wielki, papież, w kilku swoich listach naucza zasadności kary śmierci, uznając, że poważne przestępstwa zasługują na taką karę. W jednym przypadku, mówiąc o przemocy zadanej biskupowi Janvierowi de Malaga, mówi, że: prawo karze sprawcę takiej zniewagi karą śmierci[500], w liście do królowej[501]wzywa do naprawienia wykroczeń przeciwko Bogu poprzez ukaranie cudzołożników, złodziei i innych odpowiedzialnych za inne zepsute czyny, za które grozi kara śmierci[502]  Brugger nie wspomina Urbana II, który w dekrecie skierowanym do biskupa Lukki uprawomocnił wyrok śmierci, który nie został jeszcze ogłoszony; nie nazywa zabójstwa tych, którzy w żarliwości swej gorliwości o matkę, Kościół święty, skazali ekskomunikowanych na śmierć, ale prosi o odpowiednią pokutę.[503]

Brugger cytuje wypowiedzi Mikołaja I i s. Teodoro Studita, który twierdzi, że Kościół nie ma miecza… i Brugger stwierdza: „Istnieje kilka wczesnych wyjątków od rozwijającego się konsensusu w sprawie kary śmierci i zasługują na wzmiankę tutaj. Nauki dwóch duchownych z IX wieku

nadal wyrażają patrystyczną opozycję wobec udziału chrześcijan w rozlewie krwi.”[504] Istnieją zatem pewne wyjątki, według Bruggera, od rozwoju konsensusu w sprawie kary śmierci, nauki dwóch duchownych z IX wieku, s. XNUMX. Teodoro Studita i s. Mikołaj I, wyraża, zdaniem Bruggera, patrystyczny sprzeciw wobec udziału chrześcijan w przelewaniu krwi.

Podkreślam, że deklaracje tych dwóch świętych nie są rzeczywistym zaprzeczeniem legalności kary śmierci, w rzeczywistości: (1) ust. Mikołaj I, jak widzieliśmy, nie zaprzecza prawowitości kary śmierci ani nie twierdzi, że chrześcijanie nie mogą jej wymierzać, ale po prostu chce złagodzić brutalność ówczesnego prawa bułgarskiego (2) s. Teodor, jak widzieliśmy, również nie zaprzecza całkowicie legalności kary śmierci ani jej wymierzaniu przez chrześcijan, ale sprzeciwia się stosowaniu przemocy wobec heretyków.

List św. Mikołaja I w odpowiedzi na Bułgarów („Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016) z 866 r., który odnosi się do dużej liczby pytań dogmatycznych i kanonicznych oraz potwierdza zasadność kary śmierci jest przedstawione przez Bruggera nieprecyzyjnie na niektórych stronach jego pracy[505], to znaczy jakby całkowicie wykluczył karę śmierci, co nie jest prawdą, w rzeczywistości między innymi Papież stwierdza, że: jeśli chodzi o tych, którzy wymordowali swojego krewnego, dobrze jest, aby szanowane prawa znalazły zastosowanie, ale jeśli winni, którzy schronili się w kościele, są wyrwani ze śmierci obiecanej przez prawa. [506] Oczywiście oznacza to, że szanowane prawo przewidywało karę śmierci dla tych, którzy zabili swoich krewnych, a papież Mikołaj zgodził się, by się o to ubiegali, prosząc tylko o to, by winnym oszczędzono śmierci, jeśli schronili się w kościele. Św. Mikołaj nie był więc radykalnie przeciwny karze śmierci! ... i nie wypowiadał się radykalnie przeciwko karze śmierci ... jak mógł to zrobić, z drugiej strony, jeśli Rm 13, 4, jak widzieliśmy, jest bardzo jasne w przyznaniu władcom prawa zabijania złych , jak wyraźnie stwierdził św. Niewinny ja? Św. Mikołaj, jak widzieliśmy, oczywiście bardzo dobrze wiedział, że w tamtych czasach kara śmierci była stosowana we wszystkich państwach chrześcijańskich i nie przedstawiał dokumentów zakazujących jej wszędzie… więc widać, że przyjął tę karę.

Papież Innocenty III w 1199, z dekretem Vergentis[507] rozwinął paralelę między heretykami a winnymi zdrady i napisał, że zgodnie z słusznymi sankcjami winni zdrady są karani śmiercią, tym bardziej heretycy, którzy obrażają Jezusa Chrystusa, muszą być oddzieleni od naszej głowy, którą jest Chrystus… dlatego uderzają w kapitał kara. Brugger nie mówi o tym Decretale Vergentis.

Sam Papież dodatkowo potwierdzi zasadność tej kary śmierci, nakazując uczniom Pietro Valdo, którzy dążyli do pojednania z Kościołem, wyraźnie zaakceptowali katolicką doktrynę o legalności kary śmierci: „De potestate saeculari asserimus, quod sine sin mortali potest iudicium sanguinis exercere, dummodo ad inferendam vindictam non hatred, sed iudicio, not incaute, sed consulte procedat "[508]. Co w istocie oznacza: władza świecka może bez grzechu śmiertelnego wykonywać sąd krwi, czyli wymierzać karę śmierci, pod warunkiem, że wymierzając karę postępuje nie z nienawiści, ale słusznie, z rozwagą, bez lekkomyślności. Fakt, że Innocenty III zaliczył legalność kary śmierci do prawd, w które Waldensi musieli wyraźnie wierzyć, aby przystąpić do komunii Kościoła katolickiego, pokazuje, że ta prawda była najwyraźniej uważana za ważną część doktryny Kościoła.

Brugger odnosi się tylko do papieży Lucjusza III [509]  Innocenty III[510]Grzegorza IX [511] i Bonifacy VIII[512] przyjęli dekrety, wprowadzone do powszechnego ustawodawstwa, które przewidywały, że heretyk zostanie umieszczony we władzy świeckiego ramienia w celu wymierzenia kary; karą, którą wskazali za to przestępstwo, była kara śmierci za kremację[513]. Brugger nie wspomina Bonifacego VIII, który przybył, by zagrozić sankcjonowaniu władz doczesnych, które nie przystąpiły bez zwłoki (indilando) do egzekucji heretyków. Sam Papież postanowił pozostawić zabójców kardynałów świeckiemu ramieniu, aby zabójcy ci zostali ukarani śmiercią [514].

Dekret Furatur[515], parafrazując Exodus (21, 16), stwierdza, że ​​każdy, kto został uznany za winnego porwania i sprzedał porwaną osobę, jest skazany na śmierć.[516]

Brugger nie mówi, że w 1215 r. podczas IV Soboru Laterańskiego uchwalono kanon Excommunicamus, który nakazywał porzucenie już skazanych heretyków „władzom świeckim” (Konst. 3)… z konsekwentnym nałożeniem śmierci kary (COD s. 233 nn.) A Brugger nie mówi, że ten tekst Soboru przejdzie do Dekretów Grzegorza IX, oficjalnego zbioru praw Kościoła[517]

Brugger nie mówi, że rezolucja taka jak IV Soboru Laterańskiego zostanie przyjęta przez Sobór w Konstancji (XVI ekumeniczny) przeciwko wyklifitom (por. COD s. 414ss) i husytom (por. COD s. 429, potępienie na stosie Husa) Sobór w Konstancji w cytowanym przed chwilą tekście dekretuje skazanie na stos heretyka Husa.

Brugger nie mówi, że wśród wyroków potępionych przez Sobór w Konstancji w doktrynie Wiklifa jest ten, dla którego ten heretyk pokazuje, że sprzeciwia się przekazaniu heretyków świeckiemu ramieniu, w rzeczywistości twierdzi, że Bóg nie może aprobować tego, że ktoś jest cywilnie osądzony lub cywilnie potępiony ( patrz COD s. 425, n.44)

Brugger nie mówi, że wśród wyroków Husa potępionych przez Sobór w Konstancji jest ten, dla którego ten heretyk wykazuje sprzeciw wobec przekazania heretyków świeckiemu ramieniu (por. COD s. 430, n.14)

Pamiętam, że: „Marcin V, wybrany na papieża w Konstancji w 1417 r., w bulli Inter cunctas z 22 lutego 1418 r. uznał ekumeniczny charakter Soboru w Konstancji i wszystko, co zadecydował, aczkolwiek z ogólnie restrykcyjną formułą”: favor fidei et salutem animarum „”.[518]

Brugger nie mówi, że papież Marcin V w 1418 r. sporządził kwestionariusz do zbadania doktryny wyznawanej przez ludzi podejrzanych o wyklifizm i husyzm, w którym wyraźnie zapytał osobę, czy wierzy w możliwość odwołania się prałatów do ramienia świeckiego[519] … A zatem wymierzenie kary śmierci. Takie pytanie jest niezwykle istotne ze względu na wagę tej kwestii w doktrynie katolickiej; gdyby nie było to ważne, a bardzo ważne, z pewnością nie dano by tym ludziom uznania swojej katolickości.

Brugger nie mówi, że Leon X dał gubernatorowi miasta uprawnienia do podejmowania działań przeciwko przestępcom, a także do nakładania na nich kary śmierci. („Etsi pro”, 1514, Bull., T. 5, s. 615) ... Brugger nie twierdzi, że Juliusz III przewidział karę śmierci dla posiadaczy nieoczyszczonych kopii Talmudu ich bluźnierstw przeciwko Chrystusowi (" Cum sicut" , 1554, Bull., T. 6, s. 482) ... Brugger nie twierdzi, że Paweł IV przewidział to dla pełnomocników („Volens seleeribus", 1558, Bull., T. 6, s. 538 .) itp. ; Cyrille Dounot w swoim artykule[520] przytacza różne inne zbrodnie, które na podstawie orzeczeń papieskich przewidywały karę śmierci.

Brugger mówi, że Leon X w 1520 roku również umieścił to wśród błędów Lutra: „Spalenie heretyków jest sprzeczne z wolą Ducha”.[521]  ale wydaje mi się istotne podkreślenie, że błąd, za który Luter zaprzecza, jakoby kara śmierci mogła być wymierzona za herezję, mieści się w błędach wskazanych przez Leona X w ten sposób:

widzieliśmy, że te same błędy lub artykuły nie są katolickie i nie należy w to wierzyć, ale że są one sprzeczne z doktryną Kościoła katolickiego i Tradycją, a przede wszystkim z prawdziwą i powszechną interpretacją Pisma Świętego. ... w rzeczywistości wyraźnie wynika z tych samych błędów lub z niektórych, że ten sam Kościół, rządzony przez Ducha Świętego, błądzi i zawsze błądził.[522]

Katechizm rzymski, jak mówi Brugger, nauczał o legalności kary śmierci [523] ... ale myślę, że ważne jest, aby zauważyć, że praktycznie nikt nie kwestionował tego punktu doktryny wśród katolików ... ustalono, że doktryna katolicka zawierała legalność kary śmierci. Święci Lekarze spokojnie przyjęli te twierdzenia i rozwinęli je, było dla nich oczywiste, że Tradycja oparta na Biblii jasno stwierdza, że ​​kara śmierci jest w niektórych przypadkach zgodna z prawem.

Podobnie, Większy Katechizm św. Piusa X (część trzecia, n. 413) nauczał o legalności tej kary: „413 P. Czy są przypadki, w których można zabić bliźniego? O. Dozwolone jest zabicie bliźniego, gdy walczy się w sprawiedliwej wojnie, gdy z rozkazu najwyższej władzy wykonuje się wyrok śmierci pod groźbą kary za jakieś przestępstwo; i wreszcie, jeśli chodzi o niezbędną i uzasadnioną obronę życia przed niesprawiedliwym agresorem.”… i praktycznie nikt nie podniósł pytań w tej kwestii wśród katolików… ustalono, że katolicka doktryna zawierała legalność śmierci kary, było oczywiste, że Tradycja oparta na Biblii jasno stwierdza, że ​​kara śmierci była w niektórych przypadkach zgodna z prawem.

Papież Leon XIII, jak również mówi Brugger, napisał w „Pastoralis Officii”, encyklice z 1881 r.: „Jest dobrze ugruntowane, że oba boskie prawa, zarówno to, które zostało zaproponowane w świetle rozumu, jak i to, które zostało ogłoszone z pismami natchnionymi przez Boga zabraniają komukolwiek, w najbardziej absolutny sposób, zabijać lub ranić człowieka w przypadku braku słusznego powodu publicznego, chyba że jest do tego zmuszony przez potrzebę obrony swojego życia”.[524] ... i praktycznie nikt nie kwestionował tego punktu doktryny wśród katolików ... ustalono , że doktryna katolicka zawierała legalność kary śmierci ... było oczywiste , że Tradycja oparta na Biblii jasno stwierdzała , że kara śmierci jest zgodna z prawem w niektórych przypadkach.

Zwracam też uwagę, że do 1870 r. w Państwie Papieskim wykonywano kary śmierci, co w oczywisty sposób wskazuje, że doktryna o legalności kary śmierci była doskonale akceptowana przez Papieży i nikt nie kwestionował tego punktu doktryny wśród katolików… ustalono, że doktryna katolicka zawierała legalność kary śmierci… było oczywiste, że Tradycja oparta na Biblii jasno stwierdzała, że ​​kara śmierci była w niektórych przypadkach zgodna z prawem. Dunot pisze, że kara śmierci była zwykle stosowana w państwie papieskim, a kodeks karny Stolicy Apostolskiej przewidywał karę śmierci do 1962 r. dla tych, którzy próbowali zabić papieża.[525]

Oczywiście wszystko to zostało zrobione z absolutną pewnością, że kara ta była uprawniona zgodnie z Prawem Bożym… było oczywiste, że Tradycja oparta na Biblii jasno stwierdzała, że ​​kara śmierci była w niektórych przypadkach zgodna z prawem; ten dowód utrzymywał się dla niego samego. Jana Pawła II i dla Benedykta XVI… ten dowód pozostaje pomimo błędów papieża Franciszka…

g, 5) Refleksje nad Bruggerowską krytyką afirmacji s. . Tomasza z Akwinu.

Brugger rozwija krytykę św. Thomas trochę w linii Blazqueza, którą widzieliśmy powyżej. Jego krytyka ma na celu wyjście poza tradycyjny pogląd, że s. Tomasz dobrze się prezentuje, gdy dochodzi do nowej doktryny, że kara śmierci jest czymś z natury złym.

Jednak Brugger próbuje „rozmontować” twierdzenia tomistyczne w niewłaściwy sposób, w rzeczywistości Brugger nie zdaje sobie sprawy, że s. Tomasz jest przede wszystkim wierzącym, teologiem, a także wielkim filozofem.

Św. Tomasz opiera swoje twierdzenia na karze śmierci, na poziomie teologicznym, na Tradycji i Piśmie Świętym.

W Somma contra Gentiles s. Tomasz rozwija filozoficzny dyskurs apologetyczny i również na tym poziomie, w ramach szerokiej wizji Boga i stworzenia, zasadność kary śmierci jest przedstawiana na gruncie filozoficznym i racjonalnym.

Aby naprawdę odrzucić s. Tomaszu, Brugger powinien był to zrobić, a zatem na podwójnym poziomie, teologicznym i filozoficznym, i powinien był to zrobić, pracując dogłębnie, ponieważ s. . Tomasz jest autorem bardzo głębokim, podążającym za mądrością biblijną, nadprzyrodzoną i wspaniale łączy ją z mądrością naturalną, filozoficzną, zajmując się wielkimi filozofami.

Wygląda na to, że Brugger nie dokonał tego rodzaju podwójnego obalania.

Nie wiem, czy wypowiedzi św. Tomasza, który usprawiedliwia legalność kary śmierci; Nie jestem nawet świadom, że filozoficzne wypowiedzi św. Tomasza, który uzasadnia legalność tej kary.

Brugger rzuca wyzwanie św. Tomasz nie wkładając ich dobrze w ramy odniesienia s. Lekarz.

Brugger wydaje się, że na przykład nie zdaje sobie z tego sprawy, kiedy jest. Tomasz mówi o człowieku, który traci godność, gdy grzeszy, rozwija dyskurs zakorzeniony w Biblii, jak mówi sam święty (por. II-II q. 64 a. 2 ad 3) przytaczając dwa fragmenty biblijne, jeden z Psalmu 48 v. 21, a drugi z Księgi Przysłów, rozdz. 11 v. 29...

Należy także sprecyzować, że istnieje istotna godność, która nie zostaje utracona wraz z grzechem, ponieważ istota pozostaje, ale istnieje rzeczywista, rzeczywista godność utracona wraz z grzechem: obraz Boży pozostaje zawsze w człowieku, także w człowieku. ... piekło, ale podobieństwo Boże i związana z nim godność zostaje utracona wraz z grzechem ciężkim ... grzech ciężki czyni nas niegodnymi nieba ... i przyjęcia Eucharystii jako św. Thomas: „Ad quartam quaestionem dicendum, quod in indigne manducante est duo peccata do rozważenia; scilicet peccatum quo indignus redditur ad manducandum, et peccatum quo indigne manducat. "(Super Sent., lib. 4 d. 9 q. 1 a. 3 qc. 4 co.) ... w tym wierszu pewne grzechy czynią niegodnymi życia w związku ze wspólnotą, do której należy, a zatem takie grzechy czynią kara śmierci ze strony wspólnoty zgodną z prawem. Człowiek, który jest realnym zagrożeniem dla społeczności z powodu swojej morderczej przemocy, nie jest w tym sensie godny życia.

Bardziej ogólnie, afirmacje S. św. Tomasz mówi w a.64 i 6 tego samego pytania 1, gdzie stwierdza: „Nikt nie grzeszy tym, że używa istoty do celu, dla którego został stworzony. …w hierarchii bytów mniej doskonałe są tworzone dla doskonalszych” [526]„… Rzeczy mniej doskonałe są przyporządkowywane tym doskonałym. Teraz każda część jest przyporządkowana całości, tak jak mniej doskonała przyporządkowana jest doskonałej istocie. Dlatego część jest z natury podporządkowana całości. "[527] […] Jako część jest dla całości, tak każdy człowiek jest dla całej społeczności; dlatego człowiek jest przyporządkowany wspólnocie i jej podporządkowany, tak jak część jest przyporządkowana i podporządkowana całości, więc jeśli człowiek jest dla wspólnoty niebezpieczny swoimi grzechami, dobrze jest go zdławić, dla prawdziwego dobra całej wspólnoty. którego częścią jest mężczyzna.[528]

Życie ludzkie, traktowane jako samo w sobie, jest absolutnie nienaruszalne, ale można je stłumić za grzechy, które wyrządzają szkodę wspólnocie (por. II-II q. 64 a.2 i a. 6).

Człowiek jest zatem wyświęcony do wspólnoty, ale przede wszystkim, mówi św. Tomasz w I, q. 1a. 1 człowiek jest wyświęcony do Boga; człowiek jest najpierw wyświęcony do Boga, a potem do wspólnoty!

Wspólnota może go stłumić tylko wtedy, gdy szkodzi jej za jego grzechy; wspólnota nie może zabić człowieka dla siebie, życie ludzkie, rozważane samo w sobie, jest absolutnie nienaruszalne.

W obliczu afirmacji tych, którzy mówią: „…zabicie człowieka jest samo w sobie złem… Dlatego w żaden sposób nie wolno zabijać grzesznika”.[529] s. Tomasz, idąc za Biblią, odpowiada: „Z grzechem człowiek porzuca porządek rozumu... degenerując się w pewien sposób w zniewolenie zwierząt, co oznacza podporządkowanie się na korzyść innych. Tak naprawdę czytamy w Piśmie Świętym: „Nie zrozumiewszy swej godności, człowiek zstąpił do poziomu koni bezrozumnych i upodobnił się do nich”… A zatem… zabicie człowieka, który grzeszy, może być dobre, jak zabicie bestii: w rzeczywistości zły człowiek ... jest ... bardziej szkodliwy niż bestia ”.[530]

Wspólnota może stłumić człowieka tylko wtedy, gdy szkodzi mu za swoje grzechy; wspólnota nie może zabić człowieka dla siebie, ale tylko o tyle, o ile szkodzi mu swoimi grzechami!

Sam św. Tomasz w art. 2, właśnie przedstawiony, wyjaśnia z góry, co to znaczy w art. 6 tego samego pytania, w którym mówi: „Żaden człowiek w sobie samym nie może być zabity zgodnie z prawem: ponieważ w każdym, nawet grzeszniku, musimy kochać przyrodę, która została stworzona przez Boga i która jest zniszczona przez zabicie”.[531]

Biorąc pod uwagę, że człowiek jest wyświęcony do Boga i do wspólnoty oraz w świetle prawdy Bożej, wspólnota nie może zabić człowieka dla siebie, ale może go zabić tylko dlatego, że swoimi grzechami go niszczy!

W tym wierszu s. Tomasz stwierdza: „…zabicie winnych staje się zgodne z prawem… ze względu na dobro wspólne, na które grzech godzi” [532]

Tutaj pragnę podkreślić niektóre wypowiedzi s. Tommaso właśnie widział:

- "...w hierarchii bytów mniej doskonałe są tworzone dla doskonalszych" [533]

– „… każda część jest przyporządkowana całości, tak jak mniej doskonałe jest przyporządkowane doskonałej istocie. Dlatego część jest z natury podporządkowana całości. […] A zatem, jeśli człowiek ze swoimi grzechami jest niebezpieczny i destrukcyjny dla wspólnoty, godne pochwały i zdrowe jest zdławienie go dla zachowania dobra wspólnego; w rzeczywistości, jak mówi św. Paweł: „Odrobina fermentu może zepsuć całą masę”. [534]

Człowiek jest zatem w pewien sposób, w świetle mądrości Bożej, dla wspólnoty, jak mniej doskonałe istoty są dla najdoskonalszych (por. II-II q. 64 a.1), każdy człowiek jest częścią jego wspólnota jako część jest dla całości, tak każdy człowiek jest dla całej wspólnoty; dlatego człowiek w świetle mądrości Bożej jest przyporządkowany wspólnocie i jej podporządkowany, tak jak część jest przyporządkowana i podporządkowana całości (por. IIª-IIae q. 64 a. 2 co.), dlatego jeśli człowiek jest niebezpieczny z jej grzechami dla wspólnoty dobrze jest stłumić, dla prawdziwego dobra całości, której częścią jest człowiek. Człowieka nie można zabić za siebie, ale za swoje grzechy, które wyrządzają szkodę wspólnocie (por. II-II q. 64 a. 6; II-II q. 64 a.2 ad. 3m).

W tym wierszu s. Thomas wyraźnie stwierdza, że ​​tylko prawowici przywódcy społeczności mają moc od Boga do wymierzania kar, a zatem wymierzania kary śmierci… z tego powodu nikt inny nie może celowo zabić kogoś zgodnie z prawem. Każdy może z pewnością się bronić i właśnie dlatego może, według św. Tomasza, aby dokonać czynów, które prowadzą do śmierci niesprawiedliwego agresora, takie czyny są jednak zgodne z prawem o tyle, o ile dozwolone są działania o podwójnym skutku, które właśnie powodują śmierć kogoś (por. II-II q. 64 a.7).

Pamiętam, że zgodnie z rozsądną doktryną uzasadnione jest dokonanie czynności o podwójnym skutku, która ma również złe skutki, gdy, ściślej, spełnione są następujące warunki:

a) „Dokonany czyn musi być sam w sobie dobry lub przynajmniej obojętny”.[535]

b) Dobry efekt musi być osiągnięty natychmiast, a nie przez zły. Bezpośredni skutek interwencji musi być pozytywny, a negatywny pośredni (por. HB Merkelbach w „Summa Theologiae Moralis” Brugis 1959, t.1, s. 166).

c) Osoba musi mieć właściwą intencję i dlatego intencja ta musi być ukierunkowana na dobry skutek, a nie na zły, w przeciwnym razie zło byłoby samo w sobie dobrowolne lub przynajmniej byłoby pożądane, dlatego też wymagane jest, aby tam nie istnieje bezpośrednie niebezpieczeństwo dopuszczenia zła lub jego aprobaty (zob. B. Merkelbach w „Summa Theologiae Moralis” Brugis 1959, t.1, s. 167).

d) Musi istnieć powód do ustalenia przyczyny wywołującej podwójny skutek i musi ona być proporcjonalnie poważna, to znaczy musi istnieć proporcjonalność między rozumianym dobrem a tolerowanym złem: były. nie jest moralnie uzasadnione wprowadzenie procedury, która ma również wpływ na aborcję, aby uniknąć drobnych zakłóceń (zob. B. Merkelbach w „Summa Theologiae Moralis” Brugis 1959, t.1, s. 166).

Tak więc, zgodnie z pkt. Tomasz z pewnością każdy może się bronić i właśnie dlatego może dokonywać czynów, które prowadzą do śmierci niesprawiedliwego napastnika, ale takie czyny są zgodne z prawem o tyle, o ile dozwolone są działania o podwójnym skutku, według niektórych „probatus auctor”, takich jak Z drugiej strony, De Lugo i Waffelaert, bezpośrednie zabicie niesprawiedliwego agresora jest również zgodne z prawem, o ile jest wybrane jako środek, a nie jako cel[536]; jednak kara śmierci wobec wszystkich tych sprawców może być nałożona tylko przez prawowitą władzę stojącą na czele społeczności.

g, 6) Refleksje na temat niereformowalności doktryny katolickiej, która potwierdza legalność kary śmierci.

Brugger rozwija długą i interesującą dyskusję na temat niereformowalności doktryny w nauczaniu katolickim, aw szczególności na temat niereformowalności doktryny, która potwierdza zgodność z prawem kary śmierci.

Oczywiście ograniczona i w dużej mierze niekompletna dokumentacja, którą przedstawił Brugger, nawet jeśli pozwala mu na pewne ważne stwierdzenia, uniemożliwia mu pełne zrozumienie głębokiego zakorzenienia doktryny legalności kary śmierci w Tradycji.

Jak wynika z tego, co zostało powiedziane i widziane powyżej:

- kara śmierci jest wskazana jako zgodna z prawem w ST i jest wyraźnie ustanowiona w celu ukarania niektórych przestępstw, co również potwierdza żydowska tradycja sądowa;

- praktyka kary śmierci została uznana przez autorów Nowego Testamentu za uprawnioną, ponieważ sam Brugger powiedział: „Nowy Testament ma niewiele do powiedzenia bezpośrednio na temat kary śmierci, ale nie może być żadnych wątpliwości, że praktyka ta została uznana przez Nowy Testament za uprawnioną Autorzy testamentu ”.[537]rozdział 13 Listu do Rzymian ma w tej linii szczególne znaczenie;

- dla Ojców pierwotnego Kościoła, kierowanych Duchem Świętym i Słowem Bożym, władza państwa do zabijania złoczyńców jest oczywista, jak mówi sam Brugger[538] ;

- słowa s. Innocenty I, którego widzieliśmy powyżej, interpretuje z absolutną pewnością Rz 13,4 w sensie legalności kary śmierci i wskazuje w tym sensie na wyraźną Tradycję;

- na Zachodzie, a także na Wschodzie istnieje wyraźna Tradycja sprzyjająca karze śmierci, co widać wyraźnie nawet w czasach św. Teodora Studity i Patriarchy Nicefora, co nie zostało odwołane, ale potwierdzone przez s. Mikołaja I i innych papieży, przed i po nim;

– wyznanie wiary, o które prosił Innocenty III Waldensów, zawiera wyraźne odniesienie do legalności kary śmierci… i jest to rzeczywiście katolickie wyznanie wiary[539];

- IV Sobór Laterański (XII Ekumeniczny), z kanonem Excommunicamus, nakazującym porzucenie heretyków skazanych „na władzę świecką” (Konst. 3) z konsekwencją nałożenia kary śmierci (COD s. 233 n.) zawiera jasny odniesienie do zgodności z prawem kary śmierci;

- Sobór w Konstancji (ekumeniczny XVI) zawiera również wyraźne odniesienie do legalności kary śmierci w rezolucjach przeciwko Wiklifitom (por. COD s. 414ss) i husytom (por. COD s. 429, skazanie na stos Husa);

- wśród wyroków potępionych przez Sobór w Konstancji w doktrynie Wicleffa jest ten, dla którego ten heretyk wykazuje sprzeciwianie się oddaniu heretyków w ręce świeckie, w rzeczywistości twierdzi, że Bóg nie może aprobować, aby ktoś był osądzony cywilnie lub cywilnie skazani (por. COD s. 425, n.44)

- wśród wyroków potępionych w doktrynie Husa przez Sobór w Konstancji jest to, co do którego heretyk wykazuje sprzeciw wobec przekazania heretyków świeckiemu ramieniu (por. COD s. 430, n. 14);

- kwestionariusz napisany przez papieża Marcina V w 1418 r. w celu zbadania doktryny wyznawanej przez osoby podejrzane o wyklifizm i husyzm, w którym dana osoba została wyraźnie zapytana, czy wierzy w możliwość odwołania się prałatów do ramienia świeckiego[540] a zatem wymierzenie kary śmierci w oczywisty sposób implikuje zgodność tej kary z prawem;

– twierdzenia Leona X, który, jak widzieliśmy, w 1520 r. wśród błędów Lutra umieścił także to: „Palenie heretyków jest wbrew woli Ducha”.[541] … Oczywiście implikują, że kara śmierci jest zgodna z prawem;

- świetliste i bardzo jasne afirmacje Doktorów Kościoła, takich jak św. Tomasz, s. Bonawentura, s. Grzegorz Wielki, s. Roberto Bellarmino, s. Pietro Canisio, s. Alfonso de 'Liguori itp. są wyraźnymi wskazaniami słuszności kary śmierci i sprawiedliwości, którą ucieleśnia, gdy jest stosowana zgodnie z wolą Bożą;

- w świetle tego, co do tej pory widzieliśmy, prawdy, że nikomu bezwzględnie zabrania się zabijania lub krzywdzenia człowieka bez słusznej racji publicznej, chyba że jest to wymuszone koniecznością obrony własnego życia: „Dobrze jest ustalili, że oba boskie prawa, zarówno to, które zostało zaproponowane w świetle rozumu, jak i to, które zostało ogłoszone przez pisma natchnione przez Boga, absolutnie zabraniają zabijania lub ranienia człowieka bez słusznego powodu publicznego, chyba że zmuszony przez potrzebę obrony swojego życia.”[542] co oznacza, że ​​prawo Boże, objawione przez Boga, w niektórych przypadkach uznaje karę śmierci za zgodną z prawem i że legalność tej kary jest jasno zapisaną prawdą również w prawie naturalnym;

-H. Jak widzieliśmy, pisałem bardzo dobitnie, że wszyscy teologowie, aby wykazać zgodność kary śmierci z prawem naturalnym, zwykle przyjmują jako argument ogólną zgodę wszystkich narodów w przekonaniu, że jest ona słuszna. a zatem wymierzając tę ​​karę.[543]; legalność kary śmierci jest zatem prawdą głoszoną przez prawo naturalne i przez pozytywne prawo Boże… i potwierdzoną przez Kościół!

- zgodnie z tym, co zostało powiedziane do tej pory, należy zauważyć, że do 1870 r. państwo papieskie nakładało karę śmierci z absolutną doktrynalną pewnością, że w niektórych przypadkach jej wymierzenie jest zgodne z prawem;

- zgodnie z tym, co zostało powiedziane do tej pory, Pius XII wielokrotnie potwierdzał zgodność z prawem tej kary, podobnie jak Jan Paweł II potwierdzał tę doktrynę;

- doktryna, która potwierdza zgodność z prawem kary śmierci, jest więc ogłaszana przez Kościół jako część prawa naturalnego, a dokładniej jako część uzasadnionej obrony;

– ta doktryna jest nierozerwalnie związana z Pismem Świętym i św. Tradycja i jest przez nich wyraźnie aprobowana, w rzeczywistości została powszechnie przyjęta przez wszystkich praktycznie bez sprzeciwu od początku Kościoła jako jasna wola Boga wyłaniająca się z Jego Słowa, była wielokrotnie proponowana, dlatego jako część Doktryna katolicka konieczna do przyjęcia, aby być członkiem Kościoła Katolickiego.

Wydaje mi się całkiem jasne, że zgodność z prawem kary śmierci należy zatem umieścić wśród niereformowalnych doktryn.

Dokładniej, ta niereformowalność wyłania się z prawa naturalnego, a zatem z prawidłowego posługiwania się rozumem, jak s. . Tomasz w „Suma przeciwko poganom”[544] i zgodnie z tym słuszność ta zawsze była uznawana i we wszystkich narodach. Poprzez pozytywne prawo Boże Bóg potwierdził, wznowił i wyjaśnił to, co już zostało potwierdzone przez właściwe ćwiczenie rozumu. Stwierdzenia biblijne, a następnie Ojców, Doktorów i Magisterium precyzyjnie precyzują tę prawdę zakorzenioną już w ludzkiej mentalności i jako całość wskazują właśnie, że ta prawda jest nieusuwalna ze zdrowej doktryny.

Powody przytoczone przez obecnego Papieża przeciwko tej prawdzie wydają się zatem, jak również widzieliśmy, niezdolne do uznania tej kary za niedopuszczalną.

Papież nie jest wyższy od Słowa Bożego i Tradycji… i nie może zmienić prawa naturalnego… jak wyjaśnia św. Jan Paweł II „8. Biskup Rzymu ... ma "sacra potestas" do nauczania prawdy Ewangelii, udzielania sakramentów i duszpasterskiego zarządzania Kościołem w imieniu i z autorytetem Chrystusa, ale ta władza nie obejmuje w sobie żadnej władzy nad boskie prawo naturalne lub pozytywne”.[545] Papież nie ma władzy nad naturalnym lub pozytywnym prawem Bożym, aw szczególności nie może wymazać tego, co wydaje się wyraźnie nieusuwalne.

Kończę przypominając, że s. Paweł stwierdza: „Nie mamy władzy przeciwko prawdzie, ale w prawdzie” (2 Kor 13,8). Słudzy Boży, w tym Papież, nie mają władzy przeciwko Prawdzie, ich władza polega tylko na podtrzymywaniu Prawdy .!

Bóg interweniuje, aby Prawda dotycząca legalności kary śmierci została wyraźnie potwierdzona przez papieża i wszystkich katolickich prałatów!

7) Zakończenie wyjaśnień rozdz. VI: Papież wypacza i nie rozwija zdrowej doktryny.

Podejmując to, co właśnie zostało powiedziane i to, co widzieliśmy powyżej, w końcowych wyjaśnieniach trzeciego rozdziału i pierwszych dwóch rozdziałów, unikając proponowania wam wszystkich tekstów doktrynalnych Tradycji, które są podstawą mojego osądu i Widząc w tych wyjaśnieniach, muszę stwierdzić, że afirmacje Papieża w sferze moralnej badanej w tym rozdziale nie wydają się być rozwinięciem zdrowej doktryny, ale zmianą w niej, w rzeczywistości nie pojawiają się w poczucie ciągłości zasad, nie rozwijają się jako logiczna konsekwencja i nie zdają sobie sprawy z zachowawczego wpływu przeszłości, są po prostu zdradą zdrowej doktryny… zdradzają doktryny fundamentalne, zwłaszcza w sferze moralnej, doktryny wyraźnie związane z Pismem Świętym i zawsze potwierdzane przez Tradycję i prawo naturalne ...

Należy zauważyć, że ta zdrada nie jest ewolucją, ale zmianą, w rzeczywistości została zdefiniowana przez współpracowników Bergoglio: „zmiana paradygmatu”. Chociaż Papież i niektórzy z jego współpracowników starają się przekazać swoją pracę jako ewolucję zdrowej doktryny i jako czystą doktrynę tomistyczną, jest to radykalna zmiana, prawdziwe wypaczenie zdrowej doktryny i stoi w wyraźnej opozycji również do doktryny św. Doktorze z Akwinu, ci sami prałaci bliscy Papieżowi mówią o tym, wskazując na „zmianę paradygmatu”.

Dzięki tej „zmianie paradygmatu” papież Franciszek:

1) z jednej strony, jak widać w poprzednich rozdziałach, sprawia, że ​​objawione Prawo znika w istotnym punkcie moralności i odrzuca doktrynę, zgodnie z którą negatywne normy prawa Bożego obowiązują zawsze i w każdych okolicznościach, stwierdza że chrześcijańskie sumienie moralne może szczerze i uczciwie wierzyć i odkryć z pewną moralną pewnością, że Bóg pozwala mu robić to, co On sam absolutnie, zawsze i bez wyjątku, otwiera także praktycznie drzwi do cudzołóstwa, antykoncepcji i praktykowanego homoseksualizmu;

2) z drugiej strony, jak widać w tym rozdziale, podnosi niedopuszczalność kary śmierci jako doktryny Kościoła, w linii fałszywego porządku miłosierdzia ... w przeciwieństwie do tego, co mówi Biblia, dwa- tysiącletnie Magisterium i praktycznie cała Tradycja oraz s. Tomasza z Akwinu.

Oznacza to, że obecny papież wymyśla, wbrew Tradycji i Biblii, nowe absolutne prawa moralne, a z drugiej strony praktycznie unieważnia prawa, które Tradycja i Biblia wyraźnie potwierdzają

Profesor. Echeverria rozwijająca refleksję na temat afirmacji Papieża o karze śmierci, refleksję opartą na afirmacjach św. Vincenzo di Lerino o postępie i wypaczeniu doktryny słusznie konkluduje: „… Najwyraźniej stanowisko Franciszka wiąże się ze zmianą, a nie postępem” (E. Echeverria „Papież Franciszek, spuścizna Lériańska po Vaticanum II i kara śmierci” Catholic World Report, 15.10.2017 .2017 https://www.catolicworldreport.com/10/15/18.12.2018/pope-francis-the-lerinian-legacy-of-vatican-ii-and-capital-punishment/) Stanowisko papieża Franciszka w sprawie kary śmierci jest to zmiana, czyli wypaczenie zdrowej doktryny. Słusznie zatem GW Rutler (George William Rutler, „Nowe komentarze papieża Franciszka dotyczące kary śmierci są niespójne i niebezpieczne” Catholic World Report 2018 https://www.catholicworldreport.com/12/18/XNUMX/pope-francis- nowe-komentarze-na-karze-smierci-sa-niespójne-i-niebezpieczne/) stwierdził, że nauczanie papieża Franciszka o karze śmierci jest sprzeczne z Tradycją Kościoła; jest to kwestia zmiany, to znaczy wypaczenia zdrowej doktryny, co jasno wynika z badania klasycznych kryteriów autentycznego rozwoju zdrowej doktryny, ustanowionych przez s. John Henry Newman; ponadto, ponieważ legalność kary śmierci jest częścią prawa naturalnego, raz odrzucona jako wewnętrznie zła, taka legalność otwiera drzwi, ponieważ to samo może się zdarzyć w przypadku każdego aspektu prawa naturalnego. Watykan, konkluduje Rutler, stał się teologicznym Czarnobylem...

Bóg interweniuje szybko, aby przywrócić świętą Prawdę na wszystkich poziomach w swoim Kościele i wśród swoich prałatów.

Niech Bóg, który jest Światłością, powstanie i rozproszy się ciemność błędu.

Niech chwalebna Matka Boża wstawia się za nami, która unicestwia heretyckie doktryny, miażdży moc błędu i demaskuje sidła bożków (por. Hymn Akathistos, w. 111-112; wyd. GG Meersseman, Der Hymnos Akathistos im Abendland, t. I, Universitatsverlag, Freiburg Schw. 1958, s. 114), i na który lud chrześcijański od dawna powołuje się „w” obronie „wiary”. (Patrz "Msze Najświętszej Maryi Panny", Msza Święta "Maryjo Dziewico wsparcie i obrona naszej wiary". Https://www.maranatha.it/MessaleBVM/bvm35page.htm)

Notatka.

[1]„Relatio Finalis Synodu Biskupów do Ojca Świętego Franciszka” (24 października 2015), 24.10.2015, www.vatican.va, https://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/ 2015/10/24/0816/01825.html

[2]Papież Franciszek, „Przemówienie do delegacji Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego” 23.10.2014 http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2014/october/documents/papa-francesco_20141023_associazione-internazionale-diritto - kryminal.html

[3]Papież Franciszek, „Przesłanie wideo do VI Kongresu przeciwko karze śmierci”, 21.6.2016, www.vatican.va,

https://w2.vatican.va/content/francesco/it/messages/pont-messages/2016/documents/papa-francesco_20160621_videomessaggio-vi-congresso-contro-pena-di-morte.html

[4]Francesco, „Angelus” z 21.2.2016, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/angelus/2016/documents/papa-francesco_angelus_20160221.html

[5]Francesco „Mowa św. O. Francesco do uczestników spotkania zorganizowanego przez Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji”, środa, 11 października 2017, www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/francesco/it/ przemówienia/2017 /październik/dokumenty/papa-francesco_20171011_convegno-nuova-evangelizzazione.html

[6]Francesco „List do przewodniczącego Międzynarodowej Komisji przeciwko karze śmierci”, 20 marca 2015 www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/francesco/it/letters/2015/documents/papa-francesco_20150320_lettera - kara śmierci.html

[7]Francesco „Dyskurs św. O. Francesco do uczestników spotkania zorganizowanego przez Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, „środa, 11 października 2017 r., www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/francesco/it/ przemówienia/2017 /październik/dokumenty/papa-francesco_20171011_convegno-nuova-evangelizzazione.html

[8]Kongregacja Nauki Wiary, „Nowa redakcja n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego o karze śmierci „- Rescriptum” ex Audentia SS.mi”, 02.08.2018, www.vatican.va, http://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino /pubblico /2018/08/02/0556/01209.html#it

[9]Kongregacja Nauki Wiary: „List do Biskupów w sprawie nowej redakcji n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego o karze śmierci”, 02.08.2018, www.vatican.va, http://press.vatican.va/content/salasampa/it/bollettino/pubblico/2018/08/02/ 0556/ 01210.html

[10]Kongregacja Nauki Wiary: „List do Biskupów w sprawie nowej redakcji n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego o karze śmierci”, 02.08.2018, www.vatican.va, http://press.vatican.va/content/salasampa/it/bollettino/pubblico/2018/08/02/ 0556/ 01210.html

[11]Francesco „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, z 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents / Pope-francis_20181217_commission-counter-death-penalty.html

[12]Francesco „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, z 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents / Pope-francis_20181217_commission-counter-death-penalty.html

[13]Francesco „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, z 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents / Pope-francis_20181217_commission-counter-death-penalty.html

[14]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci” First Things kwiecień 2001 https://www.firstthings.com/article/2001/04/catholicism-capital-punishment) włoskie tłumaczenie tego artykułu można znaleźć na różnych stronach Katolicy („Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007, https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[15]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[16]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 60

[17]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 62

[18]Encyklika Jana Pawła II „Evangelium Vitae”, 25.3.1995, n. 9, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[19]Św. Ambroży „De Cain et Abel” cytowany w Jana Pawła II „Evangelium Vitae” nr. 9

[20]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007, https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[21]Zob. „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents/ papa-francesco_20181217_commissione-contropena-dimorte.html

[22]Por. „Biblia komentowana przez Ojców. Nowy Testament „Nowe Miasto, Rzym 2017, 4/1, s. 375; G. Ricciotti "Życie Chrystusa", Mondadori, 2011, III przedruk s. 463s

[23]Zobacz „List 153”, 9 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawcy Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/lettere/index2.htm

[24]Zobacz s. Augustyna, „Homilia 33”, przyp. 4, www.augustinus.it, https://www.augustinus.it/italiano/commento_vsg/omelia_033.htm

[25]Zobacz s. Augustyna, Homilia 33, nr. 4 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it publikującej w Internecie dzieła wydawnictwa Città Nuova https://www.augustinus.it/italiano/commento_vsg/omelia_033.htm

[26]H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Katolicka Agencja Książki, Romae, 1966, III s. 678

[27]„Metonimia” w Vocabolario online, www.treccani.it, http://www.treccani.it/vocabolario/metonimia/

[28]„Μάχαιρα” w greckim leksykonie Thayera, elektroniczna baza danych, biblihub.com,

https://biblehub.com/greek/3162.htm

[29]Komentarz NT Heinricha Augusta Wilhelma Meyera, „Rzymianie” 13,4 na biblehub.com, https://biblehub.com/commentaries/meyer/romans/13.htm

[30]Innocenty I, „List do Exsuperiusa” z 20.2.405; PL 20, 498-502; dokładne tłumaczenie zob. A. di Berardino pod redakcją „Kanonów starożytnych soborów kościelnych”. tom. II. „Rady łacińskie. Zadekretuj je. Sobory rzymskie. Kanonicy Serdica”, Institutum Patristicum Augustinianum, Rzym 2008, s. 117

[31]Zob. „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, 17.12.2018, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents/ papa-francesco_20181217_commissione-contropena-dimorte.html

[32]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église ”Revue Catholica 16.10.2018

[33]M. Sales „Nowy Testament skomentował ks. Marco Sales ”Wyd. LICET i Marietti, Turyn, 1914, t. II s. 540s

[34]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004, n. 380 www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it.html#a)%20La%20signoria%20di%20Dio

[35]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[36]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[37]Zob. „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents/ papa-francesco_20181217_commissione-contropena-dimorte.html

[38]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[39]Zob. E. Feser, J. Bessette, „Przez człowieka przelana zostanie jego krew. Katolicka obrona kary śmierci „Ignacy, San Francisco, 2017, rozdz. 2 akapit zatytułowany "Kara śmierci w Piśmie Świętym"

[40]Ch.Journet, „L'Église du Verbe incarné”, t. 1, La hiérarchie apostolique, Saint-Maurice, editions Saint-Augustin, 1998, s. 575; cytowany w Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[41]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott- soc_it.html # a)% 20The% 20signoria% 20of% 20Bóg

[42]Św. Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium Vitae” 25.5.1995 n.e. 40s, www.watykan.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[43]Św. Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium Vitae” 25.5.1995 n.e. 56, www.watykan.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[44]Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, nn. 2263-2269; por. Katechizm Soboru Trydenckiego III, 327-332.) „(Św. Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium vitae” 25.5.1995 n. 55, www.vatican.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[45]Św. Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium Vitae” 25.5.1995 n.e. 55, www.watykan.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[46]Por. Tomasz z Akwinu, Summa Theologiae, II-II, q. 64, za. 7; S. Alphonsi Mariae de Ligorio, Theologia moralis, l. III, tr. 4,c. 1, dub. 3; Św. Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium Vitae” 25.5.1995 n.e. 55, www.watykan.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[47]Zob. „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents/ papa-francesco_20181217_commissione-contropena-dimorte.html

[48]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[49]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[50]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74-95

[51]Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna. "Dei Filius", ok. 2: Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 3007

[52]Hernán Judge „Argumentos racionales y bíblicos sobre la pena de muerte en la patrística” w Teología y Vida, t. LII (2011), 307-322 https://scielo.conicyt.cl/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0049 -34492011000100017

[53]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna”, University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 84

[54]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 75

[55]W „Ojcach Kościoła”, przetłumaczonym przez Thomasa Fallsa. Nowy Jork: Dziedzictwo chrześcijańskie, 1948, tom. 6; PG. 6, kol. 330, 342, 431

[56]W „Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 2, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1885

[57]W „Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 1, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1885 s. 517, 552; PG 7, 1095ss; 1187

[58]W „Ojcach Kościoła”, t. 85. Przetłumaczone przez Johna Fergusona. Waszyngton, DC: The Catholic University of America Press, 1991, s. 149-50; PG. 8, 918-922

[59]W „Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1885, tom. 2, s. 438; PG. 8, 1322ss

[60]W „Ojcach Kościoła”, t. 23. Przetłumaczone przez Simona P. Wooda. Nowy Jork: Ojcowie Kościoła, 1954 s. 58, 63; 233-237; PG. 8, 326-340; 612-618

[61]W „Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 3, s. 72; PL 1,686

[62]W „Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 3, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1885, s. 73; PL 1,689s

[63]W „Ojcach Kościoła”, t. 40. Przetłumaczone przez Edwina A. Quaina, SJ New York: Fathers of the Church, 1959; PL 1,91ss)

[64]W „Ojcach Kościoła”, t. 40. Przekład Rudolpha Arbesmanna, OSA Nowy Jork: „Ojcowie Kościoła”, 1959, s. 90; PL 1,651s

[65]„Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 3, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1885 s. 647; PL. 2,150

[66]W „Ojcach Kościoła” tom. 10. Przetłumaczone przez Edwina A. Quaina, SJ Washington, DC: The Catholic University of America Press, 1950, s. 302; PL. 2,745 ss

[67]W „Ojcach Kościoła”, t. 10. Przetłumaczone przez Emily J. Daly, CSJ Washington, DC: The Catholic University of America Press, 1950, s. 19; PL 1, 284ss

[68]W „Ojcach Kościoła”, t. 51. Tłumaczone przez Rose B. Kobieta. Waszyngton, DC: The Catholic University of America Press, 1964, s. 194; Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Vindobonae 1868 v. III. par. I s. 691ss https://archive.org/details/corpusscriptoru16wissgoog/page/n889/mode/2up?view=theater); „Ad Demetrianum”, rozdz. 13 (W „Ojcowie Kościoła”, t. 36. Przekład Roy J. Deferrari. Nowy Jork: „Ojcowie Kościoła”, 1958, s. 179; PL 4, 554

[69]W „Ojcach Kościoła”, t. 10. Tłumaczone przez R. Arbesmanna. Waszyngton, DC: The Catholic University of America Press, 1950, s. 387; PL 3,333-335

[70]„Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 7, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1886, s. 187, PL 6, 705-713; por. „Epitome Divinarum Institutionum” 59 (64)

[71]„Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 7, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1886, no. 64 ust. 2, s. 249; PL 6, 1067ss

[72]„Ojcowie przed Nicejską”, wyd. Alexander Roberts i James Donaldson, tom. 7, Nowy Jork: Christian Literature Publishing Co., 1886, s. 273; PL 7, 126ss

[73]św. //scielo.conicyt.cl/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S5-24; por. także s. Ireneusz z Lyonu, Adversus Haereses 1, 2011

[74]„Contra Celsum”, tłum. Henry Chadwick, Cambridge: Cambridge University Press, 1953, bk. 8, rozdz. 65, s. 501; PG 11,1614

[75]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 81

[76]Clemente Alessandrino, Stromateis, ks. 1, rozdz. 27 ust. 171 (FOC, t. 85, s. 149), PG 8, 918-921

[77]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 79

[78]Zob. „De duodecim abusionibus saeculi”, PL 4 płk. 877-878, IX https://play.google.com/books/reader?id=M0rUVSsdr5IC&hl=it&pg=GBS.PA877

[79]Zob. „Epistola ad Fortunatum de Exhortatione Martyrii”, PL 4, kol. 658ss, V, https://books.google.it/books?id=M0rUVSsdr5IC&redir_esc=y

[80]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église ”Revue Catholica 16.10.2018

[81]Zob. „Lactance, Epitome des Institutions Divines”, przeł. Michel Perrin (Paryż: Les Editions du Cerf, 1987

[82]Salvatore Sciortino, „Wskaźniki w nadzwyczajnym procesie karnym” w „Iuris Antiqui Historia. Międzynarodowe czasopismo o prawie starożytnym „3. 2011 zob. FM Cappello, s. 60; por. A. Levi „Włoska Encyklopedia (1931)” www.treccani.it, https://www.treccani.it/encyclopedia/delazione_%28Encyclopedia-Italiana%29/

[83]FM Cappello, A. Levi „Encyklopedia Włoska (1931)” www.treccani.it, https://www.treccani.it/encyclopedia/delazione_%28Encyclopedia-Italiana%29/

[84]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 75

[85]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[86]Zobacz „Epis. Studium reklamowe „PL t. XVI, kol. 1040 A, cyt. w H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officium Libri Catholici, Katolicka Agencja Książki, Romae, 1966, III s. 678

[87]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[88]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[89]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 85s

[90]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 86

[91]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 87

[92]Hernán Judge „Argumentos racionales y bíblicos sobre la pena de muerte en la patrística” w Teología y Vida, t. LII (2011), 307-322 https://scielo.conicyt.cl/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0049 -34492011000100017

[93]Parsons, red., „Listy św. Augustyna”, t. 3, List 133, 3–6; List 134, 6-12; List 139 (2),

53–57; tom. 4, List 185, 166, 167; Ojcowie Nicejscy i postniceńscy, wyd. Schaff, tom. 1, list 88

(7), 369-373.

[94]„List do Marcelina”, List 133, 1.2: PL 33, 509; tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawcy Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/lettere/index2.htm

[95]„Augustyn, Miasto Boga, 32; Kazania św. Augustyna, wyd. Rotelle, Kazanie 32, 357, 358; Listy św. Augustyna w Ojcach Nicejsko-Poniceńskich, wyd. Schaff, tom. 1, List 47 (5), 292, 294; Listy św. Augustyna, wyd. Pastor, tom. 3, List 153 (17), 281-303; tom. 4, List 204 (5), 3–8; Augustyn, DeOrdine w „Ojcach Kościoła” (Nowy Jork: CIMA Publishing, 1948) tom. 1, 287, 288. "(Thompson" Augustyn i kara śmierci "Augustian Studies 40 (2) s. 197 przypis 58)

[96]św. Augustyn „Zakon” l. 2 n.4 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawcy Città Nuova online https://www.augustinus.it/italiano/order/index2.htm

[97]Sant'Agostino, „Miasto Boga”, l. Ja nie. 21, tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, na której publikowane są prace wydawnictwa Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/cdd/index2.htm

[98]Zobacz „Letter 47”, 5 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawnictwa Città Nuova online https://www.augustinus.it/italiano/lettere/index2.htm

[99]„List 153”, 8 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it publikującej w Internecie dzieła wydawnictwa Città Nuova https://www.augustinus.it/italiano/lettere/index2.ht

[100]Zobacz „List 153”, 9 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawcy Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/lettere/index2.htm

[101]„List 153”, 19 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it publikującej w Internecie dzieła wydawnictwa Città Nuova https://www.augustinus.it/italiano/lettere/index2.htm

[102]św. Augustyn „Kazanie Pańskie na Górze” l. W. 20,64 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawnictwa Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/montagna/index2.htm

[103]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église „Revue Catholica 16.10.2018, https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[104]„W Izajamie”, V, XIII; PL 24, 157 https://books.google.it/books?id=QqEOAAAAQAAJ&printsec=frontcover&hl=it&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false

[105]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 213 notatka 87

[106]Anonim „Les Constitutions apostoliques”, tom III Livres VII-VIII Éd. i trad. M. Metzger, Cerf, 1987 (Źródła chrétiennes n. 336), s. 29, VII, 2, 8; tekst cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/)

[107]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[108]Gratiani, „Concordia discordantium canonum” PL 187 https://books.google.it/books?id=JsMGxm8mJeEC&redir_esc=y; https://geschichte.digitale-sammlungen.de//decretum-gratiani/online/angebot; http://gratian.org/

[109]Zobacz f. J. Gaudemet, „Non occides (Wj 20, 13)”, w A. Melloni et alii (reż.), „Chrześcijaństwo w historii. Eseje na cześć Giuseppe Alberigo”, Bolonia, 1996, s. 89-99.

[110]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[111]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 84

[112]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[113]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 94

[114]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 142s

[115]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 142s

[116]Y. Congar „Wiara i teologia”, s. 163-164 cyt. za A. Bellon „Piszę do was z Petersburga (Rosja) i pytam, jak Kościół Katolicki wyjaśnia pojęcie „zgody ojców”, Przyjaciele Dominikanów 14.8.2017 https://www .amicidomenicani.it/le - piszę-z-rosyjsko-petersburga-i-pytam-jak-kosciol-katolicki-wyjasnia-koncepcje-zgody-ojcow/

[117]Zob. E. Feser, J. Bessette, „Przez człowieka przelana zostanie jego krew. Katolicka obrona kary śmierci ”Ignatius, San Francisco, 2017 , s. 119, cyt. w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[118]Zob. Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007 https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[119]Zob. S. Bonaventura, Opera omnia, Vivès, 1868, t. 12, s. 250. „Sermo VI”)) (Patrz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église” Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10 / 16 / une-solution-de-continuite-doctrinale/

[120]„Komentarz w IV libros Sententiarum Petri Lombardi. „L. III, q. XXXVII dubbing. V w S. Bonaventurae „Opera Omnia” wyd. Quaracchi 1887, t. III, s. 834

[121]Św. Tomasz z Akwinu „Suma przeciwko poganom”, lib. 3 rozdz. 146 przyp. 7 i 8 Unione Tipografico-Editrice Torinese, Turyn, wydanie pierwsze eBook: marzec 2013

[122]Zobacz II-II q. 25a. 6 moje tłumaczenie podejmujące tłumaczenie wykonane przez Edizioni Studio Domenicano https://www.edizionistudiodomenicano.it/Docs/Sfogliabili/La_Somma_Teologica_Seconda_Parte_2/index.html#273/z

[123]I-II q. 105a. 2 ad. 9 tłumaczenie zaczerpnięte z „Somma Theologica” opublikowanego online przez wydawcę ESD https://www.edizionistudiodomenicano.it/Docs/Sfogliabili/La_Somma_Teologica_Seconda_Parte/index.html#1100/z

[124]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, J.-Y. Pertin, „Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand”, L'Harmattan, 2015, s. 309. Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, (l. XII, epistula 11) Tournai, 1982

[125]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, J.-Y. Pertin, Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015 s. 286 Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, (l. VIII, epistula19) Tournai, 1982, Tournai, 1982, zob. Cyrille Dounot „Doktrynalne rozwiązanie ciągłości. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[126]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, J.-Y. Pertin, Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015 s. 291. Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A (l. IX, epistula 86)

[127]S. Antonino „Summa Theologica” Veronae, MDCCXL, Ex Typographia Seminarii, s. 708, s. Ono. XIV, ok. IV § IX https://play.google.com/store/books/details?id=BMNiAAAAcAAJ&rdid=book-BMNiAAAAcAAJ&rdot=1

[128]"De controversiis christianae fidei, adversus hujus temporis haereticos", II, 3, 13, wyd. Ingolstadt, 1591, t. 2, kol. 653.

[129]„Relectiones theologiae”, De homicidio X, 16-18, wyd. Lyon, 1557, pok. 1er, s. 129, cyt. w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[130]„Opus de triplici virtute theologica fide, spe & charitate”, XXIII, 1, 2, wyd. Lyon, 1621, s. 374 cit. w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[131]Zobacz „Le grand catéchisme de Canisius”, przeł. AC Peltier, Vivès, 1857, t. 4, s. 69-70, II, 1, 3, 9 cyt. w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[132]Zob. Roberti Bellarmini „De controversiis christianae fidei, adversus hujus temporis haereticos” Apud Societatem Minimam, Venetiis, 1599, t. 2, kol. 475s, II, 3, 13,; cyt. w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[133]S. Alfonso M. de Liguori „Wychowanie i praktyka dla spowiedników”, w „Dziełach św. Alfonsa Marii de Liguori”, Pier Giacinto Marietti, Turyn 1880 t. IX, s. 162s

[134]Sant'Alfonso Maria de Liguori „Bezpośredni spowiednik do spowiedzi ludu wiejskiego”, w „Dziełach św. Alfonsa Marii de Liguori”, Pier Giacinto Marietti, t. IX, Turyn 1880, s. 672

[135]św. Alfonsa Marii de Liguori

„Edukacja do ludu” w „Dziełach św. Alfonsa Marii de Liguori”, Pier Giacinto Marietti, t. VIII, Turyn 1880 s. 936

[136]Innocenty I, „List do Exsuperiusa” z 20.2.405; PL 20, 498-502; dokładne tłumaczenie zob. A. di Berardino, pod redakcją „Kanonów starożytnych soborów kościelnych. tom. II. Rady łacińskie. 1 Dekrety. Sobory rzymskie. Kanonicy Serdica”, Institutum Patristicum Augustinianum, Rzym 2008, s. 117

[137]PL 54, 680; Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.283.

[138]Zobacz Byka. t. 1, s. 221 (od teraz B), Odc. XII, cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale /

[139]PL 69, 394. odc. TEN; cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[140]PL 80, 481, List XIII; JE 2025; Mansi X, 585, [34] (cyt. za Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l’Église” Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10 / 16 / une-solution-de-continuite-doctrinale/

[141]Zobacz J.-Y. Pertin w „Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015, s. 293. Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberga, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, Tournai, 1982, cytat z Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[142]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, „Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand”, L'Harmattan, 2015, s. 286; por. Cyrille Dounot „Doktrynalne rozwiązanie ciągłości. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[143]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, „Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand”, L'Harmattan, 2015, s. 291. Por. Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[144]„Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016) z 866 r. porusza wiele kwestii dogmatycznych i kanonicznych oraz potwierdza zasadność kary śmierci. (Patrz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église” Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de - kontynuacja-doktrynalna /

[145]Patrz „Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016, rozdz. 26 cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[146]Por. Gratiani, „Concordia discordantium canonum” PL 187, 1234, s. II C. 23, q. 5,c. 47 https://books.google.it/books?id=JsMGxm8mJeEC&redir_esc=y cytat w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[147]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 782, LV, tyt. 7, 10

[148]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[149] Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 795

[150]Zobacz „List Innocentego III do Duranda z Huesca i jego braci”, 5 lipca 1209 w Regesta XV, XII.69; przetłumaczony w HHM, 226–28 cf. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 104

[151]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 780, l. V, cyc. 7, 9

[152]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 787ss, l. V, cyc. 7, 13

[153]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 789, l. V, cyc. 7, 15

[154]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 1091ss, l. VI, tyt. 5, 9, 5

[155]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[156]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 1091ss, l. VI, tyt. 5, 9, 5, cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/)

[157]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 810, l. V, tytuł 18, 1

[158]O tych tekstach i ich komentatorach zob. H. Gilles, "Peine de mort et droit canonique", La mort et l'au-delà en méridionale France (XIIe-XVe siècles), Privat [Cahiers de Fanjeaux, 33], Tuluza, 1998, s. 393-416.] Cyt. za: Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[159]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881, s. 789 l. 5, 7, 15

[160]Antonia Fiori „Eresie” w „Federiciana” (2005), tekst opublikowany na stronie internetowej www.treccani.it http://www.treccani.it/encyclopedia/eresie_(Federiciana)/

[161]Concetta Bianca „Martino V” w Biograficznym Słowniku Włochów, tom 71 (2008) http://www.treccani.it, http://www.treccani.it/encyclopedia/papa-martino-v_%28Dtionary-Biografico%29 /

[162]Joseph Von Hefele, „Histoire des Conciles d'après les documents originaux”, Letouzey et Ané, Paryż 1907, t. ja, s. 53, 68-74 i obj. VII-1, s. 571). "(R. De Mattei" Fake news? Nie, prawda historyczna "http://www.robertodemattei.it/2020/08/24/fake-news-no-verita-storica/

[163]CJ Hefele „Histoire des Conciles d'après les documents originaux”, Librairie Le Clere, Paryż 1876, T. 11 s. 83 https://play.google.com/books/reader?id=7qvS0vQT8HcC&hl=it&pg=GBS.PA78

[164]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1272

[165]Konst. „Quum secundum statuta”, w Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et adnotatione critis instruxit”, II, Lipsiae 1881, s. 1190; L. 5, cyc. 9, 1

[166]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[167]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1483

[168]Zobacz Radio Spada „Włoskie tłumaczenie byka Leona X„ Exsurge Domine ”przeciwko Lutrowi” Radio Spada 15.6. 2019 https://www.radiospada.org/2019/06/traduzione-della-bolla-exsurge-domine-di-leone-x-contro-lutero/

[169]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1492

[170]Zobacz Radio Spada „Włoskie tłumaczenie byka Leona X„ Exsurge Domine ”przeciwko Lutrowi” Radio Spada 15.6. 2019 https://www.radiospada.org/2019/06/traduzione-della-bolla-exsurge-domine-di-leone-x-contro-lutero/

[171]"Catechismo Tridentino" i Cantagalli 1992, przyp. 328 https://www.maranatha.it/catrident/30page.htm

[172]Leon XIII, „Pastoralis Officii”, www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_12091891_pastoralis-officii.html, zob. Heinrich Denzinger

„Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.3272

[173]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[174]https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[175]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 3720

[176]Pius XII „Przemówienie do proboszczów i wielbicieli” z 23.2.1944 www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/pius-xii/it/speeches/1944/documents/hf_p-xii_spe_19440223_inscrutabile-consiglio. html

[177]Pius XII, „Przemówienie do unii medyczno-biologicznej s. Luca”, niedziela, 12 listopada 1944, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/pius-xii/it/speeches/1944/documents/hf_p-xii_spe_19441112_unione-medico-biologica.html

[178]„Przemówienie do członków wojskowego korpusu medycznego”, 13, www.vatican.va, http://w1945.vatican.va/content/pius-xii/en/speeches/2/documents/hf_p-xii_spe_1945_medici-chirurghi .html

[179]Zob. Pius XII, „Przemówienie do uczestników I Międzynarodowego Kongresu „Histopatologii Układu Nerwowego”, 14, www.vatican.va, https://w9.vatican.va/content/pius- xii /es/przemówienia/1952/dokumenty/hf_p-xii_spe_2_istopatologia.html

[180]„Przemówienie do uczestników VI Krajowej Konferencji Studiów Związku Włoskich Prawników Katolickich” z l5.12.1954 r. www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/pius-xii/it/speeches/1954 /documents /hf_p-xii_spe_19541205_giuristi-cattolici.html

[181]Benedykt XVI, Adhortacja Ap. posynodalna „Africae munus” (19 listopada 2011), n. 83 www.vatican.va https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/apost_exhortations/documents/hf_ben-xvi_exh_20111119_africae-munus.html

[182]Id., „Audiencja ogólna” 30 listopada 2011 www.vatican.va https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/audiences/2011/documents/hf_ben-xvi_aud_20111130.html

[183]Jan Paweł II „Evangelium Vitae”, 25.3.1995, nr. 56, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[184]Mimmo Muolo „Od jabłka Adama do kary śmierci”. w „Avvenire” z 10.12.1992 s. 17

[185]Zobacz PG Accornero, „Przemawia biskup Maggiolini, jeden z redaktorów”. w „Naszym czasie” 6.12.1992, 6

[186]Jan Paweł II, Encyklika Evangelium vitae, 56: AAS 87 (1995) 464; por. także Id., Orędzie na Światowy Dzień Pokoju 2001, 19: AAS 93 (2001) 244, gdzie stosowanie kary śmierci jest zdefiniowane jako „wszystko, ale nie jest konieczne”.

[187]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła” 405, 2.4.2004, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it.html#a)%20La%20legittima%20difesa

[188]Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007 https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/; oryginalny artykuł w języku angielskim: Dulles „Catholicism and Capitalkara” First Things kwiecień 2001 https://www.firstthings.com/article/2001/04/catholicism-capital-punishment

[189]Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007 https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/; oryginalny artykuł w języku angielskim: Dulles „Catholicism and Capitalkara” First Things kwiecień 2001 https://www.firstthings.com/article/2001/04/catholicism-capital-punishment

[190]Sabino Paciolli „Karta. Müller: wykorzystywanie seksualne kleru oznacza niewłaściwe zachowanie seksualne, a nie tylko klerykalizm ”, www.sabinopaciolla.com 24.1.2019 https://www.sabinopaciolla.com/card-muller-labuso-sessuale-del-clero-implementy-sexual- wykroczenie-nie-tylko-klerykalizm /

[191]Zobacz Rdz 9,6:19,11; J 13; Rz 1-7; Innocenty III, Professio fidei Waldensibus praescripta; Katechizm Rzymski Soboru Trydenckiego, s. III, 5, przyp. 4; Pius XII, Przemówienie do uczestników Krajowej Konferencji Studiów Związku Włoskich Prawników Katolickich, 5 grudnia 1954

[192]„Kościół Boga żywego, filar i podpora prawdy” (1 Tm 3) Deklaracja prawd o niektórych z najczęstszych błędów w życiu Kościoła w naszych czasach”. w Corrispondenza Romana, 15 czerwca 10 r. https://www.corrispondenzaromana.it/nota-esplicativa-alla-dichiarazione-sulle-verita-riguardanti-alcuni-degli-errori-piu-comuni-nella-vita-della-chiesa-nel -nasz-czas-w-naszym-czasie-kościół-żyje-jeden z /

[193]Bernard Wuellner, Słownik filozofii scholastycznej (Milwaukee: Bruce, 1956), s. 68-69

[194]Bessette i Feser „Przeleje się krew jego człowieka. Katolicka obrona kary śmierci „Ignatius Press, San Francisco, 2017, rozdział” „Prawo naturalne i kara śmierci”

[195]Por. H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, III s. 678

[196]Sabino Paciolli „Karta. Müller: wykorzystywanie seksualne duchownych oznacza niewłaściwe zachowanie seksualne, a nie tylko klerykalizm ”, www.sabinopaciolla.com 24.1.2019 https://www.sabinopaciolla.com/card-Müller-labuso-sessuale-del-clero-implementy-sexual- wykroczenie-nie-tylko-klerykalizm /

[197]Zobacz kardynał Francesco Roberti i Pietro Palazzini, red., „Słownik teologii moralnej” (Londyn: Burns and Oates, 1962), s. 697

[198]Zobacz Bessette i Fesera „Przez człowieka przelana zostanie jego krew. Katolicka obrona kary śmierci „Ignatius Press, San Francisco, 2017, rozdział” „Prawo naturalne i kara śmierci”

[199]Słownik online, pozycja: „Zamawianie” w słowniku online, Treccani (tekst konsultowany w dniu 6.7.2020)

http://www.treccani.it/vocabolario/ordinazione/

[200]Leon XIII, Encyklika „Libertas Praestantissimum” z 20 czerwca 1888, nr. 8, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_20061888_libertas.html

[201]Paweł VI, Encyklika „Humanae vitae” z 1968 r., www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/paul-vi/it/encyclals/documents/hf_p-vi_enc_25071968_humanae-vitae.html

[202]Zobacz Bessette i Fesera „Przez człowieka przelana zostanie jego krew. Katolicka obrona kary śmierci ”Ignatius Press, San Francisco, 2017, akapit„ Kara śmierci

[203]Hernán Judge „Argumentos racionales y bíblicos sobre la pena de muerte en la patrística” w Teología y Vida, t. LII (2011), 307-322 https://scielo.conicyt.cl/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0049 -34492011000100017

[204]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 84

[205]Leon XIII Encyklika Let. „Immortale Dei”, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_01111885_immortale-dei.html

[206]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004 www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it. html # a)% 20% 20podpis% 20of% 20Bóg

[207]Zobacz I-II, q. 93, za. 3, ad 2: Wyd. Leon. 7, 164 tekst cytowany w Katechizmie Kościoła Katolickiego n.1902

[208]Encyklika Leona XIII „Immortale Dei”, 1.11.1985, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_01111885_immortale-dei.htm

[209]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004, n. 402, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it.html#e)%20Infliggere%20le%20pene

[210]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, J.-Y. Pertin, Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015, s. 309. Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberga, „Gregorii Magni” Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, (l. XII, epistula 11) Tournai, 1982

[211]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, J.-Y. Pertin, Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015 s. 286 Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, (VIII, 19) Tournai, 1982

[212]Zobacz cytat z J.-Y. Pertin, J.-Y. Pertin, Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015 s. 291. Odniesienia do listów znajdują się w wydaniu D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, (l. IX, epistula 86) Tournai, 1982

[213]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[214]Por. Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004, n. 402, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it.html#e)%20Infliggere%20le%20pene

[215]Głos „Poena”, P. Palazzini, Dictionarium morale et canonicum, Officium Libri Catholici, Rzym 1962, t. 3, s. 673-675, cité par M. Hendrickx, „Le magistère et la peine de mort. Réflexions sur le Catéchisme et „Evangelium vitæ” », Nouvelle Revue Théologique, t. 118/1, 1996, s. 12.

[216]Cyrille Dounot „Doktrynalne rozwiązanie ciągłości. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[217]„Przemówienie do delegacji Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego” (23 października 2014), www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2014/october/documents/papa - francesco_20141023_ stowarzyszenie-międzynarodowe-prawo-karne.html

[218]Zobacz Przemówienie do delegacji Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego, 23 października 2014 r.

[219]Francesco „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, z 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents / Pope-francis_20181217_commission-counter-death-penalty.html

[220]Francesco „Przemówienie do policji penitencjarnej, do personelu administracji penitencjarnej oraz wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich i społeczności”, sobota, 14 września 2019 r., www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/francesco/it / przemówienia / 2019 / wrzesień / dokumenty / papież-francis_20190914_polizia-penitenziaria.html

[221]Francesco „Przemówienie do uczestników XX Światowego Kongresu Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego”, piątek, 15 listopada 2019, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/francesco/it/speeches /2019/ listopad / dokumenty / papież-francis_20191115_diritto-penal.html

[222]„Przemówienie do uczestników Międzynarodowego Spotkania Regionalnych i Krajowych Liderów Duszpasterstwa Więziennego”, 8 listopada 2019, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2019/november /documents/papa-francesco_20191108_pastorale-carceraria.html

[223]Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium Vitae” 25.5.1995 n.e. 55, www.watykan.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[224]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004, n. 500, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it.html#e)%20Infliggere%20le%20pene

[225]S. Alphonsi Mariae de Ligorio: „Theologia moralis”. III Romae, Typis Polyglottis Vaticanis MCCCCIX, Editio photomechanica. Sumptibus CssR. 1953, s. 663 https://www.santalfonsoedintorni.it/theologia-moralis_1.html

[226]Jan Paweł II, Encyklika „Evangelium Vitae” 25.5.1995 n.e. 56, www.watykan.va,

http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[227]IIª-IIae q. 49 8 ad 3 przekład zaczerpnięty z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom pod redakcją ESD tj. Editrice Studio Domenicano

[228]Suma przeciwko poganom, lib. 3 rozdz. 146 przyp. 7 i 8 Unione Tipografico-Editrice Torinese, Turyn, wydanie pierwsze eBook: marzec 2013

[229] https://www.jewishvirtuallibrary.org/capital-punishment (articolo visto il 6.7.2020)

[230]http://www.jewishencyclopedia.com/articles/4005-capital-punishment (articolo visto il 6.7.2020)

[231]Zob. Haim Hermann Cohn, Louis Isaac Rabinowitz, Menachem Elon „Kara śmierci” w „Encyclopedia Judaica”, The Gale Group 2008, (artykuł widoczny 6.7.2020) https://www.jewishvirtuallibrary.org/capital-punishment

[232]Zob. Haim Hermann Cohn, Louis Isaac Rabinowitz, Menachem Elon „Kara śmierci” w „Encyclopedia Judaica”, The Gale Group 2008, (artykuł widoczny 6.7.2020) https://www.jewishvirtuallibrary.org/capital-punishment

[233]Zob. Haim Hermann Cohn, Louis Isaac Rabinowitz, Menachem Elon „Kara śmierci” w „Encyclopedia Judaica”, The Gale Group 2008, (artykuł widoczny 6.7.2020) https://www.jewishvirtuallibrary.org/capital-punishment

[234]Zob. Haim Hermann Cohn, Louis Isaac Rabinowitz, Menachem Elon „Kara śmierci” w „Encyclopedia Judaica”, The Gale Group 2008, (artykuł widoczny 6.7.2020) https://www.jewishvirtuallibrary.org/capital-punishment

[235]Jacob Neusner „Ukrzyżowanie w kontekście rabinicznym: prawniczy czy teologiczny?” w Shofar, An Interdisciplinary Journal of Jewish Studies t. 23, nr 3 • 2005 s. 84s

[236]Zobacz Jacob Neusner „Ukrzyżowanie w kontekście rabinicznym: prawniczy czy teologiczny?” w Shofar, An Interdisciplinary Journal of Jewish Studies t. 23, nr 3 • 2005 s. 81

[237]Zobacz Jacob Neusner „Ukrzyżowanie w kontekście rabinicznym: prawniczy czy teologiczny?” w Shofar, An Interdisciplinary Journal of Jewish Studies t. 23, nr 3 • 2005 s. 81s

[238]Zobacz Jacob Neusner „Ukrzyżowanie w kontekście rabinicznym: prawniczy czy teologiczny?” w Shofar, An Interdisciplinary Journal of Jewish Studies t. 23, nr 3 • 2005 s. 83

[239]Zobacz Jacob Neusner „Ukrzyżowanie w kontekście rabinicznym: prawniczy czy teologiczny?” w Shofar, An Interdisciplinary Journal of Jewish Studies t. 23, nr 3 • 2005 s. 83s

[240]La Civiltà Cattolica, „Prywatne spotkanie Papieża z niektórymi kolumbijskimi jezuitami” rok 2017, zeszyt 4015, tom IV pag. 3 - 10, 7 października 2017 https://it.aleteia.org/2017/09/29/amoris-laetitia-papa-francesco-risponde-dubia-morale-tomista/2/

[241]„Przemówienie” Papieża Franciszka na „Otwarcie Zjazdu Kościelnego Diecezji Rzymskiej z Papieżem Franciszkiem w Bazylice San Giovanni in Laterano”, 16.06.2016, www.vatican.va, https://press.vatican.va/ content/salastampa /it/bollettino/pubblico/2016/06/16/0447/01021.html

[242]Jana XXIII, Encykl. „Mater et Magistra”, III: AAS 53 (1961) 447: cf. Jan Paweł II, „Przemówienie do księży uczestniczących w seminarium studyjnym „Odpowiedzialna prokreacja”, 17 września 1983 r.

[243]Por. Pius XII, Przemówienie do Unii Lekarsko-Biologicznej „S. Luca". 12 listopada 1944: Przemówienia i wiadomości radiowe, VI (1944-1945) 191-192.)

[244]Kongregacja Nauki Wiary, Instr. „Donum vitae”, 5, www.vatican.va,

https://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[245]Jan Paweł II, „Evangelium Vitae”, 25.3.1995, n. 56, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[246]„Homilia” Jana Pawła II 27.1.1999, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/homilies/1999/documents/hf_jp-ii_hom_19990127_stlouis.html

[247]Papież Jan Paweł II, Posynodalna Adhortacja Apostolska „Ecclesia in America” 63 Ecclesia in America,

[248]Papież Jan Paweł II, „Orędzie na dzień chorych” 11.2.2003, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/it/messages/sick/documents/ hf_jp -ii_mes_20030207_światowy-dzień-chory-2003.html

[249]Zobacz artykuł H. Lio w „Dictionarium morale et canonicum”, Romae, 1966, III pag. 677 i nast.

[250]Zobacz także J. Leclerq „Leçons de Droit Naturel”. Wesmael-Charlier, Namur 1946, IV 89

[251]S. Agostino „Confessioni” 2,4,9, tłumaczenie zaczerpnięte ze strony www.augustinus.it publikującej w Internecie dzieła wydawnictwa Città Nuova https://www.augustinus.it/italiano/confessioni/index2.htm

[252]„Przemówienie do urzędników i prawników Trybunału Roty Rzymskiej na inaugurację roku sądowego” z 21.1.2000, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii /it /speeches/2000/jan-mar/documents/hf_jp-ii_spe_20000121_rota-romana.html

[253]Kongregacja Nauki Wiary: „List do Biskupów w sprawie nowej redakcji n. 2267 Katechizmu Kościoła Katolickiego o karze śmierci Kongregacji Nauki Wiary, 02.08.2018, www.vatican.va, http://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/ pubblico/ 2018/08/02/0556 / 01210.html

[254]Koszt „Fidei Depositum” z 11, www.vatican.va, http://www.vatican.va/archive/catechism_it/aposcons_it.htm

[255]Francesco „Dyskurs św. O. Francesco do uczestników spotkania zorganizowanego przez Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, „środa, 11 października 2017 r., www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/francesco/it/ przemówienia/2017 /październik/dokumenty/papa-francesco_20171011_convegno-nuova-evangelizzazione.html

[256]Papież Franciszek, Encyklika „Bracia wszyscy” z 3.10.2020 r. 265, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/francesco/it/encyclals/documents/papa-francesco_20201003_enciclica-fratelli-tutti.html#_ftnref253

[257]Zobacz Lactance, „Epitome des Institutions Divines”, przeł. Michel Perrin (Paryż: Les Editions du Cerf, 1987), rozdz. VI, 20; Laktancjusz, „Traktat o gniewie Bożym, w„ Ojcowie III i IV wieku ”, wyd. A. Cleveland Coxe (Edynburg: T&T Clark, 1989), tom. 7, 273, 274, kwestionowany tekst znajduje się również w PL 6, 705-713

[258]Papież Franciszek, Encyklika „Bracia wszyscy” z 3.10.2020 r. 265, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/francesco/it/encyclals/documents/papa-francesco_20201003_enciclica-fratelli-tutti.html#_ftnref253

[259]„Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016 https://books.google.it/books?id=3iPuOWKAb0YC&redir_esc=y

[260]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[261]Patrz „Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016, rozdz. 26 https://books.google.it/books?id=3iPuOWKAb0YC&redir_esc=y cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[262]Papież Franciszek, Encyklika „Bracia wszyscy” z 3.10.2020 r. 265 http://www.vatican.va/content/francesco/it/encyclals/documents/papa-francesco_20201003_enciclica-fratelli-tutti.html#_ftnref253

[263]Epistula ad Marcellinum, 133, 1.2: PL 33, 509 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony www.augustinus.it publikującej w Internecie dzieła wydawnictwa Città Nuova Sant'Agostino - Lettere (augustinus.it)

[264]Pius X, Motu proprio „Sacrorum antistitum”, przysięga antymodernistyczna, zob. Heinrich Denzinger

„Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 3541, www.vatican.va https://www.vatican.va/content/pius-x/la/motu_proprio/documents/hf_p-x_motu-proprio_19100901_sacrorum-antistitum.html

[265]Konstytucja dogmatyczna „Dei Filius”, rozdz. 4. Wiara i rozum, cf. Heinrich Denzinger

„Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 3020

[266]George William Rutler, „Nowe komentarze papieża Franciszka na temat kary śmierci są niespójne i niebezpieczne” Raport Catholic World 18.12.2018 https://www.catholicworldreport.com/2018/12/18/pope-francis-new-comments-on -kara-śmierci-są-niespójna-i-niebezpieczna /

[267]E. Echeverria „Papież Franciszek, spuścizna leryńska po Vaticanum II i kara śmierci” Catholic World Report, 15.10.2017 https://www.catholicworldreport.com/2017/10/15/pope-francis-the-lerinian-legacy -Watykanu-ii-i-kary-stolicy /

[268]Zobacz „Adhortacja apostolska Amoris laetitia: krytyka teologiczna”, Korespondencja rzymska z 17-8-2016 https://www.corrispondenzaromana.it/lesortazione-apostolica-amoris-laetitia-una-critica-teologica/

[269]Zob. „Przemówienie Jana Pawła II do urzędników i adwokatów Trybunału Roty Rzymskiej na inaugurację roku sądowego” z 21.1.2000 stycznia 2 r., www.vatican.va, http://w2000.vatican.va/content/ john-paul-ii / pl / przemówienia / 20000121 / sty-mar / dokumenty / hf_jp-ii_spe_XNUMX_rota-romana.html

[270]„Apel do Kardynałów Kościoła Katolickiego” First Things, 15 sierpnia 2018 https://www.firstthings.com/web-exclusives/2018/08/apel-do-kardynałów-katolików -kościół; D. Montagna „75 duchownych, uczonych apeluje do kardynałów: nakłaniaj Franciszka do „wycofywania” nauczania o karze śmierci” Wiadomości z Lifesite 15.8.2018 https://www.lifesitenews.com/news/open-appeal-to-cardinals-urge-papież -przywrócić-katechizm-do-prawdy-o-śmierci-p

[271]Papież Franciszek, „Angelus” z 21, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/angelus/2016/documents/papa-francesco_angelus_2.html

[272]„Przesłanie wideo do VI Kongresu przeciwko karze śmierci”, 21-23.6.2016, www.vatican.va,

https://w2.vatican.va/content/francesco/it/messages/pont-messages/2016/documents/papa-francesco_20160621_videomessaggio-vi-congresso-contro-pena-di-morte.html

[273]Jana XXIII, Encykl. „Mater et Magistra”, III: AAS 53 (1961) 447: cf. Jan Paweł II, „Przemówienie do księży uczestniczących w seminarium studyjnym „Odpowiedzialna prokreacja”, 17 września 1983 r.…

[274]Por. Pius XII, Przemówienie do Unii Lekarsko-Biologicznej „S. Luca". 12 listopada 1944: Przemówienia i wiadomości radiowe, VI (1944-1945) 191-192.

[275]Kongregacja Nauki Wiary, Instr. „Donum vitae”, 5, www.vatican.va, https://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[276]Św. Jan Paweł II, Przemówienie do uczestników 35. Zgromadzenia Ogólnego Światowego Towarzystwa Lekarskiego, 29 października 1983: AAS 76 (1984) 390.

[277]Kongregacja Nauki Wiary, Instr. „Donum vitae”, Wstęp nr. 4, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[278]Część 1 rz. 1, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[279]Część III, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[280]Jan Paweł II, „Evangelium Vitae”, 25.3.1995, n. 57, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[281]Pius XII, "Przemówienie do unii medyczno-biologicznej" San Luca ", niedziela, 12 listopada 1944, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/pius-xii/it/speeches/ 1944 /documents/hf_p-xii_spe_19441112_unione-medico-biologica.html

[282]Francesco „Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci”, z 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents / Pope-francis_20181217_commission-counter-death-penalty.html

[283]Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska Gaudium et spes, 7.12.1965, n. 79: AAS 58 (1966) 1103, www.vatican.va, http://www.vatican.va/archive/hist_councils/ii_vatican_council/documents/vat-ii_const_19651207_gaudium-et-spes_it.html

[284]Jan Paweł II, „Evangelium Vitae”, 25.3.1995, n. 55, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john-paul-ii/it/encyclals/documents/hf_jp-ii_enc_25031995_evangelium-vitae.html

[285]Zobacz, Concetti, Gino, "La peine de mort peut-elle encore etre contexte come légitime?" Dokumentacja Katolicka nr 1750, 1977, s. 187- 188

[286]Zobacz „Les eveques canadiens et la

peine de mort ”, La Documentation Catholique No. 1627, 1973, 246

[287]Zob. „Commission Sociale de l'Episcopat francais. Elementy

de reflexion sur la peine de mort”, La Documentation Catholique No. 1735, 1978, s.

108-115

[288]Kara de muerte. Declaración de la Conferencia Episcopal de los Estados Unidos, Eclessia, 1992, s. 858-862

[289]Carlos Novoa MSI „Punishment de Dios y kara de muerte” Theologica Xaveriana 141 (2002) s. 93 notatka 28

[290]Zobacz Koncepcje „Kara śmierci” wyd. Piemme, Casale Monferrato 1993 s. 50s; Blazquez „Kara śmierci po Tomaszu i dzisiejszym abolicjonizmie”, Revista chilena de derecho t. 10, no. 2 (sierpień 1983), s. 306

[291]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 60

[292]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 61

[293]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 61

[294]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[295]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[296]Innocenty I, „List do Exsuperiusa” z 20.2.405; PL 20, 498-502; dokładne tłumaczenie zob. A. di Berardino, pod redakcją „Kanonów starożytnych soborów kościelnych. tom. II. Rady łacińskie. 1 Dekrety. Sobory rzymskie. Kanonicy Serdica”, Institutum Patristicum Augustinianum, Rzym 2008, s. 117

[297]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881, s. 789 l. 5, 7, 15

[298]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1483

[299]Zobacz Radio Spada „Włoskie tłumaczenie byka Leona X„ Exsurge Domine ”przeciwko Lutrowi” Radio Spada 15.6. 2019 https://www.radiospada.org/2019/06/traduzione-della-bolla-exsurge-domine-di-leone-x-contro-lutero/

[300]por. Katechizm Trydencki i Cantagalli 1992, n. 328 https://www.maranatha.it/catrident/30page.htm

[301]Leon XIII „Pastoralis Officii”, www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_12091891_pastoralis-officii.html, zob. Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.3272

[302]Cyrille Dounot „Doktrynalne rozwiązanie ciągłości. Peine de mort et enseignement de l'Église”, Revue Catholica 16.10.2018, https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[303]Kongregacja Nauki Wiary, Instr. "Donum vitae", 22.2.1987, przyp. 5, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[304]„Rozważania o karze śmierci” w La Civiltà Cattolica, 1981 obj. ja str. 417ss https://books.google.it/books?id=29xNAAAAMAAJ&pg=PA416-IA5&lpg=PA416-IA5&dq=la+civilt%C3%A0+cattolica+1981+pena+di+death&source=bl&AMots=PnRe_MWsUeQUXUZ3 = 3ahUKEwjqt5v307nLHqAhURw9QBHRCYAWoQ1AEwAnoECAoQAQ # v = onepage & q = la% 2civilt% C8% A2% 8catolica% 6% 20pena% 3di% 0śmierć & f = fałsz)

[305]Innocenty I, „List do Exsuperiusa” z 20.2.405; PL 20, 498-502; dokładne tłumaczenie zob. A. di Berardino, pod redakcją „Kanonów starożytnych soborów kościelnych. tom. II. Rady łacińskie. 1 Dekrety. Sobory rzymskie. Kanonicy Serdica”, Institutum Patristicum Augustinianum, Rzym 2008, s. 117

[306]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[307]Zob. „Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016, rozdz. 26 cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[308]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[309]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[310]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74-95

[311]Zob. E. Feser, J. Bessette, „Przez człowieka przelana zostanie jego krew. Katolicka obrona kary śmierci „Ignacy, San Francisco, 2017, rozdz. 2 akapit zatytułowany "Kara śmierci w Piśmie Świętym"

[312]Ch.Journet, „L'Église du Verbe incarné”, t. 1, „La hiérarchie apostolique”, Saint-Maurice, editions Saint-Augustin, 1998, s. 575; cytowany w Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église „Revue Catholica 16.10.2018 (https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[313]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74-95

[314]Klemens Aleksandryjski, Stromata w „Ojcach antyniceńskich”, t. 1, 299–340.

[315]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881, s. 789 l. 5, 7, 15

[316]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1272

[317]https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[318]por. Katechizm Trydencki i Cantagalli 1992, n. 328 https://www.maranatha.it/catrident/30page.htm

[319]1987 Kongregacja Nauki Wiary „Donum Vitae” część III, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19870222_respect-for%20human-life_it.html

[320]N. Blazquez „La Pena de muerte y biotanasia de estado” Vision Libros 2012 s. 26s

[321]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[322]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 60

[323]Blazquez, „Kara śmierci po Tomaszu i dzisiejszym abolicjonizmie”, Revista chilena de derecho t. 10, no. 2 (sierpień 1983) s. 287s

[324]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[325]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[326]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[327]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[328]Papieska Rada ds. Sprawiedliwości i Pokoju „Kompendium Nauki Społecznej Kościoła”, 2.4.2004, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/justpeace/documents/rc_pc_justpeace_doc_20060526_compendio-dott-soc_it .html # a)% 20% 20podpis% 20of% 20Bóg

[329]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 84

[330]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[331]Zob. E. Feser, J. Bessette, „Przez człowieka przelana zostanie jego krew. Katolicka obrona kary śmierci ”Ignatius, San Francisco, 2017, s. 119, cyt. w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[332]Zob. Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007 https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[333]Zob. S. Bonaventura, Opera omnia, Vivès, 1868, t. 12, s. 250. „Sermo VI”) (Patrz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église” Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/ 16 / une-solution-de-continuite-doctrinale/

[334]W III Sententiarum, q. XXXVII dubbing. V w S. Bonaventurae „Opera Omnia” wyd. Quaracchi 1887, t. III, s. 834

[335]Blazquez, „Kara śmierci po Tomaszu i dzisiejszym abolicjonizmie”, Revista chilena de derecho t. 10, no. 2 (sierpień 1983), s. 277-316)

[336]N. Blazquez, „Kara śmierci po Tomaszu i dzisiejszym abolicjonizmie”, Revista chilena de derecho t. 10, no. 2 (sierpień 1983), s. 289

[337]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 75

[338]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 84

[339]Por. „Suma przeciwko poganom” III w. 63) i posługuje się przy tym przyczynami drugorzędnymi (por. Suma przeciwko poganom, III rozdz. 77

[340]II-II q. 64 a.1 przekład z wydania 2001 Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[341]II-II q. 64 a.2 przekład z wydania 2001 Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[342]II-II q. 64 a.2 arg. 3m tłumaczenie zaczerpnięte z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[343]II-II q. 64 a.6, przekład zaczerpnięty z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[344]II-II q. 64 a.2 ad. 3m tłumaczenie zaczerpnięte z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[345]II-II q. 64 a.1 przekład z wydania 2001 Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[346]IIª-IIae q. 64 2 grosze przekład zaczerpnięty z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[347]N. Blazquez, „Kara śmierci po Tomaszu i dzisiejszym abolicjonizmie”, Revista chilena de derecho t. 10, no. 2 (sierpień 1983), s. 285

[348]Patrz Clemente Alessandrino, Stromata, l. 1, rozdz. 27, PG 8, 918-921; Klemens Aleksandryjski „Stromateis”, Ojcowie Kościoła (seria), The Catholic University of America Press, 1991, t. 85, s. 149

[349]Pius XII, „Przemówienie do unii medyczno-biologicznej” San Luca”, niedziela, 12 listopada 1944, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/pius-xii/it/speeches/1944 / dokumenty / hf_p-xii_spe_19441112_unia-medyczna-biologiczna.html

[350]N. Blazquez, „Kara śmierci po świętym Tomaszu a dzisiejszy abolicjonizm”, Revista chilena de derecho t. 10, no. 2 (sierpień 1983), s. 277-316; N. Blazquez, „La pena de muerte y biotanasia de estado” Vision Libros 2012

[351]I-II, q.109, a.1, ad 1; na temat tego i równoległych fragmentów patrz A. Strumia „Omne Verum, a quocumque dicatur, a Spiritu Sancto est” www.albertostrumia.it, http://www.albertostrumia.it/%C2%ABomne-verum- quocumque- dicatur-spiritu-sancto-est% C2% BB dostęp 6.12.2021

[352]M. Roncalli „Eusebi: Kościół a kara śmierci, między teologią a prawem” Wiadomości tygodnia 9.8.2018 http://www.settimananews.it/societa/eusebi-la-chiesa-la-pena-morte-teologia-right /

[353]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[354]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[355]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[356]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[357]Serge-Thomas Bonino, op „Miłość, sprawiedliwość i wszechmoc Boga według św. Tomasza”, Wydział Teologiczny. Papieski Uniwersytet św. Tommaso in Urbe, Dispensa ad usum librium (I semestr 1-2019) s. 2020; od teraz będę cytować tę książkę jako ST Bonino "Miłość..."

[358]Por. Ps 1, 1-6; 112, 1-10; Ps 44; GB 10, 1-7; 13, 3-28; 23-24; Ps 37; GB 38-42; jest 53; Sok 3-5; Mt 25,31 n.; Łk 26: 3-33; Fil. 4,3; Ap. 3,5; 17,8; 20,12; 20,15; 21,8; 21, 27; 22,15 itd.; na ten temat patrz także: J. Riviere „Sąd” w Emile Amann; Eugeniusz Mangenot; Alfred Vacant „Dictionnaire de théologie catholique: zawierający exposé des doktryny de la théologie catholique, leurs preuves et leur histoire” Paryż, Letouzey et Ané 1908-1950 vol. VIII płk. 1721-1828; Pierre Adnès „Sąd” w Dictionnaire de Spiritualité, wyd. Beauchesne, 1932-1995, t. VIII kolumny 1571ss

[359]Zobacz 1 Jn. 1,9; Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, nn. 228,621,628 XNUMX XNUMX

[360]szeroki przegląd najistotniejszych tekstów i autorów, którzy potwierdzają to wynagrodzenie, można znaleźć w dwóch wskazanych już artykułach: J. Riviere „Sąd” w Emile Amann; Eugeniusz Mangenot; Alfred Vacant „Dictionnaire de théologie catholique: zawierający exposé des doktryny de la théologie catholique, leurs preuves et leur histoire” Paryż, Letouzey et Ané 1908-1950 vol. VIII płk. 1721-1828; Pierre Adnès „Sąd” w Dictionnaire de Spiritualité, wyd. Beauchesne, 1932-1995, t. VIII kolumny 1571ss

[361]Przeciw Celsusowi VIII, 48; cytowany w Pierre Adnès „Sąd” w Dictionnaire de Spiritualité, wyd. Beauchesne, 1932-1995, t. VIII kolumny 1571ss

[362]Por. św. Joannis Chrysostomi „Homiliae in Genesim” PG 53, 145. hom. XVII przyp. 9; De diabolo tempter 1, 8, PG 49, 258; cytowany w Pierre Adnès „Sąd” w Dictionnaire de Spiritualité, wyd. Beauchesne, 1932-1995, t. VIII kolumny 1571ss

[363]De civitate Dei XX, 1-3, PL 41, 657-661; cytowany w Pierre Adnès „Jugement” w Dictionnaire de Spiritualité, wyd. Beauchesne, 1932-1995, t. VIII kolumny 1571ss

[364]Dusza i jej pochodzenie „2,4,8 Tłumaczenie włoskie zaczerpnięte ze strony www.augustinus.it, https://www.augustinus.it/italiano/anima_origine/index2.htm

[365]Zobacz Pierre Adnès „Sąd” w Dictionnaire de Spiritualité, wyd. Beauchesne, 1932-1995, t. VIII kolumny 1578; S. Gregio di Nazienzo „Orationes 16, 8, PG 35, 944d-945a; s. Agostino „Miasto Boga” XX, 14 włoskie tłumaczenie zaczerpnięte ze strony www.augustinus.it, https://www.augustinus.it/italiano/cdd/index2.htm

[366]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 857s

[367]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.1001s

[368]Konstytucja Apostolska Pawła VI „Indulgentiarum Doctrina” z 1.1.1967 r. 2, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/paul-vi/it/apost_constitutions/documents/hf_p-vi_apc_01011967_indulgentiarum-doctrina.html

[369]Por. Paweł VI, „Homilia” niedziela, 14 lutego 1965, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/paul-vi/it/homilies/1965/documents/hf_p-vi_hom_19650214.html

[370]II-II, q. 7a. 1 do 2; „Łańcuch w Lucam”, rozdz. 14 l. 3; „Super Mateusz”. [reprezentant. Leodegarii Bissuntini], rozdz. 20 l. 1;

[371]S. Tommaso d'Aquino, „Kompendium teologii i innych pism”, UTET, Turyn, wydanie pierwsze eBook: marzec 2013, s. ja c. 172 przyp. 340

[372]Zobacz „Kościół a problem kary. O odpowiedzi na negatyw jako wyzwanie prawne i teologiczne”, red. La Scuola, 2014 s. 7ss. 22s. 25-52. 71

[373]„Katechizm Trydencki”, wyd. Cantagalli 1992, przyp. 89 https://www.maranatha.it/catrident/11page.htm

[374]III, 59, a.1, "Somma Theologica", tłumaczenie zaczerpnięte z wydania internetowego, Edizioni Studio Domenicano, https://www.edizionistudiodomenicano.it/Docs/Sfogliabili/La_Somma_Teologica_Terza_Parte/index.html#699/z

[375]III, 59, aa.2 i 4 „Somma Theologica”, tłumaczenie zaczerpnięte z wydania internetowego, Edizioni Studio Domenicano, https://www.edizionistudiodomenicano.it/Docs/Sfogliabili/La_Somma_Teologica_Terza_Parte/index.html#703/z

[376]„Katechizm Trydencki”, wyd. Cantagalli 1992, przyp. 94 https://www.maranatha.it/catrident/11page.htm

[377]s. Alfonso M. de 'Liguori „Droga do zdrowia”, w „Prace ascetyczne” t. X, Editions of History and Literature, Rzym 1968 s. 68

[378]S. Alfonso Maria de Liguori, „Aparat na śmierć”, w „Dzieła ascetyczne” t. IX, Editions of History and Literature, Rzym 1965 s. 232-233

[379]Ks. Angelo Bellon „Mam trudności ze zrozumieniem niektórych stron Biblii, zwłaszcza tam, gdzie Bóg podżega do wojny i zagłady” Przyjaciele dominikańscy 10.7.2012 https://www.amicidomenicani.it/ho-difficolta-a-capire-certe-pagine- of- Biblia-przede wszystkim-gdzie-bóg-podżega-do-wojny-i-zagłady /

[380]Zobacz „Kościół a problem kary. O odpowiedzi na negatyw jako wyzwanie prawne i teologiczne”, red. La Scuola, 2014 s. 19 ff

[381]Por. Sobór Trydencki, Ses. 5a, Pierwotne decretum de sin, kanon 3: DS 1513; Pius XII, Encyklika Humani generis: DS 3897; Paweł VI, Przemówienie do uczestników Sympozjum niektórych teologów i naukowców o tajemnicy grzechu pierworodnego (11 lipca 1966): AAS 58 (1966) 649-655.

[382]Benedykt XVI, „Audiencja generalna” 10.12.2008, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/audiences/2008/documents/hf_ben-xvi_aud_20081210.html; patrz w tym wierszu także „Audience General” 3.12.2008, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/audiences/2008/documents/hf_ben-xvi_aud_20081203.html; „Angelus” 8.12.2008, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/angelus/2008/documents/hf_ben-xvi_ang_20081208.html; „Homilia” 8.12.2005, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/homilies/2005/documents/hf_ben-xvi_hom_20051208_anniv-vat-council.html

[383]Benedykt XVI „Angelus” 8.8.2008, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/angelus/2008/documents/hf_ben-xvi_ang_20081208.html

[384]Benedykt XVI, „Audiencja generalna” 3.12.2008, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/audiences/2008/documents/hf_ben-xvi_aud_20081203.html

[385]„Śmierć” w Spadafora (reż.) „Słownik biblijny” Studium 1963 2 tomy. (AM; MZ)

[386]M. Sales „Pismo Święte skomentowane przez ks. M. Sprzedaż „Turyn 1914, v. II, s. 41

[387]RE Brown, JA Fitzmeyer, RE Murphy (pod redakcją) „New Great Biblical Commentary” Queriniana 2014

[388]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, nn. 371-372.385

[389]Aa. Vv.. Decyzje soborów ekumenicznych (klasyka religii) (wydanie włoskie) (stanowiska w Kindle 8200-8204). De Agostini Libri, Novara 2013 Edition of the Kindle.

[390]Paweł VI „Wyznanie wiary” niedziela, 30 czerwca 1968, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/paul-vi/it/motu_proprio/documents/hf_p-vi_motu-proprio_19680630_credo.html

[391]Jan Paweł II, „Audiacja generalna”, środa, 8 października 1986, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/audiences/1986/documents/hf_jp-ii_aud_19861008 .html; , Audiencja Generalna, środa, 25 czerwca 1997, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/audiences/1997/documents/hf_jp-ii_aud_25061997.html

[392]Orygenes, „In Exodum homilia”, 8, 1: SC 321, 242 (PG 12, 350) cytowany w Katechizmie Kościoła Katolickiego nr. 206

[393]Benedykt XVI „Angelus” 8.8.2008, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/benedict-xvi/it/angelus/2008/documents/hf_ben-xvi_ang_20081208.html

[394]Zob. Św. ja c. 2013, 195

[395]„Kościół a problem kary. O odpowiedzi na negatyw jako wyzwanie prawne i teologiczne”, red. La Scuola, 2014 s. 20 notatka 23

[396]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 372

[397]Zob. 2003

[398]Paweł VI „Wyznanie wiary” niedziela, 30 czerwca 1968, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/paul-vi/it/motu_proprio/documents/hf_p-vi_motu-proprio_19680630_credo.html

[399]Por. Jan Paweł II, Audiencja Generalna, środa, 25 czerwca 1997, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/it/audiences/1997/documents/hf_jp-ii_aud_25061997 . html; Katechizm Kościoła Katolickiego nr. 1473

[400]Zobacz „Tworzenie” we włoskiej Encyklopedii Treccani 1931, www.treccani http://www.treccani.it/encyclopedia/creazione_%28Encyclopedia-Italiana%29/

[401]„Kościół a problem kary. O odpowiedzi na negatyw jako wyzwanie prawne i teologiczne”, red. La Scuola, 2014 s. 27ss

[402]Leon XIII, Encyklika „Libertas Praestantissimum” 20.6.1988, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_20061888_libertas.html

[403]Międzynarodowa Komisja Teologiczna „Boże Trójca, jedność ludzi. Chrześcijański monoteizm przeciwko przemocy „17.1.2014 n.e. 27, www.vatican.va, http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/cti_documents/rc_cti_20140117_monoteismo-cristiano_it.html#2._Monoteismo_e_violenza:_un_legame_necessario

[404]Por. Rdz 3,15; Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna. Dei Verbum, 3, cytowany w Katechizmie Kościoła Katolickiego nr. 56

[405]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 485

[406]Zob. 2003; 492; 1523

[407]Encyklika Leona XIII „Caritatis Studium” (Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 3339

[408]Pius XII, Encyklika „Mediator Dei” 20.11.1947, s. II www.vatican.va https://www.vatican.va/content/pius-xii/it/encyclals/documents/hf_p-xii_enc_20111947_mediator-dei.html)

[409]Pius XII, Encyklika „Haurietis Aquas” z 15.5.1956 https://www.vatican.va/content/pius-xii/it/encyclals/documents/hf_p-xii_enc_15051956_haurietis-aquas.html

[410]Międzynarodowa Komisja Teologiczna „Pojednanie i Pokuta” 1982, B, II, 2, www.vatican.va,

http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/cti_documents/rc_cti_1982_riconciliazione-penitenza_it.html

[411]III, q. 48 4 tłumaczenie z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, pod redakcją Edizioni Studio Domenicano

[412]Patrz III q. 46a. 4 tłumaczenie wykonane przeze mnie na podstawie wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, pod redakcją ESD tj. Editrice Studio Domenicano

[413]Patrz III q. 46a. 5 tłumaczenie wykonane przeze mnie na podstawie wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, pod redakcją ESD tj. Editrice Studio Domenicano

[414]Patrz III q. 46a. 6 tłumaczenie wykonane przeze mnie na podstawie wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, pod redakcją ESD tj. Editrice Studio Domenicano

[415]Pius XI, Encyklika „Miserentissimus Redemptor” 8.5.1920, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/pius-xi/it/encyclals/documents/hf_p-xi_enc_19280508_miserentissimus-redemptor.html

[416]Pius XII, Encyklika „Mediator Dei” 20.11.1947, s. II www.vatican.va https://www.vatican.va/content/pius-xii/it/encyclals/documents/hf_p-xii_enc_20111947_mediator-dei.html

[417]Pius XI, Encyklika „Miserentissimus Redemptor” 8.5.1920, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/pius-xi/it/encyclals/documents/hf_p-xi_enc_19280508_miserentissimus-redemptor.html

[418]Por. Konstytucja Apostolska św. Pawła VI „Indulgentiarum Doctrina” z 1.1.1967 n.e. 3 www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/paul-vi/it/apost_constitutions/documents/hf_p-vi_apc_01011967_indulgentiarum-doctrina.html; „Audytorium ogólne” 24.7.1968 https://www.vatican.va/content/paul-vi/it/audiences/1968/documents/hf_p-vi_aud_19680724.html

[419]Międzynarodowa Komisja Teologiczna „Pojednanie i Pokuta” 1982, B, II, 2, www.vatican.va,

http://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/cti_documents/rc_cti_1982_riconciliazione-penitenza_it.html

[420]III, q. 49 a.3 na 1m; przekład z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, pod redakcją Edizioni Studio Domenicano

[421]Zobacz s. Jana od Krzyża „Kantyk duchowy” strofy 36-37, List do s. Giovanni di s. Anna nr 23; Święta Róża z Limy, „Pisma”, Do lekarza Castillo; oraz. L. Getino, La Patrona de América, Madryt 1928, s. 54-55; s. Katarzyny ze Sieny „Dialog Opatrzności Bożej” Cantagalli 1994 s. 32. ust. Luigi Grignion de Montfort „List okólny do przyjaciół Krzyża”; zobacz także pisma s. Pawła od Krzyża, s. Weronika Giuliani itp.

[422]„Wspomnienia siostry Łucji”, s. 166s (Pamięć IV) www.fatima.pt, https://www.fatima.pt/it/pages/narrativa-delle-apparizioni-

[423]„Wspomnienia siostry Łucji”, s. 169-170 (IV Memoria), www.fatima.pt, https://www.fatima.pt/it/pages/narrativa-delle-apparizioni-

[424]„Wspomnienia siostry Łucji”, s. 171-172 (IV Memoria), www.fatima.pt, https://www.fatima.pt/it/pages/narrativa-delle-apparizioni-

[425]S. Alfonso M. de Liguori „Miłość dusz” w „Dziełach ascetycznych” t. V, CSSR, Rzym 1934, s. 34

[426]Zob. 2003, 801, 858, 1002,1306

[427]Zob. 2003

[428]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 492

[429]Patrz Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.574

[430]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 596

[431]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 797

[432]Patrz Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.1002

[433]Zob. 2003; 76; 409; 411; 801; 858; 1002; 1351; Paweł VI, „Credo Ludu Bożego”, 1575: AAS 12 (60) 1968, www.vatican.va, http://www.vatican.va/content/paul-vi/it/motu_proprio/documents/hf_p - vi_motu-proprio_438_credo.html; Katechizm Kościoła Katolickiego nr. 19680630

[434]Discorso 90, 4 tłumaczenie zaczerpnięte ze strony internetowej www.augustinus.it, która publikuje prace wydawnictwa Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/discorsi/index2.htm

[435]Mowa 111, moje tłumaczenie; patrz kazanie na stronie internetowej www.augustinus.it, na której publikowane są prace wydawcy Città Nuova w Internecie https://www.augustinus.it/italiano/discorsi/index2.htm

[436]Św. Leon Wielki Papież i Doktor Kościoła, Sermo XLIX (XI De Quadragesima) PL 54, 302

[437]Por. Eusebi, „Kościół a problem kary. O odpowiedzi na negatyw jako wyzwanie prawne i teologiczne”, red. La Scuola, 2014 s. 51

[438]Fastiggi „Kara śmierci, Magisterium i zgoda religijna, .doc” s. 1-21 https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc www.academia.edu

[439] R. Fastiggi „Czy naprawdę istnieje ostateczna nauka Kościoła o karze śmierci?” Katolicki Raport Światowy 10.11.2017

[440] R. Fastiggi „Papież Franciszek i władza papieska pod ostrzałem” La Stampa 18.2.2019 https://www.lastampa.it/vatican-insider/en/2019/02/18/news/papież-francis-i-papieski-władza -pod atakiem-1.33681809

[441]Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna. „Dei Verbum” 18.11.1965, 9, www.vatican.va, http://www.vatican.va/archive/hist_councils/ii_vatican_council/documents/vat-ii_const_19651118_dei-verbum_it.html

[442]Benedykt XVI, „Przemówienie do członków Papieskiej Komisji Biblijnej”, 23.4.2009, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/benedict-xvi/it/speeches/2009/april/documents /hf_ben -xvi_spe_20090423_pcb.html

[443]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[444]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63)

[445]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[446]Ch.Journet, „L'Église du Verbe incarné”, t. 1, La hiérarchie apostolique, Saint-Maurice, editions Saint-Augustin, 1998, s. 575; cytowany w Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[447]Por. H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, III s. 678

[448]Por. H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, III s. 678

[449]Zob. Przemówienie do delegacji Międzynarodowej Komisji przeciwko Karze Śmierci, 17.12.2018, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/francesco/it/speeches/2018/december/documents/papa - francesco_20181217_commission-counter-death-penalty.html

[450]Zobacz R. Fastiggi „Kara śmierci, Magisterium i przyzwolenie religijne”,

Josephinum Journal of Theology Vol. 12, nr 2 (Summer Fall, 2005) str.192-213; Będę podążał za tym artykułem, ale tak jak jest on dostępny w Internecie „Kara śmierci, Magisterium i Zgoda Religijna, .doc” s. 1-21 https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc

[451]Br. Thomas Williams, LC, „Kapitalna kara i sprawiedliwe społeczeństwo” w aktach katolickich (wrzesień/październik 1998) https://www.catholiceducation.org/en/religion-and-philosophy/social-justice/capital -kara-i-sprawiedliwe-społeczeństwo.html

[452]„Kara śmierci, Magisterium i Zgoda Religijna, .doc” s. 4 https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc

[453]R. Fastiggi „Czy naprawdę istnieje ostateczna nauka Kościoła o karze śmierci?” Katolicki Raport Światowy 10.11.2017

[454]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[455]Kard. A. Dulles „Katolicyzm i kara śmierci”, alleanzacattolica.org, 27.4.2007/XNUMX/XNUMX https://alleanzacattolica.org/cattolicesimo-e-pena-capitale/

[456]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 94

[457]Y. Congar „Wiara i teologia”, s. 163-164 cytowany w A. Bellon „Piszę do Ciebie z Petersburga (Rosja) i pytam, jak Kościół Katolicki wyjaśnia pojęcie „zgody ojców” Dominikanów 14.8.2017 https://www. amicidomenicani.it/le- piszę-z-sanktu-petersburga-rosja-i-pytam-jak-kosciol-katolicki-wyjasnia-koncepcje-zgody-ojcow/

[458]Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna. „Dei Filius”, 24.4.1870, ok. 2, www.vatican.va, https://www.vatican.va/content/pius-ix/it/documents/constitutio-dogmatica-dei-filius-24-aprilis-1870.html

[459]Fastiggi „Kara śmierci, Magisterium i zgoda religijna, .doc” s. 8 https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc

[460]Zobacz „Kara śmierci, Magisterium i przyzwolenie religijne”, Josephinum Journal of Theology, tom 12, nr 2 (lato jesień, 2005), s. 192-213; Będę podążał za tym artykułem, ale tak jak jest on obecny w Internecie „Kara śmierci, Magisterium i Zgoda Religijna, .doc” s. 1-21 https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc

[461]Innocenty I, list do Exsuperiusa z 20.2.405; PL 20, 498-502; dokładne tłumaczenie zob. A. di Berardino, pod redakcją „Kanonów starożytnych soborów kościelnych. tom. II. Rady łacińskie. 1 Dekrety. Sobory rzymskie. Kanonicy Serdica”, Institutum Patristicum Augustinianum, Rzym 2008, s. 117

[462]R. Fastiggi „Czy naprawdę istnieje ostateczna nauka Kościoła o karze śmierci?” Katolicki Raport Światowy 10.11.2017

[463]Origins 6 (9 grudnia 1976) 391, cyt. w Fastiggi „Capital Punishment, the Magisterium, and Religious Assent.doc” https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc

[464]R. Fastiggi „Kara śmierci, Magisterium i Zgoda Religijna.doc” s. 11 https://www.academia.edu/34285853/Capital_Punishment_the_Magisterium_and_Religious_Assent.doc

[465]Zob. Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, s. 451 przyp. 795; PL 215, 1512

[466]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 104

[467]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881, s. 789 l. 5, 7, 15

[468]R. De Mattei „L'Haec Sancta (1415), dokument soborowy, który został potępiony przez Kościół”. Korespondencja rzymska 20 lipca 2016, https://www.corrispondenzaromana.it/lhaec-sancta-1415-un-documento-conciliare-che-fu-condannato-dalla-chiesa/

[469]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1272

[470]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1483

[471]Zobacz Radio Spada „Włoskie tłumaczenie byka Leona X„ Exsurge Domine ”przeciwko Lutrowi” Radio Spada 15.6. 2019 https://www.radiospada.org/2019/06/traduzione-della-bolla-exsurge-domine-di-leone-x-contro-lutero/

[472]Leon XIII, „Pastoralis Officii”, 12.9.1891, www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_12091891_pastoralis-officii.html, zob. Heinrich Denzinger

„Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.3272

[473]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/)

[474]Por. H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, III s. 678

[475]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014, s. 62

[476]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[477]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[478]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74-95

[479]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 72s

[480]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 72s

[481]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 64ss

[482]Zob. G. Ricciotti „Listy św. Paolo przetłumaczył i skomentował „wyd. Coletti, Rzym, 1949 s. 353

[483]Pius XII, „Przemówienie do Związku Włoskich Prawników Katolickich” 5.2.1955 www.vatican.va www.vatican.va https://www.vatican.va/content/pius-xii/it/speeches/1955/documents/ hf_p-xii_spe_19550205_unia-prawnicy-katolicy.html

[484]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 71s

[485]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 71s

[486]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 71s

[487]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[488]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74-95

[489]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 142s

[490]Sobór Watykański I, Konstytucja dogmatyczna. "Dei Filius", ok. 2: Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 3007

[491]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” Uniwersytet Notre Dame Press

Notre Dame, Indiana, 2014 s. 98

[492]Zobacz Hieromonka Patapiosa „Św. Teodor Studyta i problem paulicjan ”Grecko-prawosławny Przegląd Teologiczny t. 43, przyp. 1-4, Brookline Massachussets 1998, s. 143-154 http://www.apostoliki-diakonia.gr/en_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&main=EH_texts&file=11.htm

[493]Zobacz Hieromonka Patapiosa „Św. Teodor Studyta i problem paulicjan ”Grecko-prawosławny Przegląd Teologiczny t. 43, przyp. 1-4, Brookline Massachussets 1998, s. 143-154 http://www.apostoliki-diakonia.gr/en_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&main=EH_texts&file=11.htm

[494]Zobacz Hieromonka Patapiosa „Św. Teodor Studyta i problem paulicjan ”Grecko-prawosławny Przegląd Teologiczny t. 43, przyp. 1-4, Brookline Massachussets 1998, s. 143-154 http://www.apostoliki-diakonia.gr/en_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&main=EH_texts&file=11.htm

[495]Zobacz Hieromonka Patapiosa „Św. Teodor Studyta i problem paulicjan ”Grecko-prawosławny Przegląd Teologiczny t. 43, przyp. 1-4, Brookline Massachussets 1998, s. 143-154 http://www.apostoliki-diakonia.gr/en_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&main=EH_texts&file=11.htm

[496]Zobacz Hieromonka Patapiosa „Św. Teodor Studyta i problem paulicjan ”Grecko-prawosławny Przegląd Teologiczny t. 43, przyp. 1-4, Brookline Massachussets 1998, s. 143-154 http://www.apostoliki-diakonia.gr/en_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&main=EH_texts&file=11.htm

[497]Theofanes „Kronika Teofanesa” Filadelfia: University of Pennsylvania Press, 1982, s. 174

[498]List I, PL 69, 394; cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église”, Revue Catholica, 16.10.2018, https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[499]Odc. XIII PL 80, 481; Mansi X, 585, [34] - cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale /

[500]Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. XIII, epistula 49 wyd. D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, Tournai, 1982

[501]Gregorii Magni „Registrum epistularum” l. VIII, list 4 wyd. D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, Tournai, 1982

[502]Zobacz Traduction de abbé J.-Y. Pertin, Justice et gouvernement dans l'Église d'après les Lettres de Saint Grégoire le Grand, L'Harmattan, 2015, s. 293. Odesłania do pism sporządzono na podstawie wyd. D. Norberg, Gregorii Magni „Registrum epistularum”, CCSL 140-140A, Tournai, 1982 cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[503]Por. Gratiani, „Concordia discordantium canonum” PL 187, 1234, s. II C. 23, q. 5,c. 47 https://books.google.it/books?id=JsMGxm8mJeEC&redir_esc=y cytat w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[504]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” Uniwersytet Notre Dame Press

Notre Dame, Indiana, 2014 s. 98

[505]Zob. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 98.143.215

[506]Zob. „Responsa ad Consulta Bulgarorum”, PL 119, 978-1016, rozdz. 26 cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[507]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 782, LV, tyt. 7, 10 cyt. w Zob. Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[508] Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n. 795

[509]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 780, l. V, cyc. 7, 9

[510]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 787ss, l. V, cyc. 7, 13

[511]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 789, l. V, cyc. 7, 15

[512]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 1091ss, l. VI, tyt. 5, 9, 5

[513]Zobacz Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[514]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 1091ss, l. VI, tyt. 5, 9, 5, cytowany w Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[515]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit ”, II, Lipsk 1881 s. 810, l. V, tytuł 18, 1

[516]O tych tekstach i ich komentatorach zob. H. Gilles, "Peine de mort et droit canonique", La mort et l'au-delà en méridionale France (XIIe-XVe siècles), Privat [Cahiers de Fanjeaux, 33], Tuluza, 1998, s. 393-416.] Cyt. za: Cyrille Dounot „Une solution de continuuité doctrinale. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[517]Ae. Friedberg, „Corpus iuris canonici editio lipsiensis secunda post Ae. L. Richteri curas ad librorum manu scriptorum et editionis romanae fidem recognovit et krytyczne adnotatione instruxit”, II, Lipsk 1881, s. 789, l. 5, 7, 15

[518]R. De Mattei „The Haec Sancta (1415), dokument soborowy potępiony przez Kościół.” Korespondencja rzymska 20 lipca 2016 r. https://www.corrispondenzaromana.it/lhaec-sancta-1415-un-documento-conciliare - kto-był-skazany-przez-kościół/

[519]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1272

[520]„Une solution de continuuité doktryna. Peine de mort et enseignement de l'Église „Revue Catholica 16.10.2018 (https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[521]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1483

[522]Zobacz Radio Spada „Włoskie tłumaczenie byka Leona X„ Exsurge Domine ”przeciwko Lutrowi” Radio Spada 15.6. 2019 https://www.radiospada.org/2019/06/traduzione-della-bolla-exsurge-domine-di-leone-x-contro-lutero/

[523]"Catechismo Tridentino" i Cantagalli 1992, przyp. 328 https://www.maranatha.it/catrident/30page.htm

[524]Leon XIII „Pastoralis Officii”, www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_12091891_pastoralis-officii.html, zob. Heinrich Denzinger

„Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.3272

[525]Cyrille Dounot „Doktrynalne rozwiązanie ciągłości. Peine de mort et enseignement de l'Église "Revue Catholica 16.10.2018 https://www.catholica.presse.fr/2018/10/16/une-solution-de-continuite-doctrinale/

[526]II-II q. 64 a.1 przekład z wydania 2001 Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[527]II-II q. 64 a.2 przekład z wydania 2001 Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[528]Zobacz II-II q. 64 a.2 przekład zaczerpnięty z wydania z 2001 r. Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[529]II-II q. 64 a.2 arg. 3m tłumaczenie zaczerpnięte z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[530]II-II q. 64 a.2 ad. 3m tłumaczenie zaczerpnięte z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[531]II-II q. 64 a.6, przekład zaczerpnięty z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[532]II-II q. 64 a.2 ad. 3m tłumaczenie zaczerpnięte z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[533]II-II q. 64 a.1 przekład z wydania 2001 Najwyższego Teologicznego CD Rom, ESD

[534]IIª-IIae q. 64 2 grosze przekład zaczerpnięty z wydania 2001 Somma Theologica na CD Rom, ESD

[535]E. Colom i A. Rodríguez-Luño, „Wybrani w Chrystusie, aby być świętymi”, I, Edusc 2003, s. 209

[536]Zob. HB Merkelbach „Summa Theologiae Moralis”, Desclée de Brouwer, Brugis - Belgica, 1962, II, s. 362

[537]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press Notre Dame, Indiana, 2014 s. 63

[538]E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014 s. 74

[539]Zob. Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, s. 451 przyp. 795; PL 215, 1512; List Innocentego III „do Duranda z Huesca i jego braci”, 5 lipca 1209; Regesta XV, XII.69; przetłumaczony w HHM, 226–28 (por. E. Christian Brugger „Kara śmierci i rzymskokatolicka tradycja moralna” University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana, 2014, s. 104

[540]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1272

[541]Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003 n. 1483

[542]Leon XIII „Pastoralis Officii” 12.9.1891, www.vatican.va, https://w2.vatican.va/content/leo-xiii/it/encyclals/documents/hf_l-xiii_enc_12091891_pastoralis-officii.html, zob. Heinrich Denzinger „Enchiridion symbolorum, definitionum et Declarationum de rebus fidei et morum” pod redakcją P. Hünermanna, Edizioni Dehoniane Bolonia, 2003, n.3272

[543]Por. H. Lio „Poena mortis” w „Dictionarium morale et canonicum”, Officuum Libri Catholici, Catholic Book Agency, Romae, 1966, III s. 678

[544]Św. Tomasz z Akwinu „Suma przeciwko poganom”, lib. 3 rozdz. 146 przyp. 7 i 8 Unione Tipografico-Editrice Torinese, Turyn, wydanie pierwsze eBook: marzec 2013

[545]Jan Paweł II „Przemówienie do urzędników i prawników Trybunału Roty Rzymskiej na inaugurację roku sądowego” z 21.1.2000, www.vatican.va, http://w2.vatican.va/content/john- paul- ii / it / przemówienia / 2000 / jan-mar / dokumenty / hf_jp-ii_spe_20000121_rota-romana.html